Δολοφονία, άδικος, θάνατος, οργή, θυμός, αγανάκτηση, λύπη, θλίψη, υπερβολή, χάος, σκοπιμότητες, μικροπολιτικός, φόβος, τρομοκρατία, ανυπαρξία, τραγικός, ψυχραιμία, πανικός, καταστροφή, συνθήματα, νεκροταφείο, πορεία, περιφρούρηση, φωτιά, ξύλο, πλιάτσικο, αστυνομία, ρεπορτάζ, βόμβες, τραυματισμοί, ανοησία, επεισόδια, ανεγκέφαλοι, θύματα, κυβέρνηση, ανύπαρκτη, εξέγερση, λαϊκός, εκτόνωση, κουκουλοφόροι, αντιεξουσιαστές, λαϊκισμός, δημοκρατία, βία... Πολλές λέξεις. Λέξεις. Για μέρες κρατάνε. Κι όμως ένα παιδί δεν είναι εδώ. Κάποιος αποφάσισε πως δεν "έπρεπε" να είναι εδώ. Αυτό είναι πόνος.
Είμαι στο φανάρι. Μόλις έχω φύγει από το γραφείο. Το μυαλό κολλημένο στη δουλειά. Ξέρεις αυτό το dizzy, που θες λίγη ώρα μέχρι να συνέλθεις. Κι όπως είμαι στον κόσμο μου, ακούω κάποιον να μου λέει "γειά σου φιλαράκι, ωραία βέσπα". Γυρίζω, τον κοιτάζω και μένω μαλάκας. Βλέπω μια vespa βεραμάν, ένα ψηλό αγόρι αξύριστο, να φοράει το ίδιο κράνος με μένα (στα χρώματα της Ιταλίας-το δικό μου είναι french) και να μου λέει πόσο του αρέσει η vespa μου που δεν έχει αυτοκόλλητα επάνω. Μέχρι να συνειδητοποιήσω τί μου συμβαίνει, ρίχνω και κλεφτές ματιές στο φανάρι (γιατί δε χάλασε να μείνει για πάντα κόκκινο το ρημάδι;), νιώθω ότι κάποιος μου κάνει πλάκα. Όχι τίποτε άλλο, αλλά ήμουν φουρκισμένος με τη δουλειά και δεν το είχα σε τίποτα να τα χώσω. Σε κλάσματα δευτερολέπτου καταλαβαίνω ότι δεν είναι πλάκα. Κι εκεί αρχίζει ο πανικός. Φοβάμαι ότι θα χάσω τα λόγια μου γι' αυτό ρίχνω την κουβέντα στον ανεμοθώρακα. Είχε τον μεγάλο εκείνος. Τον κοιτάζω, κι από τη μια σκέφτομαι ότι δεν είναι gay, από την άλλη προσέχω το καρώ παντελόνι, τα δερμάτινα γάντια και την puma bag. Λες; Το φανάρι πράσινο, φεύγει γρήγορα, σα να θέλει να τον κυνηγήσω μέσα στα αυτοκίνητα. Εγώ μαλάκας, έτσι. Αγέλαστος πέτρα. Δεν παίζει. Κόλλησα. Μη σου πω κόπηκα. Είναι κούκλος και το έχει. Είναι ότι πιο ωραίο μου έχει συμβεί σ' αυτή την πόλη. Κάποια στιγμή γκαζώνω. Στο επόμενο φανάρι τον έχω πλησιάσει αλλά πάλι μου ξεφεύγει. Στο μεθεπόμενο τον έχω. Μόνο που από την αγωνία να τον προλάβω δεν έχω σκεφτεί τι να του πω. Τον ρωτάω το όνομά του. Μου λέει για την μπαγκαζιέρα που του χάλασε και μου απαντά ένα ιταλικό όνομα. ''Ιταλός;'' ''Όχι, κολλημένος με την Ιταλία. Εσύ με τη Γαλλία.'' ''Δε φαίνεται;'' ''Θέλω να πάω με τη vespa Ιταλία, αλλά δεν έχω παρέα.'' ''Πάμε μαζί.'' Προχωράμε παράλληλα. Τί να κάνω, τί να κάνω, αναρωτιέμαι. ''Λοιπόν, θα τρέξω μπροστά'', μου λέει, ''βεραμάν είναι η vespa μου, δεν κυκλοφορούν πολλές στην Αθήνα, αν με δεις μίλα μου''. Τον βλέπω να φεύγει και έχω νιώσει πως έχουν ανάψει βεγγαλικά. Σαν να έπεφταν όση ώρα μιλάγαμε πυροτεχνήματα. Συνειδητοποιώ πως θέλω να τον συναντήσω, να τον γνωρίσω. Μη σου πω, τον θέλω κολασμένα. Είναι; Δεν είναι gay; Ένα μίνι συμβούλιο με τους φίλους στα τηλέφωνα και δεν αποκλείσαμε κανένα ενδεχόμενο. Να γράψεις στο Σε είδα. Θα γράψω. Δυο φορές γράψανε για μένα, το χρωστάω κι εγώ σε κάποιον. Μην είμαι αχάριστος. Μέχρι και στις αναζητήσεις του Ερυθρού Σταυρού θα καταφύγω. Ο Σ. που είναι η νέα και πολύ αγαπημένη μου KGB μέχρι και στο facebook έψαξε. Άλλά δεν βρήκαμε κάτι. Όλο αυτό το συναίσθημα που μένεις μαλάκας, και θες να μιλήσεις και κολλάς, σα να μην ανταποκρίνεται το σύστημα, είχα καιρό να το ζήσω. Γι' αυτό αν είναι φίλος σας αυτός ο κάποιος, ο κούκλος, θα έχετε κάνει ένα ψυχικό, μέρες που έρχονται. Να του πείτε ότι τον ψάχνω. 
