το γράμμα

Πόσες φορές, κάνοντας μια απλή και φαινομενικά αθώα πράξη, έχουμε θέσει εν αγνοία σε λειτουργία ένα συμπαντικό μηχανισμό που θα οδηγήσει σε περίεργες καταστάσεις; Τι μπορεί να γνωρίζει ένα απλό e-mail aπό συμπτώσεις, συγκυρίες και υπεραστικά τηλεφωνήματα; Κι όμως, κάπως έτσι μπορεί να ξεκινήσει μια γνωριμία, μια συνάντηση, μια επικοινωνία: με το πάτημα του κουμπιού “send”.

Fast forward 3 μήνες και πολλές, πολλές ώρες video κλήσεων στο skype: o one of the people είναι απο τους ανθρώπους που ενώ δεν μπαίνουν εύκολα σε κατηγορίες είναι γρήγορα αναγνωρίσιμοι. Δεν μπορώ να σου δώσω με ακρίβεια επίθετα που τους χαρακτηρίζουν, αλλά μπορώ με σιγουριά να σου πω το εξής: είναι ‘τύποι’. Πάρε τον one of the people για παράδειγμα. Είναι από τους ανθρώπους που θα βρεις Κυριακή μεσημέρι στο αγαπημένο του καφέ να διαβάζει εφημερίδα. Δεν χρειάζεται να έχει παρεα, έτσι κι αλλιώς όλο και κάποιος γνωστός θα περάσει. Βλέπεις ο one of the people ξέρει τους πάντες γιατί είναι παντού. Τον έχεις δει σε ψαγμένα καφέ, σε δυνατά μπαράκια, σε παραδοσιακά εστιατόρια, ακόμα και στα μπουζούκια. Αν τον ρωτήσεις θα σου πει ότι είναι εκεί για δουλειά. Και λέει αλήθεια. Αυτή είναι η δουλειά του, να ξέρει τα που, τα πότε και τα πως αυτής της πόλης. Μιας πολης που την γυρνάει με την αγαπημένη του βέσπα - αλήθεια, θα μπορούσε να οδηγάει οτιδήποτε άλλο; Δεν το κάνει από ψώνιο, αλλά από άποψη. Μια άποψη που τον χαρακτηρίζει από την κορφή μέχρι τα νύχια, ή καλύτερα, από το κράνος μέχρι τα παπούτσια. Μη σε τρομάζουν ονόματα όπως τα Balenciaga, Cappellini και Margiela. Αν τα ξεπεράσεις θα δεις ότι απλά ειναι θέμα στυλ. Κάτι το DNA, κάτι τα χρόνια στο Παρίσι, πολύ θέλει; Πρόκειται για ένα στυλ που θα το βρεις στο σπίτι του, στα γραπτά του, στις μουσικές του. Κι αν στην αρχή σου φανεί ψωνίστικο, στο ξαναλέω, αν τον ζήσεις θα δεις ότι είναι τρόπος ζωής.

Κι αυτή η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να χαθούμε. Με διαφορετικούς ρυθμούς και σε διαφορετικό time zone η επικοινωνία μας έχει αρκεστεί σε posts και comments. Σχεδόν με τον ίδιο τρόπο που άρχισε. Και παρόλο που δεν μπορώ να πω, “we’ll always have Paris”, θα σου πω απλά αν τον πετύχεις κάπου, να του δώσεις τα φιλιά και τα χαιρετίσματά μου.

P.S. 1 Μετά το σκίτσο, ήρθε το γράμμα. Ένα γράμμα που έγραψε ο writersblokc για τον υπογράφοντα.
P.S. 2 Το δημοσιεύω, μετά από την έγγραφη άδεια του συντάκτη του, για να πω ότι είναι πολύ συγκινητικό να μιλά κάποιος για σένα, χωρίς να σε χαϊδεύει, με λέξεις λίγες, γεμάτες ουσία. Η ουσία άλλωστε είναι να διαβάσεις πίσω από τις λέξεις.
P.S. 3 Και τέλος πιστεύω πως we always have Paris. Γιατί όλα αλλάζουν. Σχήματα. Μορφές. Χρώματα. Και τίποτα δε χρειάζεται ταμπέλα στις μέρες μας, ούτε καν η φιλία. Όλα είναι τόσο ρευστά. Γι' αυτό ας τα ζήσουμε.
P.S. 4 Να προσέχεις εκεί στο time zone σου, αγαπητέ Μ..
P.S. 5 Απόψε η γνωστή κοσμική παρέα μ' άρεσε. Είχε avant-garde διαθέσεις κι επίσης με αναγόρευσε στον απόλυτο gentlemen. Αυτό συμπληρώνει το γράμμα.
P.S. 6 Απόψε κατάλαβα πως είμαι μακριά. Γενικά μακριά.