οι ορμόνες μου δεν πάνε καλά

Είναι οι μέρες κάπως μετά τις διακοπές. Ξαφνικά λες και κάποιος άνοιξε την πόρτα κι άρχισαν να μπαίνουν προβλήματα. Σκοτούρες. Πολλές. Γιατί έχω τρύπιες τσέπες και ξοδεύω ένα σκασμό λεφτά, γιατί μου είχαν υποσχεθεί ένα αυτοκίνητο δώρο και τώρα παπαλα, γιατί θέλω να αγοράσω ακόμα ένα σπίτι, να φύγω από αυτό που μένω τώρα και δεν ξέρω αν θα μου δώσουν το δάνειο, γιατί βλέπω την άλλη όψη των σχέσεων-αυτή που ρολάρει και με τρομάζει ότι αυτό δεν είναι φυσιολογικό γιατί έχω μάθει στα βασανιστήρια εγώ- και γιατί πρέπει επιτέλους να κάνω ένα κάρο δουλειές για να βγάζω αυτά τα χρήματα που ξοδεύω ελαφρά τη καρδία και τώρα που τα χρειάζομαι δεν τα έχω. Να μου πεις πόσα να είχα αποταμιεύσει; Δεν θα σωνώμουν. Κι όλα αυτά γιατί η αγία οικογένεια περνάει κλημακτήριο σε συνδυασμό με γαμήλιες χαρές. Κι εγώ τί φταίω για όλα αυτά; Πόσο τελικά βαριέμαι τις ελληνικές οικογένειες κάτι τέτοιες στιγμές. Μαζί και τη δικιά μου, που τόσα χρόνια ήξερε να είναι ευρωπαϊκής κατεύθυνσης, αλλά ξαφνικά αποφάσισε να μην πάει κόντρα στα κοινωνικά στερεότυπα του τόπου και να ικανοποιήσει το αστικό της υπόβαθρο. Τέλος πάντων. Όλα λοιπόν γυρνάνε στο μυαλό μου. Αλλά αποφάσισα να πάρω παράταση από μόνος μου. Γιατί κάθομαι και αγχώνομαι; Γιατί πρέπει πάντα κάτι να μου φταίει; Γιατί αν δεν μου φταίει κάτι δεν περνάω καλα; Ε λοιπόν θα πάρω μόνος μου το αυτοκίνητό μου. Και δεν θα φύγω από το σπίτι μου -εκτός αν ξυπνήσω κανένα πρωί και μου τη βαρέσει. Και θα δώσω βάρος στη δουλειά μου και θα αποταμιεύσω τα ωραία μου λεφτά και πάνω απ' όλα θα φροντίσω να περνάω καλά. Χωρίς σκοτούρες. Αυτό είναι το στοίχημα του Σεπτέμβρη, μη σου πω και όλης μου της ζωής. Να μπορέσω με κάποιο τρόπο να πάψω να τρώγομαι, να γκρινιάζω και να θέλω να μου φταίνε πράγματα για να νιώθω ότι όλα πάνε καλά. Ψυχανωμαλία σου λέω. Γιατί στην πραγματικότητα αυτά δεν είναι προβλήματα που έχω εγώ. Αυτά.

P.S. 1 Α, και αν όλα πάνε καλά και συνεχίσουμε να μην έχουμε προβλήματα, μπορούμε να ζήσουμε μαζί.
P.S. 2 Ουφ, ένιωθα σα να είχα ορμονικές διαταραχές. Τα είπα και ξαλάφρωσα.

ο,τι να 'ναι

1. Είναι μέρες τώρα που βλέπω εφιάλτες. Μέχρι και ταινία τρόμου είδα στον ύπνο μου. Μήπως το υποσυνείδητό μου μού λέει ότι πρέπει να γίνω σκηνοθέτης; Σε γενικές γραμμές βλέπω τους πρώην μου. Η Γ. μου είπε πως ένας Ψ. της είπε κάποτε πως ότι περνά από το υποσυνείδητο στο όνειρο είναι γιατί ο οργανισμός ξερνάει. Υπάρχει και το άλλο σενάριο. Μάλλον το έριξα στο φαγητό αργά το βράδυ.
2. Δε θέλω να δουλεύω. Ή καλύτερα θέλω να αλλάξω δουλειά. Την βαρέθηκα βρε αδερφέ. Κάθε μέρα εκεί. Να εκτίθεσαι. Θα ήθελα πολύ να κάνω κάτι δικό μου. Άσε που έχουν αρχίσει και μου το λένε κι άλλοι αυτό. Τι τα ήθελα κι εγώ τα πολλά ταλέντα;
3. Έχω καταλάβει πως ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας μου. Τότε κάνω τις μεγάλες αλλαγές. Έ έ έ έ έρχεται. New home.
4. Δεν θέλω να ξανασχοληθώ με facebook, myspace, twitter. Και γενικώς βαριέμαι και όσους ασχολούνται. Η ζωή ειναι αλλού.
5. Θέλω να δροσίσει κι άλλο. Να φορέσω το καινούριο μου ρούχο. Και το έχουν ζωγραφίσει οι Nepomuk. Ούτε εγώ είχα ξανακούσει γι' αυτή τη βερολινέζικη ομάδα καλλιτεχνών, αλλά τους λάτρεψα.
6. Μποϊκοτάρω επώνυμους σχεδιαστές και ακριβά labels. Επιστροφή στις κλασικές αξίες της νιότης μας. Και look ο,τι να 'ναι.
7. Λατρεύω ξανά τα authentic μέρη. Τα ταϊλανδέζικα εστιατόρια. Και τον ελληνικό καφέ.
8. Θέλω την ησυχία μου. Να μην τρέχω. Και επίσης να μην με ενοχλούν οι άλλοι, όπως δεν τους ενοχλώ εγώ.
9. Ανακάλυψα ξανά τη χαρά του ταξιδιού.
10. Μου συμβαίνει κάτι πρωτοφανές. Η ζωή μου άλλαξε γιατί άλλαξα εγώ. Εντάξει, είπαμε βαριέμαι τη ρουτίνα της δουλειάς, αλλά επιτέλους μετά από τρία χρόνια νιώθω ήρεμος. Αυτό είναι δώρο για μένα. Το είχα τόσο ανάγκη. Είναι μεγάλη αυτή η κουβέντα. (Ίσως σε επόμενο post) Αλλά η ηρεμία είναι σπουδαία ιστορία.

P.S. 1 Νέοι στόχοι από Σεπτέμβρη. Μη ξεχνιόμαστε. Mid year resolutions στο πιο γκλάμουρ του.
P.S. 2 Τέλεια ατάκα. Ποιά είναι η Κόκο Τσάνελ; Ατάκα φίλου που είδε αφίσσα για την ταινία. Βλ. Coco Chanel. Έγινε κι αυτή ταινία όπως κατάλαβες με την Audrey Totou. Στην Ελλάδα ανάθεμα πότε θα την δούμε.

στάχτη

Απλά στάχτη. Αυτό θα μου μείνει από τις διακοπές που μόλις τελείωσαν. Όλα μαύρα. Αλλοφροσύνη. Πίσω στην ανοχύρωτη πολιτεία. Καπνός. Μας αρέσει εδώ που ζούμε; Μας αρέσει η παιδεία των συγκατοίκων μας; Εμένα πολύ με ανησυχεί ο κόσμος αυτός. Ας σκεφτούμε όλοι πως την φτιάξαμε αυτή την κοινωνία και αν θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε έτσι.

P.S. 1 Καλό χειμώνα, λένε όταν τελειώνουν οι διακοπές.
P.S. 2 Πάμε γι' άλλες πολιτείες...

άτυχ(αι)ες συναντήσεις

Σάββατο πρωί στο Κολωνάκι. Είχα πολύ καιρό να βρεθώ εκεί. Δε βαριέσαι. Διάφορες συναντήσεις για καφέ με ανθρώπους που είναι ακόμα εδώ. Όμως δεν υπολόγισα ότι με τόσο λίγο κόσμο στην πόλη μπορείς να πέσεις πάνω σε ανθρώπους που δεν θες να δεις. Κι όπως δείχνουν τα πράγματα ούτε εκείνοι θέλουν να σε δουν. Πού να φανταστώ ότι θα ήταν και αυτοί εδώ. Το θέμα είναι ότι ο καφές του Σαββάτου έγινε από σκέτος, πικρός. Ξέρεις γιατί; Γιατί δε μπορείς να βλέπεις έναν άνθρωπο που θεωρούσες πολύ καλό σου φίλο να κυκλοφορεί με τον πρώην σου. Κι εσύ να μην ξέρεις ότι είναι στην Ελλάδα, και ενώ στο παίζει κολλητός. Κι αυτό να σου πω δε με πειράζει. Μπορεί να μην του κάνω σαν φίλος. Το δέχομαι. Μπορεί να άλλαξαν οι προτεραιότητες του. Χίλια δύο μπορεί, όλα αποδεκτά. Στεναχωρέθηκα, σκέφτηκα ότι δεν του έχω κάνει κάτι κι έτσι αποδέχτηκα ότι δεν είμαστε πια φίλοι. Γιατί δε μπορεί να βρίζεις τον πρώην μου και να τον κάνεις παρέα. Είπαμε, αυτό είναι δικό του θέμα. Όταν όμως με βλέπεις, δεν είναι λογικό να με χαιρετήσεις; Κι όμως έβαλαν και οι δύο το κεφάλι κάτω και προχώρησαν λες και δεν ήμουν εγώ. Κι εκεί που νόμιζαν ότι δεν θα τους μιλούσα και ανακουφίστηκαν, έκανα την κίνηση να τους φωνάξω. Να τους χαιρετήσω με ένα φαρδύ πλατύ χαμόγελο και να ευχηθώ καλές διακοπές. Και ένιωσα μια ανωτερότητα από την ανακούφιση που μου προξένησε η κίνησή μου. Γιατί δεν έχω τίποτα πια να χωρίσω. Κι αμέσως μετά ήρθε πίκρα και δάκρυα. Γιατί με αυτόν τον άνθρωπο ζήσαμε επτά χρόνια μαζί. Διατυμπανίζει σε όλους τους τόνους πόσο θα ήθελε να ήμασταν φίλοι. Κι όμως οι πράξεις του δείχνουν το αντίθετο. Και αναρωτιέμαι απλά, γιατί δεν είπε ένα γειά. Ρητορικό είναι το ερώτημα. Είναι pathetic όμως μετά από τόσο καιρό μακριά, κι ενώ του έχω ξηγηθεί πολύ ντόμπρα, να μην τολμά να λέει ένα γειά. Προσπάθησα πριν κάποιους μήνες να του δείξω ότι εγώ alt+ctrl+del δεν κάνω. Μαζί μεγαλώσαμε κατά επτά χρόνια. Δεν μπορούμε να είμαστε φίλοι, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι διαγράφω το παρελθόν μου. Απλά σήμερα πάτησε μόνος του τα πλήκτρα. Πια δεν μετράει. Δεν υπάρχει. Να μου φύγει κι εμένα η πίκρα.

P.S. 1 Πρώην να σου πετύχει.
P.S. 2 Φίλος στον κόρφο σου επίσης.
P.S. 3 Κι άλλα τέτοια κομψά.

γιατί σας αρέσει ο Αύγουστος στην Αθήνα;

Μόλις ανέβηκα στο γραφείο μου από το καπνιστήριο-εσωτερική αυλή του κτιρίου που εργάζομαι. Δε συνάντησα κανέναν στο διάδρομο. Κανέναν και στο καπνιστήριο. Μόνο άδεια γραφεία, σαν να βρίσκομαι σε εμπόλεμη ζώνη, σε βομβαρδισμένη πόλη που όλοι κρύβονται, σαν να είμαι σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο.
Έξω από το σπίτι μου βρίσκονται παρκαρισμένα τα δύο αυτοκίνητά μας. Κανένα άλλο όχημα δεν παρκάρει, ούτε περνάει.
Κλειδώνω την πόρτα της αυλής. Μόνο τον Αύγουστο κλειδώνει αυτή η πόρτα.
Ταΐζω τα ζώα που έμειναν στο σπίτι γιατί οι άνθρωποι διακοπεύουν. Και αυτά έχουν πάθει μελαγχολία γιατί όλο το χρόνο δε με βλέπουν με τόσο τρέξιμο που ρίχνω. Νομίζουν ότι είμαι ξένος.
Όλοι στους δρόμους τρέχουν σαν τρελοί προσπαθώντας να κάνουν ρεκόρ χρόνου στις μετακινήσεις τους. Χτες παραλίγο να με χτυπήσει μία βλαμμένη. Κι όχι τίποτε άλλο, ήμουν αμέριμνος πάνω στη βέσπα μου.
Δεν κυκλοφορούν ούτε free press. Διαβάζω ακατάπαυστα ειδήσεις και σχόλια στα διάφορα site που ακόμα λειτουργούν.
Λιώνω στις επαναλήψεις από τις Θανάσιμες Πεθερές. Θέλω κι άλλη επανάληψη, να έρθω να αποστηθίσω όλους τους διαλόγους.
Στο mail account μου δεν ακούγεται το μπιπ. Κανένας δεν μου στέλνει ηλεκτρονική αλληλογραφία.
Στα καταστήματα έχουν αναρτηθεί ταμπελίτσες που γράφουν "ο φούρνος θα παραμείνει κλειστός μέχρι τις 23 Αυγούστου".
Το bartessera ήταν άδειο την Παρασκευή. Έλεος.
Το κινητό μου δε χτυπάει. Κανείς δεν θέλει να μου μιλήσει. Είναι όλοι ξαπλωμένοι σε μια παραλία. Κι όταν χτυπάει είναι για να με ρωτήσουν πότε φεύγω και πότε γυρίζω γιατί στις 24 Αυγούστου θα επιστρέψουν όλοι καυλωμένοι.

P.S. 1 Αλήθεια, γιατί σας αρέσει ο Αύγουστος στην Αθήνα;
P.S. 2 Αλήθεια, δεν θα μου φτάσουν δύο βδομάδες διακοπές. Στις 24 Αυγούστου θα τα βαριέμαι όλα σαν τις αμαρτίες μου.
P.S. 3 Αλήθεια, του χρόνου θα φύγω από τον Ιούλιο (γιατί ήταν ωραία στο νησί τον Ιούλιο) και θα γυρίσω Σεπτέμβριο (γιατί είναι ωραία να μη βαριέσαι στην Αθήνα τον Αύγουστο).
P.S. 4 Βαριέμαι. Αφόρητα. Τον Αύγουστο. Και τα κλισέ ότι είναι ωραία να μένεις στην πόλη. Κάνεις τάχα μου εύκολα ο,τι κάνεις δύσκολα τον υπόλοιπο χρόνο.
P.S. 5 Μετράω μέρες.