21.5.10

Down town

Το πρωί βγήκα στο δρόμο γύρω στις 12.00. Μη με ρωτήσεις γιατί δεν πήγα στην πορεία. Ήταν μια ευκαιρία να κάνω κάποιες δουλειές που με κυνηγούσαν. Έμεινα στο σπίτι του κέντρου. Πάνω σε μια μεγάλη πλατεία, ένα διαμέρισμα που βλέπει Λυκαβηττό είναι ό,τι πρέπει για να ζεις τον ρυθμό και τον παλμό της πόλης. Και μετά να αποσύρεσαι στα βόρεια προάστια για τους ευνόητους λόγους. Μεγαλοαστισμός, κατάλοιπο μιας προ κρίσης εποχής. Λόγω έλλειψης πάρκινγκ αφήνω τη μηχανή πάνω στην πλατεία κοντά στο καρτοτηλέφωνο. Από αυτό το καρτοτηλέφωνο περνάνε κάθε μέρα όλοι οι αλλοδαποί της περιοχής και όχι μόνο. Άλλες φορές τα πρόσωπα είναι αγριεμένα και κάπως σε φοβίζουν. Άλλες φορές δεν καταλαβαίνεις ποια γλώσσα μιλάνε. Άλλες φορές απλά πιθανολογείς από πού μπορεί να είναι. Και σκέφτεσαι τί μπορεί να ζητούν αυτοί οι άνθρωποι εδώ. Τόσο μακριά από τις εστίες τους, τις πατρίδες τους. Και τους αρέσει εδώ. Με τα καχύποπτα βλέμματα και όλα τα άλλα συμπαραμαρτούντα που τους οδηγούν άλλες φορές στην εξαθλίωση (όχι μόνο οικονομική) και στην παραβατικότητα. Μόνο που σήμερα φτάνοντας στη μηχανή ένας έγχρωμος, που φαντάστηκα ότι ήταν από το Κονγκό, όχι πολύ ψηλός και σχετικά αδύνατος, μιλούσε στο τηλέφωνο. Μιλούσε αυτά τα γνωστά αφρο-γαλλικά. Κι αμέσως ξύπνησε αναμνήσεις μέσα μου. Τον άκουσα να λέει για τη δουλειά του αλλά και για μια κοπέλα από τη δουλειά που του άρεσε. Δεν ξέρω ποιος ήταν στην άλλη άκρη της γραμμής του, ξέρω ότι ταξίδεψα στη Γαλλία. Τότε που έκανα παρέα στο πανεπιστήμιο με παιδιά από το Κονγκό, την Ακτή Ελεφαντοστού... Και κατάλαβα πως είναι ωραίο να ζεις σε μια μητρόπολη. Να ζεις στην πολυπολιτισμικότητα, τον πλουραλισμό και την tolerence. Με κοίταζε όσο μιλούσε κι αυθόρμητα ήθελα να του πω ένα bonjour για να νιώσει μια οικειότητα ένας άνθρωπος μόνος κι όχι ξένος σε μια άλλη μακρινή πατρίδα, όπως είναι γι' αυτόν η Αθήνα. Μόνο αν καταλάβει ο ένας τον άλλο ίσως αυτή η πόλη, αυτή η χώρα αλλάξει φυσικά και διασωθεί. 

P.S. 1 Λίγα μέτρα πιο κάτω το βλέμμα του μαυροντυμένου νεαρού με τη Logstoff μου έδειξε ότι μπορούμε να συνεννοηθούμε.
P.S. 2 Mόνο που ακόμα είμαστε λίγοι. 

5 σχόλια:

ασωτος γιος είπε...

μενω σε μια γειτονια που εχει ολους τουε παντες, και λιγους ελληνες ξεχασμενους απο την δεαετια του 60 και φοιτητες
τους βλεπω συχνα, τους ακουω εχουν μια αλλη ενεργια και σιγουρα αυτον τον γοητευτικο πολιτισμο τους ,εχω ζησει στο παρισι και ειναι φουλ απο μεταναστες με πολιτισμο , μαρεσε

Artanis είπε...

Χα, τα ίδια κι εδώ...Είναι αστείο οτι όλοι περιμένουν από σένα να μιλήσεις αγγλικά, αλλά σοκάρονται όταν αντιλαμβάνονται πως έχεις διαφορετική γλώσσα από αυτούς...
Φταίει που εδώ όσου μιλούν άλλη γλώσσα είναι κατά βάση Κινέζοι, Κορεάτες και Ινδοφιτζοανοί, άρα εύκολα αναγνωρίσιμοι ως ξένοι...

DaisyCrazy είπε...

Αχ ναι έχεις δίκιο τι όμορφα που τα μιλάνε τα γαλλικά :)

Όμως και στη γαλλία δεν τους ενσωματώνει η κοινωνία όσο θα μπορούσε. Φυσικά από μια στιγμή και μετά πιστεύω ότι ούτε οι ίδιοι θέλουν να ενσωματωθούν εντελώς.

Πολυπολιτισμικότητα αυτό που είπες. Πρέπει όλοι μας να γίνουμε πολίτες αυτού του κόσμου και να νιώθουμε όμορφα γι'αυτό.

Καλό σ/κ!

Hfaistiwnas είπε...

Για εσάς που μένετε Αθήνα μπορεί να είναι διαφορετική καθημερινότητά σας με την πολυπολιτισμικότητα της Αθήνας, προσωπικά μου βγαίνει φόβος..

my movie experience είπε...

πραγματικά στην αθήνα είναι διαφορετικά....