...τί γίνεται όταν (οι απαντήσεις)

Τελικά όλοι οι άνθρωποι, και ό,τι ζούμε επίσης, φέρνουν μια νέα εμπειρία. Μας διδάσκουν κάτι. Σκεφτόμουν μέχρι να γυρίσω σπιτι, οδηγώντας τη vespa στην άδεια Κηφισίας ότι είμαι παιδί του ΄70 και η απελευθέρωση είναι στο αίμα μου. Αυτή ζω. Τελικά. Και μ' αρέσει που τη ζω. Και μου ταιριάζει. Όσο κι αν αντιστεκόμουν, γιατί είχα βλέπεις και τις αστικές καταβολές, μου βγήκε η σεβεντίλα και τη βιώνω με πάθος. Ναι με πάθος. Γιατί τελικά είμαι πολύ πιο έξυπνος για να μπω σε καλούπια και να λειτουργήσω με στερεότυπα. Μπορώ να κάνω ό,τι θέλω και να είμαι πάνω από καταστάσεις. Τα κατάφερα λοιπόν. Μετά από 2 χρόνια, κατάφερα να είμαι έτσι όπως θέλω. Απελευθερωμένος και ξύπνιος. Ξέρω τί μου γίνεται γύρω μου. Ξέρω ακόμα και όσα οι άλλοι δεν ξέρουν για τον εαυτό τους. Μπορεί οι απαντήσεις στις ερωτήσεις του προηγούμενου ποστ να συμπυκώνονται σε ένα "δεν", πήρα όμως ακόμα ένα μάθημα. Σημασία έχει το γυμνασμένο μυαλό, η ωραία καρδιά και η καθαρή ψυχή. Γι' αυτό και φουσκώνω από αυτοπεποίθηση που τόσα χρόνια δεν έβλεπα ότι είχα. Έτσι λοιπόν, βάζω τα ρούχα μου στη βαλίτσα, κλείνω κινητά, δεν παίρνω laptop -αν και έχω ένα άρθρο εξτραδούρα να παραδόσω πριν γυρίσω- και πάω να φτιάξω τσουρέκια, να βάψω αυγά, να ετοιμάσω μαγειρίτσα, να κάνω βόλτες, να δω φίλους, να μαζέψω κομμάτια, να κοιμηθώ, να διαβάσω, να σκεφτώ καινούρια πράγματα, να δω θάλασσα, να βάλω νέους στόχους και να προχωρήσω. Κι όποιος θέλει, όταν γυρίσω, ας είναι εδώ. Ζουαγιέζ ρεζιρεκτιόν.