ο χρόνος που μετράει...

... σε λίγο δε θα είναι εδώ. Η σχέση μου με το χρόνο κάποτε ήταν δύσκολη. Ακόμα και απόψε, αυτό το βράδυ Παρασκευής, αν σκεφτώ το χρόνο στο σύνολό του, μου μοιάζει χαοτικός. Με τρομάζει. Γιατί στην πραγματικότητα τρέχει, παρότι πίστευα για χρόνια ότι δεν κυλούσε, και ήταν ακριβώς όπως η γη, που γυρίζε αργά. Ακόμα κι αυτή τώρα έχει πατήσει γκάζι και πηγαίνει πιο γρήγορα στο δικό της χάος. Ο χρόνος που μετράει, που λες, σε λίγο δεν θα είναι εδώ. Και πέρασε απίστευτα γρήγορα. Και περνάει ακόμα και θα συνεχίσει. Έτσι το νιώθω. Και δεν αναφέρομαι στο χρόνο, με τη μορφή του ημερολογιακού έτους, μόνο. Αναφέρομαι στο χρόνο, έτσι όπως τον αντιλαμβάνομαι. Ίσως είναι η πρώτη φορά, μετά από πολλά χρόνια, που δεν τον ορίζω ή καλύτερα δεν θέλω ή δεν μπορώ να τον ορίζω. Κι ας μου λείπει αυτό το συναίσθημα της προσμονής. Κι ας έχει αντικατασταθεί από ένα απέραντο κενό. Το κενό της απόλυτης τάξης, που όμως σημαίνει αταξία. Δεν μπορώ πλέον να παρακολουθήσω τίποτε, έτσι όπως το έκανα κάποτε. Ο χρόνος, εκτός των άλλων, τα άλλαξε όλα. Άλλαξε την ίδια μου τη ζωή. Το σκηνικό το διέλυσε, και αφού άφησα τα κομμάτια πίσω, τώρα με έβαλε στο κενό του. Το κενό χρόνου. Κι όπως και να τον δεις, θα τον μισήσεις. Καληνύχτα σας.