ο εφιάλτης

Είναι η δεύτερη φορά που βλέπω τον ίδιο εφιάλτη... Άμα σου λέω εφιάλτης, εφιάλτης. Αμάν πια. Ούτε στον ύπνο μου δε μ' αφήνουν σε ησυχία. Μα γιατί; Είναι απλό, είναι αυτό που έλεγε η Μαλβίνα. Όσο θα είσαι μέσα στο μυαλό μου, δεν θα μπορείς να ησυχάσεις. Δεν θα μπορείς να προχωρήσεις. Και το πιστεύω αυτό. Άσε που είμαι κι εγώ μέσα στο μυαλό σου, γι' αυτό δεν ησυχάζω. Και μεταξύ μας δε θέλω να βγω, για λίγο ακόμα. Ξέρω πως τις επόμενες δεκαπέντε ημέρες δεν θα μου μιλήσεις. Δεν θα πάρεις καν. Ξέρω ότι περιμένεις να με ακούσεις στο ραδιόφωνο, να βεβαιωθείς ότι γύρισα πίσω, για να εμφανιστείς. Γιατί θα εμφανιστείς, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Ευτυχώς πήρα το εισιτήριο μου, αύριο πετάω μακριά. Πηγαίνω στο καταφύγιο μου. Μη σου φαίνεται περίεργο αλλά υπάρχει ένας τόπος που τον γνώρισα πριν μερικά χρόνια και για μένα λειτουργεί σαν καταφύγιο. Είναι ένας τόπος με απίστευτη ενέργεια. Με ανθρώπους φιλικούς. Με θάλασσα, και βουνά. Ένα χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο. Άσε που το πένθος αρχίζει σιγά σιγά και φεύγει. Και μ' αρέσει. Κάθε ημέρα και λίγο καλύτερα.
Χθες βράδυ συζήταγα μ' έναν φίλο για τα ζευγάρια γύρω μας. Δεν βλέπω και κανένα ευτυχισμένο. Έχω αρχίσει κι εκτιμώ τώρα πια, σιγά σιγά βέβαια, την ελευθερία μου. Εσείς;