από την αρχή

Αν μου έλεγες το καλοκαίρι του 2008 ότι θα συνέβαιναν όσα συμβαίνουν θα σου έλεγα πως βλέπεις πολύ σινεμά, πως είσαι φαντασιόπληκτος και πως πρέπει να αρχίσεις αμέσως συνεδρίες. Τουλάχιστον δεν θα συνέβαιναν σε μένα όλα αυτά. Ποια; Χαζά πράγματα που εμένα μου φαίνονται βουνό επειδή μάλλον δεν έχω μάθει να ζορίζομαι. Ή καλύτερα δεν έχω μέτρο όταν ζορίζομαι. Αλλά επίσης δεν μπορώ να ζήσω και χωρίς προβλήματα. Αυτό νομίζω είναι επίκτητο μετά από εκείνον τον χωρισμό του 2007 που κράτησε μέχρι το 2008. Δημιουργώ  προβλήματα για να είμαι σε εγρήγορση. Ακόμα και τα καλά που συμβαίνουν τα βλέπω αρνητικά. Τρελό κάψιμο, μην το γελάς. Και ρουτίνα μαζί. Επέτρεψα στον εαυτό μου να ζήσει μερικούς μήνες μέσα στη ρουτίνα. Κι ένα σαββατιάτικο μεσημέρι ξυπνώ και θέλω να κλάψω με λυγμούς. Να μηδενίσω ξανά το κοντέρ και να βγω στην πόλη που εδώ και κανένα μήνα ήθελα να αποποιηθώ. Αλλά μ' αρέσει και η μοναξιά του σπιτιού μου. Η ασφάλειά του. Εκεί έξω πια δεν ξέρεις τί θα συναντήσεις. Και κυρίως, δεν ξέρεις πως θα σου συμπεριφερθούν. Και μην μου πεις ότι εσύ τους επιτρέπεις να σου συμπεριφέρονται άσχημα. Χάθηκε η αξιοπρέπεια και ο σεβασμός και μην μου σφυρίζεις αδιάφορα τώρα. Είναι επίπονη διαδικασία να σε πληγώνουν οι άνθρωποι. Έφτασα 33 και ακόμα δεν το αποδέχτηκα. Όχι την ηλικία μου, την περιρρέουσα ατμόσφαιρα  Τέλος πάντων, σκέφτομαι πως ήρθε η στιγμή τελικά να αφήσω πίσω πολλά από εκείνα που ήξερα, πολλά από εκείνα που συνήθιζα, πολλά από εκείνα που πίστευα. Περίοδος αλλαγών, το είπε και το ζώδιο μου. Στο τέλος της χρονιάς θα είμαι ένας άλλος. Κι αυτό το βλέπω σιγά σιγά να γίνεται. Γυρίζω πίσω στην αρχή μου. Σε όσα έχουν ουσία. Κι αυτή τη στιγμή μου λείπει ένας μικρόκοσμος γιατί τελικά ίσως δεν αντέχω τη μεγάλη πόλη με τα ελλείμματά της. Πάσης φύσεως. Γυρίζω και κοιτάζω μέσα μου και βλέπω στη μοναξιά μου τη φόρα που πρέπει να πάρω στη ζωή μου. Δεν θα ξανακαώ υπόσχομαι στον εαυτό μου και βάζω στο cd player ένα τραγούδι της Μποφίλιου. Και μετά οι αναμνήσεις. Τότε που η γιαγιά έφτιαχνε τα κουλουράκια με τη μαρμελάδα, ο παππούς μου αγόραζε παιχνίδια. Κόσμος μπαινόβγαινε. Το σπίτι μοσχοβολούσε πασχαλιά κι εγώ έπαιρνα το ξύλινο αυγό για το μαντάρισμα και έβγαινα νικητής. Αυτό το Πάσχα που όλοι θα λείπουν θα κοιτάξω πάλι πίσω και θα πάρω τα πράγματα από την αρχή. Και θα φτιάξω τον κόσμο μου, έτσι όπως θέλω να είναι. Τρυφερός κι ανθρώπινος. Δεν θα παραδώσω τα όπλα ποτέ ξανά. Υπόσχομαι. Σε μένα.

P.S. 1 "...όλες οι σχέσεις μου μια τρυφερή ρετροσπεκτίβα..."

P.S. 2 "...μα μπερδεύονται συχνά στις υποθέσεις μου..."

P.S. 3 Καλή κατάνυξη!