11.1.12

Οι άνθρωποι δε θέλω να γίνονται αναμνήσεις

Σήμερα μετά από πάρα πολύ καιρό ένιωσα πλήρης. Τον τελευταίο καιρό μου αρέσει ο ρόλος του κακού στις διαπροσωπικές μου σχέσεις. Δε θα σου κάνω τώρα την ανάλυση διότι εμένα μου πήρε πολύ χρόνο με την ψυχοθεραπεύτρια μου και ένα ραντεβού μ' έναν άνθρωπο που ασχολείται με την αστρολογία για να καταλάβω πως ακόμα κι αυτό πρέπει να είναι συνειδητή απόφαση απέναντι στη ζωή. Τέλος πάντων, είμαι και κακός, όπως είμαι και καλός. Αλλά απόψε ένιωσα πλήρης. Ένιωσα πως δε χρειάστηκε να δώσω καμία εξήγηση και πως οι πράξεις μου ήταν καθαρές. Τόσο καθαρές που -αν και το παιχνίδι το παίζω με τους όρους των άλλων- εγώ μέσα από αυτούς τους όρους ένιωσα να κάνω το σωστό για μένα πάνω απ΄όλα. Μ' άρεσε ο εαυτός μου. Έσφυξε τα δόντια, πρόσεξε τί είπε, έπραξε αυτό που έκανε εκείνον να νιώθει καλά,   έριξε κρυφά ένα δάκρυ στο αυτοκίνητο και γύρισε σπίτι χαρούμενος. Γιατί, το happy end ξέρω πως είναι ακατόρθωτο, αλλά αφενός προσπάθησα, αφετέρου και ποτέ να μη μάθω την αλήθεια εγώ θα είμαι εντάξει με μένα. 

P.S. Έχεις νιώσει ποτέ δυνατός; Νιώθω πως μπορώ να φτάσω στην κορυφή πια. Σημάδι ωριμότητας; Δεν έχω συνηθίσει να νιώθω έτσι. Αλλά τώρα γίνομαι αυτό που μ' αρέσει να είμαι. 

6 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Αν είσαι ήσυχος με τη συνείδησή σου.. όλα καλά!!!

One of the people είπε...

@Hfaistiwnas. Ευτυχως...

ασωτος γιος είπε...

είναι τόσο ωραιο να σαι σίγουρος για τον εαυτό σου και τις πράξεις σου

One of the people είπε...

@ασωτος γιος. Γες σερ!

turigr είπε...

Το παν είναι να βρεις την ισορροπία: και καλός και κακός εκεί που πρέπει. Όλα με μέτρο όμως... μηδέν άγαν!

vjweb είπε...

Φαίνεται να βρίσκεις τον δρόμο σου...