το σκίτσο

Χθες το απόγευμα, μεταξύ ενός καλέσματος (από εκείνα που δεν έχεις επιλογή να αποφύγεις), ενός προξενιού (από εκείνα που σε τρώει κιόλας η περιέργεια να δεις τί είναι) και μιας αφαγίας (από εκείνες που ψωμολυσσάς γιατί έχεις βάλει τον εαυτό σου σε αυστηρή διατροφή) κάποιος έκανε μια κίνηση τόσο συγκινητική. Με έκανε σκίτσο. Αλήθεια, σκίτσο. Και με το δίκιο του ο άνθρωπος, αφού μόνο με cartoon μπορώ να παρομοιαστώ με την τόση ενέργεια που με διακατέχει τελευταία. Η αλήθεια είναι πως το ανθρωπάκι που ζωγραφίζει ο φίλος-καλλιτέχνης προσαρμόστηκε σ' αυτό που είμαι. Δηλαδή, το ανθρωπάκι λειτουργεί όπως κι εγώ. Δείχνοντας, μ' έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, τη ματιά του για μένα, ο δημιουργός έφτιαξε ένα ανθρωπάκι που να μου ταιριάζει. Ίσως κάποια στιγμή να το δεις να κυκλοφορεί σε κάποια έκθεση. Και θα είναι το δικό μου ανθρωπάκι. Επίσης το ανθρωπάκι-εγώ θα μπορούσε να παίξει και σε συνέχειες. Θα μπορούσε να γίνει κάτι σαν την κυρία Τεπενδρή. Διότι η αλήθεια είναι πως ζω στο δικό μου κόσμο. Κι αυτό ξέρεις πού το καταλαβαίνω; Στις αντιδράσεις των ανθρώπων γύρω μου. Νιώθω ότι κάτι τους κάνω και κάπως γοητεύονται από την παρουσία μου. Νομίζω τα κατάφερα και πλέον απελευθερώθηκα. Απελευθερώθηκα από δεσμά που με κρατούσαν εγκλωβισμένο στα κλισέ του μυαλού μου. Σ' αυτό το ένα και μοναδικό κλισέ. Πως πρέπει να έχω σχέση για να είμαι καλά. Ήταν που τράκαρα με το τρόλεϋ και μου πήρε χρόνο να το ξεπεράσω. Τώρα πια, που κυκλοφορώ και σε σκίτσο-εικαστικό έργο κανονικά- νιώθω τόσο γαλήνια. Γαλήνια. Τίμια. Ανεπιτήδευτα. Αυτές είναι οι λέξεις μου.

P.S. 1 Έχει δίκιο ο αγαπημένος ομοιοπαθητικός. Εκεί που τα βλέματα συναντιούνται, εκεί και να πηγαίνεις. Όσο το σκέφτομαι, το δέχομαι. Διότι δεν είδαμε και κανένα χαΐρι από τους μεγάλους κεραυνοβόλους έρωτες και τα μοιραία πάθη.

P.S. 2 Apple mojito. Αποφάσισα ότι είναι το cocktail του καλοκαιριού.

P.S. 3 Θα ήθελα πολύ να δείτε κι εσείς αυτό το εικαστικό, αλλά δεν θα ήθελα ο καλλιτέχνης να με κρεμάσει ανάποδα.