Το ραδιόφωνο έπαιζε αυτό το τραγούδι.
Πάνω στο τραπέζι 2 σημειωματάρια που μου είχες χαρίσει. Κοίταξα το μικρό κόκκινο κουτάκι που είχα κρυμμένο πίσω από τα βιβλία και στο οποίο βρίσκονται οι αναμνήσεις από τους πρώην. Οι δικές σου δε χωράνε. Κι όμως είσαι πρώην πια. Έτσι θέλεις. Σκέφτηκα πως χρειάζομαι ένα κιβώτιο για να κρύψω τις αναμνήσεις από εσένα και χαμογέλασα. Το μοναδικό χαμόγελο της ημέρας. Και τα δώρα. Και τις στιγμές και τις βόλτες. Και όλο αυτό που μου έδινες. Δε χωράει ούτε σε ένα κιβώτιο.
Χωρίς εσένα δε θα είχα καταφέρει τόσα πολλά. Δε θα είχα φτάσει εδώ. Δε θα είχα εξελιχθεί. Δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο άλλαξα και που έφτασα με σένα.
Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις λίγο, πως νιώθω και ποιος είμαι. Ξέρω ότι παντού είσαι εσύ. Από το κινητό μου μέχρι εκείνο το βιβλίο που πήρες από το κομοδίνο μου και βλέπω το κενό.
Και με έπιασαν τα κλάμματα, όπως κάθε φορά τους τελευταίους μήνες που έφευγα για την ξενητειά. Τέτοια κλάμματα. Και τώρα που σου γράφω αποφάσισα να αφήσω τον εαυτό μου να κλάψει. Τρέχουν τα δάκρυα. Σα νερό. Ώρα τώρα.
Και όπως είναι ανοιχτό το παράθυρο της πόρτας, πίστεψα ότι θα σε δω για μια στιγμή, να έρχεσαι αθόρυβα όπως όταν ερχόσουν.
Ο χωρισμός είναι θάνατος. Πόνος ατέλειωτος. Δυστυχία. Μια πληγή στην καρδιά.
Μακάρι να γινόταν να ερχόμουν, όπως εκείνο το μεσημέρι να με κεράσεις καφέ και να μου ζητήσεις το τηλέφωνό μου.
Μακάρι να έβλεπες όσα έχω να σου δώσω.
...
P.S. Κι όμως γύρισα και για σένα. Πιο πολύ για σένα και για μένα. Ειρωνεία.
