gym me! gym me! gym me!

Πάντα πίστευα ότι το να τρέχεις στα γυμναστήρια είναι από κουραστικό μέχρι αδιάφορο. Μου έμοιαζε σαν καψόνι. Βαριόμουνα ρε παιδί μου να ζήσω αυτή την ταλαιπωρία. Βέβαια, όσο μεγαλώνω, καταλαβαίνω ότι δεν αρκεί να προσέχεις τη διατροφή σου, πρέπει να αθλείσαι κιόλας για να είσαι σε καλή φυσική κατάσταση. Είδες, πόσο ωραία έχω παπαγαλίσει την καραμέλα. Κι εκεί που λες, που έχω ψάξει πολύ να βρω ποιος γυμναστής θα μου δώσει το κίνητρο, πέφτει στα χέρια μου ένα πολύ έξυπνο φυλλάδιο από ένα γυμναστήριο μόνο για personal training. Εδώ είμαστε λέω και κλείνω το πρώτο ραντεβού. Ωραία μου τα λένε, νιώθω οικεία, γιατί όχι; Έτσι και ξεκινάω. Κι εκεί που μου φαινόταν απλό, καταλαβαίνω πως το απόλυτο σώμα μετά βασάνων και κόπων κατακτάται. Τί ποδήλατο, τι κοιλιακούς, τι power plate; Όλα στο μυαλό μου μοιάζουν τις πρώτες ημέρες σαν κακόγουστο αστείο που μου κάνει κάποιος. Ο εαυτός μου δηλαδή, παρότι η διάγνωση έλεγε ότι είμαι σε καλή σχετικά φυσική κατάσταση. Παρόλα αυτά, αναζητώντας το χαμένο μου κίνητρο, έβλεπα τον γυμναστή μου σαν μια καλή περίπτωση. Στην πορεία συνειδητοποίησα ότι δε χρειαζόμουν ένα τόσο φτιαχτό κίνητρο. Άσε που είναι married. Οι ενδορφύνες άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια, και όπως λένε οι Ψυχογιατροί βοηθάνε στην καλή διάθεση. Τώρα εγώ πώς γίνεται να βγαίνω από το γυμναστήριο-βασανιστήριο μ' ένα χαμόγελο αισιοδοξίας που ούτε στα καλύτερα μου όνειρα δεν είχα φανταστεί, απορώ. Όπως επίσης δεν είχα φανταστεί ότι τρεις με τέσσερις φορές την εβδομάδα θα ξύπναγα και το πρώτο πράγμα που θα έκανα, θα ήταν να φορέσω φόρμα και να βγω στο δρόμο. Μη με πάρει και κανένα μάτι και με παρεξηγήσει φοβάμαι. Έχω βρει τη χαρά της ζωής. Είναι πολύ ωραίο να πηγαίνεις κόντρα στον εαυτό σου και να βρίσκεις ικανοποίηση και ασφάλεια σε πράγματα που δεν είχες φανταστεί. Άσε που το κίνητρο και ο στόχος μου έχουν βάθος χρόνου, κι αυτό με κρατά ζωντανό. Κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν θα δω αποτελέσματα, αλλά προσπαθώ αυτή τη σκέψη να την απομακρύνω. Μη τραβάω τόση ταλαιπωρία για το τίποτα. Βλέπεις, αυτή η ανυπομονησία μου με ταλαιπωρεί, και πρέπει να την μανιπουλάρω. Άλλες πάλι φορές σκέφτομαι ότι το gym είναι ακόμα ένας στόχος που είχε τεθεί μέσα στο therapy και νιώθω ασφαλής που τον κατακτώ. Μπορεί να μου πήρε αρκετό καιρό μέχρι να το αποφασίσω, αλλά τώρα που το αποφάσισα θέλω όλο και περισσότερο. Προλαβαίνω και τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου έχω να σου πω.

P.S. 1 Το κίνητρο για ό,τι θέλουμε να κάνουμε το έχουμε πάντα μέσα μας τελικά.
P.S. 2 Όλα στη ζωή είναι στόχος. Όλα μπορείς να τα καταφέρεις.
P.S. 3 Την ασφάλεια μας τη δίνει ο εαυτός μας και όσα κάνουμε γι' αυτόν και με αυτόν.

P.S. 4 Ta εικονιζόμενa βαράκια είναι δημιουργία των Greece is for lovers και ονομάζονται Build your myth. Ι love Greece is for lovers. Τρία παιδιά που ασχολούνται με το design έχοντας πάντα τη δική τους "ελληνική" ματιά στη δημιουργία τους.

ο χωρισμός

Απόψε γύρισα σπίτι με βαριά καρδιά. Είχα μόλις ζήσει μια προσομοίωση συναισθημάτων που είχα νιώσει πριν δύο χρόνια. Τότε που πίστευα ότι ο χωρισμός είναι θάνατος. Η Γ., που τότε στεκόταν πραγματικά δίπλα μου, με ξύπνησε το πρωί με ένα sms που έλεγε "μου ζήτησε να χωρίσουμε. Κλαίω συνέχεια". Σαφώς και δεν με ένοιαζε να κάνω κάτι glam το Σαββατόβραδο. Το έχω περάσει προ πολλού αυτό το στάδιο κι έτσι φύλαξα το βράδυ μου για εκείνη. Όχι από υποχρέωση επειδή με είχε φορτωθεί κάποτε, αλλά γιατί έτσι είναι οι φίλοι. Οι πραγματικοί φίλοι. Αυτοί που, σε όποια στιγμή και να τους πετύχεις, τα αφήνουν όλα πίσω κι έρχονται σε σένα. Ήξερα πως απόψε είχα μία και μόνη αποστολή. Να την ακούσω, γιατί εκείνη δεν θα μπορούσε να ακούσει ό,τι κι αν της έλεγα, είτε εγώ, είτε ο οποιοσδήποτε. Είναι αυτές οι στιγμές που δε θες να πιστέψεις ότι συμβαίνει σε εσένα. Που ο άνθρωπος που αγαπάς πιστεύεις ότι σε προδίδει και σε πουλάει. Που γίνεται ένας ξένος. Κι εσύ συνεχίζεις να ελπίζεις, να σκέφτεσαι πώς θα φέρεις τα πράγματα στην πρώτερη κατάσταση, πώς θα βγεις από το αδιέξοδο, τί θα γίνει αν αλλάξεις συμπεριφορά, κι αν προλαβαίνεις να διαφοροποιήσεις τη στάση σου. Κι όμως κατά βάθος ξέρεις ότι αυτό που πρέπει να σκεφτείς είναι πώς θα χωρίσεις και κινητά κι ακίνητα. Σπίτια, προικιά, δώρα και πάει λέγοντας. Επίσης σκέφτεσαι πώς θα είναι η ζωή χωρίς αυτόν. Δεν μπορείς να δεις ότι υπάρχει. Κι εγώ, κι όσοι ακόμα μπορούν να δουν την κατάστασή σου από απόσταση κατανοούν ότι αυτό που εσύ έλεγες σχέση είναι κάτι τελειωμένο. Γιατί όταν τα πράγματα φτάνουν στο αδιέξοδο, μόνο όπισθεν μπορείς να κάνεις. Όσο κι αν προσπαθήσεις να πας μπροστά, θα σε σταματήσει ο τοίχος που θα συναντήσεις. Όσο κι αν την στιγμή της κρίσης υποσχεθείς κι εσύ αλλά κι εκείνος/η ότι θα προσπαθήσετε, δε φεύγεις από το αδιέξοδο. Ειδικά όταν έχουν περάσει τα επτά χρόνια φαγούρα. Τώρα πια, αυτό που καταλαβαίνω κι αυτό που επιλέγω είναι να κλείνω την πόρτα σε οποιαδήποτε κατάσταση μοιάζει τόσο αδιέξοδη. Αυτό μπορεί πραγματικά να περισώσει τα κομμάτια σου. Κι όσο κι αν δεν μπορείς να δεις καθαρά την επόμενη μέρα, αυτό που πρέπει να ξέρεις είναι ότι χρειάζεται να μείνεις μόνος σου, να συνδιαλλαγείς με τον εαυτό σου, να κάνεις όσα εσένα σου αρέσουν και να μάθεις να ζεις με εσένα. Σίγουρα τον επόμενο άνθρωπο θα τον έχεις επιλέξει με περισσότερη συνείδηση. Ο χωρισμός τελικά δεν είναι ένας μικρός θάνατος. Είναι μια πόρτα που ανοίγει. Μια πόρτα που σε πηγαίνει κοντά στον εαυτό σου. Σε απαλλάσσει, σε απελευθερώνει, σε κινητοποιεί. Σε λυτρώνει (κι ας μην μπορείς να το δεις όταν συμβαίνει).

P.S. 1 Μη μασάς. Μη μασάω. Μη μασάμε.
P.S. 2 Όταν έρχεται η ώρα του αποχωρισμού, να φεύγεις, να φεύγω, να φεύγουμε με το κεφάλι ψηλά.
P.S. 3 Κάποια μέρα συναντάς έναν άνθρωπο, και μ΄αυτόν καταβάλεις όλο και λιγότερη προσπάθεια για να είσαι μαζί του. Μ' αυτόν τον άνθρωπο έχεις κοινούς στόχους. Μ' αυτόν και ζεις.
P.S. 4 Για το χωρισμό μπορούμε να μιλάμε ώρες. Ας μιλήσουμε όμως περισσότερες ώρες για τους εαυτούς μας και για τους ανθρώπους. Τους δικούς μας. Αυτούς που είναι πάντα δίπλα μας.

η σελίδα

Η πρώτη σελίδα του καινούριου του βιβλίου είναι λευκή. Την κοιτάζει. Ξανά και ξανά. Δεν ξέρει τί να γράψει. Έχει σημειώσει δεξιά κι αριστερά διάφορα θέματα, αλλά δεν ξέρει από πού και πώς να αρχίσει. Όλα του μοιάζουν διαφορετικά. Απαλλαγμένα. Φρέσκα. Σε μια πόλη που είναι παλιά. Είναι τόσο μεγάλα τα άλματα που έχει κάνει στη ζωή του που διαισθάνεται ότι πρέπει να φύγει. Να πάει κάπου που τα μεγέθη θα είναι πιο μεγάλα. Και ο κόσμος ώριμος. Σύγχρονος. Δημιουργικός. Θα τολμούσες, αναρωτιέται. Ναι, θα μπορούσα. Κυκλοφορεί στην πόλη. Το μάτι του πέφτει συνεχώς σε kitsch ταμπέλες. Κάποτε θέλαμε να γίνουμε Maiami, αλλά τελικά γίναμε immitation λουτρόπολη. Αυτό είναι τελικά η Αθήνα. Θα προτείνει στο Δήμαρχο να βάλει φοίνικες στο κέντρο της πόλης. Αυτό λείπει από τη Βασσιλίσης Σοφίας. Πρέπει να γίνει kitsh αυτή η μεγάλη λεωφόρος. Αλλιώς πώς θα ταιριάζει το συνολάκι σαγιονάρα-αμάνικο με τα κτίρια, σκέφτεται. Παρατηρεί και μέσα του υποφέρει. Όλοι του λένε πως η σκέψη και η νοοτροπία του είναι εντελώς ξένη. Το πνεύμα του έχει άλλες επιρροές. Και οι προθέσεις του είναι πάντα ξεκάθαρες. Κοιτάζει ξανά την λευκή σελίδα. Δεν θέλει να γράψει ακόμα μια γλυκανάλατη ιστορία. Αποφασίζει απλά να γράψει για την πρώτη του νίκη. Την πρώτη νίκη μιας καινούριας περιόδου. Για το αγόρι που, μετά από ενάμιση μήνα από τότε που μίλησαν λίγο περισσότερο, πέρασαν τρεισήμισι ώρες μαζί εκείνο το μεσημέρι και που στο τέλος το αγόρι του ζήτησε το τηλέφωνό του. Η συνέχεια άγνωστη, αλλά δεν τον απασχολούσε. Είχε πια ανέβει το σκαλοπάτι και απαλλαγμένος πια είχε γράψει ήδη την πρώτη σελίδα, εκείνο το μεσημέρι.

P.S. 1 O ελληνικός με άρωμα μαστίχα είναι μια πολύ ωραία πρώτη γεύση.
P.S. 2 Το ταξίδι με το αυτοκίνητο είναι μια πολύ ωραία πρώτη εικόνα.
P.S. 3 Η φυσικότητα των πραγμάτων είναι μια πολύ ωραία πρώτη αίσθηση.

τώρα πια

Σήμερα δε θέλω να γκρινιάξω για κάτι. Μήπως είμαι άρρωστος; Απορώ με τον εαυτό μου. Για πρώτη φορά, μετά από καιρό δεν έχω κάποιον να κράξω, ούτε κάποιον να με συγχύσει. Ακόμα και κάποια πράγματα που με ενοχλούν, τα βλέπω πια συγκαταβατικά. Και τους ανθρώπους με τα λάθη τους, τους κατανοώ. Ακόμα κι όταν με θυμώνουν, τους κατανοώ και προχωρώ. Αυτό το κατακτάς με το χρόνο και με τη δουλειά. Κι είναι ωραίο να σου αρέσεις. H Γ. μου είπε πριν λίγο ότι απορεί με την ανωτερότητά μου πια. Θα μπορούσα να ήμουν πιο πολύ. Αλλά κι αυτό θα συμβεί στο χρόνο του. Απορώ κι εγώ με μένα. Πόσο έχω αλλάξει. Πόσο καλύτερα είμαι έτσι. Πόσο μπροστά νιώθω από αυτό που βλέπω γύρω μου (Καμιά φορά αναρωτιέμαι πώς έγινες έτσι. Δεν έχεις καμία σχέση μ' αυτό που ήσουν δύο χρόνια πριν. Έτσι έπρεπε να γίνω. Ώριμος, κι ας ακούγεται βαριά η λέξη). Αυτό που έχει σημασία τώρα πια είναι ότι εστιάζω στα δικά μου σχέδια, εστιάζω σε μένα. Και θέλω να δω τα σχέδια μου να πραγματοποιούνται. κι εμένα να προχωράω. Αυτό που έχει σημασία τώρα πια είναι ότι διακρίνω τι αρέσει σε μένα και πως θέλω να είμαι. Σημασία έχει ότι μ' αρέσει έτσι όπως ζω. Αυτά που ζω. Και οι έρωτες - συγγνώμη κιόλας- δεν είναι το α και το ω της ζωής μας. Η ζωή είναι ζωή. Και τώρα νιώθω συνειδητά έτοιμος να βγω (όχι ότι ήμουν έγκλειστος) έξω στο δρόμο, να χαμογελάσω και να ζήσω. Ωραία. Και ουσιαστικά. Τα σημαντικά και τα ασήμαντα της ζωής. Το παιχνίδι και την ομορφιά της. Να χορτάσω την ουσία της. Αυτή που εγώ ονομάζω ουσία.

P.S. 1 Αυτό το post γράφτηκε με background το Perduto, remixed από Inspiro (Έλληνας παρακαλώ). Αν δεν ακουστεί πολύ αυτό το καλοκαίρι στα νησιά, πάει να πει ότι είμαστε kitsch μέχρι εκεί που δεν παίρνει.
P.S. 2 Η αυτοπεποίθηση επανακτάται. Συμπέρανα ότι καμιά φορά, όταν οι άλλοι σου κόβουν τα φτερά, όσο κι αν αντιστέκεσαι αυτό περνάει στο υποσυνείδητό σου, και μετά άντε να βρεις τα ίσια σου. Ανακτάται όμως.
P.S. 3 Κι εκεί στους δρόμους που θα περπατώ, θα κοιτάζω γύρω μου και θα επιλέγω να ζω μόνο την ευτυχία.
P.S. 4 Kαι ξαφνικά θα πέσεις πάνω μου και θα περπατάμε μαζί άγνωστε.

ο κατάλογός μου

Χθες στην παραλία, κοιτάζοντας τον απέναντι λόφο με τα μικρά άσπρα σπίτια, όπου οι κάτοικοι της πόλης στεγάζουν τα όνειρα του σαββατοκύριακου, σκέφτηκα ότι υπάρχουν πράγματα που μ' αρέσουν. Με κάποια ασχολούμαι, με κάποια όχι. Αποφάσισα να τα βάλω σε έναν κατάλογο για να έχω να τα βλέπω και να θυμάμαι τα to do της ζωης μου. Μ' αρέσουν λοιπόν:

-τα εγκαταλελειμένα κτίρια.
-οι αδύνατοι άνθρωποι. Ενίοτε ξερακιανοί.
-ο ήλιος, η θάλασσα και τα αρμιρίκια.
-το Παρίσι, οι Κυκλάδες και οι Ινδίες.
-τα μεγάλα σπίτια με κήπο.
-οι βέσπες, ο παλιός σκαραβαίος και το νέο 500cc.
-η Cappellini, η Μoooi, η Magis, η Iittala και η Marimekko.
-τα στριφτά τσιγάρα.
-η 7up free.
-οι πράσινες σαλάτες και τα ντοματίνια.
-τα φρούτα του καλοκαιριού.
-η μαγειρική και η ζαχαροπλαστική.
-το sushi, τα noodles, το ψωμί naan και ο κυπριακός καφές.
-οι εναλλακτικές θεραπείες.
-το αφρόλουτρο Marseillais βανίλια.
-οι τέχνες.
-ο Margiela, ο Balenciaga, οι Girbaud και ο Bikkemberg.
-οι μεσημεριανές οινοποσίες τις Κυριακές με φίλους.
-οι έξυπνοι άνθρωποι.
-οι αγκαλιές-φωλιές.
-οι πολλοί έρωτες με τον ίδιο άνθρωπο.
-τα σπίτια με seaview στα νησιά.
-οι γονείς μου.
-τα μεγάλα ρολόγια.
-τα μαγιώ βερμούδα.
-το therapy (με την ίδια πάντα "Ψ"), το shopping therapy (στα ίδια καταστήματα) και το sex therapy (με τον ίδιο άνθρωπο).
-η αγάπη, ο έρωτας και ο ύπνος (ό,τι μου λείπει δηλαδή).
-τα έξυπνα t-shirts.
-οι κρυφοί φωτισμοί.
-τα γεμιστά, ο μακεδονικός χαλβάς, οι σούπες και τα φασολάκια.
-το συμιακό γαριδάκι, οι μαρίδες, τα καλαμαράκια και ό,τι υπάρχει στο βυθό.
-οι άνετοι καναπέδες.
-τα θερινά σινεμά.
-τα όνειρα που δεν κάνω.
-τα χρήματα (για να τα ξοδεύω χωρίς να σκέφτομαι).
-οι ζωές ανά δύο.
-τα αεροπλάνα.
-τα ταξίδια.
-οι συναυλίες.
-τα μεγάλα βότσαλα.
-τα μαύρα εσώρουχα.
-οι φιλοσοφικές συζητήσεις και οι ψυχολογικές αναλύσεις.

-...και χιλιάδες ακόμα πράγματα-καταστάσεις-σκέψεις-εικόνες. Να έρθουν όλες αυτό το καλοκαίρι. Καλές βόλτες. Δυνατές αγάπες. Πολλές αγκαλιές. Ένας άνθρωπος. Μια ζωή.

το τέλος και η αρχή

Πρώτη φορά ξυπνά τόσο νωρίς. Είχε κοιμηθεί με τα ρούχα, ένα λίτρο αλκοόλ στο αίμα του και τα αλάτια της θάλασσας, τέσσερις ώρες πριν. Ξυπνά και κοιτάζει γύρω του. Όλα μοιάζουν ίδια. Όλα έχουν φτάσει στο τέλος τους. Είναι ακόμα dizzy και η μυρωδιά από το λάδι μαυρίσματος στο σώμα του, του θυμίζει ότι πρέπει να ξεπλύνει οτιδήποτε χθεσινό από πάνω του. Είναι στο δικό του τέλος. Στην ώρα της μεγάλης αλλαγής. Στη στιγμή της αλήθειας με τον εαυτό του. Την προηγούμενη νύχτα κάποιος του είχε τρίψει στη μούρη το ψέμα του. Δεν το άντεχε το ψέμα. Δεν άντεχε τους ανθρώπους πια. Τον είχαν αγριέψει πολύ. Αυτή η συμπεριφορά "κάνω ό,τι γουστάρω και δεν με νοιάζουν οι συνέπειες" τον εξαγρίωνε. Ένιωθε σα φυλακισμένος. Ήθελε να φωνάξει, να ουρλιάξει, να τρέξει μακριά. Και δεν το έκανε. Απλά ήπιε ό,τι βρήκε μπροστά του. Να ξεχάσει, να διαγράψει. Τώρα πια μπορούσε. Τώρα πια έπρεπε. Δεν είχε άλλη επιλογή. Δεν ήταν παιχνίδι για κανέναν. Δεν θα έπαιζε ποτέ ξανά αυτό το ρόλο, όσο κι αν ακόμα ένας ήθελε. Είχε φτάσει στο τέλος του. Ένιωθε το παρελθόν του να ενταφιάζεται. Δεν έχω παρελθόν, είπε στον εαυτό του. Αρκετό πόνο και καταστροφή είδε. Έριξε λίγο χώμα πάνω στα εναπομείναντα συναισθήματά του, υπολείμματα του παρελθόντος. Ποτέ ξανά, καμία κουβέντα. Στο τέλος. Εκεί κρυβόταν η αρχή. Εκεί κρύβεται κάθε αρχή. Άφησε τα δάκρυά του να τρέξουν. Ξέρει πως θα ξεχάσει ό,τι απέμεινε στο μυαλό του από την καταστροφή. Θα προχωρήσει. Όρθιος. Μόνος. Δυνατός. Θα προχωρήσει στον ακαταλαβίστικο κόσμο για να βρει ξανά το τέλος.

αγέρωχα

Μου ζητάς να με συναντήσεις μετά από καιρό / θυμάμαι την τελευταία τυχαία επικοινωνία / έκανες πως δεν με είδες / ήσασταν μαζί ευτυχισμένο και κομψό κοινωνικό ζευγάρι / γεμάτο φινέτσα άποψη και χαμόγελα.

Δέχομαι / είσαι με τα ίδια ιδρωμένα χέρια / και τα στριφτά τσιγάρα / μου μιλάς ακατάπαυστα / για το μέγεθος του έρωτα σου / για εκείνον / ζητάς να σε βοηθήσω / αν σ' αγαπώ, να σε βοηθήσω να τον ξανακατακτήσεις / αυτόν που διάλεξες / τον καλό μου φίλο που αγάπησες / πίσω από τη δική μας ιστορία / στα κρυφά / ζητάς να με δεις να μου μιλήσεις / να μου εξομολογηθείς / όχι για μένα / για κείνον / που τόσο βοήθησα παλιά / και τόσο καλά τον ξέρω / που μου 'χει υποχρέωση / και θα καθίσει να μ΄ακούσει / να του ζητώ να σε δεχτεί ξανά / για κείνον / που ακόμη αγαπάς.
Ξεχνάς ότι αυτά τα λες σε μένα / σε μένα που παράτησες / για να πας σ' αυτόν / νιώθω ήρεμος / αντέχω / σε κοιτώ αγέρωχα / σαν ασθενή σε προγραμματισμένη συνεδρία σε κοιτώ στα μάτια / να μου μιλάς για την αγάπη που νιώθεις / για την συμπεριφορά του, που δεν καταλαβαίνεις / για την μοναξιά που νιώθεις / μου μιλάς γι αυτόν / και είμαι απέναντι σου αγέρωχος / να σε κοιτώ κατάματα.
Μου ζητάς να φύγουμε από το καφέ / να πάμε σπίτι να χαθείς στη αγκαλιά μου / να κλάψεις ελεύθερα / όπως παλιά /που όλα τα ξόρκιζα / με την ηρεμία μου.
Σου λέω πως έχω αλλάξει σπίτι πια / τι να το κάνω το παλιό / μένω σε ένα μικρό τώρα / δε δέχομαι επισκέψεις / ξαφνιάζεσαι / δεν καταλαβαίνεις το μέγεθος του όχι μου / συνεχίζεις να μου μιλάς / τώρα λες τις λεπτομέρειες / πως ξεκίνησε /τότε που έλειπα ταξίδι 10 ημερών πως είχατε αποφασίσει να μη μου το πείτε / μη πληγωθώ / σωστό / άλλωστε τα σημειώματα / στο ψυγείο σπάνια πληγώνουν / γιατί όταν τα διαβάζεις / δεν υπάρχουν μάρτυρες.
Ξεχνάς να μου αναφέρεις / την αλλαγή αριθμού στο κινητό, όπως και τη νυχτερινή εισβολή / στο σπίτι για να πάρεις τα πράγματά σου / σε μέρα που έλειπα / ξεχνάς να με ρωτήσεις πως ένιωσα / ξεχνάς / κι εγώ αγέρωχος / να σε κοιτώ / τον πονεμένο σου διαψευσμένο έρωτα να μου διηγήσαι σαν καλός φίλος / με μεγάλα περιθώρια κατανόησης / αλλά μικρό σπίτι / κι ακόμη μικρότερη διάθεση οίκτου / για σένα και τις επιλογές σου / σ' ακούω με προσοχή / δεν υπάρχω στο σήμερα σου πουθενά / κι όμως ακόμη σανίδα σωτηρίας με θεωρείς / μονό που παλιά ήταν από το περίσσευμα της αγάπης μου για σένα / και τώρα είναι από το υστέρημα του πόνου που κληρονόμησα από τη συμπεριφορά σας / άλλα μεγέθη πια.
Και ταυτόχρονα βλέπω / να είσαι απόλυτα εγώ / το δικό μου δημιούργημα / μόνο στο πιο απαίδευτο του / κάτω από το αγέρωχο βλέμμα μου / χαμογελώ ικανοποιημένος / για το αποτέλεσμα / για την συναισθηματική σου απώλεια / παραμένω αδιάφορος / αγέρωχος.
Εχουν περάσει ήδη τέσσερις ώρες / κανονικά θεατρικό / σηκώνομαι και σε χαιρετώ / πρέπει να φύγω / ο χρόνος μου για σένα τελείωσε / τελείωσε λυπάμαι λέω / και σε κοιτώ στα μάτια,
που δακρυσμένα ζητούν βοήθεια / στον πεζόδρομο / έξω απο το σπίτι μου / που δεν δέχεται επισκέψεις / αγέρωχα.

Εχει περάσει η ώρα / κάτι που ήθελα να κάνω το ξέχασα / είμαι εδώ στη μέση της νύχτας / δεν ειμαι πια αγέρωχος / είμαι εγω πια / στο σπίτι που δεν δεχεται επισκέψεις / να γράφω εδώ / για σένα / που είσαι / αλλού / οριστικά. Κι εγώ θρύψαλα.

P.S. 1 Αυτή η κατάθεση ψυχής ανήκει στην "Αισθηματική Ηλικία".
P.S. 2 Είναι σπάνιες οι φορές που διαβάζεις ένα κείμενο και νιώθεις πως θα μπορούσες να το έχεις γράψει εσύ. Διαβάζοντάς το, λοιπόν, ένιωσα ότι η ιστορία και ο τρόπος που την καταθέτει ο συγγραφέας της, θα μπορούσε να ήταν δική μου. Ζωή μου. Κομμάτι μου. Και μάλλον είναι. Γι' αυτό αγάπησα αυτό το κείμενο και με την έγγραφη άδειά του συντάκτη του φυσικά, την αναδημοσιεύω.
P.S. 3 Ευχαριστώ για τις λέξεις.
P.S. 4 Αγέρωχος. Θρύψαλα. Δημιούργημα. Σπίτι. Γράφω. Απαίδευτο. Μικρό. Επισκέψεις. Κατανόησης. Πράγματα. Έρωτα. Αγαπάς. Ψυγείο. Αγκαλιά. Διαψευσμένο. Ελεύθερα.
P.S. 5 Και όσα δε σβήνουν, ας γίνουν προίκα μας. Για τον άνθρωπο που αύριο θα είναι εδώ και θα μας δώσει ό,τι του δώσουμε. Να του δώσουμε αγάπη, ισορροπία. Να μας δώσει ισορροπία, αγάπη.

ένα ανομολόγητο αντίο

Χτύπησε το τηλέφωνο. Του πήρε μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να αντιληφθεί ποιος ήταν. Βλέπεις είχε διαγράψει τον αριθμό του, παρότι τον είχε αποστηθίσει από την πρώτη κιόλας μέρα της γνωριμίας τους το καλοκαίρι του 2001. Στο σταθερό μιλούσε με μια φίλη του. Της ζήτησε να περιμένει και απάντησε. Από την άλλη άκρη της γραμμής μια παγωμένη φωνή, γνώριμη και ξένη ταυτόχρονα, μια φωνή αλλοιωμένη, όχι όπως εκείνος την θυμόταν, καθόλου αρρενωπή όπως την είχε συνηθίσει τον ρώτησε αν δέχεται ευχές. Εκείνος απάντησε με το γνωστό του χιούμορ "όλη μέρα". Και η φωνή του ευχήθηκε χρόνια πολλά. Είπε ευχαριστώ πολύ και κράτησε τον τόνο της φωνής και τον ψυχρό τρόπο με τον οποίο ανέφερε το όνομά του. Δεν τον είχε ποτέ αποκαλέσει με το όνομά του και αυτό του ακούστηκε πολύ περίεργα. Τον ενόχλησε γιατί πέρασαν όλες οι εικόνες τους μαζί από μπροστά του. Τις έβγαλε και προχώρησε. Η φωνή του είπε ότι ο Α. του ζήτησε τις προάλλες το τηλέφωνό του. Ναι το ξέρω απάντησε εκείνος. Μου το είπε. Έχασε την άλλη συσκευή που με είχε αποθηκευμένο είπε. Πώς τα πας με τη δουλειά τον ρωτάει ο άλλος. Κι εκείνος του απαντά μια χαρά με τη φωνή του να μην έχει λυγίσει ούτε μία στιγμή. Με σιγουριά και αυτοπεποίθηση χειριζόταν το θέμα. Απαντά ήρεμα στις ερωτήσεις αν είναι καλά εκείνος και οι γονείς του. Ανταποδίδει και την πρώτη ερώτηση και στην ερώτηση αν πάει καλά η δουλειά του, βρίσκει την ευκαιρία να πει και κάτι επαγγελματικό που δεν ήθελε να φανεί σα ζητιανιά. Την επόμενη φορά που θα περάσεις από την εταιρία έλα να πεις ένα γεια του λέει η φωνή, κι εκείνος του απαντά, θα έρθω αύριο αλλά μετά έχω ένα ραντεβού και ύστερα πρέπει να πάω στο γραφείο μου, οπότε είναι δύσκολο. Με μια φυσικότητα που ήταν αυθόρμητη, έκανε τη φωνή να νιώσει ακόμα πιο αμήχανα και αναγκάστηκε να κλείσει με ένα χρόνια πολλά, φιλιά. Εκείνος είπε ένα καλό βράδυ. Κλείνοντας το τηλέφωνο, ζήτησε από τη φίλη του να κλείσουν. Έβαλε τα κλάματα γιατί τον πείραξε που άκουσε το όνομά του από αυτή τη φωνή. Δεν το είχε αυτό το στοιχείο ποτέ. Κι αμέσως θυμήθηκε πόσα πέρασε, αλλά και το γεγονός ότι ήταν μόνος μια τέτοια μέρα, ενώ είχε συνηθίσει να την περνά με τον άλλο. Προσπάθησε να ξεχάσει αλλά δεν τα κατάφερνε. Ο εγωισμός δεν τον αφήνει. Το γεγονός ότι ο άλλος είναι με κάποιον που γνώρισε όταν ήταν ακόμα μαζί του, και η παρουσία του οποίου επέσπευσε το χωρισμό τους τον ενοχλεί. Έπρεπε να είχαν χωρίσει, αλλά όχι με αυτό τον τρόπο. Δεν μπορεί να του συγχωρέσει τους λάθος χειρισμούς, όχι ότι ερωτεύτηκε κάποιον άλλο. Όπως επίσης κάτι τέτοιες μέρες δεν καταλαβαίνει ότι επέλεξε τη μοναχικότητά του και ότι είναι σε μια διαδικασία μεταβατική, όπου δουλεύει με τον εαυτό του και βρίσκει ισορροπίες. Στέκεται στον εγωισμό του που είναι απλά πληγωμένος. Εκείνο το βράδυ έκλαψε. Από νεύρα τελικά, όχι από λύπη. Γιατί ο άλλος τον διέψευσε. Ήθελε να τον έχει αφήσει ήσυχο γιατί ήταν έτοιμος να βάλει την ταφόπλακα σε ότι έχει να κάνει με κείνον. Το τηλεφώνημα δεν του έδινε αυτή την ευκαιρία. Έκλαψε πολύ. Τελικά, αποφάσισε να το τελειώσει εδώ. Πέρασαν πολλά χρόνια μαζί, αυτό δε σημαίνει ότι τώρα πια θέλει να έχει την παραμικρή επαφή μαζί του. Ήταν δύο ξένοι. Δεν θα ξαναμιλούσε ποτέ γι αυτό κι ας του έλεγαν όλοι πως ήταν κομμάτι της ζωής του. Είχε αλλάξει. Δεν ήταν ο ίδιος άνθρωπος πια. Είχε φύγει πολύ μακρυά από το παρελθόν. Έτσι αποφάσισε να μην ξαναμιλήσει ποτέ γι αυτό.

P.S. 1 Εκείνο το βράδυ, άνοιξε το άρωμα που είχε αγοράσει για έναν άλλο μεγάλο του έρωτα, ο οποίος δεν του τηλεφώνησε, το φόρεσε και βγήκε μόνος του στους δρόμους της πόλης. Είχε τελειώσει και μ' αυτόν.
P.S. 2 Εκείνο το βράδυ κατάλαβε πως ήταν εντελώς μόνος, και όλα άρχιζαν από την αρχή. Καλές διαδρομές και καλό κουράγιο ευχήθηκε στον εαυτό του. Και απόφάσισε πως ό,τι έβαζε στο μυαλό του θα το πετύχαινε.

o καβγάς

Η αλήθεια είναι ότι αποφεύγω τους τσακωμούς, τις εντάσεις και οτιδήποτε μπορεί να συνεπάγεται συμπεριφορά εκτός ορίων. Απλά, γιατί δεν τα αντέχω όλα αυτά. Προχθές λοιπόν με κάλεσαν κάποιοι φίλοι σε ένα dinner, σε γνωστό εστιατόριο. Η παρέα κοσμική. Ένας pristas, ένας αρχιτέκτονας, ένας ηθοποιός, μία δημοσιογράφος, ένας επιχειρηματίας, μία ζαμπλουτίδου κι εγώ. Θα μου πεις αυτοί είναι φίλοι; Είναι στο βαθμό της επαγγελματικής διαστροφής που όλοι τραβάμε κατά περιόδους. Γιατί σ' αυτή τη χώρα αν δεν πλασαριστείς σωστά δεν κάνεις τη δουλειά σου. Τέλος πάντων, με βαριά καρδιά πήγα γιατί το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι ήθελα να κοιμηθώ νωρίς για να ξυπνήσω να πάω στην προπόνησή μου. Από την αρχή της μάζωξης κατάλαβα ότι δεν υπήρχαν όρια. Ο νεαρός ηθοποιός την έπεφτε στον μεσήλικα αρχιτέκτονα, η ζαμπλουτίδου έλεγε κουλαμάρες. Η δημοσιογράφος προσπαθούσε να αποδείξει την θέση ισχύος της. Ο pristas έδινε παράσταση και ο επιχειρηματίας ένιωθε άβολα. Μια σκέψη αναβόσβηνε συνέχεια στο μυαλό μου. Τί δουλειά έχω εγώ εδώ; Δεν είναι κανονικοί άνθρωποι αυτοί έλεγα από μέσα μου. Η εκκεντρικότητα δεν σημαίνει ούτε δημιουργική διαφορετικότητα, ούτε ότι πρέπει να προβοκάρεις τα πάντα. Και η φρίκη μου προχώρησε όταν ο pristas και ο επιχειρηματίας άρχισαν να βρίζονται. Ένιωσα ότι η προσοχή όλου του κόσμου στράφηκε πάνω μας, όχι ότι δεν ήταν από πριν, και το βλέμμα μου αναζητούσε απεγνωσμένα την έξοδο κινδύνου. Η γκροτέσκα αποχώρηση του δεύτερου θα μπορούσε να προταθεί για όσκαρ. Εκείνη τη στιγμή πάντως την εξέλαβα σαν ηρωική έξοδο από την κρίση. Και ξαφνικά, ενώ ο pristas μου εξηγούσε την άποψή του για το περιστατικό και παράλληλα προσπαθούσε να χαριεντιστεί μαζί μου-ενώ θέλει να μου κάνει και προξενιό- κοίταξα όλο αυτό από μια απόσταση και συνειδητοποίησα με ποιους ανθρώπους έτρωγα εκείνο το βράδυ. Με αυτούς που οδηγούν cherokee, έχουν ύφος εναλλακτικού ψηλομύτη, σνομπάρουν για να σνομπάρουν και κρύβονται πίσω από το πορτοφόλι τους. Ένιωσα αηδία. Και αυτή η αίσθηση με ακολούθησε και όταν μπήκα σπίτι. Γιατί τη διαφορετικότητά μας δεν την διατυμπανίζουμε. Γιατί αυτό που είμαστε δεν το κάνουμε σημαία. Γιατί την ανωτερότητα μας την κουβαλάμε συνέχεια. Γιατί το να είσαι άνθρωπος είναι ουσία. Και γιατί η ζωή είναι ωραία όταν είναι απλή. Όταν έχεις μεγάλη καρδιά. Και όταν αγαπάς. Και είσαι αυθεντικός.

P.S. 1 Δεν ήταν η πρώτη φορά, αλλά ούτε και η τελευταία (αν και πολύ θα το ήθελα) σε ένα τέτοιο dinner.
P.S. 2 Ήταν η πρώτη φορά που είδα δύο gay να τσακώνονται έτσι. Παραλίγο να πέσουν σφαλιάρες. Εκεί να δεις επίπεδο. Πώς έγινε και ξαφνικά ξέχασαν τις αριστοκρατικές τους καταβολές;
P.S. 3 Γιατί ο κόσμος μας είναι τόσο απαράδεκτος;
P.S. 4 Και τελικά τί ψυχή θα παραδώσεις μωρέ;

πού πήγε το happy end;

Αυτός ο μήνας είναι κάπως. Από τη μια νιώθω καλά. Οι φίλοι, μου λένε ότι το νέο haircut είναι σούπερ, τα κίτρινα all star μου επίσης, τα μάτια μου λάμπουν και το χαμόγελό μου είναι αφοπλιστικό. Από την άλλη όμως, νιώθω άβολα, αμήχανα και τολμώ να πω ευσυγκίνητα. Είναι αυτές οι επέτειοι που θυμάται το υποσυνείδητο από μόνο του, κι εσύ καλείσαι να καταπολεμήσεις. Είναι οι αναμνήσεις που έρχονται και φεύγουν, είναι οι απολογισμοί που κάποια στιγμή κλείνουν με μια φαρδιά πλατιά υπογραφή. Είναι οι άνθρωποι που θα ήθελες να σου αποδείξουν ότι δεν είναι αυτό που πιστεύεις. Είναι που κοιτάς τη ζωή σου και ενώ είναι σαν να μην έχουν συμβεί σε εσένα όλα αυτά, νιώθεις τις γρατζουνιές και στο πετσί σου. Νιώθεις την απογοήτευση για το παρελθόν, και το φόβο για το μέλλον.

Αυτή η βδομάδα είναι κάπως. Περικλείει μια μέρα που θα περάσω μόνος για πρώτη φορά μετά από 8 χρόνια. Εγώ και εγώ. Και μπορεί να σκέφτηκα στην αρχή να την περάσω με όποιον ξέρω και δεν ξέρω, μετά αναθεώρησα και αποφάσισα ότι θα κάνω σαν να μην υπήρξε αυτή η μέρα στο παρελθόν. Σαν να είναι καινούρια και δεν θα προγραμματίσω τίποτα. Στην πραγματικότητα, όλο αυτό ανάγεται σε μια δική μου αγωνία να τσεκάρω για μια τελευταία φορά αντιδράσεις και να κλείσω μια και καλή κάποια ήδη κλειστά κεφάλαια της ζωής μου. Είναι όπως το μπιλιάρδο που απομακρύνεσαι, κοιτάς προσεκτικά και μετά με φόρα χτυπάς τη στέκα πάνω στη μπάλα. Έτσι κι εγώ, θέλω να πάρω φόρα για να περάσω στην επόμενη πίστα. Πράγμα που σημαίνει ότι αρχίζω σιγά σιγά να νιώθω ότι πρέπει να ανοίξω την πόρτα σε ανθρώπους. Να την ανοιξω και να πω περάστε. Για την ώρα στέκομαι πίσω από την πόρτα και τσεκάρω ότι είναι κλειδωμένη.

Αυτή η νύχτα είναι κάπως. Ο εγωισμός μου ξύπνησε ξαφνικά και αποφάσισε να θυμηθεί. Οι επέτειοι που λέγαμε. Η Γ. στο τηλέφωνο μου λέει για τον πρώην μου. Τίποτα σπουδαίο. Και τίποτα καινούριο. Έχω όλες τις απαντήσεις. Ξέρω όλες τις λεπτομέρειες κι όμως μερικές φορές τις ξεχνάω. Όπως απόψε. Εντάξει, τον καθένα θα πείραζε αν τον είχαν αφήσει για κάποιον άλλο. Και τέλος πάντων, δεν ξέρω για τον καθένα. Εμένα με πείραξε. Κι ενώ ξέρω ότι δεν είναι δική μου αποτυχία, το γεγονός ότι βλέπω happy end μόνο στο σινεμά με ενοχλεί. Πού πήγε το happy end; Το happy end της ζωής. Της δικής μου ζωής. Παρακαλείται όποιος το έχει ή όποιος ξέρει αυτόν που το έχει να μου το(ν) επιδείξει.

P.S. 1 Τα πάντα είναι θέμα συνήθειας. Όταν την ξεπεράσεις, είσαι ελεύθερος.
P.S. 2 Κι όταν είσαι ελεύθερος, είσαι ο εαυτός σου.
P.S. 3 Κι όταν είσαι ο εαυτός σου, είσαι άνθρωπος. Και κάπου κάποιος άλλος άνθρωπος είναι το δικό σου happy end.
P.S. 4 Αυτό το post γράφτηκε ακούγοντας ένα τραγούδι σε έναν κρυμμένο δίσκο του 2001.
P.S. 5 Και το δέμα από τη Νέα Υόρκη έφτασε. Hershey's σοκολάτες, αυτό είναι happy start!
P.S. 6 Δεν μου αρέσει αυτό το κείμενο. Σκέφτηκα να το διαγράψω. Το άφησα γιατί ήταν η στιγμή τέτοια. Έτσι ένιωσα όταν το έγραψα. Και είχα και τη Γ. να μου μιλάει στο τηλέφωνο, να τσακωνόμαστε και να με αποπροσανατολίζει. Ξαναδιαβάζοντάς το κατάλαβα ότι φαίνομαι κολλημένος με τη μπάλα, ενώ δεν είμαι έτσι. Για όλα φταίνε οι ασκήσεις θάρρους που είχα υποσχεθεί να κάνουμε τηλεφωνικά με τη λατρευτή μου δυνάστρια Γ., η οποία για να ξεχάσει τον πόνο της μου θύμισε πόσο γενναίος είμαι, μόνο που μαζί μου θύμισε παλιές κακές εποχές.

η περιπέτεια του κασκόλ μου

Πριν μερικούς μήνες, συνάντησα ένα αγόρι με περίεργο όνομα. Ωραίο αγόρι. Late 20' s. Εκείνο το βράδυ, αφού μιλήσαμε για τους κοινούς γνωστούς, ήπιαμε αρκετά, καπνίσαμε ο ένας τα τσιγάρα του άλλου, κι αφού φιληθήκαμε, μου ζήτησε το Design Stockholm κασκόλ μου για να έχει τη μυρωδιά μου (YSL, L' homme φόραγα εκείνη τη νύχτα). Την επόμενη μέρα, ενώ είχε υποσχεθεί ότι θα βλεπόμασταν γιατί δεν μπορούσε χωρίς εμένα, εξαφανίστηκε και μαζί χάθηκε το υπέροχο κασκόλ μου. Κι έτσι, εφόσον είδα κι αποείδα, του ζήτησα να μου το επιστρέψει, γιατί πολύ απλά αυτό το κασκόλ είναι σημαντικό για μένα. Μου το έφερε μετά από ένα σχεδόν μήνα στο bar. Μου το έδωσε και χάθηκε. Ως γνωστόν διέγραψα τον αριθμό του. Πέρασε αρκετός καιρός μέχρι που τον ξαναείδα. Μάλιστα τη μία φορά τον χαιρέτησα εγώ, γιατί επίσης ως γνωστόν είμαι υπεράνω. Απόψε λοιπόν, εκεί που παίζω τις μουσικές μου, έρχεται και με χαιρετά. Όλα καλά, μέχρι εδώ. Δεν έχω παράπονο, δεν κάνει πως δεν με βλέπει. Αποκαταστάθηκε η τυπική μας επικοινωνία λέω στην Α. που ήταν μαζί μου και γελάμε. Όταν φεύγουν οι φίλοι του, αλλά και η Α., έρχεται μπροστά μου. Μου ζητά ένα τραγούδι. Και μετά μου λέει ότι λυπάται γιατί του πήρα το κασκόλ (μου) και δεν έχει κάτι δικό μου να τυλίγεται. Γιατί ήταν τρυφερό. Επίσης μου ζητά να μην χαμογελάω γιατί κάπως του έρχεται. Κι επειδή σε μένα δεν περνάνε πια αυτά, το παίζω εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσούσα και του την λέω. Μην στα πολυλογώ, ούτε λίγο ούτε πολύ το τυπάκι μου είπε ότι άμα δοκιμάσω να κοιμηθώ μαζί του, θα τα δω όλα (τα όνειρα; αναρωτιέμαι). Και κάποια στιγμή μ΄ένα τυπικό φιλί (ούτε αυτό δεν ξέρει να κάνει καλά) στο στόμα έφυγε. Δεν είναι σημαντικό το γεγονός. Δεν αξιολογείται καν. Απλά μου έκανε εντύπωση το θράσος που μπορεί να έχει κάποιος. Οδηγώντας για το σπίτι σκέφτηκα ότι μάλλον το ειρωνικό παιχνίδι μου δεν το κατάλαβε, οπότε ίσως να έπρεπε να τον έχω παγώσει. Βέβαια έτσι κι αλλιώς, από τη στιγμή που δεν με ενδιαφέρει σαν άνθρωπος, δεν έχει σημασία τι θα πιστεύει. Μπορεί να θεωρεί ότι είναι απωθημένο μου. Μπορεί να θεωρεί ό,τι τον βολεύει. Σημασία έχει ότι χαμογελάω ακόμα. Όχι γιατί πίστεψα το παραμύθι ότι με θέλει ακόμα. Ούτε γιατί όλοι γυρνάνε πίσω. Επειδή είναι αστείο να βλέπεις από μακριά τον εαυτό σου να ζει αυτό που έζησα απόψε.

P.S. 1 Στο bar υπήρχε και άλλος πρώην μου. Όλα σε ένα νοικοκυρεμένα.
P.S. 2 Ευτυχώς δεν φόραγα το καλοκαιρινό κασκόλ μου. Θα το έψαχνα για κανένα μήνα πάλι.
P.S 3 Για δες βρε κάτι παιδιά που υπόσχονται ότι θα σου μείνει και αξέχαστο. Είναι σίγουρο ότι θα το έχεις ξεχάσει πριν καν γίνει.
P.S 4 H A. πάλι μου έλεγε ότι είμαι όμορφος γιατί είμαι αληθινός. Με είχε ντοπάρει κανονικά, οπότε το είχα. Λίγη αυτοπεποίθηση μου λείπει σε καίριες στιγμές, αλλά το δουλεύω κι αυτό Α. μου.
P.S. 5 Επίσης οι άλλοι βλέπουν όσα εμείς δεν μπορούμε. Και εκείνη, όπως και ο Σ. παλιότερα, μου είπε για τον τρόπο που με κοιτάει ο Δ.
P.S. 6 Όλα αυτά μου ακούγονται αλαμπουρνέζικα. Στο δικό μου κόσμο είναι αλλιώς τα πράγματα πια. Γνωριζόμαστε κι αν θέλουμε δοκιμάζουμε. Κι αν δοκιμάσουμε και μας αρέσει συνεχίζουμε. Κι αν συνεχίσουμε φροντίζουμε να ζούμε καλά.
P.S. 7 Πάντως δε θέλει κόπο, θέλει τρόπο για να μπει ένας άνθρωπος στη Do not remember λίστα κάποιου άλλου. Και απ' ότι φαίνεται είναι διαδεδομένος ο τρόπος.

οι δέκα εντολές

Δέκα πράγματα που θέλω να θυμάμαι ότι δεν πρέπει ποτέ να κάνω ξανά. Γιατί τελικά όπως λέει και η Γ. στην ερώτηση, υπάρχει λόγος να το κάνω τώρα εγώ αυτό, αν η απάντηση είναι όχι, τότε αρχίζεις και τρέχεις.
1. Να μην ξαναπάω σε club με str8, που δεν ξέρει ότι είναι gay.
2. Να μην ξαναπάω σε H&M, Zara, Pull and Bear και τα συναφή. Νομίζω πως βρίσκομαι στο super market, ψωνίζω ακατάπαυστα και στο τέλος δεν φοράω τίποτα γιατί δεν μου αρέσουν.
3. Να μην ξαναπιστέψω όσα λένε οι άνθρωποι την ώρα που κάνουν sex. Μετά την απομάκρυνση από το κρεβάτι, κάνουν ότι δεν ξέρουν τίποτα.
4. Να μην ξαναπάω σε opening party διάσημου club. Βαριέμαι.
5. Να μην ξαναπώ ναι, ενώ θέλω να πω όχι.
6. Να μην ξαναπιώ jagermeister με red bull. Είναι μπόμπα.
7. Να μην ξαναμπλέξω με μη καπνιστή. U know...
8. Να μην ξαναπάω στην παραλιακή.
9. Να μην ξαναπώ ότι δεν είμαι καλά. Πάντα κάτι θα μου λείπει. Δε βαριέσαι.
10. Να μην ξανακοιτάξω πίσω. Στο παρελθόν.

P.S. 1 Εσύ που με ξέρεις και δεν με ξέρεις τί λες;
P.S. 2 Το post αυτό θα μπορούσε να έχει υπότιτλο "Clandestino. Ναι σε ότι μας απελευθερώνει".
P.S. 3 Έντεκα: να μην ξαναερωτευθώ κάποιον που δεν ξέρει ούτε να αγαπάει, αλλά ούτε και να αγαπιέται. Γιατί όπως λέει και το τραγούδι και "άνθρωποι αχάιδευτοι με ραγισαν κι εμένα".

η γλωσσοφαγιά και οι παρενέργειές της

Στο ζώδιο, μου υποσχέθηκαν ότι ο καλός κυβερνήτης μου, ο Κρόνος θα γυρίσει ορθόδρομος και έτσι όλα δια μαγείας θα φτιάξουν. Δεν αναφέρομαι στον Ερμή, γιατί ήταν ανάδρομος και τότε που γεννήθηκα, οπότε επικοινωνιακά όταν αυτός είναι ανάδρομος έρχομαι εγώ στα ίσια μου. Τέλος πάντων. Το θέμα είναι πότε θα φτιάξουν όλα, διότι νομίζω ότι με ταλαιπωρεί πολύ η γλωσσοφαγιά. Μόνο έτσι εξηγείται πως η μία γκαντεμιά διαδέχεται την άλλη. Σε χλωρό κλαρί δεν με έχουν αφήσει. Όλα ξεκίνησαν πριν μία εβδομάδα όπου χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα αγκαλιά με τη vespa μου στη ζεστή άσφαλτο του Κολωνακίου. Έχω ανέβει κι έχω κατέβει βουνά και λαγκάδια και να πέσω στο ίσωμα; Πού να το πω; Κάποιος με είδε από μακριά και με μάτιασε σκέφτηκα. Την ίδια μέρα, ή καλύτερα νύχτα, χτυπάω το κεφάλι μου σε ένα ηχείο. Χοροπήδαγα βλέπεις. Και έτσι είδα αστράκια και ένα καρούμπαλο να, με τα συγχωρήσεως. Την επόμενη μέρα έσκισα το καινούριο μπουφάν, που είχα αγοράσει το Σάββατο για να αντικαταστήσω το συλλεκτικό της Donna, που έχασα. Αν ναι, αυτό ξέχασα να σας το πω. Μου έπεσε από τα χέρια και δεν το κατάλαβα. Μέχρι σε μαγαζί μπήκα για shopping therapy και βρήκα γκόμενο που δεν περίμενα να δω. Μου έγινε και τσιμπούρι αφού προσπαθεί να αποκαταστήσει την κακή εικόνα που μου άφησε. Δε βαριέσαι λέω. Αν είναι να περνάω τόσες αναποδιές, ας του δείξω ότι τον συμπαθώ ακόμα, μπας και ξεματιαστώ. Πού τέτοια τύχη. Σήμερα Σάββατο πέρασα από το γραφείο να τακτοποιήσω κάποιες εκρεμμότητες και είχε πλυμμηρίσει ο ψύκτης. Πολύ σφουγγάρισμα σου λέω. Κι έχω και το μάτι που πετάει κοντά δυο μήνες τώρα. Ποιον θα δω. Το άλλο, που το πας το άλλο; Ξύπνησα και ο ένας φακός επαφής ήταν κομμένος στη μέση. Για όλα πάντως υπάρχει μια λογική εξήγηση. Αλλά εμένα με συμφέρει να πιστεύω ότι με γλωσσοτρώνε. Είναι chic κατινιά.

P.S. 1 Και ο Sakis μας κάτι τέτοιο θα έπαθε με τις Ευρωπαίες που έμπλεξε.
P.S. 2 Και δεν είναι ένας που με γλωσσοτρώει. Είναι πολλοί. Εξακριβωμένο.
P.S. 3 Υπάρχουν φορές που τα προβλήματα στη ζωή, όσο μικρά ή μεγάλα κι αν είναι, θες να τα γελοιοποιήσεις για να τα ξεφοβηθείς.
P.S. 4 Είναι και φορές που τα προβλήματα που σε απασχολούν θέλεις να έχουν μια επίφαση μη ουσίας.
P.S. 5 Κι αυτές τις φορές απλά σαρκάζεις ό,τι σου συμβαίνει. Ελαφρά τη καρδία.

on air

Σήμερα το πρωί ακούστηκε αυτό στο ραδιόφωνο (κοκκινίζω). Η μονόλεπτη δημοσιότητα που αναλογεί σε αυτό το blog ήταν μια έκπληξη. Επ' ευκαιρία, ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους διαβάζουν αυτά τα κείμενα. Κείμενα γραμμένα από καρδιάς.

χοντρό ζεστό λουκάνικο vs εγώ, σημειώσατε 1

Ναι λοιπόν, δεν ντρέπομαι καθόλου να το πω. Με νίκησε ένα λουκάνικο. Έχασα κατά κράτος. Τέτοια ήττα η αλήθεια είναι πως δεν την είχα φανταστεί. Βασικά, τον αγώνα δεν είχα φανταστεί, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Όχι δε με χτύπησε ο ήλιος του μεσημεριού κατακούτελα. Don't panic. Η κακία να το πω, η χαζομάρα να το πω, ας το πω μαλακία του κόσμου, αυτό με χτύπησε. Κι όχι οποιουδήποτε κόσμου. Εκείνου που υποτίθεται ότι είναι ο πρώτος μου έρωτας και που μετά από 13 χρόνια μου είπε ότι "υπόσχομαι να μη σε χάσω ποτέ ξανά". Και με έχασε. Αφού με κέρδισε το λουκάνικο που είχε μπροστά του και ήθελε να το φάει. Γιατί αν δεν το γνωρίζατε μέχρι σήμερα, το λουκάνικο, και μη πάει ο νους σας στο πονηρό, είναι πιο καλό από εμένα. Βλέπεις είμαι σε αυτό το mood που θέλω να λέω αυτά που νιώθω. Το βρίσκω πολύ ώριμο να εκφράζεις στον άλλο αυτά που σε ενοχλούν, γιατί έτσι του υποδηλώνεις ότι επενδύεις σε αυτόν και την όποια σχέση σας. Έτσι λοιπόν, του τηλεφώνησα για τέταρτη φορά από το Πάσχα και μετά, για να του πω ότι αν δεν θέλει να μου μιλάει είναι απολύτως κατανοητό και δεν έχει παρά να μου το πει. Διότι κάθε φορά που του τηλεφωνούσα, σημειωτέον αυτός είχε κάνει βαρύγδουπες δηλώσεις- εγώ απλά ήθελα να έχουμε μια επαφή, μου έλεγε ότι θέλει να με δει και ότι θα μου τηλεφωνούσε την επομένη, αλλά τηλέφωνο δεν έπαιρνε. Στην ερώτηση-δήλωση που έθεσα, άκουσα γέλιο από την άλλη πλευρά της γραμμής και μια απάντηση που μου έλεγε ότι ξέρω πόσο γουρούνι είναι (δεν το σχολίασα, αν και την είχα την ατάκα) κι ότι δεν υπάρχει τέτοιο θέμα, και πως σκέφτηκε να με πάρει κάποια στιγμή τηλέφωνο αλλά δεν ήταν σίγουρος αν είχε καταλάβει καλά πως είχα κάποιο επαγγελματικό πρόβλημα. Και συνέχισε λέγοντας "άσε με τώρα να φάω το ζεστό λουκάνικο που είναι μπροστά μου". Κοίταξα το κινητό και με απορία σκέφτηκα, πως είναι δυνατόν; Σε κλάσματα δευτερολέπτου έπρεπε να βρω κάτι έξυπνο να απαντήσω, αλλά μου ήταν αδύνατον. Έμεινα άφωνος. Είπα κάτι εξυπνακίστικο, πράγμα που μισώ, και τον σκέφτηκα να τρώει ένα χοντρό ζεστό λουκάνικο. Ζήλεψα γιατί είμαι ξανά σε δίαιτα, όχι ότι μ΄αρέσουν τα λουκάνικα, και έκλεισα το τηλέφωνο λέγοντας καλό βράδυ. Δεν τον πήρα ούτε για να τον δω, ούτε για να τον υποχρεώσω να με πάρει τηλέφωνο, ούτε γιατί τον θέλω τώρα πια. Απλά του τηλεφώνησα για να του δείξω πως ήθελα την επαφή και πως δεν καταλάβαινα τη στάση του. Για μένα ήταν η τελευταία προσπάθεια για να διατηρήσω αυτή τη σχέση, έχοντας πάντα ξεχάσει τα μεγάλα λόγια του κι έχοντας κρατήσει μόνο τις μικρές του πράξεις. Παρόλα αυτά ήθελα να υπάρχει αυτή η επαφή, εντελώς ανθρώπινα. Τέλος πάντων, νομίζω πως προσπάθησα και με το παραπάνω όπως μου είπε και ο Σ.. Και απόψε θα κοιμηθώ με τη συνείδησή μου καθαρή, και μια μικρή στεναχώρια, γιατί τελικά δεν έκανε την έκπληξη αυτός ο άνθρωπος. Απάντησε όπως ακριβώς περίμενα. Η σύγκριση με το λουκάνικο ήταν το μόνο στοιχείο που με εξέπληξε. (Στην ουσία του πράγματος, αυτός ο άνθρωπος προφανώς και είναι χαμένος στην εγωκεντρική μετάφραση των πολύ προσωπικών του συμφερόντων.) Κι αφού λοιπόν το άκουσα κι αυτό, χάρηκα με μένα. Γιατί αυτό που είχα σκεφτεί το έκανα, δηλαδή μίλησα, και γιατί αυτό που έκανα ήταν πράξη κι όχι λόγια, άσχετα με το αποτέλεσμα. Ο αγώνας έτσι κι αλλιώς ήταν άνισος από την αρχή. Μόνο που στην αρχή δεν φανταζόμουν ότι έτρωγε λουκάνικο. Ας πρόσεχα.

P.S. 1 Όποιος μου λέει τρώω, από εδώ και στο εξής, θα τον ρωτάω τί.
P.S. 2 Γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο δειλοί;
P.S. 3 Γιατί λένε και μεγάλα λόγια; Αφού δεν τα πιστεύουν.
P.S. 4 Κάτι μου λέει πως το τελευταίο κεφάλαιο της ζωής μου που έμοιαζε ανοιχτό, έκλεισε.
P.S. 5 Αυτή η πόλη τελικά τρώει καλά. Και πολλά λιπαρά. Δε λέω καλές κι οι νοστιμιές, αλλά προσοχή γιατί παχαίνουν και ανεβάζουν τη χοληστερίνη, τα τριγλυκερίδια και πάει λέγοντας.
P.S. 6 Γκαρσόν, λεκιάστηκα.

μια ακόμα σκέψη;

Έχω συνειδητοποιήσει πως τις μεγάλες αποφάσεις στη ζωή μου, αργώ να τις πάρω. Θέλω το χρόνο μου. Καμιά φορά μου παίρνει λίγο παραπάνω, αλλά κι αυτό σχετικό είναι. Κι εκεί που το σκέφτομαι, το αναβάλω και το ξανασκέφτομαι, ξυπνάω μια μέρα και κάνω πράξη τελικά αυτό που έχω στο μυαλό. Αλλά, αυτό γίνεται με έναν πολύ περίεργο τρόπο. Απλά εφαρμόζω αυτό που τόσο καιρό "δίσταζα". Έτσι πήρα τη vespa μου, έτσι ξεκίνησα personal, έτσι νομίζω ότι θα πάρω το σπίτι δίπλα στη θάλασσα, έτσι λειτουργώ. Η σκέψη πάντως που υπάρχει εδώ και σχεδόν δύο χρόνια στο μυαλό μου είναι ο εθελοντισμός. Ο εθελοντισμός σε μία οργάνωση, σε έναν μη κυβερνητικό οργανισμό για παιδιά. Με απασχολεί και το σκέφτομαι σοβαρά. Και περιμένω ποια θα είναι εκείνη η ημέρα που αυτό που νιώθω, αυτή η ανάγκη μου, θα με σπρώξει με δύναμη εκεί που πρέπει. Εκεί που θέλω. Στα παιδιά που χρειάζονται στήριξη. Και δεν είναι φιλανθρωπία αυτό. Είναι κάτι βαθύτερα δικό μου να προσφέρω στα παιδιά. Από τη στιγμή που δεν μπορώ να υιοθετήσω σ' αυτή τη χώρα ένα παιδί, θέλω να προσφέρω, θέλω να ζήσω με τα παιδιά που έχουν ανάγκη τη φροντίδα μας. Άλλωστε η ουσία της ζωής δεν είναι ούτε τα ακριβά αυτοκίνητα, ούτε τα lux διαμερίσματα, ούτε τα haute couture ρούχα. Ούτε όλα εκείνα που ο καπιταλισμός πέρασε ενδοφλεβίως στους δυτικούς πολιτισμούς. Η ουσία της ζωής είναι στην ανθρώπινη φύση που έχουμε αλλοτριώσει (συμπεριλαμβανομένου εμού του ιδίου) στο βωμό της λεγόμενης προσωπικής μας ευτυχίας που όμως είναι εντελώς ψεύτικη και πάντοτε σαθρή. Η ανθρώπινη φύση είναι να αγαπάμε. Πρώτα τον εαυτό μας γιατί μ' αυτόν γενιόμαστε και μ' αυτόν πεθαίνουμε και μετά να αγαπάμε τους ανθρώπους γιατί μ' αυτούς πορευόμαστε και οι άνθρωποι έχουν ψυχή. Μόνο που τα παιδιά τελικά έχουν μεγαλύτερη ψυχή από τους μεγάλους.

P.S. 1 Θέλω να νιώθω έτοιμος πριν κάνω το οτιδήποτε.
P.S. 2 Προσπαθώ αυτή η ζωή που μου χαρίστηκε να έχει νόημα. Για μένα, για σένα, για τους άλλους.
P.S. 3 Επιμένω πως η δική μου ευτυχία είναι αλλού, κι όχι εκεί που πίστευα ότι ήταν. Σε καμία περίπτωση δεν είναι στην επιφάνεια.

τα συμπτώματα της άνοιξης

Μετά από μερικές ημέρες παρατεταμένης ζέστης, τα πρώτα συμπτώματα της άνοιξης έκαναν την εμφάνισή τους:
- με τσίμπησε κουνούπι.

- ακούω χαρούμενα τραγούδια.
- gardening. Καλά όχι ακριβώς εγώ. Θα ήθελα όμως. Έχω φανταστεί πως θέλω να μου φτιάξουν τον κήπο, είμαι σε καλό δρόμο.
- Ξεκίνησα personal training.
- Έχω πάθει εμμονή με τα καλοκαιρινά φουλάρια. Φοριούνται Μάιο. Πριν ένα χρόνο, μ' ένα τέτοιο φουλάρι έριξα γκόμενο. Άσχετα που μετά από 3 μήνες χωρίσαμε.
- Μπερδεύω τα λόγια μου.
- Έκοψα τις σοκολάτες υγείας. Μαχαίρι. Τώρα που το σκέφτομαι κάτσε να ρίξω μια ματιά στο ψυγείο.
- Μανούλα; Τί θα γίνει με εκείνο το εξοχικό; Θα το πάρουμε επιτέλους; Ονειρεύομαι σπίτια στη θάλασσα.
- Κοιτάζω για μαγιώ. Το πιο δικό μου είναι στο Free shop.
- Θέλω να με ερωτευθεί παράφορα; Κι εγώ επίσης;

P.S. 1 Η άνοιξη είναι πάνω απ' όλα σχέδια, όνειρα και δημιουργικότητα.
P.S. 2 Η άνοιξη είναι επίσης αγκαλιά.
P.S. 3 Η άνοιξη είσαι εσύ (άγνωστε) και εγώ στον κήπο, με ιδρωμένα μπουκάλια κρασί στο τραπέζι, ποτήρια μισογεμάτα, να καπνίζω από το τσιγάρο σου, να με φιλάς στο στόμα, και να κρυβόμαστε μακριά απ' όλους.
P.S. 4 H άνοιξη είναι όλα καινούρια. Να έρθουν στις ζωές μας. Να τις αναποδογυρίσουν και να τις προχωρήσουν.

σου φωνάζω μα εσύ ν' ακούσεις δεν μπορείς

Προσπαθώ να μην θυμώνω εύκολα με τους ανθρώπους ή καλύτερα προσπαθούσα να μην θυμώνω εύκολα. Ακόμα κι όταν θυμώνω το κρατάω μέσα μου. Δεν το δείχνω. Τελευταία έχω κάνει μία σχετική πρόοδο. Έχω αρχίσει να σκέφτομαι ότι πρέπει να μιλάω. Να μην κρατάω μέσα μου πράγματα που με ενοχλούν. Μ' αυτή την αφορμή μίλησα τις προάλλες σε ένα φίλο που τα λόγια του με πίκραναν. Γι' αυτό σκέφτομαι συνάμα να πω σε κάποιον αύριο ότι αν δεν θέλει να μου μιλάει, να μου το πει. Δεν τρέχει και κάτι. Αν έχει αλλάξει γνώμη είναι απολύτως κατανοητό. Αλλά ας το πει. Ο θυμός και ο πόνος θα είναι δικός μου. Αλλά δεν μπορώ να έχω έναν άχρηστο τηλεφωνικό αριθμό για πολύ καιρό στο κινητό μου. Γιατί άνθρωπος είμαι και μπαίνω στον πειρασμό να τον καλέσω. Όταν κάποιον τον αγάπησες και τον αγαπάς, έτσι όπως εσύ θέλεις, επιδιώκεις και να τον βλέπεις. Επίσης βαρέθηκα να ακούω μεγάλα λόγια και να βιώνω μικρές πράξεις. Οπότε λέω να βρω το θάρρος να κάνω ένα ξεκαθάρισμα αύριο. Από εκείνα τα λυτρωτικά. Από εκείνα που καθαρίζουν το τοπίο. Είναι αρκετά θαρραλέο και καινούριο για μένα αυτό που σκέφτομαι. Αλλά επιβάλλεται. Anyway. Παλιά πίστευα ότι δεν πρέπει να μαλώνουμε με τους ανθρώπους, αλλά να φεύγουμε. Αναθεώρησα και μ΄αρέσει γιατί έτσι δε συσσωρεύω μέσα μου πικρία. Αν και υπάρχουν φορές που δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς, από το να φύγεις μακριά. Ωστόσο, πριν φύγεις καλό είναι να έχεις εκτονωθεί. Να έχεις μιλήσει και να έχεις αδειάσει. Δυστυχώς κάθε μέρα που περνά νιώθω πως οι άνθρωποι αγριεύουν όλο και περισσότερο. Προσέχουν μόνο τα δύο τετραγωνικά μέτρα που καλύπτουν και ό,τι συμβαίνει δίπλα τους είναι ξένο. Ούτε καν τους κανόνες ευγενείας δεν τηρούν. Συγγνώμη που χαλάω την πιάτσα, όμως εγώ θέλω να προσπαθώ αλλιώς. Ό,τι κι αν γίνει ένα φιλί πάντα θα του-τους στέλνω.

P.S. 1 Σήμερα μίλησα με ένα κορίτσι που λάμπει και κάποιος της έκοψε τα φτερά. Μου θύμησε ότι το να είσαι Άνθρωπος είναι ο πιο μεγάλος μου στόχος.
P.S. 2 Απόψε κατάλαβα ότι με τη Ν. και τη Λ. είμαστε πολύ κοντά. Αντιλαμβάνονται απλά. Αντιλαμβανόμαστε απλά.
P.S. 3 Απόψε ήθελα να είναι και η Μ. εδώ. Και γενικά να είναι. Η Αθήνα θα την φέρει πιο κοντά σ' εκείνη.
P.S. 4 Σήμερα σκέφτηκα ότι ο παρεξηγημένος όρος ''φιλανρωπία'' είναι ένας επιμέρους στόχος του Ανθρώπου. Μπορεί ποτέ να μην ξεπεράσω τον κακό μου εαυτό, όμως θέλω. Γιατί όσα κάνω ξέρω ότι είναι λίγα εως μηδαμινά.

στο γκάζι αδερφές μου

Κάποτε το αγαπούσα γιατί ανάμεσα στους τσιγγάνους, τους αλλοδαπούς και τον κάθε λογής πονεμένο μπορούσα να κυκλοφορώ, να παρατηρώ και να μαζεύω εικόνες από μια Αθήνα που είχε πόνο, ανθρώπους να κάθονται στα πεζοδρόμια, παιδιά να παίζουν στους δρόμους, φτώχεια και originalité. Και ξαφνικά, όλοι αυτοί οι άνθρωποι εξοστρακίστηκαν για να γίνει η χαρά του νεόπλουτου επιχειρηματία. Τα χαμόσπιτα μετατράπηκαν σε υποτιθέμενα lofts και κάποια άλλα καλύφθηκαν από τα φλούο χρώματα και τα νέον. Η γειτονιά που περπάταγα με τον πρώην μου δεν υπάρχει πια, όπως κι αυτός στη ζωή μου. Σήμερα μάλιστα ξύπνησα, έχοντας δει στον ύπνο μου, ότι κάναμε έρωτα και τα είχαμε ξαναβρεί, αλλά υπήρχε και το φάντασμα του ανθρώπου τον οποίο επέλεξε μετά από 7 σχεδόν χρόνια μαζί μου. Ο εφιάλτης μού ξαναχτύπησε την πόρτα, γιατί μάλλον τέσσερα βράδια συνεχόμενα στο Γκάζι με ποτό και τσιγάρο μου έπεσαν βαριά. Διότι τελικά η γειτονιά που μαζευόμασταν κάποιοι άνθρωποι με κοινή αισθητική και φιλοσοφία, μακριά από το θόρυβο και τη βουή καταστράφηκε. Και δε φταίει το μετρό, όπως κάποιοι λένε. Φταίμε εμείς οι ίδιοι, που θυσιάζουμε τα πάντα για το χρήμα. Θυσιάζουμε τις γειτονιές, τα κτίρια, την αισθητική, την παιδεία, την κουλτούρα, τους ανθρώπους. Ξαφνικά, όμως στην εποχή της υποτιθέμενης σεξουαλικής απελευθέρωσης των gay, κάποιοι πλούτισαν και κάποιοι διακήρυξαν την αναβάθμιση της περιοχής. Μα, για τί πράγμα μιλάμε; Για την υποβάθμιση της ίδιας μας της αισθητικής. Καμιά φορά νιώθω κι εγώ κρίκος σε αυτή την αλυσίδα. Άλλες φορές θυμώνω με τον εαυτό μου, που είτε σαν θύμα, είτε σαν θύτης, συνεχίζει να συντηρεί αυτό το σύστημα, όπου οι gay έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους. Όλοι όσοι έχουν profil στο ίντερνετ είναι και στο Γκάζι, όλοι με ένα ποτό στο χέρι, κανείς δεν κοιτάει κανέναν, κανείς δεν φλερτάρει με κανέναν και κανείς δεν κοιμάται αγκαλιά με κανέναν. Ατελείωτες ουρές για να μπεις σε ένα club και να αποδείξεις πόσο γυμνασμένος και trendy είσαι. Κι από μυαλό; Από καρδιά; Από συναισθήματα; Συγγνώμη αλλά γυαλίζει το μάτι μου από όλη αυτή τη λάμψη. Μα πόση λάμψη επιτέλους; Είναι στη gay φύση, αλλά έχει γίνει αυτοσκοπός. Παράλληλα, κάποιες άλλες γειτονιές της Αθήνας, που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν μια μερίδα ανθρώπων, μαραζώνουν. Το barGurubar έκλεισε. Κι η Ευρυπίδου πρόσφατα απέκτησε υποτυπώδη αστυνομική φύλαξη. Η πλατεία Καρύτση πάλι μεγάλωσε επικίνδυνα, και απέκτησε κι αυτή με τη σειρά της, την λαμπερή επίφασή της. Λείπει ένα meeting point των ανθρώπων που θέλουν να κάθονται στο τραπέζι και να φιλοσοφούν με τις ώρες. Να γνωρίζονται με τους άλλους γύρω. Να κοιτάζονται στα μάτια. Να γίνονται όλοι μια παρέα στο bar. Να φλερτάρουν. Να μαθαίνουν ο ένας τον άλλο. Να απελευθερώνονται στιγμή τη στιγμή. Να ενώνονται. Να δημιουργούν. Να πρωτοπορούν. Να φτιάχνουν την αισθητική της πόλης. Να προχωρούν. Μαζί. Δυστυχώς το Γκάζι έχασε εδώ και χρόνια αυτό το στοίχημα. Αλλά στο Γκάζι αδερφές μου, στο Γκάζι θα συνοστιζόμαστε όλοι με την βεβαιότητα ότι είμαστε μέρος του συστήματος και μάλιστα πως αυτό που κάνουμε είναι απόλυτα ευπρεπές. Με ένα ποτό στο χέρι θα ανακυκλωνόμαστε με ανθρώπους που έχουμε κάνει σεξ και τώρα χαιρετιόμαστε σα δυο καλές φίλες από τα παλιά. Γειά σου Σούλα μου. Γειά σου κι εσένα Αρχόντω μου. Βλέπω ομόρφυνες. Κι εσύ δεν πας πίσω. Μια χαρά σου πάει η ανταύγεια. Ευχαριστώ αλλά δεν θέλω άλλο. Γιατί στη γειτονιά μου, θα είναι αλλιώς. Ρομαντικά. Ανθρώπινα. Αγαπησιάρικα. Αληθινά. Και οι άνθρωποι θα κοιταζόμαστε στα μάτια και θα μοιραζόμαστε τις ζωές μας.

P.S. 1 Κάποτε οι gay ήταν και opinion leaders. Σήμερα πάλι ζουν με τα σύνδρομα της μάζας και μόνο.
P.S. 2 Αναρωτιέμαι αν θα ήθελε να έρθει κανείς μαζί μου σε μια άλλη γειτονιά.
P.S. 3 Κι αν ναι, ποιά θα μπορούσε να είναι;
P.S. 4 Α, και παιδιά βαρέθηκα με την ανωτερότητα. Τόση χαιρετούρα σε τέσσερις ημέρες; Μερικά βαφτίσια να κάνω ακόμα και κατεβαίνω υποψήφιος. Με σίγουρη έδρα.

το σενάριο δεν έγινε ταινία

Ξεκίνησα αμέριμνος τη μέρα μου. Αψήφησα τον ανάδρομο Ερμή και την πανσέληνο στο Σκορπιό και βγήκα στους δρόμους της πόλης. Δεν το ήξερα κιόλας. Αν το ήξερα θα κλεινόμουν μια και καλή μέσα. Ωραία μέρα. Έτσι πίστευα μέχρι τις 7.30 που χωρίς να το πολυσκεφτώ, με λίγο θράσος, πολύ αγωνία και ένα χαμόγελο τεράστιο, βρίσκομαι έξω από το κατάστημά του. Άδειο. Μέχρι να κατέβω από τη vespa έχει γεμίσει. Είναι και μια σταλιά. Ξαφνιάζεται. Δεν με περίμενε. Λίγο νωρίτερα η αγαπημένη μου φίλη Λ. μου έχει πει ότι αν κάτι το θέλεις πολύ πρέπει να το παλεύεις. Έτοιμος λοιπόν να το παλέψω. Αλλά η στιγμή αλλάζει τα δεδομένα. Εξυπηρετεί τον κόσμο. Με ρωτάει αν είμαι καλά και τί κάνω στο κέντρο. Του απαντώ ότι μόλις τέλειωσα μία συνέντευξη και κάποιες άλλες δουλειές. Λέω ότι πέρναγα και είπα να ρωτήσω μήπως είχα ξεχάσει εκεί το μπουφάν μου. Κάνει ένα αστείο του τύπου "άδειο ή γεμάτο;". Και συνεχίζει να μπαίνει κόσμος. Νιώθω ότι είμαι στο γυμνάσιο. Δε βλέπω και καμία ιδιαίτερη αντίδραση. Μου σχολιάζει μια έκθεση, την οποία του είπα ότι είδα. Εκείνος δηλαδή, μου σχολίασε ότι είδε πολύ κόσμο χθες βράδυ στα εγκαίνια, έξω από την γκαλερί, γυρίζοντας σπίτι του. Κι ενώ κάνω ένα βήμα προς την έξοδο, συνειδητοποιώ ότι δε μου λέει ένα μη φεύγεις. Η αλήθεια είναι πως ήταν κάπως. Πριν προλάβω να ντραπώ πολύ, έχω πει ένα θα τα πούμε κι έχω εξαφανιστεί. Κράτησα μια αίσθηση. Τον ένιωσα απόμακρο. Κι αυτό ήταν αρκετό. Μου αρέσει πολύ. Είναι ιδιαίτερος άνθρωπος. Αλλά για καλή μου τύχη δεν άνοιξα τα χαρτιά μου. Κι επίσης δεν ρεζιλεύτηκα πολύ. Το σχέδιο λοιπόν δεν προέκυψε. Το αισιόδοξο σενάριο θα μου έλεγε η Ν. είναι ότι θα λέει από μέσα του "τον έχασα, έκανα βλακεία". Το απαισιόδοξο σενάριο που βάζω με το νου μου είναι πως η προηγούμενη κουβέντα ήταν πολύ ωραία, αλλά ήταν εκείνης της στιγμής και μόνο, κι ότι με τον τρόπο του μου έδωσε το μήνυμα σήμερα. Ό,τι κι αν έχει συμβεί, μάλλον δε θα το μάθω. Τουλάχιστον τώρα μπορώ να ξαναπάω σαν πελάτης στο κατάστημά του (σε κανένα μήνα αν μου έρθει η διάθεση) και τουλάχιστον τώρα αν έχει καταλάβει κι ενδιαφέρεται είναι στο χέρι του. Μου έμεινε η ντροπή και μια στεναχώρια. Κι ένα δάκρυ προσπαθεί από τις 8 το βράδυ να κυλήσει αλλά δε βγαίνει. Επαναλαμβάνω και απόψε στον εαυτό μου, πως αν είναι να γνωριστούμε, θα γίνει. Αυτή είναι μια απλή άποψη που όμως είναι αποδεδειγμένα ορθή. Κι όσο κι αν μπήκα στο trip να σκέφτομαι λόγους και αφορμές για να εμφανιστώ ξανά, αυτό είναι virtual τελικά. Η ζωή μόνο ξέρει την πραγματικότητα.

P.S. 1 Πρώτη φορά μίλησα σε κάποιον φίλο για μια συμπεριφορά του που με ενόχλησε. Και ήταν ανακουφιστικό. Κι ενώ μου έμοιαζε βουνό, τα κατάφερα.
P.S. 2 Και γύρισα σε όσα έχουν ασφάλεια για μένα. Στους φίλους και στις παρέες. Και στον εαυτό μου. Καλά να πάθω που θέλω και φλερτ.
P.S. 3 Και κινητοποιήθηκα απίστευτα για να πετύχω τους στόχους μου. Πήγα ήδη στο γυμναστήριο και τη Δευτέρα ξεκινάω personal training, κι έχω επίσης κάποια rendez-vous μέσα στην επόμενη εβδομάδα για να προχωρήσω κάποια όνειρα επαγγελματικά. Και συνεχίζω να σκέφτομαι τί θα κάνει εμένα ευτυχισμένο. Ξέρω ότι μπορώ να πετύχω πολλά πράγματα και να καταπιαστώ με διαφορετικά πράγματα. Όμως ψάχνω να βρω τί θα με κάνει ευτυχισμένο αυτή τη στιγμή της ζωής μου.
P.S. 4 Παρατήρησα πως βλέπω τους ίδιους και τους ίδιους ανθρώπους στα bar. Το 10% υποτίθεται ότι είμαστε. Πού είναι οι υπόλοιποι; Μόνο τόσο λίγοι είμαστε;

τo therapy δε βλάπτει σοβαρά την υγεία

Γιατί είναι μια διαδικασία άλλες φορές σκληρή, κι άλλες φορές λυτρωτική. Και κάποιες άλλες χωρίς νόημα αλλά αυτό έχει να κάνει πραγματικά με τη φάση στην οποία βρίσκεται ο θεραπευόμενος. Σήμερα λοιπόν, έκανα μία από τις πιο ωραίες συνεδρίες. Μεταξύ μας, δεν ήθελα να τελειώσει. Γιατί από τη μια κατάλαβα ότι η ωριμότητα μου έχει χτυπήσει την πόρτα. Νιώθω σα πρωταγωνιστής σε gameboy που κάθε τρεις και λίγο αλλάζω πίστα και εναρμονίζομαι με την ηλικία μου. Την διανοητική, γιατί η κανονική μου ηλικία μια χαρά είναι. Αφετέρου, γιατί μέσα από τη σημερινή κουβέντα σχηματοποιήθηκαν τα θέματα που έχω ρίξει πάνω στο τραπέζι, και αντιλήφθηκα τις κινήσεις που πρέπει να κάνω. Σήμερα λοιπόν, ξαναλέω, που ήταν πραγματικά πολύ δύσκολα τα πράγματα σε επαγγελματικό επίπεδο, συνειδητοποίησα ότι αυτό που λένε, πως ό,τι συμβαίνει είναι για καλό, εκτός από μεγάλη μπαλαφάρα τη στιγμή της κρίσης, είναι πολύ σωστό. Κι έτσι αποφάσισα να μην το βάλω κάτω, και όσα σχέδια είχα τόσο καιρό στην άκρη, να τα ενεργοποιήσω. Να βγω έξω από το κλουβί μου και να κάνω πράγματα που θέλω πραγματικά. Με απασχολεί πολύ το θέμα της δουλειάς τελευταία. Ίσως κατά βάθος να την αναζήτησα αυτή την κρίση για να επαναδραστηριοποιηθώ. Όταν δεν μπορείς να τσακωθείς με τον γκόμενο που δεν έχεις, τσακώνεσαι με τη δουλειά σου. Είναι απίστευτο πάντως το γεγονός ότι κι εγώ που γεννήθηκα με ανάδρομο Ερμή, σήμερα έφαγα ήττα. Κανονικά έπρεπε να μην με επηρεάσει. Πάλι καλά, οι απώλειες ήταν λίγες. Ή τουλάχιστον ξέρω πως κάτι νέο θα έρθει. Κι επανέρχομαι. Για πρώτη φορά σ' αυτή τη συνεδρία που λες ιεράρχησα τα θέματα με άλλο τρόπο. Δε μίλησα για αισθήματα, καμένες ιστορίες και ανθρώπους που δεν ξέρουν τι θέλουν. Επιτέλους τέλος. Στα υπόλοιπα θέματα της επικαιρότητας η φιλία που γράφω και διαβάζω ότι περνάει κρίση ήταν ένα θέμα που όμως η αγαπημένη μου "Ψ" με γέμισε αμφιβολίες αν στη δική μου περίπτωση ισχύει κάτι τέτοιο ή απλά έχω προχωρήσει τόσο ώστε κάποιοι φίλοι μου να μην μπορούν να ανταποκριθούν. Και αυτό αν θέλεις είναι η ουσία του πράγματος. Γιατί οι άνθρωποι προοδεύουμε, αλλά όχι με τους ίδιους ρυθμούς. Κι εκεί οι σχέσεις ταλαντεύονται. Και πολύ μάλιστα. Ίσως να μην είναι θέμα που άπτεται του χαρακτήρα των ανθρώπων και του σύνθετου δυτικού τρόπου ζωής μόνο. Ίσως να έχει να κάνει με την επαφή που δύο άνθρωποι αναπτύσσουν μια δεδομένη στιγμή. Όπως κατάλαβες, έχουν περάσει πολλές ώρες κι ακόμα σκέφτομαι τη συνεδρία μου. Μ' άρεσε πολύ. Τη συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους όσοι νιώθουν έτοιμοι να κάνουν το επόμενο βήμα στη ζωή τους. Στα γκομενικά αποφάσισα να μη δώσω το δώρο. Αυτή είναι μια εξέλιξη. Και αν μου ζητηθεί έχω και ατάκα έτοιμη: πρόσεξα στο μπάνιο σου ότι έχεις πολλά αρώματα, κι έτσι το χάρησα στους φτωχούς της ενορίας μου. Και επίσης αναθεώρησα τα βιαστικά και άμεσα της νέας γνωριμίας που προσπαθώ να πετύχω. Σ' αυτό, η ψήφος της "Ψ" μέτρησε πιο πολύ κι από τη δική μου. Κι έτσι λοιπόν μετά από τόσες ώρες, σκέφτομαι όλα όσα συνέβησαν σήμερα. Καλά και κακά. Αλλά πάνω απ' όλα, σκέφτομαι αυτό το therapy πόσο καλές επιπτώσεις έχει. Και τώρα χαρτί και μολύβι γιατί έχω new resolutions και δεν έχω σκοπό να τα τραβάω μαζί μου όλο το καλοκαίρι. Τώρα δράση γιατί στη βράση κολλάει...

P.S. 1 Μια βόλτα από το Γκάζι με έπεισε ότι έχω αρχίσει και μισώ αυτή τη δουλειά. Θέλω κι εγώ να αράζω με μια μπύρα στο χέρι στην Τριπτολέμου. Γι' αυτό θα την αλλάξω.
P.S. 2 Και μέσα σ' όλα έχω και τις φίλες μου που χωρίζουν. Βρε κορίτσια ξανασκεφτείτε το. Έτσι είναι η συζυγική ζωή. Σεξ 1 φορά στις 15 και μουρμούρα για τους φίλους που χάθηκαν. Αλλά πάνω απ' όλα η αγάπη. (Εγώ πάντως παίρνω την κουρτίνα 3, γιατί αυτό το έργο το έχω δει)
P.S. 3 Με χαιρέτησε κάποιος ωραίος στο Socialista που δεν ξέρω ούτε ποιος είναι, ούτε από πού τον ξέρω. Από κάπου τον ξέρω πάντως.
P.S. 4 Και κέρδισα και €500 περιποίηση σε spa. Εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουνε. Ότι θα πάω, θα πάω. Δε λες που εξασφάλισα το spa μου, πριν τις διακοπές; Θείο Δώρο.
P.S. 5 Και το καλύτερο, πήρα να κλείσω rendez-vous για personal training και μια σούπερ sexy φωνή θα με υποδεχτεί αύριο. Πως να μην πεις ναι στη Συνεδρία Δόνησης. Κοινώς powerplate.
P.S. 6 Και για να καταλάβεις πόσο έχω αλλάξει, καπνίζω στριφτά. Αυτή η νωχελικότητα και η ηρεμία που σου δημιουργεί αυτή η διαδικασία είναι η επιτομή της ψυχραιμίας που απέκτησα. Μήπως μιλάμε για άλλο άνθρωπο; Απορώ κι εγώ με τον εαυτό μου. Αυτή την πίστα δεν μου την είχα.

ρίξε ιδέες 2 ή αλλιώς εσύ αποφασίζεις

Κι ενώ διάφορα ευτράπελα συμβαίνουν, μη φανταστείς, τίποτα το συγκλονιστικό... Ξέρεις από εκείνα που τα έχεις δει πολλές φορές κι έχεις βαρεθεί, (αν εξαιρέσεις ότι κάπου ξέχασα ένα μπουφάν, αν το βρει κανείς δικό μου είναι) και ταυτόχρονα συμβαίνουν και τα άλλα τα ωραία, έχω αποφασίσει ότι το "θέμα" μου, είναι το απόλυτο love to think θέμα. Και με το γνωστό positive thinking που μου μεταλαμπαδεύουν οι φίλοι μου, αποφασίζω ότι είναι gay και με σκέφτεται. Μέχρι εδώ καλά; Καλά. Από το Σάββατο λοιπόν, έχω αφιερώσει πολλές στιγμές για να σκέφτομαι πώς θα κάνω το βήμα. Διότι καλά τα έχει πει ο Κραουνάκης "κάνε ένα βήμα, να κάνω εγώ το επόμενο" αλλά μάλλον στη δική μου περίπτωση αυτό δεν παίζει. Έτσι λοιπόν σκέφτηκα διαφορετικές εκδοχές του ίδιου πράγματος. Θα μπορούσε να είναι και σενάριο στο οποίο ο θεατής επιλέγει την πλοκή. Κάθισε λοιπόν αναπαυτικά στον καναπέ σου, στρίψε κι ένα τσιγάρο και αποφάσισε εσύ πώς θα εξελιχθεί η ιστορία.
Εκδοχή πρώτη: Περνάω με τη vespa έξω από το κατάστημα Παρασκευή απόγευμα. Σταματάω, λέω γεια, και συμπληρώνω "αν θες να πιούμε ένα καφέ, γράψε το τηλέφωνό μου, γιατί πρέπει να φύγω τώρα".
Εκδοχή δεύτερη: Πηγαίνω για ξεκάρφωμα Παρασκευή απόγευμα με μια φίλη να ψωνίσει εκείνη και βολιδοσκοπούμε. Αν μας παίρνει του δίνω το τηλέφωνό μου.
Εκδοχή τριτη: Απλά του τηλεφωνώ στο κατάστημα, και του λέω μεταξύ άλλων "σκεφτόμουν την κουβέντα του Σαββάτου, τι κάνεις αύριο βράδυ;"
Εκδοχή τέταρτη: Περνάω το Σάββατο από εκεί για να δω αν έχει καινούρια πράγματα και επειδή δεν θα έχει λέω: "να σου δώσω το τηλέφωνό μου να με πάρεις όταν φέρεις νέα σχέδια;"
Εκδοχή πέμπτη: Πηγαίνω Παρασκευή ή Σάββατο προς το κλείσιμο, κι αφού μιλάμε και βλέπω ότι πλησιάζει η ώρα λέω: "Πάμε για ένα καφέ να συνεχίσουμε την κουβέντα;"
Και τώρα με το χέρι στην καρδιά, σκέψου, ζύγισε και αποφάσισε ποια εκδοχή σου ταιριάζει. Μπορείς επίσης να διαλέξεις τίποτα από τα παραπάνω. Μπορείς να προτείνεις αυτό που σκέφτεσαι. Να θυμάσαι πάντως πως από αυτό που θα διαλέξεις κρίνεται η συνέχεια του σεναρίου. Πάρε στα χέρια σου το μέλλον του πρωταγωνιστή. Δεν είναι διαφήμιση, μη γελάς. Το θέμα είναι σοβαρό και δεν ξέρω τί να κάνω. Γι' αυτό ρίξε ιδέες.

P.S. 1 H κάλπη άνοιξε και περιμένει τις ψήφους σας.

P.S. 2 Καφές σκέτος, κονιάκ και παξιμαδάκια θα σερβιριστούν αφού ο πρωταγωνιστής εισπράξει τη χυλόπιτα. Γιατί τη βλέπω να πλησιάζει απειλητικά.

friends' stories

Απόψε έκανα κάτι διαφορετικό. Έβαλα φόρμες και πετάχτηκα μέχρι το αεροδρόμιο να περιμαζέψω δύο φίλες που ερχόντουσαν από το off broadway Munich. Δε θα σας πω για τις εντυπώσεις τους, για τη νοοτροπία των Γερμανών και για την ποιότητα της ζωής. Αυτά είναι γνωστά. Τί τα θες, ο τρόπος που λειτουργούμε εμείς εδώ είναι εντελώς απαράδεκτος. Και έχουμε μάθει να οχυρονόμαστε πίσω από το sun, sea and greek lover. Βαριέμαι και μόνο που το σκέφτομαι. Πόσο χαζοί είμαστε που κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας; Για παράδειγμα, χθες μία κοπέλα, γύρω στα 30, πέταξε μπροστά μου, στη μέση του δρόμου, το σακουλάκι από αυτό που έτρωγε, ενώ ο κάδος ήταν στα 50 εκατοστά από εκείνη. Ντράπηκα να της μιλήσω, γιατί μάλλον θα το έκανα άκομψα -το πρωί δεν είναι η ώρα μου- αλλά την επόμενη φορά θα το κάνω. Τέλος πάντων, αφού αναλύσαμε το θέμα του ταξιδιού, τους Έλληνες gay, πώς θα προχωρήσω με το νέο μου "κόλλημα"-άκρη δε βγάλαμε-, την κρίση, το shopping και άλλα τέτοια φτάσαμε και στις φιλίες. Μου λένε τα κορίτσια ότι το τηλέφωνό τους, όλες αυτές τις ημέρες, δε χτύπησε. Τους λέω πως κάποιος που θεωρείς φίλο σου, μπορεί να φερθεί ακαταλαβίστικα. Μιλάμε λοιπόν για τα βιώματα των τελευταίων ημερών. Δεν γκρινιάζουμε, ούτε παραπονούμεθα κύριε Δικαστά. Απλά καταγράφουμε. Είμαστε ακόμα στην αρχή. Και παρότι η κουβέντα δεν κατέληξε κάπου, στην επιστροφή για το σπίτι σκέφτομαι ότι μήπως πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε για τη φιλία; Να την επαναπροσδιορίσουμε; Γιατί έχω την αίσθηση ότι ο όρος έχει πλέον αλλάξει. Όποτε σε έχω ανάγκη εμφανίζομαι, σε πρήζω και στο τέλος σε προσβάλω κιόλας με άνεση γιατί δεν είσαι φίλος, οπότε μπορώ να στο λέω και κατάμουτρα και να μη το παρεξηγείς. Συγγνώμη; Άλλο ήξερα ότι είναι η φιλία. Κι αυτό το άλλο προσπαθώ να υπερασπιστώ στη ζωή μου. Έχω σκεφτεί πολυ αυτές τις μέρες τί είναι τελικά η φιλία. Μπορεί με κάποιους ανθρώπους στη ζωή μας να μην συναντιόμαστε συχνά, αλλά να είμαστε φίλοι και με κάποιους άλλους να μιλάμε κάθε μέρα και κάποια στιγμή να καταλαβαίνουμε ότι είμαστε ξένοι. Ξέρεις, η φιλία είναι η ουσία της ζωής. Αλλά κι αυτό το χάσαμε. Στον κάδο με τα απωλεσθέντα της διεφθαρμένης υποκουλτούρας που μας ποτίσανε έπεσε και η φιλία. Την επόμενη φορά που θα επιστρέφουμε οι τρεις μας, να δεις ... κανείς δεν θα έρθει να μας περιμαζέψει από το αεροδρόμιο.

P.S. 1 Thanks για το rainbow γαϊτανάκι. Θα βρει τη θέση του στο summer in the city version του σπιτιού.
P.S. 2 Κάτι λάθος κάνουμε όσοι ζούμε σ΄αυτή την γραφική γωνιά του πλανήτη. Μήπως να το πάρουμε αλλιώς γιατί όπως το πάμε θα σκοντάψουμε;

το δώρο

Καμιά φορά αναρωτιέμαι γιατί οι άνθρωποι που αγαπήσαμε ή αγαπάμε ακόμα, μας απογοητεύουν. Όχι, δε θέλω ανταλλάγματα για να κάνω ένα δώρο. Αυτό πηγάζει αυθόρμητα από μια βαθιά επιθυμία μου να κάνω τους ανθρώπους να αισθάνονται confortable. Και με κάνει κι εμένα χαρούμενο. Αλλά αυτές τις μέρες έχω στα χέρια μου ένα δώρο από τη Νέα Υόρκη που παρήγγειλα ειδικά, και τώρα δεν ξέρω αν θέλω να το δώσω. Γιατί πολύ απλά απογοητεύτηκα. Όχι από τα λόγια, αυτά δεν τα πιστεύω εύκολα, αλλά από τις πράξεις. Στη δική μου κοσμοθεωρία, πρέπει να το δώσω, αλλά στην πραγματικότητα ο κοινός νους λέει πως δεν αξίζει. Γι' αυτό λέω να το ανοίξω, να το φορέσω και να νιώσω λίγο new yorker in the city. Είπαμε όχι ανταλλάγματα, αλλά πάντα υπάρχουν όρια. Πολύ μπλέξιμο.

P.S. 1 Λες να κάνω κακό στο κάρμα μου αν το κρατήσω;
P.S. 2 Έχω αρχίσει και με λατρεύω που πια τα προβλήματα που με απασχολούν είναι τόσο ρηχά, αναφορικά με τις σχέσεις των ανθρώπων. Zuper σου λέω. Κάντο κι εσύ. Μπορείς.
P.S. 3 Δεν είναι και πολύ χριστιανικό αυτό το post ε;

σινερομάντζα

Κάποτε, οι γονείς μου αποφάσισαν ότι έπρεπε να αλλάξω σχολείο. Να πάω σε ένα καλύτερο. Για να γίνω μεγάλος και τρανός. Να γίνω πολιτικός ή διπλωμάτης. Αυτό ονειρευόντουσαν. Ποτέ δεν κατάφερα να εγκλιματιστώ πραγματικά στη λογική των σχολείων που πέρασα, ούτε και με τους συμμαθητές μου κατάφερα να αναπτύξω ιδιαίτερες σχέσεις. Βλέπεις, ένιωθα ότι για κάποιο λόγο ήμουν τόσο διαφορετικός για να μπορέσω να ενταχθώ στα πλαίσια που ορίζει ένας χώρος όπου το μικρό ψάρι πάει με τα νερά του μεγάλου. Εκεί όμως, σ' αυτό το τελευταίο σχολείο γνώρισα τη Δ.. Μπορώ να σου πω ότι την ερωτεύτηκα κιόλας. Τώρα μου φαίνεται αδιανόητο. Τότε συνέβη. Μαζί πήγαμε τις πρώτες διακοπές μετά το σχολείο στη Σαντορίνη. Μαζί παρηγορούσαμε την Κ. για τους αποτυχημένους κατά φαντασίαν έρωτές της. Σε εκείνη είπα πρώτα ότι είμαι gay. Κι εκείνη τότε δε πίστεψε αυτό που ζούσα. Φέτος, κατάλαβε ότι δεν ήταν της φαντασίας μου. Σ' εκείνη μόνο έλεγα για τον Η. και ότι ακολούθησε. Μαζί της ανακάλυψα κάποιες πτυχές αυτού του κόσμου. Μαζί ξαναπήγαμε στη Σαντορίνη και μου είπε "μα πως τον αντέχεις; ". Σε εκείνη έτρεχα για χρόνια όταν δυσκόλευαν τα πράγματα. Μαζί τρέχαμε στην Ελευθερία όταν τραγουδούσε το "Μένω εκτός". Εκείνη μου έλειπε περισσότερο όταν ήμουν στη Γαλλία. Εκείνη στο party που έκανε μετά το σχολείο έβαλε την πρώτη μου εκπομπή στο ραδιόφωνο να την ακούσουν όλοι. Τόσα πολλά μας ένωσαν. Και κάποια στιγμή η Δ. ερωτεύτηκε σφόδρα. Βρήκε και μια πολύ καλή δουλειά που της κλέβει πολύ από τον εν δυνάμει ελεύθερο της χρόνο. Πάνε πέντε ή έξι χρόνια από τότε που δε βρισκόμαστε συχνά, δε μιλάμε στο τηλέφωνο πολύ συχνά. Μένουμε και μακριά. Έχω να την δω ένα χρόνο ή τουλάχιστον αυτή τη συνάντηση θυμάμαι. Η Δ. είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στη ζωή μου. Την αγαπώ σαν αδερφή μου και το ξέρει. Και δε χρειάζεται κάποιος λόγος για να αγαπάς κάποιον άνθρωπο που μεγαλώνεις μαζί του. Απλά τον αγαπάς. θα ήθελα να γινόμασταν πάλι μικροί, τότε που σχεδιάζαμε τις καλοκαιρινές εξορμήσεις και ακούγαμε αυτό το δίσκο του Γιάννη Παλαμίδα, τα "Σινερομάντζα". Εκείνη μου έγραψε τότε σε μια κασέτα αυτό το δίσκο και έτσι τον έλιωσα, κι έτσι είναι ο πιο δικός μου δίσκος, που δεν παίζω στο ραδιόφωνο γιατί είναι σαν κομμάτι μου. Τελευταία, ξέρω πως ήταν κάπως μπλεγμένη, έχει κι αυτό το κακό που δεν σου λέει, αν δεν το έχει ήδη κάνει πράξη αυτό που σκέφτεται. Απόψε λοιπόν που γύρισα σπίτι, έβαλα πάλι αυτό το δίσκο του Γιάννη, κι αποφάσισα να γράψω αυτό το post για να της πω ότι μου λείπει. Η Δ. μου λείπει πραγματικά.

P.S.1 Αύριο πρωί θα είναι το πρώτο τηλεφώνημα, αν το σηκώσει γιατί τρελαίνεται στη δουλειά.
P.S.2 Να κάτσουμε μια μέρα να ακούσουμε ξανά τα Σινερομάντζα μαζί.
P.S. 3 Κι ένα ευχαριστώ για όλα όσα ...

το δικό μου σακίδιο

Γυρίζοντας πολύ σ' αυτή την πόλη, που πολύ καιρό τώρα θέλω να κράξω, γιατί είναι βρώμικη, απομονομένη και ασχημούλα, και γιατί κανείς δεν φλερτάρει -ένα post που θέλω επίσης καιρό να καταθέσω- αντιλήφθηκα ότι θα μπορούσα να είμαι ένα εντελώς χύμα τυπάκι, χωρίς καταναγκασμούς, ψυχαναγκασμούς και σχετικές καταπιεσμένες λογικές που μου δημιούργησαν όσοι πέρασαν από τη ζωή μου. Όχι γιατί δεν είμαι ισχυρή προσωπικότητα, αλλά γιατί τους αγάπησα πραγματικά και δεν ήθελα να τους χαλάσω χατήρι, να μην τους χαλάσω την εικόνα που ήθελαν να βλέπουν. Αυτό σχετίζεται με την ανασφάλεια που πίστευα ότι είχα. Ήταν μια απίθανη δικαιολογία για μένα, για να μπορώ να στέκομαι σε σχέσεις που ήταν ξωφλημένες από την αρχή. Μην την ακούς λοιπόν την ανασφάλεια, κατασκεύασμα δικό σου είναι. Αυτό θέλω να λέω πια στον εαυτό του καθένα μας. Και γιατί έμενα σε σχέσεις ξωφλημένες; Μα γιατί μ' αρέσει αυτή η διαδικασία του να χτίζεις μια ζωη μαζί με κάποιον. Τώρα λοιπόν που πέρασαν οι εννέα μήνες -σαν εγκυμοσύνη ακούγεται- που είμαι τελείως μόνος και κάπως τα βρήκα με τον εαυτό μου, είπα να γράψω γι' αυτά που είμαι. Εντάξει αγαπημένη μου "Ψ" έχω στόχους και θέματα να λύσω, αλλά σιγά σιγά. Δεν μας πήραν και τα χρόνια ντε. Αυτό που είμαι, αυτό που βρήκα ότι είμαι αυτό το διάστημα, κι αυτό που έγινα είναι ένα alternative 30's something τρελαμένο δημιουργικό παιδί. Με την καλή την έννοια πάντα. Θέλω να ζήσω όλες τις πλευρές της ζωής. Να την προλάβω. Να την γνωρίσω καλά. Να ξέρω όσα περισσότερα γίνεται γι' αυτήν. Γι' αυτό λέω σε όλα "μέσα". Κι επειδή αυτοί που λένε ότι μια εικόνα μπορεί να πει χίλιες λέξεις κάτι ξέρουν, θέλω να σας ξεναγήσω στο δικό μου κόσμο.

P.S.1 All star, κατάλοιπο από το γυμνάσιο. Είναι μια φιλοσοφία της γενιάς μου και μ' αρέσει που διαδίδεται ξανά. Λες να δούμε και τις polo τσάντες ξανά;

P.S. 2 Το βιβλίο της παλιάς μου ζωής. Το βιβλίο του πάθους. Θα ξανάρθει;

P.S. 3 Ο δίσκος που άφησε τα δικά του σημάδια. Πάντα σε πικάπ.
P.S. 4 Μ' αρέσει να ζητάω strawberry daquiri. Είναι μη αναμενόμενο.

P.S. 5 Πάντα ήταν το θέμα μου τα αρώματα. Τώρα τελευταία το παραέκανα. Αλλά δεν μπορούσα να μην το πάρω κι αυτό.

P.S. 6 Είναι από εκείνα τα μικρά μυστικά, που συνειδητοποιείς ότι τα ξέρουν πολλοί. Δεν τα αποχωρίζομαι αυτά τα t-shirts.
P.S. 7 Είναι το νέο μου πάθος. Τώρα το τραγουδάω και το εννοώ. Πήρα κόκκινα γυαλιά... Εννοείται ότι έμαθα να μπαζοβγάζω τους φακούς επαφής στο δευτερόλεπτο.
P.S. 8 Η φίλη μου η Ν. που μου ρίχνει καμιά δεκαριά χρονάκια μου είπε βγες στους δρόμους και άλλαξε διαδρομές. Αυτό κάνω.

P.S. 9 Ο αγαπημένος μου street artist. Επιτέλους πρόσφατα απέκτησα ένα έργο του. Μη φανταστείς, από αυτά που έχει στο concept του νέου Metropolis. Αλλά είναι αυτή η street culture.

...

P.S. 10 Κάπως έτσι είμαι εγώ. Και μ' αρέσει. Και το έχω. Τα λέμε στους δρόμους της πόλης. (Αχ και να ερχόταν ένας έρωτας αυτή την άνοιξη...)