27.3.12

Ο ξένος

Είναι δύο μήνες τώρα που έφυγα. Από την πόλη. Από εκείνους που αγαπώ. Από όσα με έπνιγαν. Από όσα μισούσα. Από όσα αγαπούσα. Από τη ζωή μου. Έφυγα. Και τώρα ξένος, σε μια άλλη πόλη, προσπαθώ να αρχίσω από την αρχή. Και μου φαίνεται τόσο βουνό. Τόσο δύσκολο. Τόσο ακατόρθωτο. Κι ας ξέρω πως αντέχω, κι ας ξέρω πως μπορώ. Όλα τα μπορώ. Και τον πόνο τον πολύ, τον αντέχω. Όμως κάθε μέρα ο πόνος όλο και μεγαλώνει. Όχι για τα τσιμεντένια ντουβάρια που μου λείπουν, αλλά για τους ανθρώπους. 
Εδώ στα ξένα που λες δεν ξέρεις ποιος είναι καλός ή κακός. Δεν έχεις έναν άνθρωπο δικό σου. Μα, κυρίως δεν έχεις μια αγκαλιά να κουρνιάσεις. Να κρυφτείς. Να νιώσεις για μια μόνο στιγμή σιγουριά. Να νιώσεις ότι κάποιος σ΄αγαπά. Ότι σε προστατεύει. Κάποιος είναι εκεί για σένα. Κι εσύ είσαι διατεθειμένος να συνδιαλλαγείς με τον καθένα προκειμένου να πιστεύεις ότι κάποια στιγμή αυτός ο καθένας θα γίνει κάποιος στη ζωή σου. Και δείχνεις τον καλό σου εαυτό, γιατί είσαι ξένος, μήπως και σε αγαπήσουν κάποτε. Αλλά ξέρεις ότι δε θα συμβεί. Ποτέ μάλλον. Κι εσύ θα μένεις μόνος να αγαπάς για να νιώθεις ζωντανός. Και γιατί θα προσπαθείς να μην είσαι ο ξένος. Να μην είσαι ξένος. Μόνο που πάντα ξένος θα μένεις. Ξένος. Άγνωστος. Να πονάς. Για όσους πούλησες και γι αυτούς που θα σε πουλήσουν.