Σάββατο πρωί στο Κολωνάκι. Είχα πολύ καιρό να βρεθώ εκεί. Δε βαριέσαι. Διάφορες συναντήσεις για καφέ με ανθρώπους που είναι ακόμα εδώ. Όμως δεν υπολόγισα ότι με τόσο λίγο κόσμο στην πόλη μπορείς να πέσεις πάνω σε ανθρώπους που δεν θες να δεις. Κι όπως δείχνουν τα πράγματα ούτε εκείνοι θέλουν να σε δουν. Πού να φανταστώ ότι θα ήταν και αυτοί εδώ. Το θέμα είναι ότι ο καφές του Σαββάτου έγινε από σκέτος, πικρός. Ξέρεις γιατί; Γιατί δε μπορείς να βλέπεις έναν άνθρωπο που θεωρούσες πολύ καλό σου φίλο να κυκλοφορεί με τον πρώην σου. Κι εσύ να μην ξέρεις ότι είναι στην Ελλάδα, και ενώ στο παίζει κολλητός. Κι αυτό να σου πω δε με πειράζει. Μπορεί να μην του κάνω σαν φίλος. Το δέχομαι. Μπορεί να άλλαξαν οι προτεραιότητες του. Χίλια δύο μπορεί, όλα αποδεκτά. Στεναχωρέθηκα, σκέφτηκα ότι δεν του έχω κάνει κάτι κι έτσι αποδέχτηκα ότι δεν είμαστε πια φίλοι. Γιατί δε μπορεί να βρίζεις τον πρώην μου και να τον κάνεις παρέα. Είπαμε, αυτό είναι δικό του θέμα. Όταν όμως με βλέπεις, δεν είναι λογικό να με χαιρετήσεις; Κι όμως έβαλαν και οι δύο το κεφάλι κάτω και προχώρησαν λες και δεν ήμουν εγώ. Κι εκεί που νόμιζαν ότι δεν θα τους μιλούσα και ανακουφίστηκαν, έκανα την κίνηση να τους φωνάξω. Να τους χαιρετήσω με ένα φαρδύ πλατύ χαμόγελο και να ευχηθώ καλές διακοπές. Και ένιωσα μια ανωτερότητα από την ανακούφιση που μου προξένησε η κίνησή μου. Γιατί δεν έχω τίποτα πια να χωρίσω. Κι αμέσως μετά ήρθε πίκρα και δάκρυα. Γιατί με αυτόν τον άνθρωπο ζήσαμε επτά χρόνια μαζί. Διατυμπανίζει σε όλους τους τόνους πόσο θα ήθελε να ήμασταν φίλοι. Κι όμως οι πράξεις του δείχνουν το αντίθετο. Και αναρωτιέμαι απλά, γιατί δεν είπε ένα γειά. Ρητορικό είναι το ερώτημα. Είναι pathetic όμως μετά από τόσο καιρό μακριά, κι ενώ του έχω ξηγηθεί πολύ ντόμπρα, να μην τολμά να λέει ένα γειά. Προσπάθησα πριν κάποιους μήνες να του δείξω ότι εγώ alt+ctrl+del δεν κάνω. Μαζί μεγαλώσαμε κατά επτά χρόνια. Δεν μπορούμε να είμαστε φίλοι, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι διαγράφω το παρελθόν μου. Απλά σήμερα πάτησε μόνος του τα πλήκτρα. Πια δεν μετράει. Δεν υπάρχει. Να μου φύγει κι εμένα η πίκρα.
P.S. 1 Πρώην να σου πετύχει.
P.S. 2 Φίλος στον κόρφο σου επίσης.
P.S. 3 Κι άλλα τέτοια κομψά.
P.S. 1 Πρώην να σου πετύχει.
P.S. 2 Φίλος στον κόρφο σου επίσης.
P.S. 3 Κι άλλα τέτοια κομψά.
12 σχόλια:
Jesus...το παρελθόν σου είναι περισσότερο στοιχειωμένο και από αγγλικό Πύργο.
Με εναν περίεργο τρόπο, ανακουφίζομαι να ξέρω ότι χειριζομαστε με παρομοιο τρόπο, ιδιες ιστορίες.
Δε ξέρω αν αυτό αρκεί να σου μειώσει λίγο αυτό το πικρό ξερό αίσθημα στο στόμα, αλλα , να ήθελα να σου πώ, κοίτα μπροστά. Μπροστά...
@ mahler. Γελάω πολύ με το σχόλιο σου...
@ Αισθηματικη ηλικια. Περιμενα το σχολιο σου με αγωνια σε αυτη την αναρτηση. Ναι ειναι οντως ανακουφιστικο. Μπροστα λοιπον. Πολυ δυσκολο. Τελικα ολα αυτα τα κωλοπαιδα, οπως ειπε μια φιλη μου, μας τραβανε κατι χαρακιες και δεν επουλωνονται ευκολα. Και σε κανουν να ζεις μεσα στην καχυποψια και να περιχαρακωνεις το εγω σου. Και μετα τρεχεις στους Ψ μπας και ισορροπησεις καπου. Τελικα ειχε δικιο η φιλη μου. Ειναι κωλοπαιδισμος να σου συμπεριφερονται ετσι. Κι εσυ να στεκεσαι ορθιος, κυριος των περιστασεων.
Δυσκολεύομαι να τα κατανοήσω κάτι τέτοια. Καλή τύχη πάντως!
Τι μπερδέματα είναι αυτά;;; Άντε βρε σιγά, αν δεν θέλουν αυτοί μία, εσύ δέκα..
μην χαλάσεις και την ζαχαρένια σου!
για να το κανεις ποστ σημαινει οτι δεν εχεις ξεπερασει ακομη οσα συνεβησαν με αυτα τα ατομα , δεν ειναι ευκολο οταν σου συμπεριφερονται με αυτον τον τροπο , καλυτερα αδιαφορησε , δεν χρειαζονται ουτε την καλημερα σου .
@ SK. Κι εγω δυσκολευομαι να κατανοησω τον κωλοπαιδισμο μερικων ανθρωπων.
@ Hfaistiwnas. Εννοειται οτι δε θελω δέκα εγώ.
@ Ιμερος. Ισως να εχεις δικιο. Η ανωτεροτητα μας τελειωσε.
Εεεε, πάμε για άλλα τώρα...
Σήκωσε το κεφαλάκι, στέγνωσε το δακρυσμένο ματάκι, φόρα το ωραιότερό σου χαμόγελο και χαμογέλα στη ζωή...Καλύτερα έτσι, να το ξεριζώσεις με τη μία...Τα υπόλοιπα δεν σε βοηθάνε να τα σκέφτεσαι...Δεν έκανες κάτι λάθος...
ΤΙΡ. Η ανωτερότητα βοηθάει μόνο σε ανώτερους, όχι σε κατιναριά...Από δω και πέρα κομμένη, διαγραφή και ουστ...
Σε φιλώ, άντε, και θα πας και διακοπές...
συμβαίνουν και στις καλύτερες αδελφές...
τουλάχιστον ξεκαθαρίζει η κατάσταση (για τους φίλους). για τους πρώην άστα να πάνε..
από ό,τι καταλαβαίνω οι άνθρωποι αυτοί είναι παρελθόν για σένα.
δεν επικοινωνείτε, άρα δεν επηρεάζει ο ένας την καθημερινότητα και τη ζωή του άλλου. το αν μιλάτε ή όχι, το ρυθμίζετε εσείς, αλλά το αν σε απασχολούν ή όχι, αν σε στεναχωρούν ακόμα κλπ είναι κάτι το οποίο μπορείς να κανονίσεις μόνος σου ;)
υγ εμένα ο αύγουστος στην αθήνα είναι η αγαπημένη μου περίοδος!
καλύτερα μακρυά από τέτοια άτομα. ό,τι μοιραστήκατε θα μείνει ζωντανό έτσι. αλλιώς "βρωμίζει" από τη σημερινή συμπεριφορά τους και σου χαλά τις αναμνήσεις. καλύτερα μακρυά καλέ μου.
Δημοσίευση σχολίου