Οι ημέρες του ήταν γεμάτες. Μετά από τις καλοκαιρινές διακοπές, κι ένα διήμερο που είχε μεσολαβήσει στο νησί, εδώ και τρεις μήνες εργαζόταν πολύ. Κι ήθελε κι άλλο. Είχε βάλει σκοπό να πετύχει, όχι από ματαιοδοξία, αλλά από μια βαθιά ανάγκη του να κλείσει το κενό που είχε νιώσει όταν έμεινε παντελώς μόνος. Εκείνο το βράδυ είχε συναντήσει μια φίλη και αποτιμούσαν μια ατυχία που είχαν σε ένα deal που έχασαν με πολλά λεφτά. Δεν είχαν στεναχωρεθεί, απλά είχαν κάπως αηδιάσει με το ελληνικό "ταμπεραμέντο". Στο αυτοκίνητο, που δε χρησιμοποιούσε πια λόγω της νέας του μηχανής, βρήκε ευκαιρία να ακούσει κάποια από τα cd που του στέλνουν οι εταιρίες και τόσο καιρό δεν είχε καν ανοίξει. Εκεί ανακάλυψε και το Missing you του Monsieur Minimal. Χάρηκε. Χαμογέλασε και σκέφτηκε ξαφνικά Λονδίνο. Είχε αρκετά χρόνια να πάει, παρότι ο Ν. τον είχε καλέσει πολλές φορές. Ανοίγοντας το laptop για να γράψει ένα άρθρο για το επόμενο τεύχος, ξεκινάει η επικοινωνία του. Έχει ήδη περάσει μία εβδομάδα. Μια πολύ ουσιαστική επαφή μ' έναν άνθρωπο που δεν έχει συναντήσει. Σκέφτεται πως θα ήθελε να μπορεί να τον ερωτευτεί. Ξέρει γιατί δεν πρέπει. Ξέρει όμως ότι είναι και αγύριστο κεφάλι, οπότε αν του καρφωθεί μια σκέψη, τότε δεν τον σταματά τίποτα. Αναρωτιέται αν όλο αυτό θα βγει σε καλό. Και σε κακό να είναι δεν τον πειράζει καθόλου. Είναι αποφασισμένος να ζήσει, έστω κι έτσι, την επικοινωνία. Το πιο δυσεύρετο αγαθό, του ήρθε απλόχερα μέσα από το διαδίκτυο. Και η απόσταση; Εκμηδενίζεται. Άλλωστε πια έχει αλλάξει θέση για τις σχέσεις. Ελευθερία. Η μαγική λέξη. Ποτέ ξανά αποκλεισμοί. Τους έζησε, κάποτε τους χόρτασε, τους μίσησε κιόλας γιατί του κόστισαν. Κι αν είναι virtual; Και τί έγινε; Πόσο virtual μπορεί να είναι, σκέφτεται και προχωράει. Θα μπορούσε να είναι και η αρχή για το σενάριο του. Και φτιάχνει εικόνες. Τις μοιράζεται κιόλας. Και του λέει ωραίες λέξεις. Και καταφέρνει να επικοινωνήσει. Κι όπως και να χει μερικές στιγμές μοιράζεται ανέλπιστα όσα θέλει με τον άλλο άνθρωπο, που τον ανακάλυψε και του τάραξε τα νερά της θεωρίας του περί διαδικτύου. Ίσως. Μπορεί. Ποιός ξέρει. Θα δείξει. Γιατί όχι. Συμβαίνει σπάνια. Ζήσε το.
P.S. 1 Επόμενος σταθμός στο Ελ. Βενιζέλος. Αναχωρήσεις ή αφίξεις. Κανείς δεν ξέρει.
P.S. 2 Επόμενη σκέψη. Μαζί στην Tate.
P.S. 3 Επόμενο όνειρο. Μαζί στο Shakespeare Bookstore στο Παρίσι.
P.S. 4 Επόμενος τερματικός Σύνταγμα. Μαζί στο καφέ του Ελευθερουδάκη, με πολλά βιβλία πάνω στο τραπέζι.
8 σχόλια:
Αχ αυτές οι σχέσεις διαδικτύου! Σαν να μιλάς για κάποιον γνωστό μου ;)
:):):) Επικίνδυνη πολλές φορές η από εδώ επικοινωνία!!!
Καλημέρα!
είναι τρομερό το πόσο, μερικές φορές αυτές οι "ελεύθερες" σχέσεις του διαδικτύου, μπορούν να σε εγκλωβίσουν πολύ περισσότερο και να αποκλειστείς μέσα σε αυτές, από τις απτές σχέσεις της καθημερινότητας.
όπως και να 'χει τα πάντα είναι θέμα ζωής.
1. Το θέμα είναι οι ήρωες της ιστορίας να βρεθούν, για να μη διαιωνίζεται μια κατάσταση...
2. Όλοι οι ήρωες, όλων των ιστοριών, ξέρουν και κρατάνε μικρό καλάθι στην πραγματικότητα, γι' αυτό κι αυτές οι σχέσεις δεν προχωράνε. Επειδή σκέφτονται έλα μωρέ μία γνωριμία στο ίντερνετ ήταν.
επικοινωνια υπαρχει παντου ,απλα θελει τροπο .
Τελικά ρε φίλε( και σορυ για την οικειότητα αλλά εδώ που φτάσαμε…) σκέφτομαι και ίσως το γράψω σε ανάρτηση αργότερα, αν όλα αυτά που λέμε εδώ, ως απαντήσεις και σχόλια, έχουν βοηθήσει κανέναν. Δηλαδή είχαμε κανένα θετικό αποτέλεσμα τύπου άλλαξε η διάθεση κάποιου, δοκίμασε μια νέα προσέγγιση, κτλ; Απορία το χω. Υγ: Τα cd που σου στέλνουν οι εταιρείες αν δεν θες να τα ανοίξεις στειλτα από δω που τα θέλω τα θέλω τα θέλω!!!
επόμενη χαρά;
αχ!
επιμένω είναι η ασφάλεια της μη αποτυχίας και η ψευδαίσθηση της συνέχισης ενός ονείρου που υπό πραγματικές συνθήκες θα μπορούσε να είχε ήδη τελειώσει. αυτό προσφέρουν αυτές οι επικοινωνίες και νομίζω σπάνια επαληθεύονται. η οθόνη θολώνει και διαστρεβλώνει την πραγματικότητα.
αλλά πάλι ποτέ δεν ξέρεις
Ομορφα υστερόγραφα που εύχομαι σε κάποια φάση να γίνουν το κύριο θέμα :)
Δημοσίευση σχολίου