boys and the city

Οδηγώντας χθες βράδυ στο κέντρο της πόλης, παρατηρούσα τους περαστικούς. Ποιοί είναι οι σωστοί γκόμενοι και πού τους βρίσκεις; Αυτή η ερώτηση πέρασε από το μυαλό μου, που κολλάει μερικές φορές σε standards και life style εικόνες. Συνήθως οι σωστοί γκόμενοι περπατάνε στην Πανεπιστημίου. Είναι μεταξύ alternative και trendy κι έχουν ακουστικά στ' αυτιά. Προορισμός τους είναι το μετρό, κι όλα τα cozy μέρη στο ιστορικό κέντρο, βλ. Κολοκοτρώνη. Κοιτιέστε αλλά δεν κάνει κανείς την κίνηση. Η επόμενη κατηγορία είναι οι γκόμενοι που κυκλοφορούν στο Γκάζι και φτάνουν μέχρι Μεταξουργείο. Στην καλύτερη περίπτωση έχουν μηχανή, κι έναν αέρα look at me, με θέλεις ε; Θα σε ήθελα αν δεν είχες τόση αυτοπεποίθηση.
Οι φυλές της Αθήνας όμως είναι πολλές. Οι λάθος γκόμενοι είναι παντού και σε περιμένουν να κάνεις το λάθος. Στο Κολωνάκι, typical νεόπλουτοι που συνήθως έχουν κατέβει από τις κοντινές συνοικίες του κέντρου. Στα προάστια, όσο πιο βόρεια τόσο πιο Ralph Laurent φλωράκια, όσο πιο νότια τόσο πιο Disquared wanna be τυπάκια. Ανατολικά το χάος, δυτικά η απόλυτη deca. Όσες φορές με έβγαλε ο δρόμος σε λάθος σημείο, ένιωσα γυμνός χωρίς διαβατήριο.
Οδηγώντας, που λες, σκέφτηκα ότι το meat packing district δεν υπάρχει στην Αθήνα, όσο κι αν προσπαθούμε να το δημιουργήσουμε σε εναλλακτικές γειτονιές. Στην πραγματικότητα όμως μας λείπουν οι γκόμενοι που θα το εμψυχώσουν. Οι σωστοί είναι λίγοι, κι επειδή κυκλοφορούν με τα πόδια, άντε να τους πιάσεις. Δεν γίνεται. Ενώ, αν ήταν όλοι μαζεμένοι σε μια περιοχή θα μπορούσες να διαλέξεις. Τέλος πάντων. Θα οδηγώ κι ελπίζω να πέσει κάποιος επάνω μου. Αυτός βέβαια εκτός από σωστός, θα είναι και τρελός. Το έχω δει το έργο. Τέλος πάντων. Έφτασα στον προορισμό μου. Τί με κοιτάς; Ναι, είμαι ο σωστός. Εσύ πάλι, όχι...

αντίθετα πια

Δεν ξέρω τί λες εσύ, αλλά όσο κι αν φοβάμαι το πήρα απόφαση. Θα πάω αντίθετα. Στο ρεύμα της εποχής, στις προσδοκίες των άλλων, στα δικά μου standards, στις επιθυμίες των φίλων μου, στη ζωή μέσα από το διαδίκτυο, σε ό,τι φαντάζει ακατόρθωτο, στη δύναμη της συνήθειας. Είπα για μια φορά θα τραβήξω αντίθετα. Και ξεκίνησα. Αφορμή γι' αυτή την πορεία ένας άνθρωπος, χωρίς ιδιαίτερο περιτύλιγμα. Καθαρός, αθώος, δυνατός. Στα ξαφνικά, ήρθε και με βρήκε. Ταξίδεψε για να έρθει σε μένα, είχε τη δύναμη να ρισκάρει. Να κυνηγήσει, να διεκδικήσει, να προσπαθήσει χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα. Κι αυτό είναι ένα μάθημα για μένα. Η ζωή σου φέρνει αυτό που χρειάζεσαι, κι ας περιμένεις άλλα εσύ. Σου φέρνει την εμπειρία που σου λείπει. Τη στιγμή που δεν το περιμένεις. Από μια μακρινή πόλη, που μοιάζει σαν το μεγάλο πουθενά. Από εκεί όμως ένας άνθρωπος διάφανος, όπως το νερό της πηγής, έξω από ό,τι ξέρεις μέχρι τώρα, μπορεί να σου δώσει αυτό που δεν πίστευες ότι υπάρχει. Την αθωοτητα. Κι εσύ αναρωτιέσαι τί κάνω τώρα. Κι επιλέγεις το δύσκολο δρόμο. Το αντίθετα. Όσο κι αν σε τρομάζει. Αντίθετα. Να τραβήξεις αντίθετα.

P.S. 1 Η Urban Tulip με κάλεσε στο παιχνίδι με τις επτά αλήθειες.
1. Έχω ξεπεράσει πολλές φορές τα όρια μου με τους άλλους. Μάλλον δεν έβαζα όρια. Τους άφηνα να "ασελγούν" μέχρι να ξενερώσω εντελώς. Τώρα αυτό δεν παίζει.
2. Από τότε που σταμάτησα την ομοιοπαθητική πίνω μετά μανίας Diet Coke με λεμόνι (μόνο στο Δ. Θανόπουλο στην Ερυθραία υπάρχει). Δέκα χρόνια δεν είχα αυτή τη γεύση. Τελικά από αντίδραση το κάνω, γιατί αλήθεια δεν μ' αρέσουν τα αναψυκτικά.
3. Πέρασα την κρίση των 30 καθυστερημένα και είδα τον κόσμο αλλιώς. Άλλαξα φίλους, συνήθειες, σπίτι, αυτοκίνητο, μηχανή, δεν άλλαξα ρούχα. Είμαι κολλημένος με κάποιους σχεδιαστές και δε μπορώ να φορέσω κάτι άλλο. Αυτό με αγχώνει πολλές φορές γιατί ξοδεύω πολλά λεφτά, αλλά έτσι είμαι εγώ. Style is almost everything.
4. Έχω μετανιώσει που έπεσα στα πατώματα για έναν άνθρωπο, που τελικά μου απέδειξε ότι ήταν πολύ φτηνός και μικρός μπροστά μου.
5. Θέλω ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα, σε νησί των Κυκλάδων. Το κόλλημα συνεχίζεται. Design is almost everything.
6. Ονειρεύομαι ότι μ΄ έναν άνθρωπο θα μπορούσα να περάσω όλη μου τη ζωή. Γιατί μπορώ και ξεπερνάω τη βαρεμάρα. Γιατί δεν ανήκω στην κατηγορία των καταπιεσμένων gay που κρύβονται. Γιατί δεν πιστεύω σε πρότυπα, str8 or gay.
7. Όταν αγαπώ, μαγειρεύω. Όταν ερωτεύομαι, κάνω καλά τη δουλεια μου. Όταν είμαι χαρούμενος, παίζω. Αλλά πάντα θέλω να μου λένε καλές κουβέντες. Η "Ψ" λέει ότι έχω κάτι divine γι' αυτό. Εγώ πάλι επειδή πέρασα από το βούρκο και σώθηκα, λέω ότι είμαι χαρισματικός. (εντάξει και ψώνιο και δεν με πειράζει αν με παρεξηγήσεις, αλλά αν με γνωρίσεις θα καταλάβεις).
P.S. 2 Με τη σειρά μου καλώ στο παιχνίδι τους: Stranger in my City, Tovene (δε θυμάμαι αν έχεις απαντήσει), photospacie, Aytos Aytos kai ta Mysthria, Kat, uberbastard, Tito, Ψεύτικος Πέτρος.

χαράματα στην εθνική

Χαράματα. Το φως σπάει λίγο το μαύρο της νύχτας που φεύγει. Τελευταία φθινοπωρινή νύχτα. Αύριο θα έρθει ο χειμώνας. Θα τον φέρει η ώρα που θα αλλάξει. Ο χειμώνας στη ζωή μου. Σκατά. Για ποιά ζωή μου μιλάς; Σκέφτομαι να γράψω. Πάλι να γράψω; Γιατί; Για ποιόν; Θα γράψω, αυτό κάνω χρόνια τώρα. Οδηγώ με 150 στην Εθνική. Χάνω τη σωστή έξοδο. Δε γαμιέται. Να σκοτωθώ, και τι έγινε; Χώνομαι ανάμεσα σε άλλα αυτοκίνητα, φιλήσυχων πολιτών, μιας επαρχίας που δε θα γίνει ποτέ μητρόπολη, αφού ζουν τη μικροαστική τους ολοκλήρωση, επιστρέφοντας από τα μπουζούκια. Δε γαμιέται θα βρω μια έξοδο να βγω. Ανάβω τσιγάρο. Ο καπνός που μπαίνει μέσα μου με κάνει να νιώθω ζωντανός. Ακόμα; Ναι. Χαράματα. Μόνος. Πάλι. Φόβος, πολύς. Για ποιά ζωή μου μιλάς; Την ιλουστρασιόν; Χέστηκα. Δε με νοιάζει. Γιατί να με νοιάζει; Σκέφτομαι να μην σε ξανακούσω. Ούτε εσύ να με ακούσεις. Δε θέλω να με κρίνεις. Θα γυρνάω τη βελόνα. Γιατι; Μια φορά κι εγώ πλησίασα τόσο αυτό που χρόνια ήθελα και πήρα τ' αρχίδια μου. Ποιά γαμημένη αισιοδοξία πρέπει να έχω, χαράματα Σαββάτου; Καμία. Και το παράλογο είναι ότι εγώ μόλις τώρα ξύπνησα. Όλα αυτά τα νιώθω νηφάλιος. Σήμερα δε βρίσκω καμία αισιοδοξία πουθενά. Δε με αφορά σήμερα κανένας γυαλιστερός κόσμος, καμία επαγγελματική επιτυχία, καμία δημοσιότητα. Δε με αφορά που δεν κάθεται κανένας δίπλα μου, επειδή με φοβάται και δεν μπορεί να με κάνει υποχείριό του. Βαρέθηκα την ίδια ιστορία στη ζωή μου. Κανείς δεν καταλαβαίνει ποιος είμαι ουσιαστικά. Στην εικόνα που γυαλίζει μένουν όλοι. Φτωχοί στη σκέψη και την αναζήτηση. Στ' αρχίδια μου. Θα ζήσω; Ίσως. Σήμερα, με αφορά που το παρελθόν έμεινε πίσω. Και ξαφνικά από το πουθενά σε είδα από κοντά. Τόσα χρόνια ήξερα ότι υπήρχες, ήξερα τη δουλειά σου. Πριν τρια χρόνια καθόσουν δίπλα μου στο Λυκαβηττό. Από τη φωνή σε γνώρισα. Τότε όμως ήμουν κι εγώ αλλού. Τώρα, ελεύθερος πια, κι εσύ αλλού. Γιατί; Γιατί τα σκέφτομαι όλα αυτά; Γιατί τα βάζω όλα τόσα βαθυά μέσα μου; Γιατί μαλακίζομαι. Συνεχώς. Σε άσκοπες γνωριμίες, προσπαθώντας να ανακαλύψω μήπως υπάρχει το άλλο μου μισό. Δεν υπάρχει. Κι αν δεν το πάρω απόφαση θα αναλώνομαι δεξιά κι αριστερά σε ηλίθια ραντεβού και χαζά προξενιά, ανάμεσα από ένα διαρκές τρέξιμο για τη δουλειά. Το φως όλο και περισσότερο. Μην ξημερώνεις Θεέ. Όχι ακόμα. Δεν θέλω. Θα βγω και θα πλαγιάσω μ' όποιον να ναι. Η απόλυτη decadence. Κι η λησμονιά το ξέρω ότι δεν θα ρθει. Η λησμονιά για τη ζωή που ζω και είναι μισή. Μ' όποιον να ναι. Δε γαμιέται. Και τι έγινε; Άδειος, κενός πάντα. Πάντα. Που μου σάλταρε ο νους, για το γαμώτο της ζωής μου. Δε γαμιέται.

P.S. 1 Το περιεχόμενο του post δεν λογοκρίθηκε.
P.S. 2 Παγίδες, παντού. Τι να το κάνω το συναίσθημα; Με έπνιξε. Αι στα κομμάτια πια.

non paper

Κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Κι εκεί που καθόμουν και σκεφτόμουν ποια θα είναι τα επόμενα post μου, είδα κάποιον. Γύρω κόσμος, πολύς. Τον κοίταζα, και με κοίταζε. Διακριτικά αυτός, εγώ λίγο πιο απροκάλυπτα. Σε πίστα ήμασταν. Μαθαίνω ότι είναι αυτός που υποψιαζόμουν. Έχουμε μιλήσει για δουλειά στο τηλέφωνο δύο φορές. Έχουμε ανταλλάξει ένα mail στο facebook (είχε γεννέθλια, κι είπα να είμαι καλός prίστας). Μας σύστησαν απλά και φεύγοντας τον καληνύχτισα. Εκεί είδα ότι φόραγε μία μάρκα άγνωστη στην Ελλάδα που λατρεύω. Παρακολουθώ πολλά χρόνια τη δουλειά του. Έχω μια εικόνα γι' αυτόν. Κι εκείνος ίσως για μένα, διότι πριν προλάβω να του πω ποιος είμαι με κατάλαβε. Είμαστε συνάδελφοι σε διαφορετικά μέσα βλέπεις. Μαθαίνω επίσης ότι είναι free. Τι κάνουν; Σε ρωτάω να μου πεις τι κάνουν. Είναι χρόνια που ήθελα να συναντήσω αυτόν τον άνθρωπο. Όχι με κάποιο σκοπό. Και τον συνάντησα, και θέλω να τον ξανασυναντήσω. Φταίει που τον ξέρω από τη δουλειά του, ή η ανάγκη μου να ερωτευτώ με οδηγεί; Ξημερώματα Παρασκευής και κάτι μου έκανε. Άντε να κλείσω μάτι τώρα. Δεν ξέρω τι να κάνω. Πάντως δικαιολογίες για να τον πάρω τηλέφωνο στη δουλειά και να του ζητήσω άσχετα δεν έχω. Και πώς γίνεται να πλησιάσεις έναν άγνωστο μου λες; Πάντως για το μόνο πράγμα που χαίρομαι την ελευθερία μου, είναι ότι ζω και προσπαθώ να ζήσω πράγματα που έκρυβα κι από εμένα. Και η ζωή πως τα φέρνει και πέφτεις πάνω σ' αυτά. Ξώφαλτσα, αλλά πέφτεις. Τουλάχιστον ξέρω ότι προσπάθησα, να πλησιάσω.

P.S. 1 Αυτή η πόλη είναι μικρή και μεγάλη ταυτόχρονα. Ίσως.
P.S. 2 Μαύρα τα μαντάτα. Μου μίλησε στο facebook. Έπιασε το κόλπο. Αλλά τελικά he is in a relation ship. Τα 'χει αυτά η γαμημένη η ζωή. Ωραίο είναι και το σκίρτημα. Κι ας κρατάει μερικές ώρες. Ας ξαναγυρίσω στα post που σκεφτόμουν. Είμαι αφελής τελικά.

and so the story goes (part II)

Οι επόμενες ημέρες τον βρήκαν μελαγχολικό. Αυτό που ήρθε να αλλάξει τη ζωή του ήταν ένας μικρός γάτος. Τον ήθελε πολύ, αλλά ούτε αυτό του έδωσε τη χαρά που πίστευε. Ένιωθε μισός, και συνέχεια σκεφτόταν τα τελευταία χρόνια. Μια μικρή, κι εντελώς χαζή περιπέτεια που είχε, τον έβαλε να σκεφτεί ότι έπρεπε να βουτήξει στη ζωή. Να γευτεί, να ζήσει, να μην αποχωρήσει, να μην κλειστεί. Ήταν έτσι κι αλλιώς πολύ ανοιχτός σαν άνθρωπος, κάτι που άλλες φορές τον έκανε ευάλωτο, κι άλλες επιθυμητό. Όμως τώρα βρισκόταν μπροστά στο σταυροδρόμι, κι έπρεπε να αποφασίσει προς τα που θα κινηθεί. Στη μοναξιά ή στην απόπειρα. Η αλήθεια είναι ότι όσες γνωριμίες κι αν είχε κάνει το τελευταίο διάστημα δεν είχε βρει κάτι που να του κεντρίσει το ενδιαφέρον. Πρόσωπα διαφορετικά και χαρακτήρες ανολοκλήρωτοι. Έτσι λοιπόν η απόπειρα να πάει παρακάτω με κάποιον άνθρωπο του φαινόταν όνειρο θερινής νυκτός. Το ίδιο όμως και η μοναξιά. Δεν είχε φτιαχτεί γι' αυτήν. Είχε πράγματα να δώσει. Συναισθήματα να μοιραστεί. Όμως και πάλι μπροστά του η ίδια φράση. Μήπως δεν έβλεπε καθαρά; Για όλα έφταιγε ο τρόπος που βίωσε το χωρισμό. Ήταν έξι χρόνια μαζί όταν άλλαξε η ζωή του. Και ο τρόπος που έγιναν τα πράγματα τον σημάδεψε. Από μικροί μαζί, και εκτός από την ίδια δουλειά, το ίδιο σπίτι και την ίδια ζωή πίστευε ότι μοιράζονταν και την ίδια αγάπη. Δεν περίμενε ότι εκείνος θα τον απατούσε κατ' εξακολούθηση. Τους τελευταίους μήνες πριν χωρίσουν είχε βρει τον αντικαταστάτη του. Κι εκείνος τους είδε πολλές φορές μαζί χωρίς να το θέλει, χωρίς να το επιδιώξει. Και όλα τέλειωσαν κι εκείνος γύρισε μετά από μερικούς μήνες πίσω, για να ξανατελειώσουν όλα και να ξαναγυρίσει σ' αυτόν για τον οποίο τον άφησε. Μπορεί να μοιάζουν ότι όλα έχουν ξεθωριάσει πια, αλλά αυτό που τον ένοιαζε ήταν η παρακαταθήκη που του άφησε αυτή η εμπειρία. Ένας φόβος ότι όλοι είναι ίδιοι. Μία αίσθηση ότι δεν θα μπορούσε να αφεθεί ποτέ ξανά σε κάποιον άνθρωπο. Κι από την άλλη μια επιθυμία να γνωρίσει κάποιον να ηρεμήσει το μέσα του. Να νιώσει πάλι σημαντικός. Να εισπράξει την επιτυχία ότι τα κατάφερε στην προσωπική του ζωή. Καλή η επαγγελματική ανέλιξη, αλλά στα προσωπικά, τη στιγμή που οι φίλοι του παντρεύονταν, εκείνος έμπαινε στον κόσμο των singles. Ένα δύκολο κόσμο. Σκληρό. Κι ας ήξερε πως η αληθινή ευτυχία δεν είναι σε μια οποιαδήποτε σχέση, ήθελε να νιώσει ασφαλής ξανά. Πέρασε πολλά και η ανασφάλεια, αν και την πολέμησε με νύχια και με δόντια, ήταν μέσα του. Την κουβαλούσε. Κοιμισμένη και σε σμίκρυνση. Αλλά την ήξερε καλά.

παρακαλώ περιμένετε

Δεν μπορώ να τον καταλάβω. Το μόνο που μπορώ να αντιληφθώ είναι ότι μιλάμε για περίπτωση. Γι' αυτό κάτι ένιωσα εγώ. Εμφανίστηκε λοιπόν, χωρίς να συμβαίνει κάτι. Και ξαναεμφανίστηκε, αυτή τη φορά σα να συμβαίνει κάτι. Το λάθος του Σαββάτου φυσικά και το φορτώθηκα εγώ. Χωρίς να καταλάβω και το λόγο. Αλλά επειδή από τη φύση μου σηκώνω πολλά βάρη, δεν μπήκα σε περισσότερες κουβέντες. Κατάλαβα ότι δεν θα έβγαζε πουθενά. Αναρωτιέμαι γιατί έχει δημιουργηθεί αυτή η ένταση μεταξύ μας. Δεν βρίσκω άκρη. Ούτε πρόκειται να βρω τελικά. Δεν ξέρω κι αν θέλω. Μου χτύπησε ευαίσθητες χορδές αυτό το παιδί. Να το αγκαλιάσω, να το προστατεύσω, να το στηρίξω. Αυτό δε σημαίνει ότι μπορεί να το δεχτεί εκείνος, αν και αυτό ζήτησε σε μια προηγούμενη κουβέντα. Τέλος πάντων. Έχω χάσει τη μπάλα. Μου είπε ότι θέλει να μου πει κάποια πράγματα γι αυτόν. Θέλει να τα πει μέσω msn. Μου έδωσε και ραντεβού απόψε τα μεσάνυχτα. Κι έτσι περιμένοντας να μπει στο msn, αν μπει, γιατί κρατάω πολλές επιφυλάξεις, είπα να σας πω τα νέα. Πιθανολογώ ότι δε θα μπει. Δηλαδή είμαι σχεδόν σίγουρος. Αλλά νομίζω ότι αυτό θα είναι και το οριστικό τέλος. Τί να θέλει να μου πει άραγε; Μου είπε πάντως να μην βάζω κακό με το νου μου, για εκείνον θα μιλήσει. Και συμπλήρωσε ότι μετά από αυτά που θα μου πει θα αποφασίσω αν θέλω να τον ξαναδώ. Δεν καταλαβαίνω. Αν έρθει σ' αυτό το e-ραντεβού, μάλλον θα μου πει, πόσο καλός είμαι αλλά για φίλος. Τι να απαντήσω; Όπως μου βγει. Η συνέχεια σε υστερόγραφο.

P.S. 1 Μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα και δεν μπήκε. Ε, βαρέθηκα να περιμένω. Συγγνώμη κιόλας αλλά δεν είμαι παιχνίδι.
P.S. 2 Μπήκε στη 1.30 για να μου πει ότι πρώτη φορά εδώ και καιρό ένιωσε κάτι για κάποιον, αλλά έχει πληγωθεί πολύ και φοβάται. Γι' αυτό δε θέλει να προχωρήσει μια γνωριμία μαζί μου, αφού είναι σίγουρος ότι δεν θα πετύχει. Φοβάται και γι' αυτό δεν κάνει τίποτα με κανέναν, αφού είναι σίγουρος ότι θα στεναχωρεθεί γιατί στο τέλος θα χωρίσει. Μου είπε ότι δεν είναι σωστό να τον περιμένω. Δε θέλει να με ταλαιπωρεί. Είπε πως όλα αυτά δεν είναι για να με αποφύγει, αλλά πως τα λέει αληθινά. Επίσης θα σκεφτεί τί θέλει, αλλά να μην περιμένω.
P.S. 3 Πόσο μαλάκας είμαι; Μ' αυτή τη λογική δεν έπρεπε να προσπαθώ. Έπρεπε να έχω κλειστεί. Ξέρεις τί πέρασα εγώ φίλε μου; Καλά έγραψα σε προηγούμενο post ότι το κλειδώνω. Όχι γιατί πληγώθηκα στο παρελθόν, αλλά γιατί πήξαμε στη μαλακία ρε παιδιά. Πολύ αφελές μου ακούστηκε όλο αυτό και ακατέργαστο. Τελικά ήταν ακόμα ένας βλάκας, ένα κωλόπαιδο ή ένας ψυχάκιας; Κατέληξα ότι ήταν και τα τρία μαζί. Το να θες κάποιον και να φοβάσαι μήπως πληγωθείς δεν είναι έρωτας, είναι συμβόλαιο. Θα μπορούσα να πω κι άλλα, όμως δεν έχει καμία αξία τώρα πια. Οι άνθρωποι είναι εξωγήινοι πια.
P.S. 4 Σήμερα έμαθα ότι ο δεύτερος άνθρωπος, που αγάπησα στη ζωή μου, φεύγει από τη δουλειά του. Στην ανακοίνωση που έστειλε έγραφε ότι με λύπη σταματάει τη συνεργασία του. Άραγε τον απέλυσαν, ή δεν τα βρήκαν καθώς θα ζήτησε πολλά και δεν του τα έδωσαν; Έλεγε μάλιστα ότι θα μπορούμε να τον βρούμε στο προσωπικό του τηλέφωνο. Γνωρίζοντας τα δεδομένα από παλιά, κατάλαβα κάτι περισσότερο γι΄αυτόν, όπως επίσης κατάλαβα ότι δε διαλέγουμε αυτούς που αγαπάμε. Αν μπορούσαμε να τους διαλέξουμε δεν θα ήταν οι λάθος άνθρωποι.

and so the story goes (part 1)

Μετά από ένα αδιάφορο dj set για ένα αδιάφορο crowd, για τα δικά του δεδομένα, επέστρεψε στη βάση του. Μόνο ο νέος barman είχε κάτι να του πει. Μη φανταστείς. Χορευτής με ωραίο σώμα, από εκείνους της μιας χρήσης. Στη δεύτερη καίγεσαι. Έτσι είχε αποφασίσει καθότι ζήλευε. Και δεν το έβρισκε καθόλου κακό, σε αντίθεση με τους άλλους που ζηλεύουν αλλά το παίζουν άνετοι. Αμα είσαι με κάποιον θα ζηλέψεις έλεγε, γι αυτό και σκέφτηκε ότι ακόμα κι αν τον διεκδικούσε ή ακόμα κι αν υπήρχε περίπτωση να συμβεί κάτι μεταξύ τους, δεν θα άντεχε τα πεσίματα του κοινού. Άλλωστε ήξερε απο νύχτα. Εξάλλου είχε και τη φήμη ότι δεν μπορεί να τον πλησιάσει κανείς. Πάντα σοβαρός και μετρημένος. Απλά δούλευε. Δεν κατάλαβε βέβαια αν υπήρχε περίπτωση κάτι να υπάρξει, αν και τον κοίταζε ο πολύ όμορφος. Μίλησαν λίγο. Ίσως αυτό που εντυπωσίασε αυτή τη νέα άφιξη στο μαγαζί είναι αυτή η απόστασή του και το γεγονός ότι ενώ μοιάζει απόμακρος δεν είναι.
Αυτό το βράδυ είχε σκεφτεί πολλά για τη ζωή του. Γιατί επαναλάμβανε τα ίδια λάθη. Γιατί έκανε λάθος επιλογές ανθρώπων. Δε μπορεί ένα τέτοιο άνθρωπο να μην τον θέλουν. Ο μόνος λόγος που έλεγε ο ίδιος στον εαυτό του ήταν το γεγονός ότι στα μάτια των άλλων ήταν over qualified, κι αυτό το καταλάβαινε. Έμοιαζε κελεπούρι που όμως δεν μπορούσαν να το αγγίξουν. Να το φτάσουν. Το φοβόντουσαν. Προσπαθούσε να βρει μια άκρη, γιατί εκεί που βρέθηκε κάποιος να του αρέσει, πήγε κι έκανε το ίδιο λάθος. Ζήτησε πολλά. Αφού ξέρει ότι δεν μπορεί κανείς να του δώσει τα πολλά. Και κυρίως έψαχνε γιατί ένιωσε να χάνει τον έλεγχο. Είχε βρει μια απάντηση καθώς σκεφτόταν, παίζοντας μουσική. Για όλα έφταιγε ο τρόπος που βίωσε το χωρισμό από εκείνον. Ήταν έξι χρόνια μαζί όταν άλλαξε η ζωή του. Και ο τρόπος που έγιναν τα πράγματα τον σημάδεψε. Από τη μια λοιπόν τον πιάνει η ανασφάλεια και προσπαθεί να γραπωθεί πάνω σε κάποιον που θα του δώσει λίγη σημασία, κι από την άλλη τώρα πια φοβάται να αφεθεί. Κι όταν αφεθεί από την ανασφάλεια αμύνεται. Αντιδρά, θυμώνει, νευριάζει, φωνάζει όταν συνειδητοποιεί ότι ο άλλος λειτουργεί με έναν διαφορετικό τρόπο, που δεν σημαίνει απόρριψη, αλλά εκείνος βιώνει σαν απόρριψη, εξαιτίας του παρελθόντος. Πάει πολύς καιρός από τότε που χώρισε, κι ακόμα έχει απόνερα αυτή η ιστορία. Απορεί γιατί, αλλά πιστεύει ότι είναι καλύτερα να τα λύσει όλα. Μόνο που δεν περίμενε αυτή τη σκέψη να την κάνει απόψε. Πίστευε ότι είχε καθαρίσει. Προφανώς τώρα ξεκαθαρίζει ό,τι απέμεινε. Παίζει κάποια στιγμή το If. Ηρεμεί. Ο νέος barman φεύγει. Μένει ο παλιός. Σκέφτεται ότι θα μπορούσε να τον πάει σπίτι του αν περίμενε λίγο. Είχε μάθει ότι ήταν από νησί και ίσως να μην είχε αυτοκίνητο.
Βγαίνοντας από το bar συναντά ένα αγόρι κι ένα κορίτσι να κάθονται στην άκρη του πεζοδρομίου. Φορούσαν στα μαλλιά κάτι πλαστικά γυαλιά που αναβόσβηναν. Τους ρωτάει από πού τα πήραν και του απαντούν στη Ρώμη. Γυρίζει κοιτάζει το παιδί φεύγοντας. Κι ύστερα περνάει μπροστά τους με το αυτοκίνητο. Το παιδί τον κοιτάζει. Κι εκείνος. Κοιτιούνται μέχρι να χαθεί στρίβοντας στη γωνία. (to be continued...)

τέλος

Τέλος σημαίνει τέλος. Κλειδώνω οριστικά. Όλοι νιώθω ότι είναι ίδιοι. Κανένας δε διαφέρει απο κανέναν. Σ' αυτή την πόλη δεν υπάρχει κανένα μέλλον. Μόνο ψυχοπαθείς κυκλοφορούν ελεύθεροι. Άνθρωποι χωρίς κανένα ίχνος συναισθήματος. Δεν γίνεται να υπάρξει κανείς εδώ. Κάποιος άνθρωπος που να μην λειτουργεί όπως οι άλλοι είναι χαμένος από χέρι. Στη μοναξιά της διαφορετικότητάς του. Μιας διαφορετικότητας που οι άλλοι προσπαθούν να μειώσουν και να γκρεμίσουν επειδή δεν την αγγίζουν. Συγγνώμη αλλά δεν θα πάρω μέρος σ' αυτό. Κλειδώνω γιατί πάλι έκανα το λάθος. Να ενδιαφερθώ για κάποιον που από την πρώτη στιγμή μου έδωσε να καταλάβω πόσο αφερέγγυος είναι. Ευτυχώς αυτή τη φορά τα δείγματα τα είχα από νωρίς. Κι ήταν ικανά για να με διώξουν μακριά. Έπαιξες λάθος. Αποχωρώ. Όχι μόνο για να προστατευθώ, αλλά γιατί δεν το αντέχω. Να είμαι χαρισματικός, έξυπνος, συναισθηματικός, ανοιχτός, καλόκαρδος, αγαθός, όπως οι φίλοι μου λένε, είναι αυτό που είμαι. Δεν το επέλεξα, έτσι είμαι. Και κανείς, μα κανείς δε με θέλει. Βαρέθηκα να ακούω καλές κουβέντες από φίλους και γνωστούς, αλλά στο τέλος της μέρας να τρώω όλα τα κόμπλεξ των άλλων στη μούρη. Ε, λοιπόν, δεν θέλω άλλο. Ένας άνθρωπος μου έκανε κι εμένα κλικ, και πάλι ήταν ακατάλληλος. Κανείς άλλος. Ποτέ ξανά. Δεν ξέρω αν τα δάκρυα θα φέρουν λύτρωση, τη δύναμη μου να ξαναβρω πρέπει. Μέχρι το πρωί, να είμαι πάλι δυνατός. Να συνεχίσω το ταξίδι μου. Συνεπιβάτης γιοκ. Γιατί η καρδιά πονάει. Και θέλει να πονάει από αγάπη, όχι από το μίσος των ανθρώπων. Λυπάμαι για όλα όσα ζούμε. Για τη φτήνια μας, την ανωριμότητά μας, τις φοβίες μας. Εκτός αν είμαι εγώ τόσο τρελός που αγαπώ λάθος.

P.S. 1 Πίστευα ότι οι άνθρωποι πρέπει να πηγαίνουν δίπλα δίπλα, ο καθένας στο δικό του όμως ποδήλατο. Να μην κουβαλάς κανένα και να μη σε κουβαλάει κανένας. Τώρα κατάλαβα ότι οι άνθρωποι ούτε δίπλα μπορούν να πάνε. Γιατί υπάρχουν κάποιοι που δεν ξέρουν να κάνουν πετάλι, και μόλις δουν κάποιον που ξέρει, αντί να του ζητήσουν να τους μάθει, τον μισούν και κοιτάνε πως να το ρίξουν από το ποδήλατο. Και πετάλι να ξέρουν, τεντώνουν το πόδι και σε σπρώχνουν για να πέσεις κάτω. Μόνο που αυτοί που πέφτουν σηκώνονται και αλλάζουν προορισμό.
P.S. 2 Για την ιστορία του πράγματος, τελευταία στιγμή ακύρωσε επειδή τον πήραν οι φίλες του να βγούνε. Και όταν απλά σημειώσα ότι ''μα, είχαμε πει να βγούμε από χτες, και σε έχω προσκαλέσει απόψε, πήρα κάτι χαζές απαντήσεις, εντελώς εγωκεντρικές και κακεντρεχείς. Εγώ ξέρω, επειδή μου είπε στο τηλέφωνο ότι ενδιφέρεται για μένα, ότι όταν ενδιαφέρεσαι για κάποιον κάνεις και τις ανάλογες κινήσεις. Τα λόγια φεύγουν, οι πράξεις όμως μένουν. Και όταν είπα ότι στεναχωριέμαι που δε θα τα πούμε, μου είπε να μην ξαναμιλήσουμε γιατί δεν θέλει να κάνει τους άλλους να στεναχωριούνται. Πιο χαζό πράγμα δεν έχω ακούσει. Το κέρατό μου, που λέει και μια φίλη.

η αποκάλυψη

Απόψε διάλεξα να πάω σε μια πρεμιέρα διαφορετική. Είχα να επιλέξω ανάμεσα σε πολλές. Αλλά επειδή έχω κάποια στεγανά σαν άνθρωπος είπα ναι στο κάλεσμα της Ηρούς. Ανάμεσα σε Πλούταρχο στο Rex, Ζήνα στο Vox, Μπάση στο Χάραμα και κάποιες άλλες μικρές ενάρξεις, επέλεξα Polis Stage. Θα μου πεις γιατί έπρεπε κάπου να πάω. It's part of my job (μερικές φορές αναρωτιέμαι τί στα κομμάτια δουλειά είναι κι αυτή που κάνω; prίστικη; και απ' αυτό). Εντάξει, εντάξει, αν έχω παρέα αντέχω τις πίστες. Δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου. Χαζευω τί φοράει ο κόσμος, πώς λυκνίζεται, στοχεύω σε κανένα μουσικό από το σχήμα και όλα κάποια στιγμή τελειώνουν. Απόψε όμως στόχευσα στον Μέμο Μπεγνή. Να σου πω την αλήθεια δεν πίστευα στα μάτια μου και στ' αφτιά μου. Τόσο απλά. Ξέρω ότι έχει σπουδάσει μουσική, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτός ο ωραίος jeun premier έκρυβε τέτοιο ταλέντο. Εξαιρετική φωνή. Ακουμπούσε σωστά στη μελωδία και έλεγε από rock and roll μέχρι pop. Από μπαλάντες μέχρι kitsh 70's. Κι από έντεχνα μέχρι rock. Επαγγελματίας μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Νομίζω ότι κλέβει την παράσταση. Μπορεί ο εξωστρεφής Αντώνης Λουδάρος να παίζει με τον κόσμο, αλλά ο Μέμος Μπεγνής έχει στόφα pop star. Δεν ξέρω αν θα κάνει κάποια στιγμή κάτι στο τραγούδι, αλλά εγώ θα ήθελα να τον δω στη μουσική (it's my place). Για ένα περίεργο λόγο απόψε δε βαρέθηκα. Δεν στέκομαι στο γεγονός ότι έχει απίστευτη άνεση πάνω στη σκηνή, ούτε ότι τον κοιτάς έτσι κι αλλιώς. Είχα την εντύπωση ότι έχει τον αέρα του μικροφώνου. Δείχνει ότι είναι δικό του. Ξέρεις, είναι ωραίο να σε εκπλήσσουν οι άνθρωποι, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Και για μένα η αποψινή εμπειρία ήταν μια αποκάλυψη. Ενθουσιάστηκα.

P.S. 1 Ελπίζω να μην με διαγράψουν οι κουλτουριάρηδες και να μην με παρεξηγήσουν οι εναλλακτικοί, μετά από αυτό το post. Μαζί σας κι εγώ. Απλά βαρέθηκα την ιστορία με τις διαχωριστικές γραμμές σ' αυτή τη χώρα. Αρκετές διαχωριστικές γραμμές έχει η προσωπική μας ζωή. Άλλωστε όλα εμπειρία είναι. Όλα είναι δρόμος.

P.S. 2 Θα ήθελα να ήσουν εκεί, να μην αφήσεις αναμνήσεις να επιστρέψουν.

P.S. 3 Θα ήθελα να ήσουν εκεί, να γελάμε παρέα. Παρότι μέχρι σήμερα είδες πολλά από το μέσα μου κόσμο, δεν θα περιχαρακωθώ αυτή τη φορά. Ό,τι γίνει. Τώρα ξέρω ότι επιλέγω να μην αμυνθώ, όπως ξέρω ότι θα επιβιώσω. Θα με πειράξει να μην... Θα μου αρέσει όμως να...

σωστές διαστάσεις

Οι μέρες είναι περίεργες. Φοβάμαι. Μη νομίζεις, όχι τίποτα σπουδαίο. Δεν πιστεύω ότι θα πιάσω πάτο ποτέ ξανά, γιατί αυτόν τον έπιασα πριν ενάμιση χρόνο και πάντα όταν κάτι με ανησυχεί σκέφτομαι πώς ό,τι κι αν γίνει, χειρότερα δεν θα είναι. Άσε που δεν θα έρθει η καταστροφή του κόσμου. Ξυπνάω με τη σκέψη του. Αυτή τη φορά όλα είναι στα κουτάκια τους μέσα στο μυαλό μου. Εντάξει, μου αρέσει πολύ αυτό το παιδί. Αλλά τώρα ήρθε η ώρα να γνωριστούμε. Να δούμε αν μπορούμε. Μπορεί και να μην μπορούμε. Ανθρώπινο είναι. Ακόμα πάντως θα ήθελα να μπορούμε. Τόσο απλά είναι όλα. Γιατί καλά τα πάθη, αλλά με κάψανε. Είναι απόφαση μου πια να μην εμπλακώ σε οτιδήποτε αυτοκαταστροφικό. Ξυπνάω με τη σκέψη του γιατί στις 3 τη νύχτα μπήκε στο msn και είδε ότι ήμουν on line και μου έβγαλε μια απίστευτη ζήλεια. Καταλαβαίνεις πόσο πολύ ανοίχτηκε και ανοίχτηκα στο τηλεφώνημα που ακολούθησε μέχρι τις 4 το πρωί (σημείωση: αυτή τη φορά ήξερα να το διαχειριστώ και μ' άρεσε που δεν έχασα την μπάλα όπως σε προηγούμενες περιπτώσεις). Και τώρα θα ετοιμαστώ, με τη μηχανή στους δρόμους της πόλης, μ' ένα χαμόγελο ότι ίσως κάτι αλλάξει στη ζωή μου. Θα δείξει. Δε θέλω να πω μεγάλες κουβέντες. Θα προσπαθήσω, κι όπου βγει.

P.S. 1 Χτες βράδυ ήταν η 3η φορά που συνάντησα εκείνο το περίεργο πλάσμα, που είχα δει στο Ηρώδειο και στο Κ44, βλ. post σε είδα. Αυτή τη φορά εμαθα ποιος είναι. Θες να σου πω; Γνωστός γιος πολιτικού. Καλά πού ζω; στον κόσμο μου; Πάλι ανταλλάξαμε ματιές.

P.S. 2 Είναι απίστευτο τελικά ποιοι άνθρωποι μας κάνουν το κλικ. Αλλά πιο απίστευτο για μένα πια είναι πως χειριζόμαστε τα πράγματα. Εχω εντυπωσιαστεί με το γεγονός ότι αφαιρώντας τον παρορμητισμό συνειδητοποίησα πόσο μεγάλη παρακαταθήκη είναι η εμπειρία μας από σχέσεις του παρελθόντος.

P.S. 3 Δε με πήρες τηλέφωνο, ελπίζω η Ψ να σε βοήθησε. Δε μπορώ να σε νιώθω μόνη και ταλαιπωρημένη. Εμφανίσου.

P.S. 4 Περιμένω να μου φέρουν ένα μικρό γατούλι μέσα στο Σαββατοκύριακο που είναι κόκκινος. Αυτό είναι ευτυχία.

P.S. 5 H φωτογραφία που άλλαξε είναι προσφορά του tito. Δεν έχω λόγια. Σ' ευχαριστώ. Έτσι άλλαξα και το υπόλοιπο λιγουλάκι. Αυτό έκανα στις 3 το πρωί.

24 ώρες και ένα τηλεφώνημα μετά 2ος κύκλος

Βράδυ Πέμπτης. Έχω περάσει με τη μηχανή μπροστά από τον Τερκενλή κι έχω πάρει μια βαθιά δόση μυρωδιάς τσουρεκιού, κι ετοιμάζομαι για ένα κάλεσμα σε ένα εστιατόριο. Από εκείνα που πρέπει να είσαι εντελώς prίστας. Θα το αντέξω. Βασικά μια αγκαλιά ήθελα απόψε να γκρινιάξω για τη δουλειά αλλά το ξεχνάω. Χτυπά τηλέφωνο. Είναι εκείνος. Αστεία. Αμηχανία. Ασυνενοησία. Του λέω ότι έπιασα το μήνυμα και θυμώνει γιατί μου απαντά ότι έπιασα λάθος μήνυμα, κι ότι θα έπρεπε να μπορούμε να συνενοηθούμε. Με παίζει. Μου λέει κι άλλα χαζά. ''Προσπαθώ να σου δείξω ότι δεν είμαι σαν τους άλλους που γνώρισες".΄Πού ξέρει τους άλλους που γνώρισα εγώ και τι ανταγωνισμός είναι αυτός. Καταλαβαίνω ότι ενδιαφέρεται, αλλά θα με ψήσει. Σκέφτομαι όμως ότι μόνο έτσι εγώ λειτουργώ. Τα εύκολα δεν μ' αρέσουν. Βάλε μου δύσκολα και μη με βοηθάς. Έλα όμως που δεν το έχω σ' αυτά τα θέματα. Είμαι λίγο σκράπα. Τέλος πάντων τον θέλω και δεν ξέρω πως να το χειριστώ. Πάντα ήξερα τί έπρεπε να κάνω. Τώρα δεν ξέρω. Έχω μόνο μια παρόρμηση. Κι αναρωτιέμαι γιατί δεν έχω ενεργοποιήσει ακόμα τη λογική. Κατάφερα να του πω ότι θέλω να τον δω. Ξανά. Μάλλον πρέπει να μην ασχοληθώ άλλο. Enough. Πάω για sushi.

P.S.1 Μετά το τηλεφώνημα έτρεξα να γράψω αυτό το post. Σα να ήθελα να μου φύγει η ένταση.

P.S.2 Σκέφτομαι εσένα και το τηλεφώνημα που είχες το πρωί. Ήρεμα ε;

P.S.3 Βάλτε εσείς μουσική σ' αυτό το post.

24 ώρες και ένα τηλεφώνημα μετά

Λοιπόν. Μάλλον το παιχνίδι δε με καλύπτει. Ανέκαθεν δεν μου άρεσαν οι φιοριτούρες, το κρυφτούλι και το τσεκάρισμα. Αποφάσισα να αφήσω τον αυθορμητισμό μου ελεύθερο, όπως κάνω πάντα. Άλλωστε είναι ωραίο να μη φοβάσαι τη φωτιά. Μετά από τόσο καιρό ενθουσιάστηκα και χάρηκα κι εγώ. Να μου πεις μια γνωριμία ήταν. Υπάρχουν γνωριμίες και γνωριμίες, αυτή ένιωσα πως ήταν διαφορετική. Τουλάχιστον από τη δική μου πλευρά. Δεν είπα να βάλουμε fast forward, αλλά όταν κάποιος ενδιαφέρεται κάνει μία κίνηση. Εγώ έτσι ξέρω. Anyway, αφού δεν πήρε τηλέφωνο, πήρα εγώ. Πάλι το γνωστό χαρούμενο στιλάκι σα να μην τρέχει τίποτα. Και μετά εξαφανίστηκε, ενώ είπε ότι θα πάρει.
Ε, λοιπόν σε γελάσανε, αν νομίζεις ότι θα κυνηγήσω. Ότι θα με τσεκάρεις, κι ότι θα έχεις το πάνω χέρι. Έπαψα να πιστεύω σε αυτά τα ανώριμα κολπά. Κι επίσης δεν έμαθα να είμαι looser και να ζω σα looser σ' αυτή τη ζωή. Μπορώ κι εγώ να σου δείξω το υπερεγώ μου, και πίστεψέ με δε θα σου αρέσει. Δεν κολλάω με το φτύσιμο. Ούτε είσαι καλό άρωμα για να είσαι σε μικρές δόσεις. Έτσι διέγραψα τον αριθμό σου για να μην μπω στον πειρασμό να σου ξανατηλεφωνήσω, και αποφάσισα ότι μάλλον δεν είμαι εγώ για τέτοια. Κάποια στιγμή θα συμβεί και θέλω να είναι αμοιβαίο. Να υπάρχει ανταπόκριση. Κάποια στιγμή που εγώ θα ανταποκριθώ και θα ανταποκριθεί και εκείνος, που θα είναι απέναντι. Μεγάλοι άνθρωποι είμαστε. Κι όχι τίποτε άλλο, ξέρω ότι θέλεις κι εσύ. Αλλά πάλι το γνωστό σενάριο. Με φοβάσαι, δε με φτάνεις, τρομάζεις γιατί νομίζεις ότι υπάρχει χάσμα. Λέω όμως αυτή τη φορά να μην εθελοτυφλώ. Όσα σημάδια καλά και κακά έχω θα τα βάζω πάνω στο τραπέζι για να ξέρω τί μου γίνεται. Για ένα πράγμα πια είμαι σίγουρος, θέλω να ερωτευτώ και να με ερωτευτεί ο σωστός άνθρωπος, αυτός που με τον οποίο θα είμαστε ευτυχισμένοι μαζί.

P.S.1 Σήμερα προέκυψαν ακόμα δύο δουλειές. Έλεος, πότε θα προλάβω να ζήσω.

P.S.2 Οδηγούσα και σκεφτόμουν ότι κάποτε είχα σχέση και δούλευα λιγότερο, αλλά ένιωθα ότι είχα χρόνο για μένα. Σήμερα έχω μόνο χρόνο για τη δουλειά. Έτσι πάει η ζωή όμως.

λες;

Σήμερα 19.00

Αυτό το ερώτημα μου έρχεται στο μυαλό συνέχεια, εδώ και μερικές ώρες. Σήμερα κατάλαβα ότι θέλω να έρθει, αλλά φοβάμαι κιόλας. Θα μου στερήσει την ελευθερία μου; Θα είναι σαν τους άλλους; Θα μπορέσω να ξαναδώσω; Να ανοιχτώ; Τίποτα δεν θα είναι όμως όπως παλιά. Άλλος πια εγώ. Πραγματικά άλλος. Άλλος κι εκείνος που θα 'ρθει. Λες να έρθει; Λες να ξαναέρθει; Θα αργήσει;

Απόψε 21.15

Ανοίγεις την πόρτα. Μπαίνεις στο αυτοκίνητο κι αρχίζεις να παίζεις μαζί μου. Να λες τα δικά σου. Να με πειράζεις. Τα μάτια σου λάμπουν. Φωτίζουν το μέσα μου εγώ. Με κοιτάς, σε κοιτώ. Συνεχώς. Θέλω. Πολύ. Καλύτερα που σε άφησα να επιλέξεις εσύ το εστιατόριο. Εγώ μπορεί και να σε τρόμαζα, σ' αυτά τα trendy που μπορεί και να σε πήγαινα για να σε εντυπωσιάσω από ανασφάλεια. Νιώθω σαν να σε ξέρω. Χρόνια. Και μετά οι συμπτώσεις. Και με κοιτάς μέσα στα μάτια, και νομίζω ότι προσπαθείς να με διαπεράσεις, και παλεύω να μη σ΄αφήσω. παλεύω πολύ. Θέλω να σ' αγίξω. Να σε αγκαλιάσω. Να σε μάθω. Και πάλι χαζές συμπτώσεις. Αλλά τελικά τους ανθρώπους που είμαστε μαζί, όσο διαφορετικοί κι αν είναι, τους συνδέει κάτι. Με τους ανθρώπους που αγάπησα, κατάγεστε από το ίδιο μέρος, είστε αέρινοι τύποι, και με φώναξες όπως αυτοί χωρίς να το ξέρεις. Λες; Αναρωτιέμαι διαρκώς. Θέλω. Να θέλεις κι εσύ; Εγώ όταν νιώθω κάτι, χάνομαι, δε μπορώ να καταλάβω. Είπες πως θα τηλεφωνήσεις αύριο. Και μετά, κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο, ρώτησες τί. Τί; Επέμεινες. Ήθελα κι άλλο λοιπόν. Θέλω κι άλλο. Από εκεί που δεν το περίμενα. Νιώθω μια γαλήνη και μια αναμπουμπούλα μέσα μου. Σημάδι. Λες; Ας είναι.

P.S.1 Είχε πολύ καιρό να θέλω κι άλλο. Είχε πολύ καιρό να νιώσω τόσα όσα δε λέγονται σε ένα απλό post.

P.S.2 Μαζί σου θέλω. Θα με πειράξει αν δεν... Αν δεν ταξιδέψουμε.

P.S.3 Αυτά τα μάτια, τα ανασύρω συνέχεια από τη μνήμη μου.

P.S.4 Φοβάμαι. Θέλω. Δεν κρατιέμαι. Αμύνομαι. Καταλαβαίνω. Ονειρεύομαι.

το αγιόκλημα*

Εμύριζεν αγιόκλημα τη νύχταν το φιλί σου / μα εφύσησεν ο άνεμος και πήρες το μαζί σου.

Τον ουρανό παρακαλώ να σ' απολησμονήσω / μα με το φως το γαλανό φέρνει σε πάλε πίσω.

Σα δαχτυλίδι που έχασε την πέτρα του στο χώμα / μέρα τζιαι νύχτα πεθυμώ της νιότης μου το χρώμα / μέρα τζιαι νύχτα πεθυμώ της νιότης μου το χρώμα.

Είπες μου πως η αγάπη μας για πάντα ε να ζήσει / τζι η νύχτα υποσχέθηκε να μην το μαρτυρήσει / εκράτου σε τζιαι εκράτας με τζι έτρεμα μη σε χάσω / μα ο ήλιος του μεσομερκού ζητά να σε ξεχάσω.

Σα δαχτυλίδι που έχασε την πέτρα του στο χώμα, μέρα τζιαι νύχτα πεθυμώ της νιότης μου το χρώμα / μέρα τζιαι νύχτα πεθυμώ της νιότης μου το χρώμα.

P.S.1 *Το αγιόκλημα έγραψε ο Πάμπος Κουζάλης (στίχοι) και ο Κώστας Κακογιάννης (μουσική). Το τραγουδά ο Γιώργος Νταλάρας στους τίτλους της τηλεοπτικής σειράς του ΡΙΚ "Οι γενιές της σιωπής" που σκηνοθετεί ο Κλείτος Κλείτου και βασίζεται στο μυθιστόρημα της Άντρης Πολυδώρου.

P.S.2 Το αγιόκλημα είναι αυτό που λείπει από τις ζωές των ανθρώπων. Ο ρομαντισμός που αποπνέει η μυρωδιά του, αν και χάθηκε, είναι μια μικρή εμμονή από τη νιότη μας.

P.S.3 Πριν μερικούς μήνες κάποιος μου ζήτησε ένα γιασεμί. Μια άλλη μυρωδιά από τα παιδικά μου χρόνια. Του χάρισα ένα μεγάλο και ανθισμένο γιασεμί. Από τότε συνέβησαν πολλά. Απόψε σκέφτηκα εκείνο το γιασεμί στο μικρό αθηναϊκό μπαλκόνι και το όνειρο να φυτέψουμε πολλά γιασεμιά στον κήπο που ποτέ δεν αποκτήσαμε στην εξοχή. Μπορεί εκείνο το γιασεμί να μην έχει επιβιώσει, αν και θα 'θελα να είναι ακόμα ανθισμένο, ωστόσο αποφάσισα πως θέλω να φυτέψω ένα αγιόκλημα στον κήπο μου. Ένα αγιόκλημα να μεγαλώνουμε μαζί. Να μυρίζει ο τόπος. Κι από την ευωδιά να έρθει κοντά ένας νέος άνθρωπος. Με φωτεινό, χαμογελαστό πρόσωπο. Ήρεμος. Δυνατός. Να θέλει να δούμε μαζί το αγιόκλημα να μεγαλώνει.

P.S.4 Το πρωί έγραψα ότι ο ενθουσιασμός πρέπει κι αυτός να τελειώσει. Τώρα που νύχτωσε σκέφτομαι ότι αν αγαπάς το αγιόκλημα, θα γκρεμίσω το φράχτη της αυλής, να περάσεις, όποιος κι αν είσαι ξένε. Αλλά μόνο για σένα. Τους άλλους θα τους αφήνω έξω. Εγώ είμαι εδώ. Εσύ άραγε ποιός να είσαι και πού να βρίσκεσαι τούτη την ώρα ξένε; Ώρα καλή.

ο ενθουσιασμός. να τελειώνουμε και μ' αυτόν.

Η καινούρια εβδομάδα ξεκίνησε και μαζί πήρε και το τελευταίο συναίσθημα που είχε απομείνει από το κακό μου παρελθόν. Τον ενθουσιασμό. Η πραγματικότητα είναι πλέον το μόνο που βλέπω, και η λογική ο μοναδικός τρόπος που λειτουργώ. Όσα συναισθήματα κι αν ένιωθα, δεν υπάρχουν πια. Για κανένα λόγο. Τα έδιωξα όλα. Μάτια βουρκωμένα, γιατί νιώθω ανάμεσα σε συμπληγάδες, κι όμως αχίλλειο πτέρνα δεν θα έχω. Alt + Ctrl + Delete. Για όλα. Για όλους. Για όσα έγιναν και για όσα θα γίνουν. Μ' ενόχλησε που πίστεψα ότι κάτι θα άλλαζε, μ' ενόχλησε που πάλι πλησίασα αυτό που ήθελα, αλλά δεν ήταν έτσι όπως το ήθελα, μ' ενόχλησε που πάλι εμφανίστηκε και νόμισε ότι μπορεί να παίξει. Μ' ενόχλησε που οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι στο καλό θέλουν. Μ' ενόχλησε που δεν με κρατά τίποτα εδώ, κι όμως μένω εδώ. Μ' ενόχλησε που δεν έχω κάποιον δίπλα μου. Μ' ενόχλησε που νιώθω σε ατελείωτο μεταβατικό στάδιο. Σήμερα είναι όλα μαύρα. Ακόμα και τα ρούχα μου. Μαύρα. Και μαύρα θα παραμείνουν. Υποσχέθηκα να μην ενθουσιαστώ ξανά. Ποτέ ξανά. Κανένα συναίσθημα. Ποτέ πια. Γιατί τα όνειρα μου βγήκαν αλλιώς. Μάτια βουρκωμένα. Πρόσωπο μελαγχολικό. Μόνο λογική. Στιγνή.

μια βραδιά στο Τμήμα

Βράδυ Σαββάτου. Εκτός χώρας. Κάπου νότια. Βγαίνουμε από hip club κι έχουμε πιει. Κάτι μου λέει ότι δεν πάμε για ύπνο. Το βλέπω να έρχεται. Ποιό; Το αλκοτέστ, αφού "ευγενέστατος" μπάτσος μας έκανε νόημα με τη φωσφορούχα ράβδο του να σταματήσουμε. Και ο φίλος μου, που οδηγούσε είχε πιει. Και επειδή είναι κι ευέξαπτος εναντιώθηκε στην μπατσαρία που του είπε ότι έχει ξεπεράσει το όριο κατά 30 μονάδες. Εμένα αυτή η εξέλιξη με άφησε παγερά αδιάφορο, διότι το σπίτι ήταν στα 50 μέτρα και μπορούσα άνετα να πάω με τα πόδια. Άσε που μου φάνηκαν πολλές οι 30 μονάδες παραπάνω, που τελικά ήταν ελάχιστες μπροστά στις 100 μονάδες πάνω από το όριο άλλου κυρίου, με τον οποίο συναντήθηκα στο τμήμα λίγο αργότερα. Δε μπορώ να πω, συμπαθέστατη αγριόφατσα που νόμιζα ότι θα μας σφάξει όλους. Η φίλη μου στη θέση του συνοδηγού προσπαθούσε να πει στους μπάτσους να είναι πιο ευγενικοί αλλά μάταια. Κατέβασαν τον Ν. από το αυτοκίνητο για επαναληπτικό αλκοτέστ, και μέχρι να κατεβούμε κι εμείς που το είχαμε δει αστείο, του είχαν περάσει χειροπέδες, του είχαν πει ότι τελεί υπό σύλληψη και τον είχαν μπαγλαρώσει στην κλούβα. Τάχα μου τους απείλησε...Να πάρουμε το κανάλι. Τί σοι διευθυντής είναι; Έλα να φωνάξουμε τις κάμερες να γελάσουμε λέμε εμείς, κι εκείνη την ώρα μπαίνει στο αυτοκίνητο νταβραντωμένος μπάτσος, βάζει μπροστά και μας πηγαίνει στο τμήμα. Η ώρα έχει πάει 4 και καθόμαστε όλοι μαζί, ο Ν. φορώντας χειροπέδες, στα "επείγοντα". Πιο πριν μας είχαν στην αναμονή, όπου παρατηρησα στον πίνακα ανακοινώσεων μία αγγελία ότι χάθηκαν 2 παπαγαλάκια, ενώ η φίλη μου που μάλλον βλέπει πολύ E.R. περίμενε να μας ενημερώσει ο μπάτσος για την πορεία του "ασθενούς". Βαρεθήκαμε όμως να περιμένουμε εκτός και μπουκάραμε στο γραφείο του αξιωματικού υπηρεσίας. Γελάμε, μέχρι που έρχεται 33χρονη μάνα πέντε παιδιών ανύπαντρη εννοείται, ως ξέκολο, από αλκοτέστ κι αυτή και κάνει το χαμό. Με στιλ εν πολλές αμαρτίες περιπεσούσας γυνής την πέφτει στους μπάτσους ασύστολα. Η παρουσία μας δεν την εμπόδισε στην αναζήτηση άντρα. Ο κακώς χαμός από εκείνη, τα νευρικά γέλια από εμάς. Κατά περιόδους άναβαν τα αίματα αλλά εμείς ακάθεκτοι. Βρίζαμε την κακή μας τύχη και γελάγαμε. Κάποια στιγμή παρατηρώ πως ήταν τα όργανα της τάξης. Οικογενειάρχες και ολίγον βλάχοι. Υπήρχαν όμως δύο πιτσιρικάδες. Ο ένας με κοίταζε και μου χαμογελούσε. Βλέπεις καμιά φορά τα μάτια λένε περισσότερα απ' ότι το στόμα. Με κοίταζε και μου γέλαγε. Εγώ τον κοίταζα παγερά αδιάφορα. Μπάτσος είναι μην ξεχνιόμαστε. Του πήγαινε όμως η στολή. Είχα πιει και λιγάκι, είχα πάρει πάλι κι ένα χαζό sms από τον τέως, είχαν σπάσει και τα νεύρα μου με τις κατηγορίες που απήγγειλαν στον Ν. που το μόνο που ήθελα ήταν την επόμενη πτήση για Αθήνα, ή να πάω κόντρα στην ιδεολογία μου και να δείξω εγώ στο θρασύτατο μπατσίνι τί σημαίνει ελληνική αριστερά. Προφανώς το παλικάρι, άλλη ζωή ήθελε κι άλλη ζούσε. Τέλος πάντων, μαζεύτηκα γιατί τα Margiela που φόραγα δεν ήθελα να τα αγγίξει η εξουσία, κι επικεντρώθηκα στην εν πολλές αμαρτίες η οποία συνέχιζε την ατραξιόν της. Αφού κάποια στιγμή την βαρέθηκαν και την άφησαν αυτή ελεύθερη κι εμένα χωρίς θέαμα. Νομίζω ότι είδα το μουντζό της. Φόραγε ένα μίνι και τίποτα άλλο. Αλλά πιο μίνι, σε ζουμπουρλούδα δεν έχω δει. Και μετά ήρθε ο άλλος, με τη φάτσα εγκληματία. Εκεί μαζεύτηκα. Έπαψα να βάζω φυτιλιές στην κουβέντα με τους μπάτσους, κι έκατσα στην καρεκλίτσα μου. Αφύ κράτησαν το αυτοκίνητό του, τον πέταξαν με τις κλωτσιές έξω γιατί προφανώς δεν ήθελαν άλλα μπλεξίματα. Κι εμείς; Στελέχη των media ακόμα ακούγαμε κατηγορίες. Όταν πλέον τις εμπεδώσαμε και αφού της αρνηθήκαμε, πήραμε το αμαξάκι μας και πήγαμε σπίτι. Δεν είχα ξαναβγεί σε Τμήμα. Αυτή η πρώτη μου εμπειρία, και μάλιστα σε αλλοδαπή υπηρεσία, είχε πλάκα. Ήταν super cool. Και τους έλεγα, αυτό δεν είναι τμήμα, είναι ιμιτασιόν. Χάθηκε ο κόσμος να μας συνέβαινε αυτό στην Αθήνα, να χτυπήσουμε ένα καλό ρεπορτάζ στην Ομόνοια; Ούτε λίγο ξύλο, ούτε ένα τραβεστί, ούτε ένας από το Ανατολικό μπλοκ, και πάει λέγοντας. Μόνο ένας όμορφος ξανθός πρασινομάτης μπάτσος, πιωμένοι loosers κι εμείς. Έλεος. Κακώς μας σταματήσατε, αφού δεν είχατε να μας προσφέρεται σκληροπυρηνικό θέαμα. Άσε που δεν μας έβγαλαν ούτε ένα φοντάν. Όταν πάντως κατάλαβαν με ποιους είχαν να κάνουν, από ευγενείς έγιναν αυλικοί για ευνόητους λόγους. Δεν παραπονιέμαι, καλά ήταν. Εγώ πέρασα καλά. Αφού σκέφτομαι, και το επόμενο Σάββατο να πάω να δω τα παιδιά στο Τμήμα. Μισώ τα μπατσάκια-βλαχάκια αλλά εκείνο εκεί, είχε κάτι.

P.S.1 Για την ιστορία του πράγματος αύριο η υπόθεση θα έχει λήξει.

P.S.2 Δεν είμαι αντίθετος με την φάση αλκοτέστ, αλλά το συγκεκριμένο σκηνικό είχε λάθος σκηνοθεσία, κι έμπαζε από παντού. Απλά ήθελαν να κάνουν σπάσιμο σε κάποιον που έχει μεγαλύτερη εξουσία από αυτούς.

P.S.3 Μόνο με χιούμορ μπορείς να επιβιώνεις σε αυτό τον πλανήτη.

οι ζωές των άλλων

Οι άλλοι. Αυτοί. Εκείνοι. Τί κάνουν. Πώς ζουν. Γιατί ζουν. Χωρίς εμάς. Με τους άλλους. Ποιούς άλλους; Τί φορανε. Πού μένουν. Πόσα βγάζουν. Βγάζουν; Είναι ευτυχισμένοι; Δεν μας ρώτησαν. Θέλαμε να τους πάρουμε τηλέφωνο, αλλά κάτι μας έτυχε. Μα εμείς είμαστε καλύτεροι από αυτούς. Έχουμε πιο πολλά. Λεφτά, σπίτια, αυτοκίνητα. Κι οι άλλοι. Μα πώς; Τί λες τώρα; Αλήθεια; Καλά κλείσε το στόμα σου. Καινούρια μηχανή πήρα. Εντυπωσιάστηκες. Δεν την έχεις την εικόνα. Και ούτε πρόκειται. Οι άλλοι δεν ελέγχονται. Δεν είναι του χεριού μας. Κι όμως η ζωή τους γίνεται θέμα συζήτησης. Να μην σε νοιάζει. Να μην ρωτάς. Δεν είναι ενδιαφέρον αυτό. Κατινιά είναι. Αν ενδιαφερόμουν θα σου τηλεφωνούσα. Δεν σου τηλεφωνώ=δεν ενδιαφέρομαι. Αυτό ισχύει και για σένα. Εγώ δέχομαι ότι δεν σε νοιάζω πια. Πάλι φοβάσαι. Τελικά είσαι πολύ φτηνός και λίγος. Τώρα μου βγήκε. Ετεροχρονισμένα. Τώρα το γράφω. Γιατί συνειδητοποιώ ότι δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να ασχολούμαστε με τους άλλους. Είμαστε μαζί τους, δεν μας αρέσουν και προσπαθούμε να τους αλλάξουμε. Τους χωρίζουμε πάλι μαζί τους ασχολούμαστε. Είναι φίλοι μας, τους κατακρίνουμε. Είναι εχθροί μας, τους ξεσκίζουμε. Παντού πηγαδάκια για ξεκατίνιασμα. Ε γ ω ι σμ ό ς. Πώς είπες; Υ π ε ρ ε γ ώ. Ένας κόσμος με προσωπείο. Δεν μ' αρέσει. Πειράζει;

P.S.1 Αγαπώ τους άλλους. Έτσι όπως είναι. Γι' αυτό που είναι. Όταν δεν τους αγαπώ απλά δεν ασχολούμαι.
P.S.2 Στρέφω τη ματιά μου σε μένα. Στη δική μου ζωή. Οι ζωές των άλλων είναι δικές τους. Ακόμα κι όταν οι δρόμοι συναντηθούν και οι ζωές γίνουν μία. Ακόμα και τότε.
P.S.3 Εαυτό δεν έχεις; Ή επειδή κάνεις therapy νομίζεις ότι ασχολήθηκες πολύ μαζί του και τα έχεις λύσει όλα;

ο μεθυσμένος μάγειρας, ο ερωτευμένος dj και η Duffy

Τον τελευταίο καιρό όλα ξεκινούσαν με το stepping stone και έκλειναν με το stepping stone. Ήταν το σύνθημά του. Απέναντι σε μια ζωή που δεν τον άφηνε σε ησυχία. Απόψε ξαναγύρισε στο γνωστό του μέρος στο Γκάζι. Μετά από καιρό, κι αφού κατάφερε να βάλει τάξη στην αταξία, επέστρεψε για να παίξει τις μουσικές του. Ο κόσμος που συχνάζει τώρα πια διαφορετικός. Το μυαλό του, στους ανθρώπους που κάθονταν απέναντί του παλιά, και τώρα ζουν μια άλλη ζωή. Του άρεσε να τους βλέπει απέναντι. Απόψε όμως οι αναμνήσεις επέστρεφαν και προσπαθούσε να κλείσει και τη χαραμάδα από την οποία ήθελαν να βγουν. Συνειδητοποιεί ότι έκανε λάθη, έκαναν λάθη. Τα πράγματα δεν έχουν επιστροφή όμως. Αυτό το μάθημα το έχει αποστηθίσει πια. Η βραδιά κυλά ομαλά, όταν συνειδητοποιεί ότι μπαίνει κάποιος θαμώνας που του άρεσε παλιά. Κρατάει κράνος. Αυτό και μόνο του αρκεί για να θελήσει. Κι όμως, μαθαίνει ότι ο αντικαταστάτης του, τον κέρδισε πριν τρεις ημέρες. Τόσο καιρό έπαιζε μουσική εκείνος, αλλά όπως του είπε κάποιος στο facebook φαίνεται απρόσιτος. Καλά να πάθει. Μα τί του βρίσκει, αναρωτιέται. Αφού είναι άσχημος και από εκείνους που απεχθάνεται. Γιατί τα αγόρια γίνονται γυναίκες, διερωτάται σχεδόν όλη νύχτα. Μετά από μια vodka και πέντε τραγούδια, μπαίνει κάποιος που τον είχε φιλήσει μια ανοιξιάτικη Κυριακή στο Μεταξουργείο. Κάνει ότι δεν τον βλέπει και κάθεται με την πλάτη, μπροστά του. Εκείνος απλά γελά. Είναι δυνατόν, διερωτάται. Πες ένα γειά, χωρίς να δικαιολογήσεις την εξαφάνισή σου φοβιτσιάρη, σκέφτεται και λέει στη barwoman ότι ο φόβος των ανθρώπων φταίει για όλα. Περνά κι ένας γνωστός από το περσινό καλοκαίρι. Τον είχε ξεχάσει και χαίρεται για την αντάμωση. Τους έδενε άλλωστε ένα τραγούδι. Κι εκεί που η βραδιά έμοιαζε να είναι εντελώς cool, εμφανίστηκε ο μεθυσμένος μάγειρας. Ένας alternative σαρανταπεντάρης. Chef σε εναλλακτικό εστιατοριάκι της περιοχής. Πιάνουν κουβέντα για τη δουλειά, κι ακούει διάφορα. Κανονίζει όμως μια φωτογράφηση. Αυτός ήταν ο σκοπός του. Μιλάνε για μουσική και διαφωνούν. Ο μάγειρας τα 'χει πιει, κι ο σκοπός του ασαφής. Το μαγαζί αδειάζει. Ο μάγειρας ακόμα εκεί. Περιμένει ένα φίλο του για να φύγει. Όταν εκείνος μαζεύει τα cd's και ξεκινά να φύγει, τον αγκαλιάζει εντελώς αντρικά, κάτι μεταξύ φιλίας και υπονοούμενου. Του αρέσει αυτή η str8 acting διάσταση του πράγματος. Πιο πριν πάντως του είχε πει ευχαριστώ για το stepping stone, το οποίο δήλωσε ότι το είχε ανάγκη η ψυχή του. Η Duffy είναι συνεχώς μπροστά του, κι έτσι μπαίνοντας στο αυτοκίνητο βάζει το cd να λιώνει ακόμα μία φορά. Σκέφτεται πόσο ανιαρή ήταν η βραδιά, αλλά του είχαν λείψει όλα αυτά. Γιατί κατά βάθος το τελευταίο διάστημα τρελαινόταν να συναντά ανθρώπους, να γνωρίζει νέα πρόσωπα, να αφήνει το σημάδι του. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι τελευταία είχε κάτι απροσδιόριστο, που τον έκανε να λάμπει και να είναι επιθυμητός. Κάτι μαγικό μάλλον. Έτσι μόνο το εξηγούσε. Κι έτσι ήταν. Η απελευθέρωσή του από δεσμά που κουβαλούσε χρόνια, προφανώς τον είχε κάνει επιθυμητό στον υπόλοιπο κόσμο που τον έβλεπε αθώο και δυνατό μαζί.

μ' ακούει κανείς;

Πλησιάζει η Παρασκευή. Άργα το βράδυ πετάω. Πάω γι' αυτή τη συνάντηση ''κορυφής''. Αν πω ναι μαζεύω τα μπογαλάκια μου και έξω από την πόρτα, αν πω όχι κάθομαι στα αβγά μου και δεν ρισκάρω. Τι να ρισκάρω κιόλας; Η θέση είναι σίγουρη και η επιτυχία νομίζω δεδομένη. Ποιός δε θα ήθελε να είναι στέλεχος; Και είναι η δεύτερη φορά που θα το αρνηθώ. Την τρίτη θα καώ. Κι όμως. Εδώ χτίζω. Κι ας ξέρω πως ίσως να μην πάει τόσο εύκολα το πράγμα. Τί με κρατά στην Αθήνα. Θα είναι η δεύτερη φορά που φεύγω για επαγγελματικούς λόγους. Το δις εξαμαρτείν; Μήπως ισχύει και στη δική μου περίπτωση; Ιδέα δεν έχω. Με απασχολεί. Πολύ. Μόνο αυτό. Ούτε έρωτες, ούτε αγάπες. Από τη μια θέλω να φύγω από τη ρουφήχτρα. Από την άλλη, να μείνω. Μήπως εδώ φτιάξω τη ζωή που θέλω; Δεν ξέρω. Ειλικρινά. Μήπως κλοτσάω τα πολλά για τα λίγα; Αφού δεν με τρομάζουν τα πολλά. Αφού τα επεδίωξα. Κι όμως. Κι όταν θα έρθει η ώρα να αποφασίσω οριστικά, προς τα πού θα δείξει η ζυγαριά; Εντός ή εκτός; Αν μπορούσε κάποιος να μου πει εδώ τί με περιμένει, θα έπαιρνα πιο εύκολα την απόφαση. Γιατί το εκεί το ξέρω. Το εδώ είναι ασαφές. Αγωνία. Θέλω να φωνάξω. Μ' ακούει κανείς;

κάνω βλακείες

Δευτέρα πρωί. Ξυπνάω. Ο καφές μου; Πουθένα. Εγώ αποκλείεται να κουνήσω το χέρι μου. Νιώθω κουρασμένος. Πρέπει να πάω γραφείο. Πιο πριν πρέπει να πάω κάποια πράγματα για φωτογράφηση. Και το βράδυ να κατέβω Κολωνάκι για μια συνέντευξη-φωτογράφηση. Έχω πολλά πράγματα να κάνω. Είναι 10.30. Δεν θέλω να πάω πουθενά. Έχω κι αυτή τη μουσική επιμέλεια για τις δύο συναυλίες κι έχω τρελαθεί. Τί; Πώς; Δεν ξέρω πως θα τα ταιριάξω. Τα τραγούδια εννοώ. Και πάλι πρέπει να γράψω την Άννα Καρένινα. Κι εκείνη την πρόταση για δουλειά. Είναι πολλά τα λέφτά Άρη. Να τα παρατήσω όλα και να φύγω; Πώς φεύγουν πάλι για το εξωτερικό; Είναι εποχές για να φύγω; Και πάνω απ' όλα μου λείπει ένας άνθρωπος. Ωραίοι οι φίλοι, πάντα εκεί. Αλλά ο άνθρωπος; Να πηγαίνουμε δίπλα θέλω. Δεν τον βρίσκω. Κάνω βλακείες. Μάλλον δεν μπορώ να υποστηρίξω τίποτα αυτή τη στιγμή. Όσο το τοπίο είναι μπερδεμένο. Και κάτι με σπρώχνει να βρω το ταίρι μου, και κάτι με κρατά. Τα θολωμένα νερά. Κι είναι κι αυτή η διαφορετικότητα που νιώθω. Δεν είμαι κλασική περίπτωση. Ζητάω πολλά; Μάλλον. Ειλικρινά δεν ξέρω. Σήμερα, δεν ξέρω. Απλά ξεκινάω να τρέχω. Καφέ στο γραφείο θα πιω. Τρέχω.

P.S. 1 Κυριακή: To MTV Live ήταν ευκαιρία να κάνω ένα νέο φίλο. Αυτό τελικά είναι σημαντικό σ' αυτή τη ζωή.
P.S. 2 Σάββατο: Ο Δ. με έκανε να σκεφτώ πως ίσως να είμαστε κοντά. Μετά όμως κάπου χάθηκε η επαφή. Πάντως ήταν ωραία κι ας χάθηκε.
P.S. 3 Παρασκευή: H Μήδεια2 μου θύμισε πως κάποτε τυφλώθηκα κι εγώ από έρωτα και μάλλον φοβάμαι να ζήσω την αυτοκαταστροφή του ξανά.

μικρά βεγγαλικά*

Σαν υγρασία πρωινή με ζωντανεύεις / στο αστραφτερό σου πουθενά με τριγυρνάς / με ρίχνεις στη φωτιά από ένα όνειρο / και με ξυπνάς.

Γέμισε χώμα ο αέρας που αναπνέεις / το τελευταίο σου τσιγάρο έγινε σκόνη / πέρασε δίπλα μου η νύχτα σαν αμίλητη / σε μια οθόνη.


Όμως εγώ θα είμαι δίπλα σου κι ας άργησα / θα σε προλάβω στο λιμάνι ξημερώματα / θα πέφτουν γύρω μας μικρά βεγγαλικά / χιλιάδες χρώματα.


Γέμισε χώμα ο αέρας που αναπνέεις / το τελευταίο σου τσιγάρο έγινε σκόνη / πέρασε δίπλα μου η νύχτα σαν αμίλητη / σε μια οθόνη.


Σαν υγρασία πρωινή με ζωντανεύεις / και όποιος δεν τόλμησε να φτάσει μέχρι εδώ / πηδάει κλείνοντας τα μάτια στο γκρεμό / και πετάει.

P.S. 1 *Ελεωνόρα Ζουγανέλη / Album: Έλα 2008 / Μουσική: Φίλιππος Πλιάτσικας / Στίχοι: Κώστας Τζάνος
P.S. 2 Για εκείνους από εμάς τους λίγους ή τους πολλούς που δεν πήγαμε στο λιμάνι ξημερώματα, δεν αντιληφθήκαμε τα μικρά βεγγαλικά να πέφτουν γύρω μας και δεν είδαμε τα χιλιάδες χρώματα.
P.S. 3 Επειδή πριν μερικούς μήνες δεν πήγα στο λιμάνι, αλλά στο αεροδρόμιο, ακούγοντας σήμερα αυτό το τραγούδι διαπίστωσα ότι δεν τόλμησα να φτάσω στο λιμάνι, πήδηξα κλείνοντας τα μάτια στο γκρεμό και πέταξα. Και προσγειώθηκα.
P.S. 4 Λες να μην τα δω ποτέ τα μικρά βεγγαλικά; Θα τα ανάψω μόνος. Να μάθεις. Αλλά παραμύθι δεν ξαναπιστεύω.

νεύρα...πολλά νεύρα

Αλήθεια, πώς είναι η δική σας ζωή; Διότι η δική μου κατέληξε να είναι κάπως... Δεν την είχα σχεδιάσει έτσι ακριβώς, ούτε μου είχε ξανασυμβεί αυτό που μου συμβαίνει τώρα; Ή μήπως μου συνέβαινε και δεν του έδινα σημασία; Σήμερα για παράδειγμα έφυγα από το σπίτι στις 9 παρά... Πήγα να κάνω κάποιες δουλειές που είχα. Έφτασα στο γραφείο στις 11 κι έψαχνα για 20 λεπτά parking. Αφού βρήκα, ξεκίνησα να δουλεύω. Καφέ ήπια στη 1, χωρίς να κάνω ούτε 5 λεπτά διάλειμμα. Έγραφα ένα άρθρο, κανόνιζα θέματα του ραδιοφώνου, απαντούσα στο τηλέφωνό μου που δεν σταματούσε, μίλαγα στο msn, έκανα therapy σε φίλους, έστελνα mails, απαντούσα σε mails, κάποια στιγμή διαπίστωσα ότι ο πρώην μου καταδέχτηκε να πάρει πρόσκληση από διαγωνισμό εκπομπής, αφού πέρασαν τα ονόματα από μπροστά μου (το αφήνω ασχολίαστο), έκανα εκπομπή, δέχτηκα μία πρόταση για δουλειά -που δεν ξέρω τί να την κάνω- πήρα δύο ασπιρίνες, πέθανα από τον πονοκέφαλο, το στομάχι μου πονάει ακόμα, έφυγα στις 8 παρά 10, και στο αυτοκίνητο συνέχισα να μιλάω με φίλους που δεν καταλαβαίνουν ότι δεν έχω κουράγιο να τους ακούσω, θυμήθηκα ότι ένας καλός κύριος βρήκε το κινητό μου και στις 10 πρέπει να πάω να το πάρω, αφού ο άνθρωπος μου το φύλαξε (αλήθεια να του πάρω κανένα γλυκό;), υπολόγισα πόσες ατυχίες μου συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα, βλ. τρακάρισμα, κρύωμα, κλπ κλπ, ή αλλιώς σταμάτα να με καταριέσαι, και οδήγησα με την αίσθηση ότι κάτι ξεχνάω. Γύρισα σπίτι και αποφάσισα ότι δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε άλλο. Και παρόλα αυτά δε μπορώ να κατεβάσω ρολλά. Θέλω ένα ποτήρι κρασί, να δω λίγο κόσμο, να νιώσω αλλιώς. Κι από την άλλη δεν έχω το κουράγιο. Ευτυχώς αύριο έχει πρεμιέρα Μήδεια2. Έχω λόγο να φύγω στις 7 από το γραφείο. Και θα φύγω.

P.S. 1 Και να ήταν μόνο αυτά. Υπάρχουν κι άλλες σκέψεις που κάνω ταυτόχρονα. Κι άλλα προβλήματα και ζητήματα.
P.S. 2 Και αναρωτιέμαι, αφού δεν άλλαξα δουλειά, πώς τα κατάφερνα να έχω και σχέση και να είμαι συνεπής; Μήπως δεν έδινα τόσο βάρος στη δουλειά; Αποκλείεται, αφού λατρεύω τη δουλειά μου. Μήπως φταίει ο ανάδρομος; Μήπως τώρα που δεν έχω σχέση τα έφτιαξα με τη δουλειά μου; Μήπως ξέρω και τις απαντήσεις στις παραπάνω ερωτήσεις;
P.S. 3 Νομίζω τις ξέρω. Χαλόου.
P.S. 4 Σχέση θέλω; Τι λες κι εσύ μετά από όλα αυτά; Α, κι έβγαλε μια προσφορά η Aegean με 85 ευρώ από 12 Νοεμβρίου για Παρίσι. Μετά συγχωρήσεως, αλλά παίζετε με τα νεύρα μου; Ποιός περιμένει μέχρι 12 Νοεμβρίου;

σήμερα: therapy

Κάποτε ζούσα για το αύριο. Αναρωτιόμουν διαρκώς για το τί θα συνέβαινε αύριο. Αν θα ήμουν καλά, αν θα ήταν μαζί μου, αν θα χωρίζαμε, αν θα το άντεχα, αν δεν θα τον άντεχα, αν δεν με αγαπούσε, αν θα με απατούσε, κι άλλα τέτοια χαζά, που με έκαναν να χάνω το σήμερα. Και μαζί μ' αυτό έχανα εμπειρίες, δουλειές, ανθρώπους. Δεν μπορούσα να παρακολουθήσω ακριβώς αυτό που συνέβαινε. Άσε που είχα μία μόνιμη αγωνία κι ένα αίσθημα ανικανοποίητου. Τελικά, κάποια στιγμή, η ζωή μου άλλαξε. Βασικά ο οργανισμός μου ο ίδιος την άλλαξε. Γυρίζοντας το κουμπί, βρήκα τις ισορροπίες μου, είδα τα πράγματα στις σωστές διαστάσεις και άρχισα να ζω για το σήμερα. Και δεν τα κατάφερα μόνος. Πολλές συνεδρίες, πολύ κλάμα, πολύ σκέψη, και πολύ προσπάθεια. Σήμερα λοιπόν αποφάσισα ότι έπρεπε να ευχαριστηθώ το therapy. Έτσι κι έγινε. Έστρεψα το φως βαθιά μέσα μου. Είπα πράγματα που έχω διαπιστώσει για μένα και άκουσα πράγματα που, ενώ με προβλημάτισαν, δεν με απογοήτευσαν. Ξέρω ποιος είμαι και πού πηγαίνω, έχω επίγνωση της κατάστασης και μ' αρέσουν όλα όσα μου συμβαίνουν. Μ' αρέσει κυρίως το γεγονός ότι άλλαξα. Κι αλλάζω και διορθώνω και ξεθάβω πράγματα και τα φτιάχνω. Κι αυτό είναι μια διαδικασία που δεν σταματά. Συνεχώς κάνω διορθωτικές κινήσεις. Δεν είμαι στάσιμος. Τα καταφέρνω πολύ καλά μόνος. Και βρίσκω απαντήσεις. Και συναντώ το εγώ μου, που για χρόνια ήταν ξεχασμένο. Κι είναι ωραίο που αλλάζω πίστα ξανά. Σήμερα λοιπόν, το μόνο που προγραμμτίζω για το αύριο είναι το therapy. Γιατί το σήμερα είναι πιο ωραίο σήμερα, απ' ότι αύριο.

P.S. 1 ...therapy. Just do it!

P.S. 2 ...therapist. Thank God!

P.S. 3 ...Αυτό δεν πρόλαβα να στο πω. Ο χρόνος δεν μου έφτασε.