ο έρωτας κι ο θάνατος

Το πρωί είχα ένα meeting αλλά έκανα ότι το ξέχασα κι έτσι πήγα μια βόλτα με τη vespa μου. Τί βόλτα δηλαδή, κάτι πράγματα για φωτογράφηση, τα dvd που είχα δανειστεί, κάτι Margiela από το καθαριστήριο. Δε φόρεσα κράνος και ένιωθα μια απίθανη ελευθερία. Σκεφτόμουν διαρκώς τη χθεσινοβραδινή κουβέντα που είχα με την "Ψ" μου, και όταν πια έφτασα στο γραφείο μπήκα στο πρώτο ραντεβού της ημέρας. Μια συνάντηση με μια συνάδελφο που ήθελα να της αναθέσω μια καινούρια δουλειά. Κι εκείνη άρχισε να μου διηγείται το θέμα που έχει με τη μητέρα της, η οποία είναι μεγάλη σε ηλικία και αντιμετωπίζει κάποια προβλήματα υγείας. Μου μιλά για ώρα για τα προβλήματά της, τον άντρα της, τη σχέση τους κι εγώ κοιτάζω έξω από το παράθυρο και σκέφτομαι πόσο ωραία είναι να έχεις μια σχέση στην οποία να βασίζεσαι. Νιώθω ωραία που κάποιος δίπλα μου ζει ένα πραγματικό γάμο. Και σκέφτομαι ότι εμένα μάλλον δεν θα μου συμβεί. Who cares? Βλέπεις φρόντισα να "παντρευτώ" νωρίς και να "χωρίσω" επίσης νωρίς. "Κι όσο μεγαλώνω, μου φαίνεται όλο και πιο δύσκολο να βρω τον κατάλληλο άνθρωπο. Τέλος πάντων. Έχει ήλιο έξω ας μην συγχυστώ πάλι και κυρίως ας μην κάνω μαύρες σκέψεις. Αφού μου το είπε, πρέπει να πας διακοπές. Μα οι διακοπές τόσα χρόνια στη ζωή μου ήταν συνυφασμένες με τον σύντροφό μου. Πού να τρέχω μόνος μου πάλι; Το έκανα δύο φορές, φτάνει πια. Βαριέμαι τη μοναξιά των single διακοπών." Επιστρέφω στο τραπέζι των συσκέψεων. Αναλύω στην αγαπημένη μου συνάδελφο, που τη βλέπω κάπως πιο παρηγορητικά πια, καθώς εκείνη μου ανοίγεται. Μιλάμε πια για τη δουλειά, αλλά το μυαλό μου πάλι έξω από το παράθυρο. Θέλω πολύ να ξεστομίσω αυτό που σκέφτομαι, αλλά κρατιέμαι. Τόση ώρα ο νους μου έχει κολλήσει στη φράση της "από τη μέρα που πέθανε ο πατέρας μου, η μαμά έπεσε σε κατάθλιψη". Σηκώνομαι να φέρω τα τσιγάρα μου από το γραφείο και ξανακοιτάω έξω ενώ της αναθέτω κάποια πράγματα. "Όλη μας τη ζωή ψάχνουμε για τον ιδανικό σύντροφο. Κάποια στιγμή τον βρίσκουμε, κι έρχεται μια μέρα που αυτός πεθαίνει. Και πάλι επιστρέφουμε στο σημείο μηδέν. Ανήμποροι και γέροι. Κι όσοι έχουν κανένα παιδί είναι τυχεροί. Δε σφάξανε. Σιγά μην ξανακάνω σχέση. Γιατί για να πεθάνει; Ο έρωτας κι ο θάνατος είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος". Ο ήλιος έχει αρχίσει να κρύβεται πίσω από τα σύννεφα, κι εγώ παθαίνω τη γνωστή μου υπαρξιακή ματαιότητα, οπότε συνέρχομαι, ανάβοντας ένα τσιγάρο. Ευτυχώς φεύγουν αυτές οι σκέψεις αλλά η κουβέντα ξαναγυρνά στις σχέσεις. Τότε η πολύ καλή συνάδελφος μου λέει το κορυφαίο, "όταν ένας άνθρωπος θέλει να είναι μαζί σου και θες κι εσύ, δεν μπορεί καμία άλλη παράμετρος να μπει σε αυτό. Όταν παρεισφρύσουν τα γιατί και τα πώς θέλει να είναι ο άλλος μαζί σου, τότε δεν οδηγεί πουθενά το πράγμα. Θέλει κάποιος να είναι μαζί σου. Τότε τελεία και παύλα. Τότε κάνεις την πραγματική και ώριμη σχέση". "Αυτό πού το πουλάνε;" της απαντάω γιατί νομίζω ότι δεν υπάρχει. Εξάλλου ο έρωτας είναι πάντα ένας θάνατος. Μου αρκεί να πεθάνω πρώτος.

P.S. 1 Θα δω παλιό Pedro Almodovar απόψε.
P.S. 2 Τελικά όλα είναι μάταια;
P.S. 3 Προσπαθώ να αφομοιώσω από χθες αυτά που είπα με την "Ψ" μου και το μυαλό συνέχεια φεύγει. Σα να αρνείται να τα δεχτεί. Η δύναμη της γαμημένης συνήθειας πότε θα εξαντληθεί;
P.S. 4 Θέλω έναν κανονικό άνθρωπο δίπλα μου. Αυτό λέω να είναι το επόμενο post. Ουφ!