all the times i cried

Κανονικά θα έπρεπε να είμαι χαρούμενος. Έχω την επιλογή να επιλέγω. Κάποτε πίστευα πως ούτε αυτό θα είχα, κι όμως να που μου συμβαίνει. Και το ότι μου συμβαίνει είναι ένα δείγμα της αλλαγής, της νέας ζωής. Ο χρόνος όμως με γυρίζει πίσω, και χάνεται αυτή η επιλογή γιατί στην πραγματικότητα λέω όχι σε οτιδήποτε εμφανιστεί. Γιατί τη ζωή που θέλω να ζήσω, δε νομίζω ότι μπορώ να την ξαναζήσω. Είναι εκείνα τα μικρά καθημερινά που δεν μπορεί κανείς ίσως να δώσει. Για τα μεγάλα πάλι ούτε λόγος. Αυτά κι αν είναι ακατόρθωτα. Και τελικά η επιλογή του να επιλέγω αναιρείται. Γιατί αυτό που θα 'θελα να μου συμβεί είναι αυτή η επικοινωνία, να μπορώ να σε θαυμάζω, να μαθαίνω από εσένα. Κι εσύ το ίδιο για εμένα. Κι ύστερα να έρχονται όλα όσα κάνουν δύο ζωές μαζί. Για 6,5 χρόνια σκέφτομαι πως όλα αυτά υπήρχαν. Όχι εξιδανικευμένα αλλά υπήρχαν. Κάποτε τέλειωσαν μεγάλα και μικρά μαζί. Τώρα ούτε αυτά υπάρχουν, ούτε και η προοπτική τους διαφαίνεται στο βάθος της κορυφογραμμής. Και σ' αυτή την περίπτωση τί κάνεις; Βάζεις νερό στο κρασί σου ή επιλέγεις τη μοναξιά; Αυτή την απάντηση προσπαθώ να βρω από χθες το βράδυ. Αν και μάλλον πολύ φοβάμαι πως νερό στο κρασί δοκίμασα να βάλω και δεν τα κατάφερα.


P.S. 1 Αφορμή γι' αυτό το post το παιδί που έλιωσε απέναντί μου να με κοιτά όλο το βράδυ. Τα σφηνάκια που με κέρασαν. O σερβιτότορος που μάλλον ενδιαφέρεται. Το τριαντάφυλλο που μου χάρισαν. Και η ατάκα των φίλων μου ότι έχω fun club.
P.S. 2 Αρχίζω πάλι δίαιτα. Να χάσω ότι απέμεινε.
P.S. 3 Νέοι στόχοι, κι όχι απολογισμοί. Αυτό να είναι το κλειδί, όσο πλησιάζει το τέλος της χρονιάς.
P.S. 4 Όλες αυτές οι σκέψεις έγιναν στο αυτοκίνητο τα ξημερώματα και στο cd έπαιζε το all the times i cried. Για τις αναμνήσεις που γύρισαν και τις έδιωξα, όταν παρκάρισα.