20.3.11

η ρουφήχτρα

Είναι μέρες τώρα που έχω μπει σε μια διαδικασία απολογισμού. Όλα μπερδεύονται στο μυαλό μου. Και έχω μια βαθιά ανάγκη να βγάλω τα συμπεράσματά μου και να προχωρήσω. Μπορεί να έφτασα ως εδώ, όπως έφτασα, αλλά τα λάθη γυρνάνε στο μυαλό και ζητούν επιδιόρθωση. Μου ζητούν να αλλάξω τα κακώς κείμενα. Να αλλάξω εγώ. Συμπέρασμα πρώτο: αποφάσισα ότι ένα από τα λάθη που κάνω (και που φαντάζομαι κάνουν κι άλλοι συναισθηματικοί τάχα μου, αλλά στο βάθος ανασφαλείς άνθρωποι που βαυκαλιζόμαστε με την ευαισθησία μας) είναι ότι αφήνομαι. Οι σχέσεις μου μοιάζουν με ρουφήχτρα. Ξεχνάω την ισχυρή μου προσωπικότητα και λέω πάντα ναι. Μ΄ ένα "Yes sir" φροντίζω να μην πληγωθεί κανείς! Αλλά πληγώνομαι εγώ. Πού πήγαν τα δικά μου θέλω; Πού πηγαίνει το δικό μου όνειρο για τη ζωή; Και καταλήγω μια μέρα να λούζομαι αυτά που κορόιδευα. Βλέπεις με μεγάλη ευκολία μπορείς να πεις κάποιον ανερμάτιστο, αλλά δύσκολα συνειδητοποιείς πόσο αφορά κι εσένα. Ανασφάλεια λοιπόν, μην πεις όχι και μείνεις μόνος. Και κάθεσαι εκεί να σε ρουφάει η καθημερινότητα των άλλων. Από τους γονείς μέχρι τους φίλους και τις σχέσεις. "Πού θέλεις να πάμε;", "Όπου θέλεις". Πόσες φορές έχω κάνει αυτόν το διάλογο. Πόσες φορές έχω πάει "όπου θες". Όχι. Η ζωή είναι μικρή. Και είναι δική μου. Δική σου. Γι' αυτό μην αφήνεις να σε ρουφάει η ανασφάλεια. Πες ένα όχι. Πες και δεύτερο. Δεν μπορεί όλοι να είναι δίπλα σου και να είναι πάντα ευτυχισμένοι. Γιατί εσύ θα είσαι ο δυστυχής.
Θα μου πεις τι με έπιασε έτσι ξαφνικά. Αυτή η αναδρομή στα τελευταία 4 σχεδόν χρόνια της ζωής μου. Είδα ανθρώπους που πέρασαν. Είδα κι άλλους που έφυγαν. Αλλά κυρίως είδα εμένα πιο μόνο απ' ότι με είχα φανταστεί. Οι άνθρωποι που αγαπώ είναι διασκορπισμένοι. Κάποιοι στην Αθήνα με παιδιά και έγγαμους βίους-δεν τους βλέπω ποτέ. Κάποιοι στην Κύπρο-να με περιμένουν. Κάποιους να έχω ξεχάσει γιατί κάπου αλλού ξημερώθηκα. Κάποιοι να θέλουν να με συναντήσουν κι εγώ να το αναβάλω. Κι έχω ανάγκη από αυτούς τους δικούς μου ανθρώπους. Και τώρα στα 34, ξέρω ότι είναι δύσκολο, αλλά θα αναγεννηθώ και θα μαζέψω πίσω τους ανθρώπους που αγαπώ. Σε μια παρέα. Στην παρέα που δεν είχα ποτέ. Τη δική μου παρέα. Όχι των άλλων.

P.S. 1 Όλα αυτά τα χρόνια γύρω μου είναι πολλοί άνθρωποι, αλλά καρδιακοί φίλοι που να είμαστε μαζί ελάχιστοι.
P.S. 2 Χθες βράδυ με τη Ν. κάναμε το γνωστό μας catch up μετά από ένα χρόνο και κάτι. Κι αυτό με έκανε να νιώσω πάλι εγώ.

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ευαισθησια και ανασφαλεια σχεδον παντα ταυτιζονται....Δυστυχως....

One of the people είπε...

δυστυχως.

Hfaistiwnas είπε...

Με εκφράζει το κείμενο στο πρώτο μέρος, δεν φαντάζεσαι..
Το "δυστυχώς" σου από πάνω.. πέτρα..

Hitori Tana είπε...

Ασε που άλλες όλο yes man είμαστε κι όλο πόρτα τρώμε... Σκέψου τα χειρότερα...

g for george είπε...

Αχ, αυτό το "όπου θέλεις"...

One of the people είπε...

Hfaistiwna χαιρομαι που με καταλαβαινεις.

One of the people είπε...

Hitori, ναι δεν μας καταλαβαινουν.

One of the people είπε...

George, ένα αχ δε φτάνει.

Ανώνυμος είπε...

Πόσο δικιο έχετε.ενω με τους 3-4 φιλους μου και με την οικογενεια μου μπορω να ειμαι ο εαυτός μου.να δειξω την προσωπικοτητα μου και σε οποιον αρεσει σε αλλες καταστασεις με αλλους ανθρωπους για τους λόγους που ειπατε και εσεις κανω οτι θελουν οι αλλοι και απλα συμφωνω και ετσι χαλιεμαι εγω.