31.7.09

ένα χρόνο μετά

Πριν ακριβώς ένα χρόνο, τέτοια μέρα ήμουν στην Κύπρο χαμένος στον κόσμο μου γιατί τα πράγματα δεν είχαν βγει όπως θα ήθελα. Εκεί που λέτε, μία φίλη, πάνω σε μία κουβέντα, μου είπε να φτιάξω ένα blog για να εκτονώσω όλη την ένταση που ένιωθα. Έτσι λοιπόν, ξεκίνησα να γράφω ο,τι νιώθω, χωρίς να σκέφτομαι αν κάποιος θα με διαβάσει ή να θέλω κάποιος να με διαβάσει. Ξεκίνησα να γράφω αναζητώντας τη λύτρωση. Και συνέχισα να γράφω με αφορμή διάφορες προσωπικές ιστορίες. Ό,τι μου συνέβαινε ένα χρόνο τώρα και δεν είχα τρόπο να το εκτονώσω αλλού, το κατέγραφα. 31 Ιουλίου του 2009 η ζωή μου είναι πια εντελώς διαφορετική. Ένα κεφάλαιο έχει κλείσει οριστικά. Οι δυο σχέσεις που είχα κάνει, μπήκαν στην παλιά βαλίτσα που όλοι φυλάμε με τις αναμνήσεις σε κάποιο πατάρι και μαζί έκρυψα και την περίοδο της απόλυτης ανεξαρτησίας. Γιατί τώρα πια κρατάω στα χέρια μου ένα καινούριο σημειωματάριο ζωής. Ένα χρόνο λοιπόν και θέλω να πω από καρδιάς ένα μεγάλο ευχαριστώ σε εσάς που τελικά με διαβάσατε. Και ήσασταν δίπλα μου με έναν πολύ ιδιαίτερο και καθόλου κλασικό τρόπο. Ευχαριστώ λοιπόν, και να είμαστε καλά να μοιραζόμαστε ό,τι μας ενώνει. Καλό Αύγουστο.

P.S. 1 Την 1η Ιουλίου συμπληρώθηκαν 2 χρόνια από το τότε που ξεκίνησα ψυχοθεραπεία. Αυτό τον δεύτερο χρόνο, στο παιχνίδι μπήκε και το blog. Νιώθω την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ και στην Ψ. μου που με βοήθησε με τον δικό της τρόπο να βρω το δρόμο για το παρακάτω.
P.S. 2 Πέρασα δύσκολες στιγμές και καταστάσεις και κατάφερα να προχωρήσω στη ζωή, να πάω μπροστά. Έμαθα λοιπόν ότι τα πάντα κρύβονται μέσα μας. Τη δύναμη την έχουμε μέσα μας.
P.S. 3 Ένα ευχαριστώ στη Γ. γιατί ήταν πάντα εκεί. Και σε όλους όσοι περάσαμε ώρες, μέρες μαζί. Στους φίλους μου που ήταν δίπλα.

P.S. 4 Ένα ευχαριστώ και σε σένα που ήρθες και πορευόμαστε μαζί. Τόσο καθαρά και απλά. Σω! (Ξέρεις εσύ).

30.7.09

οι δικοί μου ξένοι


Επειδή γίνεται πολύς λόγος τελευταία για τους ξένους, ναι αυτούς τους κατάπτυστους οικονομικούς μετανάστες που ήρθαν στη χώρα μας και μας δημιουργούν προβλήματα, εμάς των ξενοφοβικών Ελλήνων που παραλίγο να αναφωνήσουμε ξανά πας μη Έλλην βάρβαρος, σκέφτηκα να καταθέσω μια πρόσφατη εμπειρία μου, για να πω ότι κι εμείς, οι Έλληνες κάποτε υπήρξαμε μετανάστες και μας φέρθηκαν κι εμάς με αντίστοιχο τρόπο, αλλά τα καταφέραμε να επιβιώσουμε και να ενσωματωθούμε στις κοινωνίες που μας φιλοξένησαν. Σε μία χώρα λοιπόν που δεν έχει καμία πολιτική υποδοχής και φιλοξενίας των "ξένων", μια κοπέλα που συνάντησα μου έδειξε ότι ήταν πιο επαγγελματίας από τους Έλληνες, έγραφε απόλυτα ορθογραφημένα ελληνικά και ο γραφικός χαρακτήρας της ήταν πιο ελληνικός από τον δικό μου. Η κοπέλα αυτή ήταν από την Αλβανία και είχε μεγαλώσει στη χώρα μας. Φαντάζομαι, από το λίγο που μίλησα μαζί της, ότι δεν είχε βοήθεια ούτε υποστήριξη από την ελληνική πολιτεία, κι όμως κατάφερε να φτιάξει μια ζωή εδώ. Αυτό έκαναν χιλιάδες Έλληνες πριν κάποιες δεκαετίες και μετά επέστρεψαν στην πατρίδα και αγόρασαν με τα λεφτάκια που έβγαλαν το όνειρο του μετανάστη. Θέλω να πω ότι χωρίς κανένα προγραμματισμό και καμία πολιτική οι μετανάστες της δεκαετίας του '90 κατάφεραν να φτιάξουν τις ζωές τους και τις ζωές των παιδιών τους στην Ελλάδα. Αλλά για εμάς πάντα θα είναι οι κακοί Αλβανοί που ήρθαν εδώ και φτιάχτηκαν. Το ίδιο θα κάνουν βέβαια και οι υπόλοιποι μετανάστες αν είναι έξυπνοι. Χωρίς καμία μεταναστευτική πολιτική τούτη η χώρα γίνεται η γη της επαγγελίας για όποιον θέλει και προσπαθεί. Και οι πολίτες της, ρατσιστές και ξενοφοβικοί, δίνουν λεφτά στους μετανάστες για να τους δουλεύουν και μετά τους βρίζουν γιατί είναι ξένοι. Αυτός ο φαύλος κύκλος φτάνει. Εμείς οι ίδιοι πρέπει να προσπαθήσουμε να εντάξουμε στην ελληνική κοινωνία τους μετανάστες, αφού η πολιτεία αγρόν ηγοράζει. Και να πάψουμε να τους φοβόμαστε επειδή είναι διαφορετικοί. Κι αν η πολιτεία ευαισθητοποιηθεί θα μπορέσει να περιόρισει την εγκληματικότητα που εισάγουν οι μετανάστες, αφού πρώτα τους ταΐσει. Νιώθω πάντως ότι σαν την κοπέλα που συνάντησα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που μας "βάζουν τα γυαλιά" και χαίρομαι που από το τίποτα πρόκοψαν. Ας κοιτάξουμε να προκόψουμε και εμείς χωρίς να φοβόμαστε τους ανθρώπους.

25.7.09

σ' ερωτεύομαι θα πει


Ακούω και ξανακούω το τραγούδι του Σταύρου. Το έγραψε μαζί με τον Φίλιππο Γράψα για το νέο του δίσκο που θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο. Ακούω και ξανακούω το σ' ερωτεύομαι θα πει. Αν υπάρχει ένα τραγούδι για αυτές τις μέρες του Ιούνη, του Ιούλη και του Αυγούστου...είναι αυτό. Γιατί ο έρωτας τελικά είναι να νιώθεις γεμάτος μέσα σου. Με τον άνθρωπό σου να γράφεις το πεπρωμένο.

P.S. 1 Αυτό το τραγούδι αφιερώνεται στον άνθρωπο που μου μαθαίνει τί θα πει πραγματική ζωή.
P.S. 2 Αυτό το τραγούδι ας ταξιδέψει στις καρδιές των ανθρώπων που αγαπάμε, να γλυκαθούν οι ψυχές, να βουρκώσουν τα μάτια, να ζήσουν οι άνθρωποι.

21.7.09

προσεχώς


Μετά από μια μεγάλη και τυχαία, όχι και τόσο βέβαια, απουσία γυρίζω στην πόλη. Το αυτοκίνητό μου μέσα στην άμμο και στο λιμάνι του Πειραία πολύς κόσμος. Χαμός. Ζέστη, κόρνες, ιδρώτας, άσχημα κτίρια, σύγχρονη Ελλάδα, τουρίστες, εγώ ηλιοκαμένος. Να μην ξέρω από που να ξαναφύγω. Πού ζούμε; Γιατί δεν τα παρατάω να φύγω; Γιατί; Πίσω στο σπίτι. Όλα τακτοποιημένα. Πολλές ημέρες μακριά από υπολογιστές και λοιπές τεχνολογικές ανοησίες. Ήμουν εγώ και η θάλασσα. Τώρα πάλι πίσω. Ανοίγω τον υπολογιστή. Ξεκινάω να γράφω...Προσεχώς. Ακόμα ένα καλοκαίρι αλλαγών, αποφάσεων, σκέψεων. Κι αυτό το: η θάλασσα κι εγώ και η άμμος ανάμεσά μας πολύ θέλω να το ζω. Για να πάρεις μια ιδέα για τα προσεχώς. Τώρα βέσπα, κέντρο πόλης, χρωστάω ένα χαμόγελο κι ένα φιλί, γιατί όταν φεύγεις κάποιος πάντα σε περιμένει.