ρίξε ιδέες

Νομίζω πως έφτασε η ώρα μου. Νομίζω πως θα μπορούσα να τον ερωτευτώ παράφορα. Νομίζω πως μ' αρέσει πολύ. Τον ντρέπομαι λίγο. Μόλις σήμερα έμαθα ότι είναι συνομήλικος μου και χάρηκα. Μόλις σήμερα μου εντυπώθηκε το όνομά του στη μνήμη μου, και μου αποκάλυψε που μένει. Είναι αυτό που θες να αρχίζεις να φωνάζεις μέσα στη Σκουφά. Να χοροπηδάς, κι ας ξέρεις πως μπορεί να μην έχεις καμία τύχη. Η ιστορία πηγαίνει 2 μήνες και βάλε πίσω, όταν βρέθηκα κοντά στο μαγαζί του, ένα avant-garde μικρό μαγαζί με ιδιαίτερο concept στο κέντρο. Ήθελα καιρό να πάω, αλλά δεν είχε τύχει να κατηφορίσω τόσο χαμηλά, σε ώρες καταστημάτων. Με άλλους δύο φίλους κάναμε στάση για να ψωνίσω. Και ψώνισα. Και μαζί πήρα και την πληροφορία πως αυτός που έχει το μαγαζί μου είναι πολύ συμπαθής. Ένα μήνα αργότερα περνώντας με τη vespa από μπροστά, και καθώς ήταν εύκολο να σταματήσω, ξαναψώνισα. Είχα ήδη γράψει κάτι σ' ένα άρθρο μου για το μαγαζί, και λίγο πριν τον επισκεφθώ, μια φίλη του το είχε αποκαλύψει. Πιάσαμε κουβέντα, ζήτησα κι άλλο υλικό για μια μεγαλύτερη δημοσίευση, με παρέπεμψε στο συνεταίρο του (άραγε είναι ζευγάρι;) και έφυγα. Ξέχασα για να σου πω την αλήθεια και το όνομά του, ξέχασα και τη δημοσίευση αλλά σήμερα που βρήκα χρόνο για κάποιες δικές μου δουλειές στο κέντρο, το πρωινό του Σαββάτου είναι η ιερή στιγμή του χαοτικού shopping, πέρασα μια βόλτα να δω τί καινούριο είχε το αγαπημένο μου καταστηματάκι. Βρήκα κάτι και αφού πλήρωσα (μου έγινε και έκπτωση σιωπηλά) και χαιρέτησα άκουσα να μου λέει "τώρα πηγαίνεις σπίτι για ξεκούραση;". "Ναι", απάντησα και θυμήθηκα ότι μου αρέσει και τον είχα ξεχάσει. "Πώς και έμεινες στην Αθήνα το τριήμερο;". "Βασικά ήταν να πάω στη Τζια να δω ένα σπίτι που θέλω να αγοράσω αλλά δεν το κανόνισα κι έτσι έμεινα εδώ". "Μα, αυτό είναι δέσμευση..." κι έτσι ξεκίνησε η κουβέντα. Φυσικά βέβαια δεν σταμάτησε να μπαίνει κόσμος. Κι εμείς ξεκλέβαμε χρόνο και μιλούσαμε. Και μ' άρεσε που έχει μια ηρεμία και είναι τόσο low profile. Και είπα να φύγω και μου είπε μείνε λίγο ακόμα και συνειδητοποίησα πως είχε περάσει μία ώρα κι εμείς ήμασταν σε διαδικασία γνωριμίας κι ενός υπολανθάνοντος φλερτ. Και με πείραζε. Και είχε και μια γλυκιά αμηχανία. Ένας άνθρωπος που τον ρωτάς "α, ναι; τί αυτοκίνητο πήρες;" και σου απαντά "είναι μεγάλο, έχει και πίσω καθίσματα" δε μπορεί παρά να είναι ο άνθρωπος που θέλεις. Τόσο ήρεμα αλλού, που θέλεις να ανοίξει την αγκαλιά του να κρυφτείς. Να φτιάξεις τη φωλιά σου εκει. Μα, είναι gay; Κι αν είναι, θα είναι με τον συνεταίρο του. Αναβοσβήνουν στο μυαλό μου οι κίνδυνοι. Είναι να μην σου αναβοσβήνουν τα επικίνδυνη στροφή στα αριστερά; Κι έρχεται ένας φίλος να με πάρει για φαγητό και νιώθω ότι εκεί που θα έβρισκα ένα τρόπο να του δώσω το τηλέφωνό μου, αφού μου είπε ότι η επικοινωνία λείπει από αυτή την πόλη, νιώθω ότι ζω τη μεγαλύτερη χαλάστρα της ζωής μου. Ίσως κάτι να με φύλαξε; Ίσως να μην είναι ακόμα η στιγμή για ένα so romantic story; Στην πόρτα, με ξεπροβοδίζει, με χαιρετά κοιτώντας με στα μάτια. Νομίζω ότι το βλέμμα μου, εκείνη τη στιγμή, του έλεγε όσα δε μπορούσα να του πω, και αφού με ευχαρίστησε για την παρέα, μου είπε "να ξανάρθεις, να πιούμε καφέ". Τί να κάνω; Δεν θέλω να τον ξεχάσω πάλι. Θέλω να προσπαθήσω. Και να φάω τα μούτρα μου, μ' αρέσει. Μ' αρέσει αυτό το παιδί. Είναι τόσο αλλού και τόσο ετερώνυμος, που τον θέλω. Και μ' έκανε να νιώθω σα να είμαι στο γυμνάσιο και δεν ξέρω πώς να το χειριστώ. Αλήθεια πώς; Ρίξε ιδέες.

P.S. 1 Μη μου πείτε για Facebook και λοιπά site, δεν τον βρήκα.
P.S. 2 Όλο αυτό το διάστημα που δεν έγραψα στο blog, ωρίμαζα. Μη γελάς.
P.S. 3 Ένας ωραίος έρωτας. Μακάρι να είναι αυτό.
P.S. 4 Πάντως οι άνθρωποι δεν πάμε καλά. Σας το λέω. Και βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Πολλά αψυχολόγητα. Πολλά pasa-tiempo ρε φίλε.