απογοήτευση και απελπισία

Το πώς και το γιατί αυτού του κειμένου μην το ψάξεις. Είναι κάποια συναισθήματα που νιώθω και πρέπει να βγάλω από πάνω μου. Νιώθω απογοήτευση. Από τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους. Μεγάλη. Αυτή την απογοήτευση που δεν την παίρνει τίποτα πίσω. Όλοι μου μοιάζουν ίδιοι, εγκλωβισμένοι σε κάποια ψέματα που τους διευκολύνουν να ζουν την μιζέρια, επειδή την άλλη όψη την φοβούνται. Γεμάτοι κλισέ και φόβους. Λένε μεγάλα λόγια μέχρι να σε ρίξουν, και μετά σε ξεχνάνε. Κάνουν δηλώσεις, αλλά το μπαλάκι το πετάνε πάντα στον άλλο. Κι όταν κάνουν λάθη κοιτάνε πως θα ρίξουν το φταίξιμο αλλού. Τάχα εσύ φταις που τους δημιουργείς ενοχές. Νιώθω απελπισία. Γιατί προσπαθώ μάταια. Γιατί κανείς δεν θα με καταλάβει. Γιατί κάνω λάθη. Δεν είμαι αλάνθαστος με βάση τους άλλους κι αυτό δεν μου συγχωρείτε. Γιατί τα λάθη τα δικά μου είναι αδικαιολόγητα γι' αυτούς. Εγώ πάλι ένα λάθος δε μου δικαιολογώ. Που ασχολούμαι ακόμα μαζί τους, πιστεύοντας ότι κάπου εκεί ανάμεσα σ' αυτούς ζει το άλλο μου μισό. Ε λοιπόν δεν έχω άλλο μισό. Δεν έχω, ούτε θα έχω. Και τί έγινε; Είμαι μόνος. Και τί έγινε; Θα ζήσω κι έτσι. Αφού αλλιώς δε γίνεται. Θέλω να γράψω τόσα πολλά, κι όμως τα λίγα μου βγαίνουν. Θέλω να κλάψω πολύ και να έρθει η λύτρωση. Αλλά η λύτρωση που εγώ περίμενα δεν υπάρχει. Γι' αυτό κλαίω κι ας μη λυτρωθώ ποτέ. Σε λίγο θα πάψω να κλαίω και θα κρατήσω φυλαχτό τα ιδανικά μου και τις επιθυμίες μου. Και τα συναισθήματά μου θα τα δώσω στα παιδιά χωρίς γονείς.

PS. 1 Συγγνώμη για το drama αλλά κάπου έπρεπε να ξεσπάσω.
P.S. 2 Γιατί είναι τόσο δύσκολο δύο άνθρωποι να αφήσουν τα πράγματα να κυλήσουν και πρέπει να τα υπονομεύουν διαρκώς;

10 σκέψεις που έκανε ο one of the people στην πρεμιέρα των Onirama

1. Έχω πιει πάρα πολύ.
2. Πρώτη φορά νιώθω ότι μου λείπει το laptop μου.
3. Γιατί κάποιοι τσακώνονται στο διπλανό τραπέζι.
4. Θυμάμαι την πρώτη φορά που βγήκα στην τηλεόραση. Πολύ αδρεναλίνη. Θέλω ξανά.
5. Σκέφτομαι τη γενιά του '77. Κάποιοι είμαστε πολύ καλά παιδιά.
6. Είμαι έτοιμος όποιον βρω μπροστά μου να του πω να τα φτιάξουμε. Και μπροστά μου είναι ένα καλό τεμάχιο.
7. Στα νότια προάστια είναι το ψωμί αδερφές μου. Αυτούς τους γκόμενους, καθότι ψωνάκια, τους κάνεις ό,τι θες.
8. Ένας 45άρης φόραγε Margiela, όπως κι εγώ άλλωστε. Αυτός ο μυστικός κώδικας με τις τέσσερις κλωστές θα μπορούσε να με παρασύρει...
9. Τί θέλω εγώ με τους ερωτευμένους;
10. Μια κανονική σχέση, με έναν κανονικό άνθρωπο πού πρέπει να παραγγείλω;

P.S. 1 Είναι πολύ ωραίο να μπορείς να παίζεις με τον εαυτό σου. Να τον κοροϊδεύεις, να τον αποκαθηλώνεις, να τον ανεβάζεις, να τον μετακινείς, να τον συμβουλεύεις, να τον πηγαίνεις παρακάτω. P.S. 2 Εσύ τώρα θα νομίζεις ότι το έκαψα. Όχι. Απλά είπα να σε κάνω να γελάσεις.

Ένας και να Key

Θέλω να σας ρωτήσω την άποψή σας, γιατί τελικά αποφάσισα ότι πια άκρη δε βγάζω με τους ανθρώπους. Εντάξει είπαμε κάνω κι εγώ κουλαμάρες, αλλά τώρα που βρήκα το κλειδί και λέω να διορθωθώ, χάθηκε η κλειδαριά. Αν σας άρεσε κάποιος, και είχατε μπει σε διαδικασία προσέγγισής του, θα μιλούσατε μαζί μου πρωί, μεσημέρι, βράδυ, θα λέγατε ότι μπορεί να φανταστεί κάποιος για να με γοητεύσετε, και κάποια στιγμή θα μου λέγατε ότι το μυαλό σας είναι αλλού, κι εγώ θα έπρεπε να το δεχτώ, περιμένοντας να ξεκαθαρίσετε, επειδή έτσι θα θεωρηθείτε έντιμος, χωρίς να βγάλω μιλιά; Θα βουλώσω την κλειδαρότρυπα, και θα πετάξω τα κλειδιά, να κλειστώ στο σπίτι, γιατί το στόμα μου δεν θα το βουλώσω αλλιώς.

P.S. 1 Συγγνώμη αλλά μίλησα. Άμα αποφασίσεις αν σου κάνει αυτός που βρήκες, ψάξε και δε θα με βρεις...
P.S. 2 Θα τρελαθώ στο τέλος. Μετά μου λέει η "Ψ" γιατί απορρίπτω τους ανθρώπους. Ε, μ' αυτά που κάνουν, πώς να αφεθείς και να πεις πάμε κι όπου βγει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα βγεις στο πιο κοντινό τρελάδικο.
P.S. 3 Πάντως δε θα χάσω το στόχο μου. Θα συνεχίσω τη δική μου πορεία. Νομίζω δεν έχω άλλη επιλογή. Αλλά δε θέλω άλλα ευτράπελα. No more...

αλήθεια

Είναι πολύ δύσκολο να βλέπεις την αλήθεια απέναντί σου. Κι είναι ακόμα πιο δύσκολο να νιώθεις ότι έχεις μπει σε μια γυάλα, εσύ ο ίδιος, και ενώ θες να την σπάσεις, φοβάσαι κιόλας. Μετά από μια πολύ κατατοπιστική συνεδρία με την αγαπημένη μου "Ψ" πήρα πολύ homework, αλλά συνειδητοποίησα ότι κάνω και λάθη. Και το δικό μου λάθος είναι ότι έχω φτιάξει στο μυαλό μου μια ιδανική εικόνα, αφενός για μένα, κι αφετέρου αυτού που θα ήθελα να ζήσω. Κι έτσι επειδή είναι ιδανική δεν αφήνω κανέναν άνθρωπο να με πλησιάσει, γιατί πολύ απλά κανείς δε μπορεί να επαληθεύσει το σενάριό μου. Κι όλο αυτό πηγάζει από έναν "ακατανόητο" ανταγωνισμό με καταστάσεις του παρελθόντος, που οδηγεί σε ανταγωνισμό με τον εαυτό μου. Τα κατάφερα που λες να φτάσω και να φτιάξω την τέλεια εικόνα και δεν επιτρέπω σε κανέναν να μπει σε αυτήν. Σήμερα λοιπόν κατάλαβα πως όλα αυτά που κάνω από άμυνα κι από φόβο μήπως ξαναζήσω τα ίδια δύσκολα, με έβαλαν μέσα στη γυάλα. Κι αν θέλω να πάω πιο κάτω πρέπει να σπάσω τη γυάλα. Πώς εγκλωβίστηκα έτσι; Το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται. Θα βρω τρόπο να τα καταφέρω. Θα βρω τρόπο να φέρω τους ανθρώπους κοντά μου. Πιο κοντά. Γιατί όπως λέει και η "Ψ" εγώ απορρίπτω τους άλλους πριν καν τους γνωρίσω. Γιατί αν έχουν αχίλλειο πτέρνα μου χαλάνε το σενάριο συμπληρώνω εγώ. Τέλος μ' αυτό. Ας ξανακατέβω στη γη, κι όσα ελατώμματα κι αν έχεις θα μ' αρέσουν. Θέλω γι' αυτά να σε βρω, να σε ερωτευτώ και να σε αγαπήσω. Δεν θέλω αυτά που με ενόχλησαν στη ζωή να τα κάνω κι εγώ. Γιατί δεν είμαι εγώ. Αλήθεια.

P.S. 1 Αν η αλήθεια είχε ευωδιά νομίζω ότι θα ήταν το άρωμα της ζωής μου. Πάντα το φοράω. Και τα καταφέρνω καλύτερα μαζί της.
P.S. 2 Title rejected: Αλήθεια ή ψέματα. Subtitle rejected: Πιστεύεις ότι αυτό το post λέει αλήθεια ή ψέματα;

o Lady D. & το Drama Boy

Όλα ξεκίνησαν πριν μερικούς μήνες σε ένα gay bar από εκείνα που όλοι πηγαίνουν για τον ίδιο σκοπό. Το sex. Ποιο sex θα μου πεις. Το φτηνό θα σου πω και θα το αντιπαρέλθω. Εκείνος έλαμπε μέσα στο σκοτάδι, όχι του χώρου, αλλά το σκοτάδι των ανθρώπων. Κάτι έφερε αυτούς τους δύο ανθρώπους κοντά. Και κάτι τους κρατά μακριά όμως. Υποσχέθηκα να γράψω αυτό το κείμενο για τον φίλο μου, τον Drama Boy, μήπως και το διαβάσει και καταλάβει ότι δεν μ’ αρέσει να τον βλέπω να ταλαιπωρείται από ένα 26χρονο, που άγεται και φέρεται με βάση τα προσωπικά του απωθημένα, τις επιθυμίες του και τη ζωή που ο ίδιος έχει αποφασίσει να διάγει. Και συγνώμη κιόλας που στο λέω, αλλά πάρτο χαμπάρι ο μικρός σε παίζει. Και σε παίζει άσχημα. Αρκετά ευγενής ήμουν, αλλά τώρα που μάλλιασε πλέον η γλώσσα μου, θα στα πω μπας και ταρακουνηθείς. Αν και το θεωρώ απίθανο. Όχι γιατί δεν καταλαβαίνεις τι σου γίνεται αλλά γιατί έτσι νομίζεις ότι σπας τη μονοτονία σου. Κι όμως αυτό το συνεχές κυνήγι της υποτιθέμενης αγάπης είναι σχεδόν αυτοκαταστροφικό και ανούσιο. Δεν προσδιοριζόμαστε μέσα από μια σχέση, ούτε είμαστε σημαντικοί όταν κάποιος είναι μαζί μας. Είμαστε σημαντικοί γι’ αυτό που είμαστε. Για το μυαλό μας, για τα συναισθήματά μας, για το χαρακτήρα μας, για την καρδιά μας. Κι αυτό το είπα κάποτε και σε μένα, και το κατάλαβα μετά από τόσο καιρό που είμαι single και δεν πέφτω στην παγίδα είτε να επιλέξω κάποιον που δεν θα μου αρέσει πραγματικά, είτε να επιτρέψω στον καθένα να μου στερήσει την αξιοπρέπειά μου. Κι εσένα ο Lady D. το κάνει. Και το κάνει καθημερινά. Όταν περνάς από το σπίτι του πρωί-βράδυ να δεις αν είναι μέσα, όταν τον παρακολουθείς στα θέατρα να δεις με ποιον πηγαίνει, όταν του λες ότι θέλεις να είσαι μαζί του κι αυτός κάνει τον Κινέζο, όταν του παίρνεις ακριβά δώρα, όταν του τηλεφωνείς από απόκρυψη για να ακούσεις τον ήχο του χώρου μήπως και καταλάβεις, όταν σου λέει ότι έχει σχέση στην Αγγλία, όταν σε συναντά όποτε αυτός έχει λίγο χρόνο, όταν φέρεται σαν να σε έχει δεδομένο, όταν είσαι διατεθειμένος να δεχτείς όλα αυτά, όταν αγνοεί τις ευαισθησίες σου, όταν δεν έχει καταλάβει ποιος είσαι… Τι άλλο περιμένεις; Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να καταλάβεις ότι σε βλέπει «φιλικά»; Τι άλλο πρέπει να κάνεις για να χάσεις την αξιοπρέπειά σου; Εντάξει αγόρασες τραπέζι και καρέκλες για να τον καλέσεις σπίτι σου για dinner. Και πιστεύεις ότι θα έρθει; Αμφιβάλλω. Εδώ τον κάλεσες στη γιορτή σου και σου είπε ότι προτιμά να το «γιορτάσετε» μια μέρα νωρίτερα γιατί δεν θα έχει χρόνο να ετοιμαστεί για τις διακοπές του. Δουλευόμαστε; Όχι πες μου, δουλευόμαστε; Εγώ ξέρω ότι αν θέλεις τον άλλο, κάνεις πράγματα. Κι αν εσύ θες να δηλώνεις it’s complicated και τη βρίσκεις μ’ αυτό, με συγχωρείς αλλά εμείς οι φίλοι σου στεναχωριόμαστε γιατί δεν αξίζει σε κανέναν αυτή η συμπεριφορά. Σε κανέναν. Αν κατάλαβα κάτι σ΄ αυτή τη ζωή είναι ότι όλες αυτές οι συμπεριφορές είναι εγωιστικές και εγωπαθείς και εγωκεντρικές. Εκτός αν δεν έχεις πιάσει πάτο ακόμα. Ένα πάτο που δεν έχει να κάνει με το παιδάκι αυτό, αλλά με όλα όσα έζησες μετά τη μεγάλη ‘’καταστροφική’’ σχέση σου. Ξύπνα τώρα, γιατί αύριο θα πονάει πολύ περισσότερο. Είσαι ικανός να κάνεις τον εαυτό σου να τον ερωτευτεί μόνο και μόνο επειδή σε φτύνει. Να σου λείπει το βύσσινο. Και πάψε να το παίζεις Drama Boy, δε σου πάει στην ηλικία σου. Πέρασες τόσες δυσκολίες. Έλεος. Να πάει να μπιπ κι αυτός και όλοι οι όμοιοί του. Δεν σου αξίζει αυτό και το ξέρεις. Αλλά είναι η συνήθεια του να βάζεις τον εαυτό σου σ’ αυτή τη θέση. Να κλαις, να χτυπιέσαι, και να μην καταφέρνεις τίποτα για να αποδεικνύεις στο υποσυνείδητό σου ότι καλά κάνεις και συμπεριφέρεσαι έτσι, αφού οι άλλοι δε σε θέλουν. Ακόμα και μια ελπίδα να είχες να σε προσέξει αυτός ο άνθρωπος που μου θυμίζει Lady D. την χάνεις έτσι. Και την χάνεις γιατί το μυρίζεται ο άλλος πόσο πολύ είσαι εκεί και δεν σε υπολογίζει. Ξέρω, κυκλοφορεί πολύ σαβούρα, αλλά δεν ανακάλυψες τελικά το διαμάντι στα σκουπίδια του gay bar. Ένα 26χρονο καλόπαιδο ανακάλυψες, πολύ καλομαθημένο, που ξέρει τι θέλει και δε στο λέει. Ένα παιδί που δεν σε βλέπει αλλιώς γιατί δεν θέλει να σε δει αλλιώς τώρα. Όταν γνωριστήκατε ήξερε να μπιπ μαζί σου. Τώρα δεν ξέρει. Ή μάλλον δεν θέλει. Και την επόμενη φορά που θα κάνεις κάτι γα να τον πλησιάσεις, σκέψου πρώτα εσένα, και πόσες υστερίες θα βαρέσεις μετά. Σ' αρέσεις έτσι; Περνάς καλά; Μάλλον βασανίζεσαι. Εντάξει την ψιλοβρίσκεις όπως όλοι μας με το φτύσιμο, αλλά υπάρχει και τέρμα κάποια στιγμή.

P.S. 1 Ποιος νομίζει ότι είναι; Ένας ακόμα Lady D. είναι, που δεν έχει ιδέα από ανθρώπινες σχέσεις. Αυτή είναι η κακή εκδοχή. Η καλή εκδοχή είναι να σε έχει για καβάτζα.
P.S. 2 Και τα δύο αυτά σενάρια το ίδιο κακά είναι.
P.S. 3 Ενδεχόμενο να μην ξέρει τι θέλει, δεν παίζει μετά από τόσους μήνες. Μην παραμυθιάζεσαι. Τι πρέπει να γίνει για να το δεις όλο αυτό; Γιατί δεν υπάρχει τρίτη εκδοχή, το είπαμε αυτό.
P.S. 4 Μπορείς σε παρακαλώ να κοιτάξεις τον εαυτό σου, να γυρίσεις σελίδα; Και μετά θα έρθουν οι έρωτες.
P.S. 5 Κι ακόμα κι αν δεν έρθουν τουλάχιστον να ζήσεις μια ζωή που θέλεις, όπου εσύ θα ορίζεις τα πράγματα που περνάνε από το χέρι σου. Όχι τη ζωή που σου ορίζουν οι άλλοι.
P.S. 6 Πάντως αν θες να σου δώσω ιδέες για να καείς κι άλλο πες μου. Θα σου πηγαίνει πολύ το smoked, τώρα που το ξανασκέφτομαι. Επίσης μη ξεχάσεις να μου πεις όταν θα χωρίσετε. Μα και κατά φαντασίαν δεσμευμένος; Που είσαι Μολιέρε μου, να εμπνευστείς.
P.S. 7 Πρόθεσή μου ήταν να γράψω ένα χιουμοριστικό κείμενο, αλλά τελικά δε μου βγήκε, μάλλον γιατί αφενός γύρισα κι εγώ στο δικό μου κακό παρελθόν, αφετέρου γιατί "λα σιτιασιόν ε τραζίκ". Κι όποιος αγαπάει παιδεύει, ή αλλιώς τους φίλους τους διαλέγουμε γι' αυτό και τους παιδεύουμε, τα μυστικά μας λέμε. Άντε Dr Ama Boy...

το τραγούδι της ζωής μου

Το 1986, ο Γιάννης Παλαμίδας ηχογραφεί το δίσκο Σινερομάντζα. Ο Γιάννης Παλαμίδας είναι ένας καλλιτέχνης που έβαλε στοιχεία ροκ όπερας στην ηλεκτρονική μουσική. Είχε ήδη συνεργαστεί με τη Λένα Πλάτωνος στο Σαμποτάζ. Λίγο αργότερα η Δ. και εγώ ανακαλύψαμε αυτό το βινύλιο, σπάνιο και δυσεύρετο, και περάσαμε τα χρόνια του Λυκείου ακούγοντάς το. Με μια νοσταλγία θυμόμουν κατά περιόδους τα τραγούδια εκείνου του δίσκου. Πριν λίγες ημέρες κυκλοφόρησε από την Οδό Πανός ο νέος δίσκος του Γιάννη Παλαμίδα "Δωρητής Σώματος", στον οποίο έχει συμπεριλάβει και κάποιες διασκευές από τα Σινερομάντζα. Ακούγοντας ξανά το τραγούδι Άνοιξη, συνειδητοποίησα ότι περιγράφει ακριβώς τη δική μου ιστορία, μέχρι τα 30 μου. Πόσο προφητικό μπορεί να ήταν το άκουσμα αυτού του τραγουδιού πριν τόσα χρόνια; Είναι απίστευτο το δέσιμο που νιώθω μ' αυτό το τραγούδι. Είναι το τραγούδι της ζωής μου.

...και δε χτυπάει το τηλέφωνο

Μετά από μια μεγάλη και δύσκολη μέρα, λίγο μετά τα μεσάνυχτα μπαίνω σπίτι. Έβρεχε και παρόλα αυτά συνηδειτοποιώ ότι επειδή έτρεχα με τη μηχανή δεν έχω βραχεί. Είχα σκεφτεί ενόσο ήμουν πάνω στη μηχανή ότι έχω γενέθλια και φέτος δεν θα με πάρει κανείς πρώτος τηλέφωνο να μου ευχηθεί. Ξέρεις αυτό το γνωστό κλασικό παιχνίδι όταν είσαι in a relationship. Παρόλα αυτά χτυπάει το τηλέφωνο και είναι η κολλητή μου. Εντυπωσιακό. Κι έρχονται και κάποια μηνύματα από επίδοξους i want you γκόμενους. 12.30 και πια είμαι 32. Μ' αρέσει το 32, πιο πολύ από το 31. Είναι πιο στρογγυλό, δεν έχει γωνίες και μοιάζει να κουβαλά καλή ενέργεια, σκέφτομαι. Ξεκινάω να πάρω τηλέφωνο μια άλλη φίλη και κάτι κάνω λάθος και στην άλλη γραμμή μου απαντά ένας άντρας με μια πολύ ωραία φωνή. Συγγνώμη που σας ενόχλησα, και με όλο το θράσος συνεχίζω: Έχετε πολύ ωραία φωνή. Πόσο χρονών είστε μου λέει, του απαντώ ακριβώς 32, ούτε πάνω ούτε κάτω, ούτε μπρος ούτε και πίσω. Κι εγώ 27 μου λέει. Κι έτσι ξεκίνησε μια επαφή που κράτησε 3 ώρες. Ένα παιχνίδι απίστευτο.Ξέρεις το παιχνίδι της ατάκας, που μπορεί να σε αναστατώσει τόσο ώστε την άλλη μέρα το πρωί, τί πρωί δηλαδή αξημέρωτα ήταν, να σε πάρει ο άνθρωπος που εσύ πήρες κατά λάθος για να σου πει καλημέρα. Και μετά να σε ξαναπάρει και να σε ξαναπάρει. Και να σε ξαναξυπνήσει το επόμενο πρωί και να νιώθεις ότι πίσω από τη γραμμή μάλλον έχεις βρει το άλλο σου μισό. Αθήνα-Θεσσαλονίκη λέγεται το βιβλίο του Νίκου Μουρατίδη, την ξέρεις την ιστορία; Νόμιζα ότι αυτό μπορούσε μόνο η φαντασία να το δημιουργήσει. Κι όμως, ακόμα μία κουλαμάρα στη ζωή μου. Ευτράπελο. Ακόμα ένα και προχωράμε, αφού δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά. Κι εγώ βέβαια, απογοητεύτηκα γιατί θα ζούσα μία κομεντί στην πραγματικότητα. Μετά συγχωρήσεως κιόλας αλλά ποιος δεν θα ήθελε να ζήσει μια τέτοια ιστορία; Κι εκεί που ξέχασα ότι υπήρχε εμφανίζεται ξανά. Περασμένα μεσάνυχτα Δευτέρας. Πήρε να μου εξηγήσει ότι για κάποιους λόγους δεν θέλει να συνεχιστεί η ιστορία, γιατί έχει πληγωθεί δύο φορές στη ζωή του, μπλα μπλα μπλα. Εμείς οι υπόλοιποι είμαστε φτιαγμένοι από πέτρα. Δεν μπορώ τους φοβιτσιάρηδες, δεν τους μπορώ. Κακήν κακώς, ακούω όσα έχει να μου πει, μέχρι που μου εξομολογείται ότι με είδε από κοντά. Είχα κάνει το λάθος να του πω τι χρώμα μηχανή και ποια ακριβώς έχω. Αλλά μέσα σε ολόκληρη Αθήνα πώς γίνεται να έπεσε επάνω μου; Κι όχι τίποτε άλλο, εγώ που δεν ήξερα ότι ήταν αυτός, τον κοίταξα. Εκείνος βέβαια το υποψιάστηκε ότι ήμουν εγώ. Και τώρα που του το επιβεβαίωσα άλλαξε γνώμη. Κι εκεί που η συνομιλία μας πήγαινε σε έναν "χωρισμό" διότι μόνο που δεν τα είχαμε με τη δική του λογική, προσπάθησε να μου πει ότι ίσως...βέβαια...αλλά...θα τα πούμε...μη χαθείς. Εγώ να μη χαθώ; Κοίτα να δεις που εγώ θα φταίω. Πάλι κουλαμάρα μου μυρίζεται εδώ, κι επειδή είναι σαφές ότι εμένα δώσε μου ''κι άλλο κάρβουνο'' και πάρε μου την ψυχή, μπορεί και να απαντήσω αν εμφανιστεί ξανά. Εντάξει δέχομαι ότι δεν ήταν ο πιο ορθόδοξος τρόπος γνωριμίας, αλλά αφού θέλεις βρε καμμένε, και μ' έχεις δει κιόλας, ας το πάρει το ποτάμι. Τουλάχιστον σε αυτές τις περιπτώσεις πας και ξέρεις ότι παίζεις από το τίποτα μέχρι το όλα. Η κλίμακα είναι μεγάλη μεταξύ των δύο, υπάρχουν πολλές επιλογές. Ακόμα όμως και έτσι να μην είναι τα πράγματα μπορείς πολύ εύκολα να γελάσεις με το περιστατικό και να πεις ότι παραμένουμε δύο άγνωστοι. Άμα σε πιάσει υπογλυκαιμία δεν θα πας στο περίπτερο να πάρεις σοκολάτα, ακόμα κι αν ξέρεις ότι το πιο πιθανό είναι να το βρεις κλειστό ανήμερα Τα Φώτα; Θα πας κυρία Τένια μου, και μην ακούω παπαριές. Λοιπόν για να σοβαρευτούμε όλοι και δούμε την πραγματικότητα. Η ζωή είναι ωραία. Είναι πολύ ωραία... γι αυτό μην της γαμάμε τα πρέκια της κακομοίρας, θα μας φτύσει στο τέλος και θα έχει δίκιο, και θα διαμαρτυρόμαστε για την γκαντεμιά μας. Όλα κι όλα όμως, δεν ξέρω αν εσάς σας καλύπτει, εγώ πάντως δε θέλω να πω γαμώ την γκίνια μου γαμώ, γι' αυτό ό,τι έρχεται θα το ζω. Να έχουμε να γελάμε με τους άλλους στον οίκο ευγηρείας.

P.S. 1 Την επόμενη φορά θα μου πει να αγοράσω free2go. Μου το είπε γκόμενος αφού με φίλησε. Kat σε έχω νιώσει απόλυτα.
P.S. 2 Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μήπως να του πω εγώ να αγοράσει free2go την επόμενη φορά που θα πάρει; Έτσι θέλουν οι γκόμενοι. Κάψιμο.

δώδεκα χρόνια μετά

Έμοιαζε δύσκολο. Μου φαινόταν ότι δεν θα τα κατάφερνα. Το φοβόμουν. Κι όμως το έκανα κι αυτό. Συνάντησα τον πρώτο μου έρωτα. Στα ξαφνικά. Με βρήκε εκείνος λόγω της δουλειάς μου πριν ενάμιση μήνα. Απέφευγα βέβαια όλο αυτό το διάστημα να τον συναντήσω, κι αυτό το απόγευμα περπατώντας λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι του αποφάσισα... -μάλλον δεν το σκέφτηκα και πολύ- ότι θα μπορούσα να τον δω, να τελειώνουμε και μ' αυτή την εκκρεμότητα. Πίστευα ότι θα ήταν από εκείνες τις εντελώς απομυθοποιητικές συναντήσεις. Οφείλω να ομολογήσω ότι έπεσα έξω. Δεν είχε αλλάξει καθόλου. Συμπαθής, όπως και τότε, στα δικά μου μάτια. Με λίγο κοιλίτσα, αλλά σαρανταρίζει σε λίγο. Και τα είπαμε όλα. Και για τότε και για μετά και για σήμερα. Κι ένιωσα μια ανακούφιση γιατί πήρα την απάντηση που για κάποια χρόνια στη ζωή μου δεν είχα. Μπορώ να σου πω ότι ήταν ωραία. Τουλάχιστον δεν το μετάνιωσα όπως περίμενα, ούτε χαλάστηκα. Τον τοποθέτησα στη θέση που έπρεπε χωρίς να τον τσαλακώσω. Τώρα ξέρω γιατί έγιναν τα πράγματα έτσι τότε. Μ' άρεσε, γιατί εκτός από ανακούφιση τον είδα και ανθρώπινα πια. Κάποτε δεν τον δικαιολογούσα, σήμερα τον κατανόησα. ''Γιατί χαθήκαμε;" ρώτησε κάποια στιγμή. ''Γιατί εγώ χάνομαι'' του είπα και γέλασε. Ξέρει ότι δεν μπορούσε αλλιώς να γίνει. Κι ήταν όλα τόσο αληθινά αυτό το κρύο απόγευμα Σαββάτου. Και μ' άρεσε για έναν ακόμα λόγο. Μου θύμισε πόση μιζέρια έχουν οι μακροχρόνιες σχέσεις κι ότι δεν πρέπει να ζούμε σα "παντρεμένοι". Δεν του εύχομαι να χωρίσει, αφού μου εξομολογήθηκε ότι είναι σε αυτό το στάδιο. Σε μένα εύχομαι να ζω σα "single", ενώ θα είμαι σε σχέση. Μάλλον αυτό το μάθημα μου έδωσε αυτός ο άνθρωπος, γι' αυτό και ήρθε τώρα. Για να μου θυμίσει να μη βαρεθώ -βαρεθεί κι όποιος άνθρωπος θα είμαστε μαζί- τη ζωή μου-μας. Αυτή είναι η δυσκολία. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Θα το προσπαθήσω. Γιατί αυτό είναι το πρόβλημα των σχέσεων. Σε απορροφούν και σου κόβουν τον αέρα. Δεν σε αφήνουν να αναπνεύσεις. Κι εγώ θέλω να αναπνέω, όπως αναπνέω τώρα στην επόμενη σχέση μου. Μόνο έτσι θα μείνω εκεί, γιατί όσο πιο ελεύθερος νιώθει κανείς, τόσο πιο κοντά στον άλλο πηγαίνει.

P.S.1 Να ζούμε για να ζούμε δε βλέπω την ουσία, δεν είναι ευ ζην αυτό, αυτό είναι ευθανασία. Δανεισμένος στίχος από τη Λίνα Νικολακοπούλου.

P.S. 2 Πάντως με μάτιασε γιατί έφαγα μία ωραία σαβούρδα μετά, κι έχω ένα χτύπημα να ααα.. στο πόδι, όπως αυτά που είχαμε παιδιά. Δεν παραπονιέμαι, νιώθω και πάλι παιδί.

P.S. 3 Πέρασαν και τα γενέθλιά μου, κι αυτό που κράτησα είναι ότι μ' αρέσει που μεγαλώνω. Το έχω συνδέσει με μια περίοδο ωριμότητας και συνειδητότητας τον χρόνο που περνάει, κι οφείλω να πω πως μ' αρέσει.

η εποχή της απαξίωσης

Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι όλα όσα συνέβησαν στη ζωή μου θα με οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στην απαξίωση των σχέσεων, στην απόρριψη των ανθρώπων που θα ενδιαφέρονταν για μένα, στην υπερπροστασία του εαυτού μου. Δούλεψα πολύ για να αλλάξω, να απεξαρτηθώ από συναισθήματα, καταστάσεις, πρόσωπα, πράγματα, αντικείμενα, ιδέες, σχέσεις, σκέψεις. Αλλά μάλλον το παράκανα. Τώρα πια υπάρχει μέσα μου μια μικρή σπίθα για μια νέα αρχή, σαν μια ανάγκη φυσιολογική, κι από την άλλη, κάθε φορά που κάποιος θα προσπαθήσει έστω και συμπάθεια να μου δείξει, εκτός ότι περνάει από ακτίνες x, κρίνεται αυστηρά και απορρίπτεται. Μην απορείς. Είμαι στο άλλο άκρο. Σ΄αυτό που δεν φανταζόμουν ότι υπάρχει. Γιατί για μένα πια η απαξίωση είναι γεγονός. Δε φοβάμαι μη πληγωθώ, γιατί δεν θα αφήσω κανέναν να με πληγώσει. Οχυρώθηκα τόσο καλά. Και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου, πως οι μεγάλοι έρωτες είναι μια εφεύρεση όσων δεν έμειναν μόνοι με τον εαυτό τους. Κι ότι ο καναπές μου είναι δικός μου, κι ότι στη μηχανή μου δε θέλω συνεπιβάτη, κι ότι δε θα μαγειρέψω ξανά για γκόμενο ελάφι. (Έχω κάνει και κουλαμάρες, αυτό να λέγεται) Και το εκπληκτικό είναι ότι πια μυρίζομαι από μακριά τους ανθρώπους. Μπορώ να ξεχωρίζω. Μπορώ να συμβουλεύω. Μπορώ να διακρίνω το σωστό από το λάθος. Μπορώ να χειρίζομαι καταστάσεις. Μπορώ να είμαι τόσο ψύχραιμος και χαλαρός. Δε λέω με προτιμώ έτσι. Η αλλαγή ήταν μεγάλη. Έγινα "κανονικός" άνθρωπος. Αλλά και τώρα που το έκανα κι αυτό, πάλι μόνος νιώθω γιατί διαπίστωσα πως για όλα όσα κατηγορούσα τον εαυτό μου, και θεωρούσα αντικανονική συμπεριφορά, οι άλλοι τα εφαρμόζουν με ευκολία. Μα πώς γίνεται; Να διορθώνεις τα λάθη και πάλι να μην είσαι με κάποιον; Μην μου πεις. Ξέρω. Διόρθωσα τα λάθη, αλλά μαζί διόρθωσα και τα σωστά, κι έτσι έφτασα στην εποχή της πλήρους απαξίωσης κάθε ίχνους επαφής συναισθηματικής. Ανάμεσα πάντως στο πριν και το μετά, προτιμώ το μετά, γιατί με αυτό μπορώ να λέω όχι μόνο ότι δε θα λυγίσω, αλλά και πως είμαι δυνατός. Δυνατός όσο εκατό φορές οι άνθρωποι που κάποτε με λύγισαν και μου πούλαγαν εξυπνάδα, αυτή που δεν θα βρουν ποτέ για να δουν τον εαυτό τους κατάματα και να μην τον σιχαθούν. Γιατί γι' αυτούς δεν υπάρχει πριν και μετά. Όλα είναι μια ευθεία γραμμή, όπως το καρδιογράφημα του τεθνεώντος.

P.S. 1 Και τώρα, πώς αλλάζουν εποχή; Γιατί θα φανεί και κανένας σοβαρός άνθρωπος και θα του κάνω τη ζωή ποδήλατο.
P.S. 2 Μ' αρέσει αυτή η ζωή σήμερα. Μου μαθαίνει συνεχώς. Δεν είναι flat. Και με προχωράει. Πάντα πίστευα ότι πρέπει να επιλέγουμε ανθρώπους που μας προχωράνε. Όταν το κάνουμε μόνοι μας είναι ακόμα καλύτερο. Και δεν έχουμε κανένα ανάγκη.
P.S. 3 Δουλεύω με τον εαυτό μου. Μόνος. Και αυτή η διαδικασία δεν τελειώνει ποτέ. Κι είναι τέλεια.
P.S. 4 ...γράψε εσύ ό,τι θέλεις στο 4. Έχω πολλά που θέλω να γράψω απόψε, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο, γράφω μόνο αυτά που φτάνουν στο πληκτρολόγιο. Τα υπόλοιπα μάλλον κρατιούνται μέσα μου.
P.S. 5 Κέρδισα το φλουρί και ξέχασα να σας το πω.
P.S. 6 Κι επειδή ένα P.S. πιο κάτω και το ξανασκέφτηκα... Κι επειδή είναι μία ιδέα που έχω εδώ και καιρό κατά νου, θα μπορούσαμε να γράψουμε κάποια κείμενα μαζί κάποιοι άνθρωποι και να δημοσιεύονται ταυτόχρονα στα blog μας. Όποιος έχει θέμα...mail me. Μπορεί και να μην είναι εφικτό. Το είχα σκεφτεί σαν διάλογο. Το συζητάμε. Φιλοξενούμε και κείμενα bloggers και μη, που αναζητούν στέγη επίσης. Ciao bello-a!

Post-it

Έφυγε. Επιτέλους. Τί ήρθε; Θα δείξει. Κρατάω μέσα μου θαμμένη μια μελαγχολία και μια μοναξιά. Έχω ένα συναίσθημα να ξεπεράσω. Νομίζω ότι θα με καταβροχθίσει η καθημερινότητα και δεν θα καταφέρω να επαναδομήσω τη ζωή μου, ως single. Αυτό είναι το new year resolution μου. Μαζί με κάποια ακόμα που όμως ξέρω ότι είναι του χεριού μου. Να θωρακίσω τον εαυτό μου, θα προσπαθήσω για να είμαι παντός καιρού. Όχι ότι δεν τα κατάφερα μέχρι τώρα, αλλά για να μη μ' αγγίζει τίποτα. Όχι αναίσθητος δεν θα γίνω, μη τρομάζεις. Απλά να επιβιώνω καλύτερα. Γιατί θα έρθουν κι άλλα δύσκολα. Έτσι λοιπόν, στο post-it του ψυγείου μου έγραψα να θυμηθώ να μη λυγίσω. Για μένα. Καλή χρονιά!

P.S. 1 Sms: Δεν ξέρω για εσάς, αλλά για μένα το 2008 η σελίδα γύρισε... Ας είναι το 2009 η χρονιά που ο καθένας θα γράψει στη δική του λευκή σελίδα ό,τι ονειρεύεται. (Έτσι νιώθω ότι έχω μια λευκή σελίδα μπροστά μου)
P.S. 2 Sms: Σού εύχομαι τα καλύτερα για το 2009 γιατί πραγματικά το αξίζεις και το αποδεικνύεις για άλλη μια φορά και από αυτό το υπέροχο μήνυμα, ότι "παίζεις" σε άλλη πίστα πια. Με αγάπη, η "ψ" σου! (Σ' ευχαριστώ για όλα, από καρδιάς)