Αφιερώσεις κάνετε;

Πόσες φορές έχω ακούσει αυτή την ερώτηση; Πόσες φορές θέλω να απαντήσω όχι; Πόσες φορές λέω πείτε μου και θα δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για εσάς; Πόσες φορές κάνω κάτι για εσάς; Πόσες φορές θέλω να κάνω μια αφιέρωση; Κι όμως, όσο κι αν μας χαλάει το prestige -το ποιό;- το ραδιόφωνο είναι και αυτό. Είναι και η αφιέρωση. Κληρονομιά μιας άλλης εποχής, αλλά είναι κι αυτό. Κι αν το δεις λίγο πιο σφαιρικά -και παρατραβηγμένα λίγο- μπορεί και να ανήκει στην κουλτούρα του ρουσφετιού που έχει καλλιεργηθεί από την ίδρυση αυτού του κράτους. Μου κάνεις αφιέρωση, σε ακούω. Δε μου κάνεις, αλλάζω σταθμό. Κι όμως, όσο κι αν η αφιέρωση είναι παλιομοδίτικη, άλλο τόσο είναι και μια απλή απόδειξη της εξουσίας που μπορεί να έχει κάποιος που εκτίθεται στο μικρόφωνο στους ακροατές, οι οποίοι παραβλέπουν το ναρκισσισμό του και την ματαιοδοξία του, και τον θεωρούν σπουδαίο επειδή τους μιλάει- τι τους λέει είναι άλλο post. Υπάρχουν φορές όμως που αυτό το παλιομοδίτικο ραδιόφωνο, μπορεί να γίνει παιχνίδι. Παιχνίδι για δύο. Πομπός και δέκτης. Αποστολέας και παραλήπτης. Το μήνυμα είναι τα λόγια του τραγουδιού. Κι η αφιέρωση ο τρόπος να πεις κάτι. Απόψε σκέφτηκα ένα τίτλο τραγουδιού, που μου ταίριαξε σε μια εικόνα, χωρίς δεύτερες αναγνώσεις. Ένας τίτλος είναι μόνο. Και μπορεί αφιερώσεις να μην κάνουμε συνήθως στην εκπομπή, μια εξαίρεση παρακαλώ, να έχουμε να παίζουμε.

P.S. 1 Αφιερωμένο εξαιρετικά.

P.S. 2 To παιδί από την Κρήτη. Βασίλης Λέκκας. Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις. Στίχοι: Νίκος Γκάτσος. Ένα από τα 35 τραγούδια της Ρωμαϊκής Αγοράς.

P.S. 3 Κάνε κι εσύ μια αφιέρωση τώρα. Ο blogger one of the people χαρίζει... και πάει λέγοντας. Οι καλύτερες αφιερώσεις θα βγουν στον αέρα. (Λέμε τώρα...Ποτέ δεν ξέρεις...)