οι μέρες που διχάζουν

Τί γίνεται όταν ο παλιός σου εαυτός έρχεται σε αντιπαλότητα με τον καινούριο; Τί γίνεται όταν όσοι είναι δίπλα σου δεν ξέρουν τι τους γίνεται; Τί γίνεται όταν τους βλέπεις όλους να παίζουν; Τί γίνεται όταν αυτό που θες δεν υπάρχει; Τί γίνεται όταν μπερδεύεσαι από τις συμπεριφορές των άλλων; Τί γίνεται όταν νιώθεις μόνος; Τί γίνεται όταν μαθαίνεις ότι το κάρμα σου είναι Λέοντας και Δίδυμος; Τί γίνεται όταν ξοδεύεις πολλά λεφτά σε μια περίοδο κρίσης; Τί γίνεται όταν δουλεύεις μέρα και νύχτα; Τί γίνεται όταν σου λείπει κάποιος; Τί γίνεται όταν περιμένεις επιτέλους τις διακοπές του Πάσχα; Τί γίνεται όταν αυτός που σου αρέσει είναι πρώην γνωστού σου; Αλλά γιατί κι αυτός να διαφέρει από τους άλλους; Τί γίνεται όταν όλα μέσα σου είναι τόσο σκατά και μπερδεμένα; Τί γίνεται όταν δε σου αρέσει τίποτα; Τί γίνεται όταν αφήνεσαι στον υπερκαταναλωτισμό; Τί γίνεται όταν είσαι το επίκεντρο; Τί γίνεται όταν κλέβεις την παράσταση; Τί γίνεται όταν λιώνεις στις δημόσιες σχέσεις; Τί γίνεται όταν τρως πόρτα; Τί γίνεται όταν ρίχνεις χυλόπιτα; Τί γίνεται όταν κλείνεις την πόρτα και είσαι μόνος στο σπίτι; Τί; Τίποτα.

P.S. 1 Όποιος μιλά ισπανικά ίσως καταλάβει αυτούς τους μοναδικούς στίχους από το τραγούδι της Luz Casal, Lo eres todo!
P.S. 2 Όλα καινούρια, όλα από την αρχή. Αυτό είναι το ζητούμενο. Σα να αρχίζει τώρα η ζωή. Να ξεχάσω το κακό παρελθόν, σαν τώρα να καταγράφονται οι πρώτες πληροφορίες στο σκληρό δίσκο.

ματαιότητα και ματαιοδοξία

Στην τελευταία συνεδρία με την πολυαγαπημένη μου "Ψ" συζητήσαμε κάτι που δεν είχαμε συζητήσει τόσο καιρό. Την ματαιότητα. Η αλήθεια είναι πως αυτό είναι κομμάτι του καθένα. Το έχει και το κουβαλά. Άλλος το βγάζει στην επιφάνεια, κι άλλος το κρύβει καλά. Εγώ το κουβαλάω πολλά χρόνια. Ακόμα και στις υποτιθέμενες στιγμές ευτυχίας μου, κάπου εκεί στην άκρη του μυαλού μου υπήρχε. Κι αυτή η ματαιότητα, που εκφράζεται ως ματαιοδοξία, πηγάζει από το γεγονός ότι γνωρίζουμε το τέλος μας. Μοναχικό, σ' ένα κρεβάτι, να αφήνουμε το θάνατο να μας παίρνει από τη ζωή που μας δίνει. Και μη μου πεις ότι το θέμα είναι τί κάνουμε όσο ζούμε. Όλα αυτά είναι γνωστά. Προσπαθούμε διαρκώς. Και πολύ. Ταλαιπωρούμαστε. Χάνουμε τις στιγμές. Αφήνουμε το φόβο να μας παρασύρει. Μιζεριάζουμε και ψάχνουμε τάχα μου για το καλύτερο. Μα ποιο είναι επιτέλους αυτό το καλύτερο; Μόνιμα ανικανοποίητοι από τη ζωή μας πορευόμαστε προς το θάνατο. Και γιατί καλούμαστε να ζούμε; Κι η ματαιοδοξία μας ένα παιχνίδι είναι για υστεροφημία. Μέσα από αυτή καλύπτουμε το φόβο και τη ματαιότητά μας. Τόσο ξεκάθαρα είναι τα πράγματα για μένα. Και κάποιες φορές υποσυνείδητα εγκλωβίζομαι από αυτές τις σκέψεις και βάζω τρικλοποδιές στον εαυτο μου. Σήμερα αναρωτιέμαι πάλι γιατί χτες αγόρασα το travel spray του αρώματός μου για να το έχω στη τσάντα μου, γιατί πήρα τέσσερα μπουκάλια αφρόλουτρο, τρία διαφορετικά shampoo επαγγελματικά, γιατί πήρα ακόμα ένα jean Girbaud, μία ζώνη Margiela, ένα shirt Girbaud, και κρέμασα τις τσάντες στη vespa μου για μια απόσταση πέντε λεπτών που κανείς δεν με είδε και δεν πρόσεξε πόσο stylish είμαι. Και κουρέλια να φορούσα πάλι το ίδιο θα ήταν. Κι από την άλλη δεν πάω σε μεγαλύτερο σπίτι γιατί δεν έχει κανένα νόημα. Δεν κάνω τραπέζια σπίτι μου όπως παλιά γιατί δε θέλω αναμνήσεις. Δεν αφήνω κανέναν άνθρωπο να με πλησιάσει γιατί θα φύγει. Ματαιοδοξία. Και Ματαιότητα. Είναι ένα ωραιότατο tripaki που μπαίνεις για να κρύψεις το φόβο ότι όλα όσα γίνονται δεν έχουν καμία αξία και κανένα νόημα. Ό,τι αρχίζει, τελειώνει. Γι΄αυτό και δεν αρχίζω τίποτα πια. Ή καλύτερα φοβάμαι να αρχίσω. Γιατί δεν θέλω να δω το τέλος. Μου αρκούν τέσσερα διαφορετικά τελειώματα που είδα στη ζωή. Γιατί ακόμα ένα; Προσπαθώ να βρω μια άκρη σε αυτό, αλλά όσο περνούν τα χρόνια γίνεται όλο και πιο έντονο μέσα μου. Γιατί έξω μου προσπαθώ να κυκλοφορώ με την πανοπλία μου. Πρόσφατα κάποιος άνθρωπος μου είπε ότι εσύ πρέπει να προχωράς και να μην κοιτάς γύρω σου, να σε κοιτάνε οι άλλοι, να σε ψάχνουν. Μου είπε ότι τα έχω όλα. Κι όμως, δεν τα μοιράζομαι αυτά τα "όλα". Γιατί είναι μάταιο. Ας κατηγορηθώ για ματαιοδοξία λοιπόν. Κι ας δικαστώ για ματαιότητα σ΄αυτή τη ζωή. Κι αφού κριθώ ένοχος ας αγαπηθώ, από όσους αγάπησα και δεν αγάπησα. Γιατί για μένα, μόνο η αγάπη είναι το αντίδοτο. Η αιώνια.

P.S. 1 Γιατί έπρεπε να έχω αυτό το πρότυπο για γονείς που είναι 30 χρόνια μαζί; Κι αυτό εγκλωβιστικό είναι όταν ασυνείδητα θες να το αναπαραγάγεις.
P.S. 2 Θα ήθελα να είμαι βλάκας. Ώρες ώρες ναι.

the visit

I’ve lost so many things these years / that I’ll be finding them around in life / friends, books, careers, lovers, houses that I’ve changed like gloves / Sunny or cloudy, plenty or empty / All my walls are reached by light / So when you’ll come visit / You’ll keep your shoes on / When you’ll come visit / you’ll see my heritage around me / When you’ll come visit I’ll keep you company / When you’ll come visit / You can look straight in my eyes / I have no fears / You can come at any time / For my life now reflects the light / And you can see it from eyes / You can see it from my hands / I just face the things I have infront / So when you’ll come visit / You’ll keep your shoes on / When you’ll come visit / you’ll see my heritage around me / When you’ll come visit I’ll keep you company / When you’ll come visit / When you’ll come visit I’ll offer you my company

P.S. 1 Η ζωή μου όλη...
P.S. 2 Christopher Plunder-The visit from the album Parts.

τo χαμένo όνειρo

Για φαντάσου ξαφνικά, όλη η πόλη να συντονιζόταν σε ένα ραδιόφωνο. Ο εκφωνητής, με μια γλυκιά μπάσα φωνή να έλεγε ας δυναμώσουμε όλοι τώρα τον ήχο για να ακουστεί η μελωδία που έρχεται σε όλη την Αθήνα, όσο πιο δυνατά και πιο πολύ γίνεται, να φτάσει στους ανθρώπους που ο καθένας θέλει, να ταξιδέψει πάνω από τον ουρανό και να κατακλείσει τις καρδιές μας, να μπει από ένα ανοιχτό παράθυρο και να συναντήσει κι έναν άνθρωπο...Κι αυτό το τραγούδι είναι η μελωδία του Μάνου Χατζιδάκι από τα 30 νυχτερινά, Το βαλς των χαμένων ονείρων. Κι από το ανοιχτό παράθυρο, που μπαίνει το ανοιξιάτικο αεράκι, φτάνει και αυτός ο ήχος σ' αυτόν τον άνθρωπο. Σηκώνεται και κοιτά στο δρόμο νομίζοντας ότι ζει μια καντάδα, αλλά καταλαβαίνει ότι ο ήχος βγαίνει από παντού. Από τα σπίτια, τα καταστήματα, τα αυτοκίνητα. Νιώθει να τον κοιτάνε όλοι. Γιατί είναι ο μόνος που δεν έχει ανοίξει το ραδιόφωνο. Αντιλαμβάνεται πως κάποιοι σιγοψιθυρίζουν κάτι γι' αυτόν στον κατάμεστο δρόμο, έξω από το σπίτι του. Όλοι έχουν σταματήσει και τον κοιτούν. Τα αυτοκίνητα είναι ακινητοποιημένα. Κάποιοι νεαροί του φωνάζουν. Κατέβα. Τρέξε. Τώρα. Τρέξε. Μην χάνεις τη στιγμή. Κι εκείνος φεύγει τρέχοντας. Περνά ανάμεσα από τα αυτοκίνητα. Νιώθει να πετάει. Βιάζεται να φτάσει εκεί απ' όπου ο ήχος ξεκινά. Ο εκφωνητής έχει πια αποχαιρετίσει το κοινό και βγαίνει στο δρόμο. Η εκπομπή έχει τελειώσει και η πόλη συνεχίζει να κινείται. Ο ήλιος που δύει σιγά σιγά φωτίζει το πρόσωπό του, αλλά η μελαγχολία στο βλέμα του παγωμένη. Ξαφνικά νιώθει κάποιον από μακριά να τον κοιτάει. Δυνατά. Σα να μη μπορεί να του αντισταθεί. Ξέρει ότι είναι αυτός. Εκείνος. Ο άνθρωπος. Τον πλησιάζει κι άλλο. Κι άλλο. Τον κοιτά μέσα στα μάτια. Του χαμογελά. Ένα δάκρυ κυλά. Του ξεφεύγει. Κι εκείνος του λέει Ήρθα, του κρατά το χέρι, τον φιλά στο μάγουλο, τον παίρνει αγκαλιά, του σκουπίζει το δάκρυ και κατηφορίζουν αμίλητοι στη μεγάλη λεωφόρο. Σταματούν. Ξανακοιτιούνται. Φιλιούνται. Στο στόμα. Αυτή τη φορά ας γίνει το όνειρο, του ψιθυρίζει εκείνος. Κι όπως σουρουπώνει τον σφίγγει όλο και πιο δυνατά πάνω του και χάνονται στα φωτάκια των αυτοκινήτων που τρέχουν στη μεγάλη λεωφόρο.

μαζί

Ούτε μια ρυτίδα σου θα γράφει το όνομά μου
ούτε σε μι' αγρύπνια σου εμένα θα σκεφτείς
Αν μ' έβλεπες σ' αυτή την κατρακύλα
παρ' όλη την ξεφτίλα, θα ήθελα να 'ρθεις.
Ούτε που θυμάσαι τη μάρκα που καπνίζω
και ας μην ξεχωρίζω εσένα απ' τον Θεό
Αν ήξερες πόσο πολύ πονάει η ζήλια
θα έτρεχες με χίλια για λίγο να σε δω.
Μαζί
Αλλιώς το είχα συνηθίσει
μ' εσένα είχα σκηνοθετήσει
όλη μου τη ζωή.
Μαζί
Όταν σε είχα συναντήσει
είχε η καρδιά αλλαξοπιστήσει
και ήθελε μαζί.
Λέω στον καθρέφτη μου
πως είμαι ένας καημένος
που περιμένω άδικα, κι αυτός τι να μου πει
Το μέγεθος σε κάθε προδοσία
σημαίνει στην ουσία πόσο έχεις φιληθεί.

P.S. 1 Στον (...)
P.S. 2 Το τραγούδι έγραψε ο Σταμάτης Χατζηευσταθίου και περιλαμβάνεται στο δίσκο του "Από κουρέλια νυφικό". Τραγουδάει ο Κώστας Μακεδόνας.

αντίδραση

Κάθε δράση έχει αντίδραση. Προχωράμε. Κάθε άνθρωπος έχει τα κουσούρια του. Κατανοητό. Κάθε στιγμή δεν είναι ίδια. Πού να το ξέρεις θα μου πεις; Εντάξει. Αλλά, επειδή κατανάλωσα πολύ ενέργεια τώρα τελευταία και μου σπάσανε κάπως τα νεύρα, αλλάχ πελισινίβερσι που λένε και στα μέρη μου, οπότε εγώ μπελάδες άλλους δε θέλω. Κι επειδή θέλω πενταήμερη, βάζω έναν Αγγελάκα στο cd και ταξιδεύω. Με το νου. Κι αν θες κι εσύ έλα. Εντάξει, βιάζομαι σ΄αυτή τη ζωή. Πάει μόνο του το πόδι στο γκάζι. Κι έπεσα και μέσα στην ίδια μου την παγίδα. Επειδή πήρα καλό βαθμό στις προηγούμενες εξετάσεις πήγα στο χθεσινό διαγώνισμα αδιάβαστος. Εμ, καλά να πάθω. Νόμιζα ότι τα θυμώμουν βλέπεις. Ας πρόσεχα. Μπελάς είναι βρε παιδί μου οι εξετάσεις. Γι' αυτό τα νεύρα κρόσια. Είμαι αντιδραστικό στοιχείο και αναρχική καρδιά, που λέει και το τραγούδι. Δε βαριέσαι. Θέλει δυνατούς παίκτες αυτή η ζωή. Δε φταίω εγώ που ακόμα κάποιος με είπε πανέξυπνο. Μόνο που το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται. Κι εγώ πιάστηκα. Όπως κατάλαβες δε μπορώ να την καταλάβω τη λογική των ανθρώπων. Κι εκείνοι εμένα. Με φοβούνται. Κι εγώ τους φοβάμαι. Γιατί άλλα λένε κι άλλα κάνουν.

ο έρωτας κι ο θάνατος

Το πρωί είχα ένα meeting αλλά έκανα ότι το ξέχασα κι έτσι πήγα μια βόλτα με τη vespa μου. Τί βόλτα δηλαδή, κάτι πράγματα για φωτογράφηση, τα dvd που είχα δανειστεί, κάτι Margiela από το καθαριστήριο. Δε φόρεσα κράνος και ένιωθα μια απίθανη ελευθερία. Σκεφτόμουν διαρκώς τη χθεσινοβραδινή κουβέντα που είχα με την "Ψ" μου, και όταν πια έφτασα στο γραφείο μπήκα στο πρώτο ραντεβού της ημέρας. Μια συνάντηση με μια συνάδελφο που ήθελα να της αναθέσω μια καινούρια δουλειά. Κι εκείνη άρχισε να μου διηγείται το θέμα που έχει με τη μητέρα της, η οποία είναι μεγάλη σε ηλικία και αντιμετωπίζει κάποια προβλήματα υγείας. Μου μιλά για ώρα για τα προβλήματά της, τον άντρα της, τη σχέση τους κι εγώ κοιτάζω έξω από το παράθυρο και σκέφτομαι πόσο ωραία είναι να έχεις μια σχέση στην οποία να βασίζεσαι. Νιώθω ωραία που κάποιος δίπλα μου ζει ένα πραγματικό γάμο. Και σκέφτομαι ότι εμένα μάλλον δεν θα μου συμβεί. Who cares? Βλέπεις φρόντισα να "παντρευτώ" νωρίς και να "χωρίσω" επίσης νωρίς. "Κι όσο μεγαλώνω, μου φαίνεται όλο και πιο δύσκολο να βρω τον κατάλληλο άνθρωπο. Τέλος πάντων. Έχει ήλιο έξω ας μην συγχυστώ πάλι και κυρίως ας μην κάνω μαύρες σκέψεις. Αφού μου το είπε, πρέπει να πας διακοπές. Μα οι διακοπές τόσα χρόνια στη ζωή μου ήταν συνυφασμένες με τον σύντροφό μου. Πού να τρέχω μόνος μου πάλι; Το έκανα δύο φορές, φτάνει πια. Βαριέμαι τη μοναξιά των single διακοπών." Επιστρέφω στο τραπέζι των συσκέψεων. Αναλύω στην αγαπημένη μου συνάδελφο, που τη βλέπω κάπως πιο παρηγορητικά πια, καθώς εκείνη μου ανοίγεται. Μιλάμε πια για τη δουλειά, αλλά το μυαλό μου πάλι έξω από το παράθυρο. Θέλω πολύ να ξεστομίσω αυτό που σκέφτομαι, αλλά κρατιέμαι. Τόση ώρα ο νους μου έχει κολλήσει στη φράση της "από τη μέρα που πέθανε ο πατέρας μου, η μαμά έπεσε σε κατάθλιψη". Σηκώνομαι να φέρω τα τσιγάρα μου από το γραφείο και ξανακοιτάω έξω ενώ της αναθέτω κάποια πράγματα. "Όλη μας τη ζωή ψάχνουμε για τον ιδανικό σύντροφο. Κάποια στιγμή τον βρίσκουμε, κι έρχεται μια μέρα που αυτός πεθαίνει. Και πάλι επιστρέφουμε στο σημείο μηδέν. Ανήμποροι και γέροι. Κι όσοι έχουν κανένα παιδί είναι τυχεροί. Δε σφάξανε. Σιγά μην ξανακάνω σχέση. Γιατί για να πεθάνει; Ο έρωτας κι ο θάνατος είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος". Ο ήλιος έχει αρχίσει να κρύβεται πίσω από τα σύννεφα, κι εγώ παθαίνω τη γνωστή μου υπαρξιακή ματαιότητα, οπότε συνέρχομαι, ανάβοντας ένα τσιγάρο. Ευτυχώς φεύγουν αυτές οι σκέψεις αλλά η κουβέντα ξαναγυρνά στις σχέσεις. Τότε η πολύ καλή συνάδελφος μου λέει το κορυφαίο, "όταν ένας άνθρωπος θέλει να είναι μαζί σου και θες κι εσύ, δεν μπορεί καμία άλλη παράμετρος να μπει σε αυτό. Όταν παρεισφρύσουν τα γιατί και τα πώς θέλει να είναι ο άλλος μαζί σου, τότε δεν οδηγεί πουθενά το πράγμα. Θέλει κάποιος να είναι μαζί σου. Τότε τελεία και παύλα. Τότε κάνεις την πραγματική και ώριμη σχέση". "Αυτό πού το πουλάνε;" της απαντάω γιατί νομίζω ότι δεν υπάρχει. Εξάλλου ο έρωτας είναι πάντα ένας θάνατος. Μου αρκεί να πεθάνω πρώτος.

P.S. 1 Θα δω παλιό Pedro Almodovar απόψε.
P.S. 2 Τελικά όλα είναι μάταια;
P.S. 3 Προσπαθώ να αφομοιώσω από χθες αυτά που είπα με την "Ψ" μου και το μυαλό συνέχεια φεύγει. Σα να αρνείται να τα δεχτεί. Η δύναμη της γαμημένης συνήθειας πότε θα εξαντληθεί;
P.S. 4 Θέλω έναν κανονικό άνθρωπο δίπλα μου. Αυτό λέω να είναι το επόμενο post. Ουφ!

αυτοκίνητα

''Αναρωτήθηκα αφού είδα την διαφήμιση στην τηλεόραση. Αυτήν που παίζει εδώ και κάτι εβδομάδες, με την τύπισσα που γδέρνει το αυτοκίνητο (του γκόμενου;) με τη διαμαντόπετρα... Γιατί κολλάμε τόσο με τα αυτοκίνητα ανθρώπων που πέρασαν από τη ζωή μας; Τι μας δένει με αυτά; Τι αντιπροσωπεύουν; Χάνουμε κάτι εκεί μέσα; Έχω μείνει να κυνηγάω αρκετά αυτοκίνητα... Αναγνωρίζω τη μάρκα και κοιτάζω μέσα να δω το πρόσωπο που συνέδεσα το μοντέλο και το χρώμα. Βλακεία μου... ποτέ δεν θυμάμαι πινακίδες. Βλέπω το αυτοκίνητο και ταράζομαι προκαταβολικά, λες και υπήρχε περίπτωση να "κάτσει" και να πέσω στο ένα. Ψάχνω να δω πρόσωπο. Να δω τις αλλαγές. Να αναγνωρίσω σημάδια. Να ταραχτώ στη θέα άλλων στη θέση του συνοδηγού. Στη θέση... Ίσως αυτό να είναι τελικά. Μας δίνουν μια "θέση". Εκεί, μέσα στο αυτοκίνητο. Αναγνωρίζεται ο συνοδηγός σαν σύντροφος, σαν φίλος, σαν πολύ οικείο πρόσωπο. Δεν θα μπορούσε να είναι ένας ξένος που έκανε ωτοστόπ, μια γυναίκα που προσφερθήκαμε να βοηθήσουμε με τα ψώνια. Αμέσως βγαίνουν τα συμπεράσματα. Παλιά (ακόμα και τώρα μάλλον) η σύζυγος πάντα μπροστά, εκτός κι αν το αυτοκίνητο φιλοξενούσε φιλικό ζευγάρι. Τότε οι άντρες ήταν μπροστά, οι γυναίκες "να λένε" πίσω "τα δικά τους". Κι αν τύχαινε να δει κανείς άλλη γυναίκα στη θέση του συνοδηγού, θέση δικαιωματικά και αποκλειστικά της συζύγου, γινόταν το μακελειό. Είναι η θέση που σου δίνει την απόλυτη πρόσβαση στον οδηγό. Κοντά στα πόδια του, στα χέρια, στο σβέρκο. Κοντά στη μουσική. Για να κάνεις υποσημείωση τις διαθέσεις. Κοντά στο κοντέρ για να ελεγχεις την ταχύτητα και να τονιζεις πόσο νοιάζεσαι τον άλλο και δεν θες να σκοτωθεί (να σκοτωθείτε γιατι σκέφτεσαι και λίγο τον εαυτούλη σου), και να τον εκνευρίζεις με παρατηρήσεις και άστοχες οδηγίες........ (Συνεχίζεται)''

P.S. 1 Αυτό το κείμενο γράφτηκε από τον sottovoce-aparajito πριν 2 χρόνια. Ποτέ δεν το συνέχισε. Κι έτσι πήρα την πρωτοβουλία να του δώσω ξανά ζωή. Αρχικά σκέφτηκα να το συνεχίσω εγώ, αλλά μετά αποφάσισα να του δώσω απλά ξανά ζωή. Γιατί;
P.S 2 Γιατί θυμάμαι με τη Δ. πόσες φορές κυνηγάγαμε ένα κόκκινο Skoda κι ένα άσπρο Peugeot στα Πατήσια.
P.S. 3 Γιατί ταράζομαι όταν βλέπω μαύρο Renault Twingo.
P.S. 3 Γιατί για πάρα πολλά χρόνια έψαχνα ένα Ford Fiesta.
P.S. 4 Γιατί πρόσφατα κοίταζα για ένα μηχανάκι.
P.S. 5 Γιατί άραγε έχει κυνηγήσει κανείς ένα Golf και μία Vespa; Έχει νοιαστεί κανείς ποιός οδηγεί κι αν υπάρχει συνεπιβάτης;
P.S. 5 Ευτυχώς πάντως οι υπόλοιποι δεν οδηγούσαν, οπότε δεν έχω και πολλές επιλογές.

κι έτσι ξαφνικά, όπως θα μπαίνει η άνοιξη...

Κοιτάζω έξω από το μεγάλο μου παράθυρο και συνειδητοποιώ πως η άνοιξη είναι εδώ. Ένας δυνατός ήλιος φωτίζει ξανά. Και οι ακτίνες του φτάνουν μέχρι τον μέσα κόσμο μου. Δεν τον ζεσταίνουν, ούτε τον φωτίζουν. Ό,τι γυαλίζει δεν είναι χρυσός πια στη δική μου ζωή. Όλα έχουν μία συγκεκριμένη τιμή και αξία, και μόνο έτσι θέλω να τα βλέπω. Τίποτα υπερτιμημένο. Τίποτα πιο πολύ απ' ότι είναι. Ο χειμώνας που τελειώνει δύσκολος. Με πολλά σκαμπανεβάσματα. Με πισωγυρίσματα κι αλλαγές. Είναι ο πρώτος χειμώνας μιας single ζωής. Επικεντρώθηκα στη δουλειά και κατάφερα αρκετά πράγματα. Σαν να ξεκλείδωσα κάποιες πόρτες. Τις τελευταίες μέρες έκανα ένα μικρό διάλλειμα και σε λίγο σκέφτομαι να πατήσω πάλι γκάζι και να προχωρήσω κι άλλο με τα επαγγελματικά. Δεν ξέρω γιατί κάνω ένα μικρό απολογισμό στο ξεκίνημα της νέας εποχής, ίσως γιατί είδα ότι κάποια στοιχήματα που έβαλα τα κέρδισα. Ξέρω ότι η άνοιξη με βρίσκει δυνατό, συνειδητοποιημένο, ισορροπημένο, μελαγχολικό, αλλά εδώ. Δεν ήξερα πώς είναι να είσαι εντελώς μόνος. Τώρα έμαθα. Κι έμαθα ότι δεν πρέπει η ζωή μας να στηρίζεται σε κανέναν άλλον άνθρωπο. Από τα μέσα του καλοκαιριού και μετά που έμεινα μόνος γνώρισα πολλούς ανθρώπους. Μελέτησα πολλές συμπεριφορές και τρόπους, μα πάνω απ' όλα έμαθα καλύτερα ποιος είμαι εγώ. Μπορεί η διαδικασία να ήταν επίπονη, όμως τώρα με ξέρω καλύτερα και κυρίως άλλαξα όσα με ενοχλούσαν σε μένα. Όσα με εμπόδιζαν. Τώρα ξέρω τί είναι αυτό που θέλω, και ξέρω ότι προτιμώ να έρθει να με βρει εκείνο. Έτσι λοιπόν, κοιτάζω μπροστά. Όλα όσα θα έρθουν και θα είναι ωραία. Όλα όσα πρέπει να δουλέψω με τον εαυτό μου. Εκείνα που θα μου δώσουν τη ζωή που θέλω, όπως τη θέλω. Γιατί ακόμα μου λείπουν κάποια πράγματα. Κάποιοι άνθρωποι, κάποια συναισθήματα, κάποιες εμπειρίες. Αλλά έτσι ξαφνικά όπως θα μπαίνει η άνοιξη θα περπατώ στους δρόμους της πόλης, θα οδηγώ τη vespa μου, θα ανοίγω το παράθυρό μου διάπλατα, θα ντύνομαι περίεργα, θα παίζω με τα χρώματα, θα σχεδιάζω ταξίδια και θα είμαι εγώ.

P.S. 1 Πριν δύο ημέρες κάποιος μου είπε ότι το χαμόγελό μου, αρκεί.
P.S. 2 Ο ίδιος άνθρωπος μου είπε ότι με περιτριγυρίζουν πολλοί, αλλά δεν τους βλέπω.
P.S. 3 Πρώτη φορά μέσα μου δεν αρνήθηκα αυτό που άκουσα. Γιατί ξέρω πως η δική μου ομορφιά είναι αυτό που είμαι. Και είμαι πολύ περισσότερα απ' όσα προβάλω.
P.S. 4 Και συνειδητοποιώ πόσο έχω αλλάξει. Πόσα διόρθωσα, πόσα πέταξα. Τα καταφέρνω. Και η διαδρομή συνεχίζεται. Δεν τελειώνει η δουλειά με τον εαυτό μας.
P.S. 5 "Κι όσο κι αν πονώ όπως θα μπαίνει η άνοιξη, εγώ δε θα γυρίσω να κοιτάξω". Αν θες κοίταξέ με εσύ. Για σένα κυρίως και μετά για μένα. Αυτή την άνοιξη τη χρωστάω σε μένα.
P.S. 6 Κι αν πιστέψω σε σένα να είσαι σίγουρος πως θα σε κυνηγήσω και θα σε κοιτάξω. Και πολύ μάλιστα.

κάνε ένα βήμα, να κάνω εγώ το επόμενο

Πριν πολλά χρόνια, τότε που ξεκίναγα να μαθαίνω να ζω, συνάντησα έναν άνθρωπο. Ένα αγόρι με καστανόξανθα μαλλιά, μάτια μελιά, ένα ενθουσιώδες χαμόγελο, μια αγκαλιά γεμάτη ασφάλεια και μια ωραία καρδιά. Τον όρισα ως τον πρώτο μου έρωτα. Κι έζησα μαζί του σχεδόν τρεις υπέροχους μήνες. Παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες, ήταν δύσκολο να ξεκολλήσω από εκείνον. Μετά από πάρα πολλά χρόνια έμαθα ότι κι εκείνος είχε νιώσει αντίστοιχα. Και το έμαθα γιατί σε πέντε βράδια τον κόσμο χόρτασα μαζί του, που λέει και το τραγούδι. Γιατί ήταν εκείνο το αγόρι μαζί μου. Όμως, κι αυτή τη φορά άλλες αντικειμενικές δυσκολίες. Και τις κατανοώ. Όπως και τότε. Όμως αυτή η δύναμη που μας φέρνει κοντά με κάποιους ανθρώπους στη ζωή μας είναι ανεξήγητη. Αυτή η φυσικότητα που διακρίνει τα πράγματα είναι σπάνια. Όταν έχω εκείνον αισθάνομαι, νιώθω. Γιατί πολύ απλά είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο θα ήθελα να ζήσω, όχι το απωθημένο, αλλά το τώρα. Τόσο απλά και τόσο σπουδαία, χωρίς τυμπανοκρουσίες. Να ζήσω αυτό που δε χρειάζεται επεξηγήσεις. Σ' αυτό το αντάμωμα λοιπόν, αυτό που προσπάθησα, ήταν να τον γνωρίσω (γιατί δεν τον ξέρω μετά από 13 σχεδόν χρόνια), χωρίς καμία δέσμευση για το μετά, και να ζήσω το τώρα. Κι όμως αντικειμενικές δυσκολίες δε μου έδωσαν αυτή τη δυνατότητα. Η ζωή ξέρει καλύτερα από εμάς γιατί συμβαίνουν κάποια πράγματα. Και ο χρόνος είναι ο μόνος που θα αποδείξει. Δεν θέλω και δεν περιμένω κάτι. Αφήνω τη ζωή πια να οδηγήσει, όπως εκείνη ξέρει, τα πράγματα. Η δική μου συμμετοχή σταμάτησε στην επιλογή μου να τον σεβαστώ. Και να τον σκέφτομαι. Κι αν μας δοθεί η ευκαιρία κάποια στιγμή να γνωριστούμε από την αρχή και να δούμε αν γίνεται εμείς οι δύο να ζήσουμε μαζί, θα είναι γιατί το επιλέξαμε, γιατί η ζωή μας δίνει αυτήν την ευκαιρία, γιατί...

P.S.1 Όταν έχω εσένα...Όταν έχεις εμένα;
P.S. 2 Καλή άνοιξη...
P.S. 3 Είμαι ευτυχής και ισορροπημένος που έζησα κάτι τόσο σπάνιο.