o χωρισμός ΙΙ ή αλλιώς συγνώμη κύριε ποιος είστε;

Όπως καταλαβαίνεις το σίριαλ χωρισμός κολλητής συνεχίζεται. Με αφορμή αυτό το γεγονός, σκέφτηκα σήμερα πως δεν θέλω να το ξαναζήσω. Όχι μόνο γιατί πονάει, αλλά γιατί κατά βάθος κατάλαβα ότι ο πραγματικός χαρακτήρας μιας σχέσης στον χωρισμό βγαίνει. Αν κάνω λάθος να με διορθώσεις, αλλά συνειδητοποιώ μετά από μερικές μέρες που αναβιώνω αυτό το μακάβριο συναίσθημα -γιατί όταν χωρίζει η κολλητή σου είναι σα να χωρίζεις κι εσύ- ότι οι άνθρωποι στα δύσκολα φαίνονται. Και στα δύσκολα πρέπει κύριε να μπορείς να υποστηρίξεις τις επιλογές σου, με τρόπο ευθύ και αξιοπρεπή. Γιατί βγάζουν όλοι τον κακό τους χαρακτήρα όταν χωρίζουν; Γιατί όποια σαβούρα έχουν μέσα τους στην φτύνουν στη μούρη; Γιατί αντί να χειρίζονται τα πράγματα με σύνεση, προβάλλουν πάνω σου, λες κι είσαι ο χειρότερος εχθρός, όλους τους εγωισμούς τους; Επειδή σε έχουν χωρίσει και δεν τους νοιάζεις πια; Αλίμονο. Με έναν άνθρωπο που μοιράζεσαι επτά χρόνια φαγούρας από τη ζωή σου, συγνώμη κιόλας αλλά δεν σε τιμά καθόλου να του πετάς βελάκια (με δηλητήριο). Είναι σαν να αναιρείς την πρότερη επιλογή σου. Μπορεί κύριε να σου τελείωσε, αλλά δεν παύεις να είσαι άνθρωπος. Δεν παύει και ο άλλος που είναι απέναντί σου να είναι άνθρωπος. Δεν χρειάζεται να του τρίψεις στα μούτρα τα λάθη του, ούτε την κακία σου. Δεν θα νιώσεις καλύτερα έτσι. Δεν θα σε βοηθήσει να ξεκόψεις κάθε δεσμό αυτή η συμπεριφορά. Απεναντίας θα σε κάνει πιο αντιπαθητικό. Τελικά αποφάσισα πως ο εγωισμός τόσο του χωριζόντος όσο και του χωρισμένου κάνουν το παιχνίδι. Όμως ο εγωισμός είναι (αυτο)καταστροφικός. Ξέρω, δεν μπορείς να τον αντιληφθείς εκείνη τη στιγμή, αλλά αν το έχεις ξαναδεί το έργο, μπορείς να φροντίσεις να μην το επαναλάβεις. Μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι ο άνθρωπος που επιλέγεις να ζεις μαζί του, είναι τόσο κακός, όσο τη στιγμή του χωρισμού. Δεν μπορεί να κρύβει κανείς τόσο έντεχνα κάτι τέτοιο. Κι όμως τη στιγμή του χωρισμού γίνεται ο πιο κακός άνθρωπος του κόσμου. Είναι αυτός ο πραγματικός του χαρακτήρας; Πόσο βασανιστικό είναι αυτό το ερώτημα. Πολλές φορές θύμωσα με τον εαυτό μου που διάλεξε έναν άνθρωπο τόσο κακό και δεν το ήξερε. Αλλωστε, ποτέ δεν το ξέρεις, και δεν έχει και σημασία τελικά. Εξάλλου σκέφτηκα πως όσο κακός και να ήταν, στην προηγούμενη φάση της ζωής μου, πάτησα την μπανανόφλουδα και φέρθηκα κι εγώ άσχημα. Είπα πράγματα που τώρα όταν τα σκέφτομαι μου φαίνονται τόσο αλλόκοτα για μένα. Όσο αλλόκοτος και ο χωρισμός της κολλητής μου. Μου θυμίζει τον πόλεμο των Ρόουζ. Φοβάμαι πως κάποια μέρα θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα μου πουν ότι τον καθάρισε με καλάζνικωφ, αφού πρώτα τον κρέμασε ανάποδα από τον πολυέλαιο και του έκανε ηλεκτροσόκ. Δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος να θολώσει. Όπως επίσης αυτό το συγνώμη κύριε ποιος είστε που σε κάνουν να αισθανθείς οι χωρισμοί, καθόλου δεν ταιριάζει πια με την ιδιοσυγκρασία μου.

P.S. 1 Αγαπημένη μου "Ψ" αναρωτιέμαι αν φοβάμαι το χωρισμό, γι' αυτό και δεν κάνω σχέση.
P.S. 2 Αγαπημένη μου κολητή αναρωτιέμαι πότε θα βγάλεις την κατινιά από μέσα σου και θα τον τσουρομαδίσεις.
P.S. 3 Έχω ένα μυστικό. Δεν το ήξερε κανένας μέχρι σήμερα. Μ' αρέσει ένας συνάδελφος. Δεν ξέρω πως τον λένε. Σε κάτι μπες-βγες τον βλέπω και με βλέπει. Δεν ξέρω καν το όνομά του. Ούτε αυτός το δικό μου μάλλον. Δε γελάει ποτέ. Χαμηλώνει πάντα το βλέμμα, κι αν οι πληροφορίες μου είναι σωστές μάλλον είναι παντρεμένος. Μπες-βγες. Κοιταζόμαστε σα να σνομπάρουμε ο ένας τον άλλο. Σήμερα έκανε πως δεν υπήρχα. Μιλησε σε κάποιον δίπλα μου, και δεν γύρισε καν να δει ποιος είναι δίπλα. Νεύρα εγώ. Κάποιος πρέπει επιτέλους να μιλήσει πρώτος. Και δεν θα είμαι εγώ αυτός; Τώρα που το είπα κι αυτό το μυστικό, ας πω και το άλλο.
P.S. 4 Σήμερα γνώρισα τον τέλειο γκόμενο. Επίσης παντρεμένος, και με παιδί, 35αρης-γυμνασμένος-πονηρό βλέμμα-επικοινωνιακός-έξυπνος. Από εκείνους που ενώ ξέρεις ότι σε ξεγελάνε, τον θέλεις τον Γερμανό σου.
P.S. 5 Γιατρέ μου δεν είμαι καλά. Μου αρέσουν οι str8. Ή όσοι δηλώνουν str8. Και είχα και την άλλη, την γραμματέα τσακάλι, που μου έλεγε, έπρεπε να δεις πως σε κοίταζε όταν έκανες κάποιες δουλειές κι εκείνος σε περίμενε απλωμένος στην καρέκλα του επισκέπτη.
P.S. 6 Γιατρέ μου, θα στο πω κι αυτό και θα σκάσω. Επειδή εγώ είμαι αλλουνού παπά ευαγγέλιο, δεν μπορώ να σου περιγράψω ποιοι μου αρέσουν, μάλλον εναλλακτικοί αντρουά πρέπει να λέγονται με μια δόση σιγουριάς, μια δόση ομορφιάς και άλλη μία σεξουαλικότητας. Δε μπορώ να στο περιγράψω όμως. Μήπως δεν υπάρχουν; Μήπως δεν είναι έτσι όπως τους φαντάζομαι κι έχουν ένα σωρό κουσούρια;
P.S. 7 Πως είπες γιατρέ; Δεν υπάρχουν; Ε, όλο το πακέτο δεν υπάρχει, αλλά και αυτοί που καλύπτουν ένα μεγάλο ποσοστό του, είναι str8. Ή έτσι λένε οι κακές γλώσσες.
P.S. 8 Θα σου θυμίσω πάντως γιατρέ πως ο πρώην Νο2 έτσι ήταν. Οπότε κάποια στιγμή θα φανεί και ο πρώην Νο3. Τϊ ποιος; Ο επόμενος τρελός έρωτας. Έχω μια έφεση σ' αυτούς και στους intellectuals επίσης. Προτιμώ αυτούς βέβαια γιατί έχουν μια αυθεντική brutalité στο τέλος της μέρας που σε εξιτάρει όσο δεν παίρνει. Αλλά και οι άλλοι έχουν κρυμμένες πτυχές. Και οι δύο αυτές κατηγορίες με βλέπουν σαν ξερολούκουμο. Σε δουλειά να βρισκόμαστε.