δεν τρέχει τίποτα όπως λέμε δεν είναι αυτό που νομίζεις*

Μόλις γύρισα στο σπίτι, μετά από μια μέρα δύσκολη, από εκείνες που φεύγοντας από το γραφείο θες να πετάξεις το κινητό σου στη μέση της Κηφισίας, να το δεις να γίνεται χαλκομανία. Και να μη σε νοιάζει που δεν θα ξανακούσεις τον διευθυντή σου, την ξανθιά prίστα, και τον πρώην σου. Ναι τον πρώην σου. Γιατί μέσα στον πανικό, με πήρε τηλέφωνο (και ήταν η ώρα που έβαζα ένα αθώο κριτσίνι στο στόμα μου-κατάλαβες ότι μου κόπηκε κάθε όρεξη). Η αφορμή ασήμαντη. Δεν έχει καμία σημασία για μένα. Θα μπορούσες να την εντάξεις στο πλαίσιο μιας εθυμοτυπίας. Θα μπορούσες να πεις ότι ανταπέδωσε σε μια prίστικη κίνησή μου. Γιατί, κάποτε -τότε που πάθαινα πανικούς- για καλή μου τύχη άκουσα τους γύρω μου που μου είπαν να μην παραιτηθώ από μια συνεργασία. Κι έτσι σήμερα, κάνω κάτι που μου αρέσει, χωρίς βέβαια να έχω κάποιον πάνω από το κεφάλι μου, και χωρίς να έχω καμία επαφή με τον πρώην μου. Κάτι σαν το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Βέβαια, επειδή ένα κομμάτι της φραντζόλας μου το βγάζω από αυτή τη δουλειά, κι επειδή ψύλλοι στ΄αυτιά μου μπήκαν (κυκλοφόρησε μια φήμη), σκέφτηκα καθαρά το επαγγελματικό μου συμφέρον και με μια απλή κίνηση, έκανα ότι δεν τρέχει τίποτα και έτσι εξασφάλισα τη βιωσιμότητά μου για λίγο ακόμα. Η αλήθεια είναι πως εντυπωσιάστηκα από την άμεση ανταπόκριση. Αν και αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο είναι πως δεν προσποιήθηκα ότι δεν τρέχει τίποτα. Γιατί πραγματικά κατάλαβα πως δεν τρέχει τίποτα. Δεν τρέχει τίποτα να μιλάς με τον άνθρωπο που σε λύγισε. Όταν έχεις φύγει με φόρα πολύ μακριά από ό,τι έζησες, όταν έχεις κάτσει κι έχεις δει ποιός ήσουν, όταν έχεις γίνει αυτό που θες, όταν έχεις προχωρήσει, απλά λυπάσαι γιατί σκέφτεσαι πως αν είχες το μυαλό που έχεις σήμερα ίσως να μην είχες λυγίσει. Αλλά και πάλι αυτό δεν ισχύει, γιατί αν δεν είχες ζήσει ό,τι έζησες δεν θα είχες αυτό το μυαλό σήμερα. Μοιάζει κάπως με γόρδιο δεσμό, i know. Οι δεσμοί όμως είναι για να τους λύνουμε. Και εγώ νιώθω ότι τον έκοψα, μια και καλή. Απλά σήμερα το έμαθα και οριστικά. Η αλήθεια είναι πως τα μαθήματα της ζωής είναι πολλά. Αναρωτιέμαι, αν θα μου χρειαστούν όλα στο μέλλον. Ελπίζω. Όπως ελπίζω την επόμενη φορά που θα μου μιλήσει να μη νιώσω πως ζει μέσα στη στασιμότητα που τον άφησα, όπως μου δήλωσε. Και μπορεί οι "Ψ" να το λένε αυτό δικαίωση, εγώ τώρα πια το λέω λύπη. Όσα λεφτά και να βγάζεις, και τον καλύτερο γκόμενο να έχεις, και τίποτα να μη σου λείπει, εάν με τον εαυτό σου δεν ταιριάζεις, κι αν δεν προσπαθείς να ζήσεις τη ζωή που θέλεις και ονειρεύεσαι, τότε θα είσαι πάντα δυστυχής. Κι αυτό δεν θα -μου- το επιτρέψω να ξανασυμβεί.

* Δεν είναι αυτό που νομίζεις. Η πιο κλισέ ατάκα που μπορεί να σου πει κάποιος που τον κάνεις τσακωτό. Δεν υπάρχει normal ανθρωπος που να μην το άκουσε έστω μία φορά στη ζωή του.

P.S. 1 Ώρες ώρες θα ήθελα να τηγάνιζα ψάρια σε ένα παραλιακό ταβερνάκι στη Σίφνο.
P.S. 2 Κι άλλες ώρες θα ήθελα να είμαι βλάκας. Να μην σκέφτομαι και να μη μου ζητάει κανένας να σκεφτώ. Και κυρίως να μην σκέφτομαι πριν από αυτόν γι' αυτόν.
P.S. 3 Και τις ώρες πάλι που νυχτώνει, σκέφτομαι πως θέλω να περάσουν σαν νερό οι επόμενες ημέρες, να γυρίσεις στην Αθήνα, να με πάρεις τηλέφωνο, να δούμε τί θα δούμε. Θρίλερ θα είναι μου το είπες. I do.
P.S. 4 Να ξεκλειδώσουν οι καρδιές. Να τις φωτίσει μια καλοκαιρινή ηλιαχτίδα. Να έρθουν να ακουμπήσουν τα βλέμματα. Και τα στόματα. Να αρχίσει το παραμύθι.