τακτ τακτ είσαι εδώ;

Έχω θέμα με το θράσος. Αυτό που το νιώθεις σαν να σε τσιμπάει κουνούπι. Ή ακόμα χειρότερα, αυτό που αντιλαμβάνεσαι ότι διαθέτουν οι άνθρωποι και στο πετάνε στα μούτρα. Γιατί στο πετάνε; Μα γιατί είναι απλώς περιορισμένης ευθύνης. Νομίζουν ότι μπορούν να άγονται και να φέρονται χωρίς οι πράξεις τους να έχουν καμία επίπτωση. Και σαφέστατα δεν έχουν καμία επίπτωση, αν καταφέρνεις και αποκρούεις την μπάλα την κατάλληλη στιγμή, πριν καρφωθείς μαζί της μέσα στα δίχτυα. Το θέμα όμως είναι γιατί πρέπει να γινόμαστε αποδέκτες αυτών των συμπεριφορών, γιατί όπως και να το κάνεις, μπορεί να αποκρούεις αλλά κάθε απόκρουση χρειάζεται να βάλεις δύναμη. Δεν κάθεσαι άπραγος και σου έρχεται η μπάλα στα χέρια. Και σε ρωτάω κυρία Τένια μου, πού χάθηκε το τακτ; Ε; Γιατί εκεί που κάθομαι και παίζω το αγαπημένο της Monika, Over the hill, και πίνω υποβρύχια (έλεος κι εγώ, γιατί πίνω λαϊκά σφηνάκια;) πρέπει να βλέπω τρεις ανθρώπους που μου άρεσαν και τους άρεσα (last year) να φιλιούνται με τους καινούριους τους γκόμενους; Τί αμαρτίες έχω κάνει; Ή μήπως δεν έχω κάνει και απλά όλα γίνονται για να γίνω πιο σκληρός. Και τέλος πάντων, δεν είναι ότι με ενοχλεί, είναι ότι βρίσκω αυτή τη συμπεριφορά άκομψη. Και προδίδει πολλά για τους ανθρώπους, για την ουσία τους.

P.S. 1 Εγώ ξέρω ότι όταν δύο άνθρωποι θέλουν, γνωρίζονται κι αν μπορούν είναι, μαζί.
P.S. 2 Επίσης ξέρω ότι όλα είναι θέμα κλικ.
P.S. 3 Και τέλος ξέρω ότι δεν θέλω να βλέπω να εκφυλίζονται έτσι οι ερωτικές σχέσεις των ανθρώπων. Γιατί εκφυλισμός είναι κάθε βράδυ να φιλιέσαι με άλλον, όπως εκφυλισμός είναι να μη στεριώνεις πουθενά από φόβο.
P.S. 4 Σήμερα όλα μου φαίνονται τελειωμένα. Νομίζω ότι είναι μάταιες οι προσπάθειες γιατί οι άνθρωποι είναι απογοητευτικά φτηνοί.