σαν παλιό σινεμά

Άκουγα φίλους να λένε ότι η ζωή ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει και βαριόμουν αφόρητα αυτό το κλισέ. Γιατί απλά δεν μου είχε συμβεί μέχρι τώρα. Κι ένα βράδυ Δευτέρας, κάπου εκεί στην Πλατεία Προσκόπων σε είδα, με είδες. Δεύτερη συνάντηση. Μετά από δώδεκα χρόνια. Σαν χτες. Όπως παλιά. Και μετά σ' ένα μαγαζάκι που έπαιζε τις μουσικές μας και μετά στο σπίτι σου. Να σε κοιτάω, να με κοιτάς. Να θέλω να κρατήσω αυτή την εικόνα. Να σ' αγαπάω. Με ένα περίεργο τρόπο δικό μου. Να μ' αγαπάς. Να είναι όλα παλιά και καινούρια μαζί. Να είμαι ευτυχισμένος. Είσαι ευτυχισμένος; Να μου λες για το τώρα και να το ζω. Κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού να ονειρεύομαι. Να σκέφτομαι. Να αγχώνομαι. Να κάνουμε έρωτα. Σαν ψέμα; Σαν παραμύθι; Σαν να μην πέρασε μια μερα. Να είμαστε ένα. Λιώμα από το ποτό κι από το άγχος κι από το αντάμωμα ξανά. Να κάνουμε όσα δεν κάναμε τότε. Πριν δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Να ακουμπάμε ο ένας στο πρόσωπο του άλλου. Σ' αγαπώ μου είπες. Σ' αγαπώ σου απάντησα. Τώρα. Σήμερα. Σ' αγαπώ. Να μου μιλάς σιγανά στ' αφτί γιατί ξυπνήσαν τη νύχτα αυτή παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί.