29.11.08

πού χάθηκες;


Οι μέρες δύσκολες. Κι οι νύχτες επίσης. Δε θυμάμαι να είχα πιο πολύ δουλειά στη ζωή μου. Γκρινιάζω, κι έχω κι ένα δίκιο. Από το πρωί μέχρι τα ξημερώματα δουλειά. Άγχος. Τρελές ταχύτητες. Συνεντεύξεις. Άρθρα. Εκπομπές. Δημόσιες Σχέσεις. Λεπτές ισορροπίες. Δύσκολες καταστάσεις. Όλα έπρεπε να είχαν γίνει χτες. Κι ο καθένας να σου ζητάει. Και να μην προλαβαίνεις. Κάνω το λάθος να ξεκλέβω λίγο χρόνο για να τρώω με κάποιους φίλους τα βράδια, κι έτσι με παίρνει πάλι το ξημέρωμα. Τί καλά; Ωραίο το καπιταλιστικό σας σύστημα. θα το προτιμήσω και στην επόμενη ζωή. Κάποιος να πατήσει το κουμπί, να σταματήσει ο χρόνος, να κάνουμε ένα διάλλειμα και να συνεχίσουμε πάλι παρακαλώ. Αλλά κανείς. Θα γίνω ψαράς, άμα συνεχιστεί ο πανικός. Και συνεχίζεται. Χάνω τα πιο σημαντικά e-mails μου. Οι τεχνικοί δεν τα βρίσκουν. Κι όμως τα επαναφέρω εκεί που με είχαν διαβεβαιώσει ότι δε γίνεται. Καλά δεν ξέρουν την τύφλα τους. Έλεος. Κάθε μέρα τόσο ίδια και τόσο διαφορετική μαζί. Το ίδιο σκηνικό να επαναλαμβάνεται. Και ξαφνικά έφτασε πάλι Σάββατο και το ημερολόγιο δείχνει 29 Νοεμβρίου. Θα στοιχημάτιζα ότι θα μπορούσε να είναι Σάββατο 22, ή Σάββατο 16. Όλα ίδια. Χτες πάντως κατάφερα να τελειώσω νωρίς. Στις 8.15 είχα γίνει καπνός, κι είχα βρεθεί στο Golden Hall. Ο αγαπημένος μου πια κος Τσαντίλης έφερε τα ρούχα μου στην Αθήνα. Τόσα χρόνια φροντίζω σε κάθε ταξίδι στο εξωτερικό να κάνω προμήθειες. Τώρα αυτό είναι καλό; Θα τα φοράνε κι άλλοι. Δεν πειράζει. Πρέπει να έχεις τη φιλοσοφία ζωής που κρύβουν για να τα υποστηρίξεις. Επιτέλους η αγαπημένη μου τσάντα κρέμεται από τη μηχανή μου. Αν ήμουν στο Παρίσι το σκηνικό θα έδενε. Εδώ νιώθω κάπως ξένος με τις επιλογές μου. Όλη αυτή η post-hippy διάστασή μου, μοιάζει ξένη σ' αυτό το περιβάλλον. Πάνω στη μηχανή έρχεται πάλι αυτή η σκέψη. Πού θα βρω έναν άνθρωπο να ταιριάξω; Δεν αντέχω το τόσο επιτηδευμένο life style αυτής της πόλης, που δεν έχει κανένα αστικό υπόβαθρο. Βαριέμαι απίστευτα που συνωστίζονται όλοι στα bars, το παίζουν snob, και κράζονται. Αυτή είναι η μία επιλογή την οποία απορρίπτω. Και η άλλη είναι τα εναλλακτικά. Τόσο εναλλακτικά όμως που κουράζομαι στην ιδέα και μόνο. Κάτι που να βρίσκεται στη μέση δεν υπάρχει; Ένας συνδυασμός; Ένας άνθρωπος που να ξέρει και να ζει τις διαφορετικές πλευρές της ζωής; Ακόμα και όταν κάποιος μου κινήσει το ενδιαφέρον, θα υπάρχει ένα λάθος timing στην ιστορία. Πάω σπίτι. Μήπως έχω τον ανθρωποδιώχτη; Όχι. Είμαι αλλιώς. Και ψάχνω για το αλλιώς. Έχω ζήσει πολλά, έχω κάνει πολλά. Και τα καμμένα τα έκανα, και τις μεγάλες σχέσεις και τους δυνατούς έρωτες. Τώρα θέλω το παραπάνω.


P.S. 1 Ένα διάλλειμα μέσα στην εβδομάδα ήταν το τραγούδι από το νέο δίσκο της Ελευθερίας Αρβανιτάκη ''Δε μιλώ για ένα βράδυ εγώ''. Παραδοσιακό σε μουσική διασκευή και στίχους του Νίκου Μωραΐτη. Αλλιώς γιατί εγώ δε μιλώ για ένα βράδυ. Ή όλα ή τίποτα. Μέχρι εκεί που θα πάει το όλα. Τίποτα δεν είναι για πάντα, αλλά βαριέμαι τα ημίμετρα.
P.S. 2 Η ζωή είναι παιχνίδι. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Και μας παίζει επίσης. Αυτό κατάλαβα βλέποντας το Heights. Έλα να παίξουμε κι εμείς μαζί της.
P.S. 3 Μπήκε ο Πλούτωνας. Αλλαγές κοσμοιστορικές κι όχι αναίμακτα. Καλά κρασιά.

23.11.08

shotgun

Πόσες φορές δεν έχεις αισθανθεί ότι κάποιος απέναντί σου τραβά πιστόλι; Πόσες φορές δεν έχεις ακούσει τον ήχο της εκπυρσοκρότησης; Πόσες φορές δεν έχεις νιώσει τη σφαίρα να σε διαπερνά; Κι εσύ, που βλέπεις αλλιώς τη ζωή, να μην μπορείς να αντιδράσεις. Εγώ την τελευταία σφαίρα την έφαγα πρόσφατα. Δε μπορώ να πω, καλά ήταν. Πόνεσε λιγότερο από άλλες. Αλλά μετά από 3 φανταστικές ώρες, που τα είχαμε πει όλα, κι είχαμε παίξει, κι είχαμε γελάσει, κι έλεγα κάτι αλλάζει, πυροβολήθηκα. Κι ήταν και προχωρημένη η ώρα και δεν είχα ανεπτυγμένες άμυνες. Σε άλλη περίπτωση θα έσκυβα, αλλά δεν πρόλαβα. Εντάξει σιγά τα αίματα. Πόνεσε λίγο. Έσφυξα τα δόντια κι είπα πάμε κι όπου βγει. Τόσο καιρό όμως γκρίνιαζα ότι δεν θα βρω αυτό που έψαχνα. Βρήκα κάτι που πλησιάζει. Όλα ωραία. Λες θα βάλω και λίγο νερό στο κρασί μου, και όπου βγει. Κι εσύ με πυροβολείς. Χώρισες λέει πρόσφατα; Πόσο πρόσφατα; Α, τόσο πρόσφατα! Καλά και τί ψάχνεις με εμένα; Α, έχει τελειώσει. Μα, αφού 4 χρόνια ήσασταν μαζί; Τελείωσε. Έτσι λες; Καλύτερα πάντως πυροβολημένος. Είμαι που είμαι, οπότε σιγά και τί άλλαξε. Μια σφαίρα ακόμα. Γελάω πάντως γιατί περιμένω ο χρόνος να δείξει. Ξέρω κι εγώ, ποτέ δεν ξέρεις. Μου 'καψε λίγο τον εγκέφαλο αυτή η σφαίρα και λέω κλισέ. Μια χαρά τα πάω. Έγινα κι εγώ σαν όλους τους άλλους. Πυροβολημένος.

P.S. 1 O έρωτας περνά από το μυαλό. Μόνο που το δικό μου είναι πυροβολημένο πια.
P.S. 2 Χαμογέλα. Αυτό το post γράφτηκε με αφορμή το Shotgun του Dimi Phaze. Α, και για να γελάσουμε επίσης. Δε βαριέσαι. Τα 'χουμε δει όλα πια σ' αυτή τη ζωή. Αργεί και η επόμενη. Αυτή ίσως έχει λιγότερες σφαίρες.

the boy i never met

Ο κόσμος στους δρόμους. Τυλιγμένος μέσα σε μαύρα παλτό και σε πολύχρωμα κασκόλ. Η πόλη γεμίζει φωτάκια. Πλησιάζουν Χριστούγεννα. Για μια στιγμή, στέκεται στη μέση του δρόμου και σκέφτεται πόσο γεμάτη ήταν αυτή η χρονιά. Τα είχε όλα. Όλα τα έζησε. Και τους χωρισμούς και τις αγάπες, και τις δουλειές και τα νέα ξεκινήματα. Χαμογελά και συνεχίζει. Αυτό όμως που κρατά καλά μέσα του είναι ότι άλλαξε ζωή. Άλλαξε κι ο ίδιος. Σταματά μπροστά στη βιτρίνα ενός εστιατορίου. Κοιτά τον κόσμο και σκέφτεται ότι έχει καιρό να βγει ραντεβού. Από εκείνα που έχεις αγωνία για το τι θα πεις και πως θα φανείς. Συνεχίζει. Τα μάτια του γεμίζουν δάκρυα. Και δεν είναι από λύπη. Είναι από μια ανάγκη ο χρόνος να γύριζε πίσω για να βεβαιωθεί ότι για κάποια πράγματα δεν έφταιγε μόνο εκείνος. Τί σημασία έχει τώρα πια, λέει στον εαυτό του. Ακόμα κι αν μπορούσε να αλλάξει τις καταστάσεις, έφτασε μέχρι εδώ. Φοβάται απλά, όπως όλος ο κόσμος μήπως δεν υπάρξει άλλο μισό. Κι αν δεν υπάρξει, θα γεμίσεις αλλιώς τη ζωή σου, του ψιθυρίζει μια φωνή. Κάνει να τις απαντήσει, αλλά η φωνή δεν υπάρχει πια. Κι εγώ που θέλω να μοιράζομαι; Να δίνω στους ανθρώπους; Ποτέ ξανά διερωτάται με παράπονο. Με μια κίνηση φοράει το κράνος του. Ανεβαίνει στη μηχανή του. Αφήνει τον αέρα να του χτυπήσει το πρόσωπο. Ο αέρας που χτυπά το πρόσωπό του με δύναμη τον αγριεύει. Ανεβαίνει την Κηφισίας. Σκέψεις ξανά. Και φωτάκια που αναβοσβήνουν. Ζητάω πολλά. Να κάνω εκπτώσεις ή να συνεχίσω για τα πολλά, αναρωτιέται. Κι αν τα πολλά δεν έρθουν ποτέ; Κι αν αφήνω τις ευκαιρίες να περνάνε έτσι, είναι η επόμενη σκέψη του. Κι απάντηση δεν έχει. Είναι καιρός τώρα που δεν μπορεί να απαντήσει σ' αυτό το ερώτημα.

P.S. 1 Ανεβαίνοντας την Κηφισίας, έστριψε δεξιά στην Αττική Οδό και πήγε αεροδρόμιο.
P.S. 2 Θυμήθηκε την τελευταία φορά που έβγαλε one way ticket για το Charles de Gaulle.
P.S. 3 Έφτασε στο γκισέ της Air France. Στάθηκε για λίγο. Ήθελε πολύ να βρεθούν στο Παρίσι. Να ερωτευτούν. Να αγαπηθούν. Να ζήσουν. Όσα δεν έζησαν, κι όσα δε θα ζήσουν. Γυρίζει την πλάτη. Προχωρά προς την έξοδο. Κι όσα δε θα ζήσουν.

17.11.08

έχω τα ρούχα μου

Αν διάβασες το προηγούμενο post και αναρωτήθηκες τί έπαθε αυτός Δευτεριάτικα, νομίζω ότι σου χρωστάω μια απάντηση. Είναι η απάντηση που έδωσα σε σένα που με πήρες τηλέφωνο. Είναι η απάντηση που έδωσα σε μένα. Έχω τα ρούχα μου. Πολύ απλά. Έχω πλύνει όλα μου τα ρούχα και δεν έχω τί να φορέσω. Το πρωί άνοιξα τη ντουλάπα μου, και ανακάλυψα ρούχα που είχα χρόνια να φορέσω, ακόμα και αφόρετα. Έτσι βρήκα ένα απλό τζην των Girbaud, επιδερματομένο-που να σου εξηγώ τώρα- με τελείωμα ελαφρώς καμπάνα. Το έχω χρόνια αλλά πρώτη φορά το φόρεσα. Πιο πριν είχα δοκιμάσει δυο τρία ακόμα Girbaud και Margiela, αλλά κανένα δε μου άρεσε. Πώς να μου άρεσε, αφού είπαμε έχω τα ρούχα μου. Ευτυχώς ήξερα από την αρχή ότι ήθελα να φορέσω τα κόκκινα all star. Ένα μαύρο πουλοβεράκι Margiela από πάνω και την μαύρη καμπαρντίνα με τα πολλά κουμπιά. Τα μαύρα κοκάλινα γυαλιά, ποιούς φακούς επαφής μου λες. Είναι 17 Νοέμβρη σήμερα. Κι έξω από την πόρτα. Έχω τα ρούχα μου. Άσε που δεν χρησιμοποιώ στεγνωτήριο γιατί τα καταστρέφει -και κοστίζουν μια περιουσία- και ο καιρός δε με βοηθάει καθόλου. Πάνω στη βέσπα μου συνειδητοποιώ ότι το look revolutionary chic είναι το κατάλληλο γι' αυτή την ημέρα. Και η βέσπα επίσης. Retro όπως ακριβώς και το style που επιβάλλει η ημέρα. Black και hippy enough. Η καμπάνα πάει πολύ με την άσφαλτο. Και το κράνος έχει κάτι και από Μάη '68. Μέσα στα νεύρα, το πέτυχα πάλι το look. Μόνο που εξακολουθώ να έχω τα ρούχα μου. Ακόμα στην απλώστρα.

P.S. 1 Για όλα φταίει νομίζω το άγχος για τη δουλειά. Είμαι ένα βήμα πριν την κάνω στη Λατινική Αμερική να ζήσω μέσα στις φυτείες.
P.S. 2 Μάλλον πρέπει να συνεχίσω να χαίρομαι αυτή τη φάση της ζωής μου που είμαι single. Όλα τα ενδεχόμενα to be. Αφού έκατσε μία φορά, έκατσε και δεύτερη, θα κάτσει και τρίτη. Αλλά αυτή τη φορά πρέπει να είναι καλό, γι' αυτό προσέχω. Μόνο που καμιά φορά λογικό δεν είναι να σου λείπουν καταστάσεις; Ειδικά σε στιγμές πίεσης. Όχι οι άνθρωποι, μ' αυτούς καθαρίσαμε.
P.S. 3 Μήπως το επόμενο post είναι αγγελία; Ζητείται αβασάνιστα...
P.S. 4 Και τώρα ήρθε η ώρα να μπω στο πλυντήριο κι εγώ. Βρέχει πολύ και πρέπει να βγω στο δρόμο με τη μηχανή. Πλάκα μου κάνεις. Μετά μου λες γιατί έχω τα ρούχα μου.

all the times i cried

Κανονικά θα έπρεπε να είμαι χαρούμενος. Έχω την επιλογή να επιλέγω. Κάποτε πίστευα πως ούτε αυτό θα είχα, κι όμως να που μου συμβαίνει. Και το ότι μου συμβαίνει είναι ένα δείγμα της αλλαγής, της νέας ζωής. Ο χρόνος όμως με γυρίζει πίσω, και χάνεται αυτή η επιλογή γιατί στην πραγματικότητα λέω όχι σε οτιδήποτε εμφανιστεί. Γιατί τη ζωή που θέλω να ζήσω, δε νομίζω ότι μπορώ να την ξαναζήσω. Είναι εκείνα τα μικρά καθημερινά που δεν μπορεί κανείς ίσως να δώσει. Για τα μεγάλα πάλι ούτε λόγος. Αυτά κι αν είναι ακατόρθωτα. Και τελικά η επιλογή του να επιλέγω αναιρείται. Γιατί αυτό που θα 'θελα να μου συμβεί είναι αυτή η επικοινωνία, να μπορώ να σε θαυμάζω, να μαθαίνω από εσένα. Κι εσύ το ίδιο για εμένα. Κι ύστερα να έρχονται όλα όσα κάνουν δύο ζωές μαζί. Για 6,5 χρόνια σκέφτομαι πως όλα αυτά υπήρχαν. Όχι εξιδανικευμένα αλλά υπήρχαν. Κάποτε τέλειωσαν μεγάλα και μικρά μαζί. Τώρα ούτε αυτά υπάρχουν, ούτε και η προοπτική τους διαφαίνεται στο βάθος της κορυφογραμμής. Και σ' αυτή την περίπτωση τί κάνεις; Βάζεις νερό στο κρασί σου ή επιλέγεις τη μοναξιά; Αυτή την απάντηση προσπαθώ να βρω από χθες το βράδυ. Αν και μάλλον πολύ φοβάμαι πως νερό στο κρασί δοκίμασα να βάλω και δεν τα κατάφερα.


P.S. 1 Αφορμή γι' αυτό το post το παιδί που έλιωσε απέναντί μου να με κοιτά όλο το βράδυ. Τα σφηνάκια που με κέρασαν. O σερβιτότορος που μάλλον ενδιαφέρεται. Το τριαντάφυλλο που μου χάρισαν. Και η ατάκα των φίλων μου ότι έχω fun club.
P.S. 2 Αρχίζω πάλι δίαιτα. Να χάσω ότι απέμεινε.
P.S. 3 Νέοι στόχοι, κι όχι απολογισμοί. Αυτό να είναι το κλειδί, όσο πλησιάζει το τέλος της χρονιάς.
P.S. 4 Όλες αυτές οι σκέψεις έγιναν στο αυτοκίνητο τα ξημερώματα και στο cd έπαιζε το all the times i cried. Για τις αναμνήσεις που γύρισαν και τις έδιωξα, όταν παρκάρισα.

16.11.08

πόλη


Στους δρόμους που θα περπατήσεις
θα πέφτει πάντα η βροχή
πού να κρυφτείς πώς να μιλήσεις
πού να γυρέψεις την αρχή.

Πόσο σου μοιάζει αυτή η πόλη
όταν ξυπνάει το πρωί
στους δρόμους της ξεχύνονται όλοι
σαν μια παράξενη φυλή.

Κι εσύ σαν ξένος τριγυρίζεις
στην αγορά και στο σταθμό
κάτω από στέγες και μαρκίζες
που κρύβουνε τον ουρανό.

Πόσο σου μοιάζει αυτή η πόλη
όταν ξυπνάει το πρωί
στους δρόμους της ξεχύνονται όλοι
σαν μια παράξενη φυλή.

Πόσο σου μοιάζει όταν βραδιάζει
και σκοτεινιάζει μοναχή
σαν μουσική που ξεθωριάζει
και σβήνει μέσα στην ψυχή.

P.S. 1 Πόλη. Από το cd του Δημήτρη Μαραμή Σκηνές από Βουβή Ταινία σε στίχους Σωτήρη Τριβιζά. Τραγουδά ο Κωνσταντίνος Κληρονόμος. Το cd κυκλοφορεί από την Οδό Πανός.
P.S. 2 Κάποια τραγούδια λένε ακριβώς αυτό που έχουμε μέσα μας. Και αυτό το τραγούδι λέει αυτό που σκέφτομαι αυτό το μεσημέρι Κυριακής.
P.S. 3 Θα θελα οι σκέψεις να γίνονται λόγια, και τα συναισθήματα να γίνονται πράξεις... και η πόλη να είναι μία.

15.11.08

ο χρόνος που μετράει...


... σε λίγο δε θα είναι εδώ. Η σχέση μου με το χρόνο κάποτε ήταν δύσκολη. Ακόμα και απόψε, αυτό το βράδυ Παρασκευής, αν σκεφτώ το χρόνο στο σύνολό του, μου μοιάζει χαοτικός. Με τρομάζει. Γιατί στην πραγματικότητα τρέχει, παρότι πίστευα για χρόνια ότι δεν κυλούσε, και ήταν ακριβώς όπως η γη, που γυρίζε αργά. Ακόμα κι αυτή τώρα έχει πατήσει γκάζι και πηγαίνει πιο γρήγορα στο δικό της χάος. Ο χρόνος που μετράει, που λες, σε λίγο δεν θα είναι εδώ. Και πέρασε απίστευτα γρήγορα. Και περνάει ακόμα και θα συνεχίσει. Έτσι το νιώθω. Και δεν αναφέρομαι στο χρόνο, με τη μορφή του ημερολογιακού έτους, μόνο. Αναφέρομαι στο χρόνο, έτσι όπως τον αντιλαμβάνομαι. Ίσως είναι η πρώτη φορά, μετά από πολλά χρόνια, που δεν τον ορίζω ή καλύτερα δεν θέλω ή δεν μπορώ να τον ορίζω. Κι ας μου λείπει αυτό το συναίσθημα της προσμονής. Κι ας έχει αντικατασταθεί από ένα απέραντο κενό. Το κενό της απόλυτης τάξης, που όμως σημαίνει αταξία. Δεν μπορώ πλέον να παρακολουθήσω τίποτε, έτσι όπως το έκανα κάποτε. Ο χρόνος, εκτός των άλλων, τα άλλαξε όλα. Άλλαξε την ίδια μου τη ζωή. Το σκηνικό το διέλυσε, και αφού άφησα τα κομμάτια πίσω, τώρα με έβαλε στο κενό του. Το κενό χρόνου. Κι όπως και να τον δεις, θα τον μισήσεις. Καληνύχτα σας.

13.11.08

Ωραίοι ως άνθρωποι

Ποιοί είναι; Πού κρύβονται; Πού κυκλοφορούν; Τί φοράνε; Πώς το φοράνε; Τί οδηγούν; Οδηγούν; Πώς σκέφτονται; Τί σκέφτονται; Ωραίοι άνθρωποι, αυτοί λείπουν. Αυτοί που έχουν τύπο. Είναι class κι όχι snob. Ξέρουν να ξεχωρίζουν το faut pas, από το comme il faut. Πιστεύουν στην αλήθεια. Την υποστηρίζουν. Απεχθάνονται τις απομιμήσεις. Είναι δημιουργικοί. Ζουν και κυκλοφορούν αθόρυβα. Φοράνε αυτά που τους πάνε χωρίς να φωνάζουν. Πιστεύουν στο mix and match. Μισούν τις ταμπέλες. Το στιλ τους βγαίνει αυθόρμητα, χωρίς να δηλώνει look @ me. Δεν είναι επιτηδευμένοι. Γελάνε. Είναι εκλεπτυσμένοι. Ξέρουν να στέκονται, παντού και πάντα. Σε κάθε περίσταση. Δεν τους τρομάζει το περιβάλλον. Αγαπούν τη φύση. Την προσέχουν κιόλας. Γνωρίζουν ποιοί στ' αλήθεια είναι. Τί θέλουν και πως να το αποκτήσουν. Έχουν αέρα. Δεν είναι όμορφοι. Ζουν μόνοι. Δουλεύουν πολύ. Καταθέτουν κομμάτι τους στη δουλεία τους. Επιτυγχάνουν δύσκολους στόχους. Αγαπούν πολύ. Ερωτεύονται εύκολα. Δύσκολα μένουν. Η εικόνα τους προσιτή. Ισορροπημένοι. Ζωντανοί. Καθαροί. Άνθρωποι. Ωραίοι.

P.S. 1 Αυτό το post γράφτηκε ακούγοντας Κ. Βήτα.
P.S. 2 Η ιδέα είναι παλιά. Η γραφή σημερινή. Γιατί αυτό δεν ψάχνουμε; Για Ωραίους ανθρώπους;
P.S. 3 Σε σένα.
P.S. 4 Και σε σένα που θα κάνουμε μαζί γιορτές. Θέλω πολλές σαμπάνιες.
P.S. 5 Και στον έναν.

το παράλογο ή αλλιώς η επικοινωνία μέρος 2ο

Οι ημέρες του ήταν γεμάτες. Μετά από τις καλοκαιρινές διακοπές, κι ένα διήμερο που είχε μεσολαβήσει στο νησί, εδώ και τρεις μήνες εργαζόταν πολύ. Κι ήθελε κι άλλο. Είχε βάλει σκοπό να πετύχει, όχι από ματαιοδοξία, αλλά από μια βαθιά ανάγκη του να κλείσει το κενό που είχε νιώσει όταν έμεινε παντελώς μόνος. Εκείνο το βράδυ είχε συναντήσει μια φίλη και αποτιμούσαν μια ατυχία που είχαν σε ένα deal που έχασαν με πολλά λεφτά. Δεν είχαν στεναχωρεθεί, απλά είχαν κάπως αηδιάσει με το ελληνικό "ταμπεραμέντο". Στο αυτοκίνητο, που δε χρησιμοποιούσε πια λόγω της νέας του μηχανής, βρήκε ευκαιρία να ακούσει κάποια από τα cd που του στέλνουν οι εταιρίες και τόσο καιρό δεν είχε καν ανοίξει. Εκεί ανακάλυψε και το Missing you του Monsieur Minimal. Χάρηκε. Χαμογέλασε και σκέφτηκε ξαφνικά Λονδίνο. Είχε αρκετά χρόνια να πάει, παρότι ο Ν. τον είχε καλέσει πολλές φορές. Ανοίγοντας το laptop για να γράψει ένα άρθρο για το επόμενο τεύχος, ξεκινάει η επικοινωνία του. Έχει ήδη περάσει μία εβδομάδα. Μια πολύ ουσιαστική επαφή μ' έναν άνθρωπο που δεν έχει συναντήσει. Σκέφτεται πως θα ήθελε να μπορεί να τον ερωτευτεί. Ξέρει γιατί δεν πρέπει. Ξέρει όμως ότι είναι και αγύριστο κεφάλι, οπότε αν του καρφωθεί μια σκέψη, τότε δεν τον σταματά τίποτα. Αναρωτιέται αν όλο αυτό θα βγει σε καλό. Και σε κακό να είναι δεν τον πειράζει καθόλου. Είναι αποφασισμένος να ζήσει, έστω κι έτσι, την επικοινωνία. Το πιο δυσεύρετο αγαθό, του ήρθε απλόχερα μέσα από το διαδίκτυο. Και η απόσταση; Εκμηδενίζεται. Άλλωστε πια έχει αλλάξει θέση για τις σχέσεις. Ελευθερία. Η μαγική λέξη. Ποτέ ξανά αποκλεισμοί. Τους έζησε, κάποτε τους χόρτασε, τους μίσησε κιόλας γιατί του κόστισαν. Κι αν είναι virtual; Και τί έγινε; Πόσο virtual μπορεί να είναι, σκέφτεται και προχωράει. Θα μπορούσε να είναι και η αρχή για το σενάριο του. Και φτιάχνει εικόνες. Τις μοιράζεται κιόλας. Και του λέει ωραίες λέξεις. Και καταφέρνει να επικοινωνήσει. Κι όπως και να χει μερικές στιγμές μοιράζεται ανέλπιστα όσα θέλει με τον άλλο άνθρωπο, που τον ανακάλυψε και του τάραξε τα νερά της θεωρίας του περί διαδικτύου. Ίσως. Μπορεί. Ποιός ξέρει. Θα δείξει. Γιατί όχι. Συμβαίνει σπάνια. Ζήσε το.

P.S. 1 Επόμενος σταθμός στο Ελ. Βενιζέλος. Αναχωρήσεις ή αφίξεις. Κανείς δεν ξέρει.
P.S. 2 Επόμενη σκέψη. Μαζί στην Tate.
P.S. 3 Επόμενο όνειρο. Μαζί στο Shakespeare Bookstore στο Παρίσι.
P.S. 4 Επόμενος τερματικός Σύνταγμα. Μαζί στο καφέ του Ελευθερουδάκη, με πολλά βιβλία πάνω στο τραπέζι.

12.11.08

η επικοινωνία

Είναι ιδιότυπη. Δύσκολη. Όμορφη. Σημαντική. Ανθρώπινη. Η επικοινωνία είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Είναι αυτό που ζητάς από τις σχέσεις σου με τους ανθρώπους και αυτό που προσφέρεις. Είναι η δική σου κατάθεση στη δυαδικη κι όχι μόνο σχέση. Είναι η επαφή σου, το link με τον υπόλοιπο κόσμο. Κι έχει και διαφορετικές μορφές. Σήμερα, η εποχή προστάζει να μπούμε σε άλλους τρόπους επικοινωνίας. Τρόπους που δεν έχουν να κάνουν ίσως με τίποτα με όσα μάθαμε μέχρι τώρα. Και σε ρωτώ, είναι virtual να επικοινωνείς μέσω διαδικτύου; Να έχεις φίλους και γνωστούς μέσα σ' έναν υπολογιστή. Να μη νιώθεις μόνος στο σπίτι με το πάτημα ενός κουμπιού. Να ονειρεύεσαι ότι ακόμα και σχέση μπορείς να κάνεις με ανθρώπους μέσα από το διαδίκτυο. Πολλές φορές σε παρέες έχω υποστηρίξει ότι αυτό είναι ο νέος τρόπος επικοινωνίας των ανθρώπων, αλλά άλλες τόσες φορές τον έχω αρνηθεί αυτό τον τρόπο. Είναι τόσο άψυχος. Και όπως έρχεται μπορεί και να φύγει. Αρκεί ένα τεχνικό πρόβλημα για να αποκοπείς από αυτό το περιβάλλον. Αλήθεια τώρα, δεν προτιμάς κι εσύ την επαφή, την πραγματικότητα; Να δώσεις ραντεβού στη Σταδίου, να στρίψεις στη Χρήστου Λαδά και να βρεθείς στην πλατεία Καρύτση να μιλάς, να φλερτάρεις, να ζεις;

P.S. 1 Αφορμή γι αυτό το post ένας στίχος του τραγουδιού των Rah Band, Clouds across the moon, κι η επιθυμία για επικοινωνία.
P.S. 2 Αυθόρμητη επιθυμία, που συνοδεύεται από τη σκέψη για περισσότερο και δημιουργικότερο χρόνο με τους ανθρώπους.

5.11.08

κι έχω ένα προαίσθημα απόψε

Τί είναι το προαίσθημα; Το επικαλούμαστε συχνά, όμως τί είναι και κυρίως πώς μας δημιουργείται; Πολλοί άνθρωποι μου έχουν πει ότι ένιωθαν κάτι που θα τους συμβεί και αυτό συνέβαινε. Πολλές φορές σκέφτομαι μήπως είναι απλά η επιθυμία μας, που ή είμαστε τυχεροί και πραγματοιείται, ή με βάση μια άλλη εκδοχή διοχετεύουμε τόση ενέργεια που είναι ικανή για να κινητοποιήσει τις δυνάμεις εκείνες που θα κάνουν το όνειρό μας πράξη. Μπορεί ωστόσο να είναι και απλά μαθηματικά. Δεν ξέρω, δεν απαντώ.
Ξέρω όμως ότι απόψε ένιωσα πως ένας κύκλος έκλεισε οριστικά πια. Το παρελθόν υπάρχει αλλά έτσι όπως πρέπει. Έλειπε ένας κρίκος από την αλυσίδα του και τώρα που τοποθετήθηκε κι αυτός, ένας καινούριος κύκλος θα ανοίξει. Αυτό είναι το δικό μου προαίσθημα. Και μ' αρέσει που το καταθέτω φωναχτά. Νιώθω πια ήρεμος, έτοιμος για τα επόμενα που θα 'ρθουν. Γιατί νιώθω ότι θα έρθουν και θα είναι ωραία. Μέσα σε μια αφέλεια που με διακατέχει κάποιες φορές, έρχεται αυτό το προαίσθημα. Ένας νέος άνθρωπος θα προκύψει. Κάτι μου λέει ότι κι ένας άνθρωπος από το παρελθόν θα εμφανιστεί ξανά. Όλα όμως θα είναι σε μια νέα βάση τώρα πια. Δε σου κρύβω ότι αυτό το δεύτερο σενάριο θα ήταν και δικαίωση, ωστόσο η λογική μου λέει το πρώτο ότι είναι πιο υγιές. Τί να κάνω; Να το πιστέψω το προαίσθημα; Δεν έχω άλλη επιλογή. Μόνο που θέλω αυτή τη φορά, το προαίσθημα να έχει αυτές τις διαστάσεις, τόσο άυλες, μέσα μου.

P.S. 1 Είναι πολύ σκληρό όταν όλα μπαίνουν σε τάξη να βλέπεις την αληθινή διάσταση των πραγμάτων που έζησες.
P.S. 2 Είναι πολύ σκληρό να ισορροπείς πάνω σε τεντωμένο σχοινί.

4.11.08

Αφιερώσεις κάνετε;

Πόσες φορές έχω ακούσει αυτή την ερώτηση; Πόσες φορές θέλω να απαντήσω όχι; Πόσες φορές λέω πείτε μου και θα δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για εσάς; Πόσες φορές κάνω κάτι για εσάς; Πόσες φορές θέλω να κάνω μια αφιέρωση; Κι όμως, όσο κι αν μας χαλάει το prestige -το ποιό;- το ραδιόφωνο είναι και αυτό. Είναι και η αφιέρωση. Κληρονομιά μιας άλλης εποχής, αλλά είναι κι αυτό. Κι αν το δεις λίγο πιο σφαιρικά -και παρατραβηγμένα λίγο- μπορεί και να ανήκει στην κουλτούρα του ρουσφετιού που έχει καλλιεργηθεί από την ίδρυση αυτού του κράτους. Μου κάνεις αφιέρωση, σε ακούω. Δε μου κάνεις, αλλάζω σταθμό. Κι όμως, όσο κι αν η αφιέρωση είναι παλιομοδίτικη, άλλο τόσο είναι και μια απλή απόδειξη της εξουσίας που μπορεί να έχει κάποιος που εκτίθεται στο μικρόφωνο στους ακροατές, οι οποίοι παραβλέπουν το ναρκισσισμό του και την ματαιοδοξία του, και τον θεωρούν σπουδαίο επειδή τους μιλάει- τι τους λέει είναι άλλο post. Υπάρχουν φορές όμως που αυτό το παλιομοδίτικο ραδιόφωνο, μπορεί να γίνει παιχνίδι. Παιχνίδι για δύο. Πομπός και δέκτης. Αποστολέας και παραλήπτης. Το μήνυμα είναι τα λόγια του τραγουδιού. Κι η αφιέρωση ο τρόπος να πεις κάτι. Απόψε σκέφτηκα ένα τίτλο τραγουδιού, που μου ταίριαξε σε μια εικόνα, χωρίς δεύτερες αναγνώσεις. Ένας τίτλος είναι μόνο. Και μπορεί αφιερώσεις να μην κάνουμε συνήθως στην εκπομπή, μια εξαίρεση παρακαλώ, να έχουμε να παίζουμε.

P.S. 1 Αφιερωμένο εξαιρετικά.
P.S. 2 To παιδί από την Κρήτη. Βασίλης Λέκκας. Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις. Στίχοι: Νίκος Γκάτσος. Ένα από τα 35 τραγούδια της Ρωμαϊκής Αγοράς.
P.S. 3 Κάνε κι εσύ μια αφιέρωση τώρα. Ο blogger one of the people χαρίζει... και πάει λέγοντας. Οι καλύτερες αφιερώσεις θα βγουν στον αέρα. (Λέμε τώρα...Ποτέ δεν ξέρεις...)

3.11.08

9+1 σημειώσεις από το week end

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί και μέσα από το blog σε ποια πόλη ζούμε. Σε ποιά χώρα ζούμε. Μπορεί η λέξη αισθητική να είναι άγνωστη στη μεγάλη πλειοψηφία, ωστόσο είναι η λέξη που θα έπρεπε να γνωρίζουμε καλύτερα σε αυτό τον τόπο. Μέσα σε τρεις μέρες σημείωσα πράγματα που δεν μ' άρεσε που τα είδα.
1. Τα δεύτερα ονόματα σε show μεγάλου καλλιτέχνη στα μπουζούκια. (Η παραφωνία.)
2. Τα ίδια τα μπουζούκια, που σύρθηκα για επαγγελματικοκοινωνικούς λόγους. (Όλα τριγύρω αλλάζουν, κι όλα τα ίδια μένουν.)
3. Ο μεγάλος καλλιτέχνης. Έδινε το μικρόφωνο στον κόσμο. (Τύφλα να έχει το X-factor.)
4. Ο κόσμος που έμοιαζε τόσο 80's. (Όλα τα μωρά στην πίστα.)
5. Οι χοντρές κυρίες με τις φόρμες στο bazaar εταιρίας καλλυντικών. (Κοιτάξου πριν βγεις στον καθρέφτη.)
6. Ο πανικός στο Zara. (Δε βαριέσαι να φοράς τα ίδια με τις άλλες;)
7. Το μίζερο ζευγάρι σε εστιατόριο το Σαββατόβραδο. (Επιτέλους χωρίστε.)
8. Ο 45χρονος δήθεν μοντέρνος gay με τον 35χρονο φέτες γκόμενο. (Θέλει και ρώτημα;)
9. Η οδός Κελεου στο Γκάζι. (Τόση deca σ' ένα δρομάκι;)
10. Ο κόσμος στου Ψυρρή, που δεν ξέρει τι θέλει. (Και να μην έχεις αγοραφοβία, την παθαίνεις.)