17.12.11

Να σου πω το μυστικό μου;

Φέτος αποφάσισα να γράψω για πρώτη φορά γράμμα στον Άγιο Βασίλη. Μέχρι τώρα μια χαρά τα κατάφερνα, απλά τώρα νιώθω ότι τον χρειάζομαι. Θέλω να κατέβει από την ολοκαίνουρια καμινάδα μου και να προσγειωθεί στο τζάκι μου και μέσα στον κατακόκκινο σάκο του να έχει αγάπη. Θα μου πεις, τί κουλό είναι πάλι τούτο; Κι εγώ θα σου απαντήσω ότι η αγάπη είναι κάτι που πιάνεται, που αγγίζεται, που εκφράζεται, που ζει-γεννιέται, μεγαλώνει και δεν πεθαίνει. Δεν μπορώ να πω, δεν έχω παράπονο. Οι άνθρωποι που με περιβάλλουν με αγαπάνε. Και το ξέρω. Και το νιώθω. Αλλά επειδή βλέπω ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι δίπλα μου, που δεν ξέρουν τί θα πει αγάπη, θέλω να μπορώ να τους μοιράσω λίγη, να τους ξυπνήσω, να τους ταρακουνήσω, να τους δείξω πώς είναι ν' αγαπάς και να σ΄αγαπάνε. Κι επειδή τα δικά μου αποθέματα καμιά φορά τελειώνουν, θα ζητήσω από τον καλό Άγιο Βασίλη να μου φέρει όση αγάπη του περισσεύει να την μοιράσω μέσα στο 2012, μπας κι αυτός ο κόσμος γίνει λίγο καλύτερος. Γιατί αλλιώς τη βάψαμε. Αλλιώς, οι μόνοι τους θα γίνονται όλο και πιο μόνοι και όσοι αγαπούν θα πληγώνονται ακόμα πιο πολύ.

P.S. 1 Πρόσφατα συνειδητοποίησα, για ακόμα μία φορά, ότι εκεί κρύβονται τα ζητήματα της συμπεριφοράς των ανθρώπων.
P.S. 2 Πάντως, επειδή είναι περίοδος απολογισμού, όποιος θέλει προλαβαίνει να επανορθώσει.

16.12.11

Πρώτη σκέψη


Ξύπνησα σήμερα με μια περίεργη αίσθηση. Σκέφτηκα τους ανθρώπους που έχουν περάσει από τη ζωή μου. Σκέφτηκα επίσης ότι αυτοί οι άνθρωποι επιστρέφουν κατά περιόδους για να πουν κάτι και να ξαναφύγουν. Τί στην ευχή θέλουν; Ούτε εκείνοι ίσως ξέρουν. Όμως εγώ νιώθω πως αυτό που θέλουν είναι να πάρουν ένα μικρό κομμάτι μου. Φίλοι, γνωστοί, πρώην, επίδοξοι, κλπ, κλπ, όλοι το ίδιο θέλουν. Τη σιγουριά, την ασφάλεια, τη συντροφιά. Έστω για μια στιγμή. Ένα μικρό κομμάτι μου. Και λογικό είναι γιατί αν κοιτάξεις πίσω από αυτούς τους ανθρώπους θα δεις πόση αγάπη τους στέρησε η ζωή. Πάντα φτάνω στο ίδιο συμπέρασμα, η αγάπη που λείπει. Η αγάπη που δεν πήραν. Η αγάπη που δεν τους χαρίστηκε. Κι όσες φορές τους χαρίστηκε η ίδια κατάληξη. Δεν ήξεραν τί να την κάνουν και την απαρνήθηκαν. Είναι τόσο απλά τα πράγματα στη ζωή και τόσο μπερδεμένα συνάμα. Όμως σε μία εβδομάδα θα είναι Χριστούγεννα κι εγώ θα βγω στους δρόμους, θα αγοράσω δώρα γι αυτούς τους ανθρώπους, τους πιο περιθωριοποιημένους και θα τους συναντήσω. Κι αν κάτι θα με πληγώνει θα είναι το γεγονός ότι δεν θα με καταλαβαίνουν. Και μετά θα επιστρέψω στην κανονική μου ζωή. Γιατί αυτή η πρώτη σκέψη της ημέρας είναι τόσο ουσιαστική. Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος. Και για να δώσεις αγάπη, πρέπει πρώτα να έχεις πάρει. Κι αν δεν έχεις πάρει, πάντα θα ψάχνεις ανθρώπους που είναι ίδιοι με σένα. Κι όχι εμένα.

P.S. 1 Καλά Χριστούγεννα!
P.S. 2 Είναι ώρα να σκεφτούμε τους στόχους του 2012.
P.S. 3 Είναι ώρα να κάνουμε και κανέναν απολογισμό.

15.12.11

Ex-press yourself

Το κεφάλι ψηλά. Δάγκωσε τα δόντια. Προχώρα μπροστά. Μη κοιτάς πίσω. Αν είναι γραφτό. Κάθε εμπόδιο για καλό. Η ζωή προχωρά. Όλα θα πάνε καλά. Έχε πίστη στον εαυτό σου. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Έτσι έπρεπε να συμβεί. Σε έχουμε για κάτι πολύ πιο σημαντικό. Μα γιατί κόλλησες; Ξεκόλλα. Θα δεις, θα το ξεπεράσεις. 
Πόσες φορές δεν έχεις ακούσει αυτές τις εκφράσεις; Πόσες φορές δεν σε έχει πιάσει πανικός ακούγοντας να τις λένε οι άνθρωποι με τόση ευκολία; Και πόσες άλλες φορές δεν έχεις θελήσει να βάλεις τα κλάματα και να αρχίσεις να τρέχεις; 
Κι όμως η πληγή δεν επουλώνεται με λόγια. Δεν επουλώνεται με τα λόγια των άλλων. Θέλει το χρόνο της. Και πάντα κάτι μένει. Ένα μικρό αγκάθι, να σε πληγώνει πού και πού. Και η ζωή να συνεχίζεται μέχρι το επόμενο αγκάθι.
Γι' αυτό σου λέω express your self. Ή καλύτερα ex-press your self. Γιατί αλλιώς θα σκάσεις. Κοίτα εμένα. Όταν αποφάσισα να μιλήσω ήταν πια αργά, είχα ήδη σκάσει. Το παρελθόν έπεφτε πάντα σα βαριά σκιά και το παρόν γινόταν δυσάρεστο. Το μέλλον φυσικά άδοξο. Όμως και τώρα ο ρόλος αυτός μου φαίνεται τόσο κακοραμμένος. Γιατί μου βγαίνει με αδέξιο τρόπο. Κι έτσι κάθομαι και ακούω τις εκφράσεις των άλλων. Τις ακούω καρτερικά και όσο κι αν δεν τις πιστεύω, τις υπομένω. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Τη μια στιγμή σε αγαπάει και την άλλη στα παίρνει όλα. Με τη μόνη διαφορά ότι την επόμενη φορά δεν θα την αφήσω να μου πάρει τίποτα. Θα έχω προσέξει.

14.12.11

Το τέλος έγινε αρχή (;)

"Αν έπρεπε να βάλω μία μελωδία σ' ένα τέλος, αυτή θα ήταν αυτό εδώ το τραγούδι". Και το τραγούδι ξεκινάει. Και το ραδιόφωνο παίζει δυνατά. Κι εγώ στέκομαι. Ακούω τον εαυτό μου. Να φαντάζεται ότι είναι ξανά εκεί. Εκεί απ' όπου ξεκίνησε. Κλείνω τα μάτια. Και ο εκφωνητής ξαναλέει "όμως κάθε τέλος, κρύβει και μια αρχή. Και κάθε αρχή... ένα τέλος. Έτσι πάνε τα πράγματα στη ζωή". Μία παύση... "Όμως εμείς είμαστε ακόμα στην αρχή, και το πεπρωμένο σε καλεί να ζήσεις την ιστορία, όποια κι αν είναι αυτή, όσο κι αν κρατήσει". Κοιτάζω το ραδιόφωνο. Κάνω rewind με τη σκέψη και κρατάω τη μελωδία από το τραγούδι. Και μου έρχονται οι εικόνες του τέλους που δεν βάλαμε. Τα λόγια που έφτασαν στο στόμα και ποτέ δεν ειπώθηκαν. Τα βλέμματα που ποτέ δεν προχώρησαν. Τα χάδια που ποτέ δεν δόθηκαν. Τα χείλη που ποτέ δεν ακουμπήθηκαν. Τα σώματα που ποτέ δεν ενώθηκαν. Και η μελωδία εκεί να στριφογυρίζει στο μυαλό μου. Και να σε σκέφτομαι. Να σε σκέφτομαι όπως κανείς άλλος δεν το έκανε μέχρι τώρα. Κι όμως εσύ δεν ξέρεις τίποτα. Δεν θα μάθεις τίποτα. 
Τραβάω την πόρτα με δύναμη πίσω μου και βγαίνω στους υγρούς δρόμους. Μου λείπεις όταν βρέχει, πιο πολύ. Ανοίγω το βήμα μου. Περπατώ γρήγορα. Θέλω να φτάσω έξω από το σπίτι σου, να χτυπήσω το κουδούνι και να σου φωνάξω, "Έλα λίγο" -"Έλα έστω και για λίγο", με διορθώνει ο ίδιος μου ο εαυτός-. Η βροχή διαπερνά τα ρούχα μου και δε με νοιάζει. Και φοβάμαι να στο πω. Και τρέμω την άρνησή σου. Και λυγίζω και κάνω πίσω. Κοντοστέκομαι. "Εγώ θα πάω". Και η μελωδία είναι εκεί. Στην αρχή ακούγεται από το βάθος, όσο όμως πλησιάζω, έρχεται πιο κοντά. Όλο και πιο κοντά. Είμαι πια έξω από το σπίτι σου. Μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο. Η βροχή δυναμώνει κι άλλο. Όμως εγώ ακούω τη μελωδία. Βγαίνει από τις χαραμάδες των παραθύρων σου. Σβήνεις τα φώτα, όμως το ραδιόφωνο παίζει ακόμα το τραγούδι. Χτυπάω το κουδούνι και τραβιέμαι. Κοιτάζω το μπαλκόνι σου και μαζί τον σκοτεινό ουρανό που έχει ανοίξει. Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και το χέρι σου με τραβά μέσα για να μην βρέχομαι. Ο χρόνος παγώνει. Με κοιτάς, σε κοιτώ. Κι ύστερα ένα πρώτο φιλί κι ένα "σ' αγαπώ". Δένεσαι σα παιδί πάνω στην αγκαλιά μου. Δεν ξεκολλάς. Κι εγώ ξεσπάω σε λυγμούς. Κλαις μαζί μου. "Πάει, πέρασαν όλα" σου ψιθυρίζω. Μου γελάς, με το δικό σου τρόπο και μου λες "Μη φύγεις". Και σου απαντώ "Κι εσύ, μη φύγεις".
Ανοίγω τα μάτια. Είμαι ακόμα μπροστά στο ραδιόφωνο. Μόνος. Ένα τσιγάρο καίει στο τασάκι μου. Το τραγούδι τελειώνει. Τελείωσε. Είναι πια αργά. Κοιτάζω το τηλέφωνο. Η ίδια άδεια οθόνη. Ένα δάκρυ μου φεύγει. Σβήνω το φως. Ξαπλώνω στο κρεβάτι. Δεν ξέρω πού είσαι, τί κάνεις, πώς περνάς. Η άδεια θέση δίπλα με πληγώνει. Θα ήθελα να ήσουν εδώ. Θα ήθελα να ήσουν μαζί μου. Να είμαστε μαζί. Αλλά έτσι έπρεπε να γίνει. Κλείνω τα μάτια κι ο πόνος δυναμώνει. Πολύ. Όλο και πιο πολύ. Και σου σιγοψιθυρίζω "μου λείπεις".

P.S. 1 Αυτό το κείμενο ήρθε και κύλησε όπως το νερό της βροχής.
P.S. 2 Όσο κι αν μοιάζει με ρομαντική αμερικάνικη κομεντί, έχει κάποια νοήματα.
P.S. 3 Ήταν βαθιά η ανάγκη μου να τα επικοινωνήσω. Κάτι σαν ψυχοθεραπεία. 


13.12.11

Οι κύκλοι

Ωραίοι είναι οι κύκλοι. Μοιάζουν σα δυο σταγόνες νερό. Μαθαίνεις να τους αγαπάς γιατί έρχονται στη ζωή σου. Κάθε τρεις και λίγο, τους βρίσκεις μπροστά σου. Κι όμως ένας κύκλος θέλεις να ανοίξει και να μην τελειώσει. Ή τουλάχιστον με αυτή την ιδέα θες να βαυκαλίζεσαι. Να 'χεις να πορεύεσαι. Τέλος πάντων, κάθε αρχή σίγουρα φέρνει κι ένα τέλος. Και σημασία δεν έχει το τέλος, αλλά η διαδρομή μέχρι σ΄αυτό. Να έχεις περάσει όσο το δυνατόν καλύτερα. Με γέλια, με χαρές, με βόλτες, με εκδρομές, με ταξίδια, με αγκαλιές, με φιλιά, με όνειρα, με σχέδια. Κι όλα εκείνα, τα μικρά και μεγάλα πράγματα της ζωής, που όταν κάθεσαι στο κρεβάτι σου και κοιτάς το ταβάνι, σου έρχονται στο μυαλό. 
Οι κύκλοι λοιπόν είναι ωραίοι και για έναν ακόμα λόγο. Σου δείχνουν κάθε φορά το ποιός είσαι. Τί είναι αυτό που πραγματικά σε τρελαίνει και το θες. Θες να το κατακτήσεις, να το κάνεις δικό σου, όχι από εγωισμό, αλλά από τη βαθιά ανάγκη να προσφέρεις. Να προσφέρεις απλόχερα αγάπη. 
Σκεφτόμουν το πρωί, αν με ρωτούσε κανείς, ποιός είναι ο κύκλος που αποφάσισα να ανοίξω στη ζωή μου τώρα, θα του απαντούσα ότι είναι ίσως ο πιο ελπιδοφόρος. Εκείνος που θα ήθελα να κρύβει ένα κομμάτι από το όνειρό μου. Εκείνο που βλέπω κρυφά από όλους τα βράδια. (Εγώ κι εσύ, σ' ένα γκρι σπίτι, με μια τσιμεντένια αυλή, κι ένα κόκερ να  μας ζητάει βόλτα. Εγώ κι εσύ, σ' ένα γκρι golf να φτάνουμε στον Πειραιά για να πάμε στις Κυκλάδες. Εγώ κι εσύ, να φοράμε τα γκρι ρούχα μας και να μιλάμε ατέλειωτα σ' ένα εστιατόριο κρατώντας τα μεγάλα ποτήρια του κρασιού. Εγώ κι εσύ, ξαπλωμένοι στον γκρι καναπέ μας να παίζουμε. Εγώ κι εσύ, να μοιραζόμαστε.) 
Κι όμως τα όνειρα δεν ξέρω αν βγαίνουν, ξέρω όμως ότι έρχονται κι αυτά σαν τους κύκλους. Κι όταν συμπέσουν οι κύκλοι με τα όνειρα αυτό είναι ζωή.

P.S. 1 Αφορμή γι αυτό το post ένα ζευγάρι παπούτσια.
P.S. 2 Και όσο και να τα έχεις δει φορεμένα, είναι πάντα καινούρια και κρύβουν τον πόθο ότι τα επόμενα βήματα θα είναι πιο σταθερά. Πιο σίγουρα και σαφώς πιο ωραία. Πιο δικά σου.
(P.S. 3 Αυτό το post δεν συνοδεύεται από τραγούδι. Συνοδεύεται ίσως από τη σιωπή του ονείρου.)


12.12.11

Take care

Στριφογυρίζω στο κρεβάτι. Δε με χωράει. Σηκώνομαι. Ανάβω τσιγάρο. Βάζω τα φωτάκια στην πρίζα. Έρχονται γιορτές, βλέπεις. Κοιτάζω το κινητό. Καμία ειδοποίηση. Πατάω το play στο cd player. Πηγαίνω κατευθείαν στο νούμερο 12. Το τραγούδι αρχίζει διστακτικά. Κοιτάζω την οθόνη του υπολογιστή. Μια ρουφηξιά ακόμα. Φυσάω τον καπνό. Πάει καιρός που έγραψα. Δεν κάνω δεύτερες σκέψεις. Αρχίζω να γράφω. Για τί; Για ποιόν; Για μένα. Το θύμα και το θύτη της δικής μου ζωής. Τον άνθρωπο και το τέρας. Τον καλό και τον κακό. Τον έτσι και τον αλλιώς. Μα ποιόν ενδιαφέρει; Κανέναν. 
Δε σβήνω τίποτα, αφήνω τις λέξεις, τις φράσεις, τις εκφράσεις να καταγραφούν σε πραγματικό χρόνο. Πατάω το repeat. Μ' αρέσει γιατί σ' αρέσει, σκέφτομαι. Το έμαθες από εμένα, είπες. Μ' αρέσει γιατί είμαι εγώ. Λέει όσα ένιωθα και πριν και τώρα. Μπορεί η ζωή μου να χωρίζεται σε διαφορετικές περιόδους, αλλά η βάση ήταν πάντα ίδια. Να προσέχω όσους αγαπώ. Κι ας πονάει αυτό στο τέλος.
Κάνω μία παύση. Στο μυαλό μου έρχεσαι εσύ. Τέτοια ώρα θα κοιμάσαι. Στην τακτοποιημένη σου ζωή. Στην τάξη της ευταξίας που σου επιβάλλεις.  Μα, πώς μπορείς; Ο κόσμος είναι ανάστατος. Εγώ είμαι ανάστατος. Μέρες τώρα.
Το τραγούδι παίζει και ξαναπαίζει και μέσα στα λόγια του αναγνωρίζω τη φιλοσοφία μου. Τη στάση μου. Εμένα. Που προσφέρω, που προσέχω, που συγκινούμαι, που τρέχω, που παλεύω, που τρώγομαι, που ξαναξεκινάω, που προχωράω. Που στο τέλος πέφτω και σηκώνομαι. Ψάχνω τη λέξη-κλειδί. Ανιδιοτέλεια. Μα στον έρωτα δεν υπάρχει, μου απαντώ. Θα ήθελα να μπορώ να τη φτάσω, να την αγγίξω. Μα δεν μπορώ ακόμη. Ίσως κάποτε. Στη θεωρία ξέρω πως παίζεται το παιχνίδι. Στην πράξη δεν τα καταφέρνω. Γι' αυτό λέω τα πράγματα με το όνομά τους. Για να κόβω δρόμο. Οι ευθείες πάντα μ' άρεσαν εξάλλου. Είναι καθαρές.
Όσο καθαρά είναι και τα συναισθήματά μου. Πάντα φανερά. Και ποιόν ενδιαφέρει; Κανέναν, απαντώ ξανά στον εαυτό μου. Κι όμως, θα συνεχίσω να σε προσέχω. Μέχρι εκεί που θα μου επιτρέπεις. Είναι το μεγαλύτερο δώρο σε μένα. Νιώθω πλήρης. Τη στιγμή που σε προσέχω, είτε είσαι δίπλα μου, είτε είσαι μακριά μου, νιώθω τί σημαίνει ευτυχία. Κι ας πληγώνομαι στο τέλος, κι ας ζητάω ανταπόκριση, κι ας στριφογυρίζω μόνος στο κρεβάτι, έτσι είμαι. Κάποιες στιγμές ευτυχισμένος. 

P.S. 1 Θέλω να σε προσέχω.
P.S. 2 Θέλω να μ' αφήσεις να σε προσέχω.
P.S. 3 Μόνο που θέλω να με προσέχεις κι εσύ.
P.S. 4 Μόνο που θέλω να θέλεις να με προσέχεις κι εσύ.
P.S. 5 Και μαζί να προσέχουμε τον κόσμο μας.