Ich και στα μούτρα μου!

Παίζει πολύ η καρδιά. Γενικώς. Τουριστική ατραξιόν σου λέει ο άλλος. Αντιγράφεται εύκολα. Κολλάει παντού και πάντα. Σε κάθε πόλη. Σε κάθε νησί. Σε παρμπριζ αυτοκινήτων επίσης. Και σε κούπες που σου φέρνουν από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού με το χαρακτηριστικό NY. Υπάρχει όμως μία καρδιά που είναι αλλιώς. Υπάρχει το Βερολίνο. Κι έχω κολλήσει. Όπως νομίζω κι ένα σωρό άλλοι που παθαίνουν υστερία σε κάθε γειτονιά, μπροστά από κάθε βιτρίνα, στη σκιά των δέντρων σε κάθε πάρκο, πάνω στους ποδηλατόδρομους, περπατώντας στα κανάλια. Μετράω αντίστροφα τις μέρες, τις ώρες, τα λεπτά για να είμαι πάλι εκεί. Στο καθιερωμένο ταξίδι πια. Δεν περνά ο χρόνος. Έλεος. Σπρώξε κι εσύ λίγο. Γιατί θέλω να φύγω, να πάω αλλού.