Γύρω μου ατέλειωτα str8 ζευγάρια. Ζουμπουρλούδες γκόμενες και κάποιες άλλες καλοβαλμένες που πίσω από το make-up έκρυβαν μια δυσαρέσκεια για όσα ζουν. Μαζί τους και οι σύζυγοι. Κολλημένοι με τη μπάλα και τις μηχανές. Τίποτα το ιδιαίτερο. Αγνώστων κοινωνικο-οικονομικών στοιχείων. Σ' ένα μπαρ που μετρά περισσότερα από 20 χρόνια και κουβαλά όλη αυτή τη στόφα και την τσιγαρίλα του χρόνου. Ροκ συγκεχυμένες μουσικές που μου θύμισαν λύκειο κι ένα πάρτι σε εξέλιξη. Μια μάζωξη ενός φίλου. Και ξαφνικά εκεί, καθώς κάθομαι στο stool μου και πίνω ένα απαράδεκτο κρασί (πριν το γυρίσω σε μπύρα για πιο safe), νιώθω ξένος. Γυρίζω, κοιτάζω γύρω μου. Όλοι γελάνε. Μιλάνε. Παίζουν. Φιλιούνται. Ή μήπως κάνουν ότι περνάνε καλά; Νιώθω αόρατος. Σαν κάποιος να με τοποθέτησε εκεί για να δω όλους αυτούς τους ανθρώπους-που κάποιους έβλεπα για πρώτη φορά στη ζωή μου- να διασκεδάζουν. Ή μήπως κάνουν ότι διασκεδάζουν; Παίρνω αμέσως στροφές και το γυρίζω. Επιστρέφω στο stool μου, συνεχίζω το χαζό socializing, σχολιάζω ανούσιες πληροφορίες και στο πίσω μέρος του μυαλού μου γυρνάει η σκέψη, τί κάνουμε όλοι εμείς εδώ; Δημόσιες Σχέσεις ή επικοινωνούμε; Κι αν είναι έτσι η επικοινωνία να ακούω για τα παιδιά και τα προβλήματα των παντρεμένων τότε γιατί δεν ξαναγίνομαι αόρατος; Και θα μου πεις ότι χρειάζεται κι αυτό στη ζωή. Και θα σου πω ναι, κι εγώ το κάνω. Αλλά η επικοινωνία δεν χρειάζεται πάρτι για να επιτευχθεί. Τη φαντάζομαι πολύ πιο ουσιαστική, πολύ πιο σημαντική. Να σε πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα. Δεν ξέρω αν οδεύω προς την αντικοινωνικότητα, ξέρω ότι θέλω να μιλάω λιγότερο και να λέω πολύ πιο σπουδαία πράγματα. Ξέρω ότι θέλω να ακούω τον καθαρό λόγο της σκέψης των ανθρώπων. Και ξέρω ότι μόνο ό,τι κρύβει σοφία έχει αξία. Και θα ψάχνω να τo βρω.
P.S. 1 Πάντα θεωρούσα τα πάρτι αποτυχημένα ποζέ.
P.S. 2 Great thanks to D.K. για το τραγούδι που μου έμαθε και αποτέλεσε το soundtrack για το post.
P.S. 3 Ας ανοίξουμε τις καρδιές μας, κι όχι τα στόματά μας.
15 σχόλια:
"Loneliness is a crowded room
Full of open hearts turned to stone
All together all alone"
H μοναξιά ή η δυστυχία όλων γίνεται ακόμα πιο έντονη σε πλαίσιο συναθροίσεων και, ίσως αμυντικά και ενστικτωδώς, "ποζάρουμε" πολύ παραπάνω για να το κρύψουμε, να μη μας καταλάβουν, να μη μειονεκτούμε εμείς παρ' όλον ότι σχεδόν το ξέρουμε πως όλοι την ιδια μοίρα μοιραζόμαστε κι είναι μάταιο τόσο ποζάρισμα ευτυχίας και ξενοιασιάς...
;-)
Καλημέρα!
Τώρα σε ένα πάρτυ μην περιμένεις και εσύ να πείτε για σπουδαία πράγματα, απ'ότι ξέρω και έχω δει, ψιλομαλακαιούλες λένε σε τέτοιες περιπτώσεις να περνάει η ώρα..
Που να δεις όταν πάω χωριό, που δεν έχει μείνει ξαδέρφη για ξαδέρφη ανύπαντρη και ακούω συνέχεια για μωρά και τούτο και κείνο.. τραζίκ!!
Φιλιάααααααααα!
@ Ephemeron. Right.
@ Asteroid. Μοίρα. Ωραία λέξη. Την κρατάω.
@ Hfaistiwnas. Τουλάχιστον έχει θάλασσα και βλέπει βουνό το χωριό;
Θάλασσα; Αχ όχι, στο ΚΑρπενήσι δεν έχουμε πουθενά θάλασσα!!! Μόνο βουνά! Απέραντα βουνά!!!
xa xa xa. Εχει δροσια το καλοκαιρι.
e se ayta ta parti den pas gia kouventa .
ε καλα. μη βαρας. ειμαι σε αλλο mood τελευταια.
http://www.youtube.com/watch?v=wfC6E2zUT-w&playnext=1&list=PL3DC470399713DBAD
Δίπλα σε χείλη ασύμμετρα
Μέσα σε κομματιασμένα βλέμματα
Πάνω σε σώματα που εκπνέουν
Κάτω από ρούχα αφημένα στο παρόν
Σ ένα κάδρο που φορά το λευκό αγγίζοντας το μπλε και το κόκκινο
Σ ευχαριστώ
D.K
Εγώ.
Τελευταία αισθάνομαι απέραντη μοναξιά σε έναν χώρο όπου δεν έχει χώρο για εμένα. Είμαι και είσαι αόρατος.
Αορατος! Δεν φανταζεσαι ποσο!
Δημοσίευση σχολίου