the boy i never met

Ο κόσμος στους δρόμους. Τυλιγμένος μέσα σε μαύρα παλτό και σε πολύχρωμα κασκόλ. Η πόλη γεμίζει φωτάκια. Πλησιάζουν Χριστούγεννα. Για μια στιγμή, στέκεται στη μέση του δρόμου και σκέφτεται πόσο γεμάτη ήταν αυτή η χρονιά. Τα είχε όλα. Όλα τα έζησε. Και τους χωρισμούς και τις αγάπες, και τις δουλειές και τα νέα ξεκινήματα. Χαμογελά και συνεχίζει. Αυτό όμως που κρατά καλά μέσα του είναι ότι άλλαξε ζωή. Άλλαξε κι ο ίδιος. Σταματά μπροστά στη βιτρίνα ενός εστιατορίου. Κοιτά τον κόσμο και σκέφτεται ότι έχει καιρό να βγει ραντεβού. Από εκείνα που έχεις αγωνία για το τι θα πεις και πως θα φανείς. Συνεχίζει. Τα μάτια του γεμίζουν δάκρυα. Και δεν είναι από λύπη. Είναι από μια ανάγκη ο χρόνος να γύριζε πίσω για να βεβαιωθεί ότι για κάποια πράγματα δεν έφταιγε μόνο εκείνος. Τί σημασία έχει τώρα πια, λέει στον εαυτό του. Ακόμα κι αν μπορούσε να αλλάξει τις καταστάσεις, έφτασε μέχρι εδώ. Φοβάται απλά, όπως όλος ο κόσμος μήπως δεν υπάρξει άλλο μισό. Κι αν δεν υπάρξει, θα γεμίσεις αλλιώς τη ζωή σου, του ψιθυρίζει μια φωνή. Κάνει να τις απαντήσει, αλλά η φωνή δεν υπάρχει πια. Κι εγώ που θέλω να μοιράζομαι; Να δίνω στους ανθρώπους; Ποτέ ξανά διερωτάται με παράπονο. Με μια κίνηση φοράει το κράνος του. Ανεβαίνει στη μηχανή του. Αφήνει τον αέρα να του χτυπήσει το πρόσωπο. Ο αέρας που χτυπά το πρόσωπό του με δύναμη τον αγριεύει. Ανεβαίνει την Κηφισίας. Σκέψεις ξανά. Και φωτάκια που αναβοσβήνουν. Ζητάω πολλά. Να κάνω εκπτώσεις ή να συνεχίσω για τα πολλά, αναρωτιέται. Κι αν τα πολλά δεν έρθουν ποτέ; Κι αν αφήνω τις ευκαιρίες να περνάνε έτσι, είναι η επόμενη σκέψη του. Κι απάντηση δεν έχει. Είναι καιρός τώρα που δεν μπορεί να απαντήσει σ' αυτό το ερώτημα.

P.S. 1 Ανεβαίνοντας την Κηφισίας, έστριψε δεξιά στην Αττική Οδό και πήγε αεροδρόμιο.
P.S. 2 Θυμήθηκε την τελευταία φορά που έβγαλε one way ticket για το Charles de Gaulle.
P.S. 3 Έφτασε στο γκισέ της Air France. Στάθηκε για λίγο. Ήθελε πολύ να βρεθούν στο Παρίσι. Να ερωτευτούν. Να αγαπηθούν. Να ζήσουν. Όσα δεν έζησαν, κι όσα δε θα ζήσουν. Γυρίζει την πλάτη. Προχωρά προς την έξοδο. Κι όσα δε θα ζήσουν.