14.3.11

το κλάμα

Είναι μέρες τώρα που το δάκρυ ανεβοκατεβαίνει. Μία το ποτήρι είναι μισογεμάτο και μία μισοάδειο. Μία αισιοδοξία, μία απαισιοδοξία. Και να το παλεύω. Πολύ. Να μην κάνω το χατήρι στη ζωή που θέλει να με δει να πέφτω. Κι εγώ εκεί. Να μην το βάζω κάτω. Να σηκώνομαι πριν καν πέσω. Ως πότε; Και για πόσο; Πόσο μπορεί να αντέξει κανείς; Πόσο μπορώ να αντέξω εγώ; Κι όμως αντέχω πολύ. Και πολλά. Και πολλούς. Και στο πίσω μέρος του μυαλού τα λόγια της "Ψ" που λέει να κάνεις ό,τι νιώθεις. Και που κάνω ό,τι νιώθω τί αλλάζει; Στο ίδιο σημείο. Ο ίδιος τοίχος μπροστά. Και έτσι όπως είμαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή σκέφτομαι κάτι από τις τόσες και τόσες συνεδρίες. "Πόσα πολλά κατάφερα μέχρι τώρα στη ζωή". Και μου φαίνεται τόσο άδειο αυτό. Το δάκρυ έρχεται και φεύγει. Όταν είσαι μπροστά στο αδιέξοδο ό,τι κι αν έχεις πετύχει στη ζωή, σου φαίνεται πολύ μικρό; Διερωτώμαι. Και αναρωτιέμαι τελικά αν έχω πετύχει κάτι ή τίποτα. Αν οι επιλογές που έκανα ήταν λάθος από την αρχή κι εγώ επειδή της στήριξα μέχρι το τέλος της βάφτισα επιτυχία. Και το θέμα είναι ότι θέλω να μπορούσα να παραιτηθώ από τη δουλειά που μέχρι τώρα υποστήριξα. Να παραιτηθώ από τη χώρα που επέλεξα. Και νιώθω ότι είναι τόσο μεγάλος ο τοίχος που είναι μπροστά μου που δεν μπορώ να τον υπερπηδήσω. Και δεν ντρέπομαι να το πω, βλέπω άλλους ανθρώπους που κατάφεραν χωρίς τόσο κόπο, τόσα πράγματα στη δουλειά τους. Εγώ γιατί; Γιατί πρέπει όλα να γίνονται τόσο δύσκολα; Με τόσο πόνο και κόπο; Και δεν τους ζηλεύω τους άλλους για να μη με παρεξηγήσεις.  Αλλά αλλιώς τα είχα σχεδιάσει κι αλλιώς ήρθαν. Αλλιώς είχα ονειρευτεί ότι θα ήμουν στα 34 και αλλιώς είμαι. Και θέλω τόσο πολύ τα όνειρά μου να τα πραγματοποιήσω. Τόσο πολύ. Θα είναι άδικο να μην γίνουν πράξη. Άδικο. Γιατί έτσι με έμαθαν. Μάλλον λάθος, αλλά έτσι με έμαθαν. Να τα έχω όλα, να τα πετυχαίνω όλα. Και κάπου παραστράτησα και άφησα τον εαυτό μου στην άκρη. Και τώρα η εποχή δυσκόλεψε. Και τα αδύνατα δεν γίνονται δυνατά. Ή μήπως γίνονται; Και σφίγγω τα δόντια και πνίγω το κλάμα και ψάχνω διέξοδο.

8 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Μάλλον έτσι είναι τα σκαμπανεβάσματα της ζωής, πολλές φορές που λένε κάθε αμπόδιο για καλό, το πιστεύω και προχωράω. Μην το βάλεις κάτω..
Ίσως η πίεση σε ώθησε σε αυτή την εξομολόγηση, πραγματικά είναι σαν να άνοιξες την καρδιά σου..
Με συγκίνησες.. πολύ..

One of the people είπε...

Σ' ευχαριστώ πολύ. Είναι όντως εξομολόγηση.

mahler76 είπε...

μα τι κάναμε λάθος βρε συνομήλικε?

One of the people είπε...

επενδύσαμε σε λάθος όνειρα. πιστέψαμε λάθος ανθρώπους.
δε βάλαμε τους εαυτούς πάνω απ΄όλα. Ξέρω κι εγώ; Το σκέφτομαι και δεν βγάζω άκρη.

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Σε καταλαβαίνω απολύτως... Δεν είναι αναγκαστικά παρήγορο, βέβαια, το να ξέρεις πως είναι κι άλλοι σε ίδια ή παρόμοια θέση, πως τέτοιες σκέψεις περνούν κι από άλλων πολλών το μυαλό. Είναι απλώς μια επιβεβαίωση - καλοδεχούμενη ελπίζω - του ότι δεν είμαστε ούτε οι μόνοι ούτε "παρανοϊκοί" όσοι σκεπτόμαστε και νοιώθουμε έτσι! 20 χρόνια μεγαλύτερος από σένα και νοιώθω κι εγώ πως όλα πήγανε χαμένα - ή σχεδόν!..

One of the people είπε...

Να κάνουμε κόμμα! Σοβαρολογώ!

DaisyCrazy είπε...

είμαι κι εγώ 34 κι αλλιώς φανταζόμουν τη ζωή σ'αυτη την ηλικία κι αλλιώς είναι. προσπαθώ όμως να μην αφήσω τη φαντασία να μου χαλάσει τα καλά της πραγματικότητας που ζω. γιατί οι προσδοκίες έχουν τον τρόπο τους να σου χαλάνε το παρόν.

κι αυτή η λέξη 'επιτυχία' είναι πάντα σχετική. για τον καθένα έχει διαφορετικό νόημα κι ουσία. τι είναι 'επιτυχία' για σένα; αυτό να κυνηγάς κι ας λένε οι άλλοι ό,τι θέλουν.

φιλιά

One of the people είπε...

Τώρα που ξύπνησα (χάρις στην Ψ) αυτό κυνηγάω...αλλά τώρα είναι πολύ δύσκολα.