ένα χρόνο μετά

Πριν ακριβώς ένα χρόνο, τέτοια μέρα ήμουν στην Κύπρο χαμένος στον κόσμο μου γιατί τα πράγματα δεν είχαν βγει όπως θα ήθελα. Εκεί που λέτε, μία φίλη, πάνω σε μία κουβέντα, μου είπε να φτιάξω ένα blog για να εκτονώσω όλη την ένταση που ένιωθα. Έτσι λοιπόν, ξεκίνησα να γράφω ο,τι νιώθω, χωρίς να σκέφτομαι αν κάποιος θα με διαβάσει ή να θέλω κάποιος να με διαβάσει. Ξεκίνησα να γράφω αναζητώντας τη λύτρωση. Και συνέχισα να γράφω με αφορμή διάφορες προσωπικές ιστορίες. Ό,τι μου συνέβαινε ένα χρόνο τώρα και δεν είχα τρόπο να το εκτονώσω αλλού, το κατέγραφα. 31 Ιουλίου του 2009 η ζωή μου είναι πια εντελώς διαφορετική. Ένα κεφάλαιο έχει κλείσει οριστικά. Οι δυο σχέσεις που είχα κάνει, μπήκαν στην παλιά βαλίτσα που όλοι φυλάμε με τις αναμνήσεις σε κάποιο πατάρι και μαζί έκρυψα και την περίοδο της απόλυτης ανεξαρτησίας. Γιατί τώρα πια κρατάω στα χέρια μου ένα καινούριο σημειωματάριο ζωής. Ένα χρόνο λοιπόν και θέλω να πω από καρδιάς ένα μεγάλο ευχαριστώ σε εσάς που τελικά με διαβάσατε. Και ήσασταν δίπλα μου με έναν πολύ ιδιαίτερο και καθόλου κλασικό τρόπο. Ευχαριστώ λοιπόν, και να είμαστε καλά να μοιραζόμαστε ό,τι μας ενώνει. Καλό Αύγουστο.

P.S. 1 Την 1η Ιουλίου συμπληρώθηκαν 2 χρόνια από το τότε που ξεκίνησα ψυχοθεραπεία. Αυτό τον δεύτερο χρόνο, στο παιχνίδι μπήκε και το blog. Νιώθω την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ και στην Ψ. μου που με βοήθησε με τον δικό της τρόπο να βρω το δρόμο για το παρακάτω.
P.S. 2 Πέρασα δύσκολες στιγμές και καταστάσεις και κατάφερα να προχωρήσω στη ζωή, να πάω μπροστά. Έμαθα λοιπόν ότι τα πάντα κρύβονται μέσα μας. Τη δύναμη την έχουμε μέσα μας.
P.S. 3 Ένα ευχαριστώ στη Γ. γιατί ήταν πάντα εκεί. Και σε όλους όσοι περάσαμε ώρες, μέρες μαζί. Στους φίλους μου που ήταν δίπλα.
P.S. 4 Ένα ευχαριστώ και σε σένα που ήρθες και πορευόμαστε μαζί. Τόσο καθαρά και απλά. Σω! (Ξέρεις εσύ).