το όνειρο

Σε μια παραλία, κοντά στην Αθήνα, είδα ένα όνειρο. Είδα ότι είχα ένα σπίτι κρεμασμένο στο βράχο και μπροστά μου απλωνόταν το πέλαγος. Είχα μια μεγάλη βεράντα που έβλεπε την ατέλειωτη παραλία με τη σκούρα γκρι άμμο και τα βότσαλα. Τα αρμυρίκια και τα λιγοστά δέντρα. Την ερημιά το χειμώνα και τους λιγοστούς λουόμενους το καλοκαίρι. Το βαθύ μπλε να ανοίγεται μπροστά και να συναντά το γαλάζιο του ουρανού. Και το παιχνίδι που κάνουν τα λίγα ολόλευκα σύννεφα να ξετυλίγεται  αποκαλυπτικά. Οι τοίχοι από πέτρα και τα γκρι παράθυρα να ενώνουν την παράδοση με το τοπίο και τη σύγχρονη αρχιτεκτονική. Μια καρέκλα κι ένα τραπέζι στο μπαλκόνι κι ένα laptop για να γράφω τις ιστορίες μου. Και μετά να έρχονται, εκείνος, οι φίλοι και οι γνωστοί από την Αθήνα και να γελάμε, να μιλάμε, να υπάρχουμε. Αυτό ήταν ένα ωραίο όνειρο κι είχα πολύ καιρό να δω ένα πραγματικά ωραίο όνειρο.

P.S. 1 Καλή άνοιξη!
P.S. 2 Mακάρι τα όνειρα να βγαίνουν αληθινά.