Το τέλος έγινε αρχή (;)

"Αν έπρεπε να βάλω μία μελωδία σ' ένα τέλος, αυτή θα ήταν αυτό εδώ το τραγούδι". Και το τραγούδι ξεκινάει. Και το ραδιόφωνο παίζει δυνατά. Κι εγώ στέκομαι. Ακούω τον εαυτό μου. Να φαντάζεται ότι είναι ξανά εκεί. Εκεί απ' όπου ξεκίνησε. Κλείνω τα μάτια. Και ο εκφωνητής ξαναλέει "όμως κάθε τέλος, κρύβει και μια αρχή. Και κάθε αρχή... ένα τέλος. Έτσι πάνε τα πράγματα στη ζωή". Μία παύση... "Όμως εμείς είμαστε ακόμα στην αρχή, και το πεπρωμένο σε καλεί να ζήσεις την ιστορία, όποια κι αν είναι αυτή, όσο κι αν κρατήσει". Κοιτάζω το ραδιόφωνο. Κάνω rewind με τη σκέψη και κρατάω τη μελωδία από το τραγούδι. Και μου έρχονται οι εικόνες του τέλους που δεν βάλαμε. Τα λόγια που έφτασαν στο στόμα και ποτέ δεν ειπώθηκαν. Τα βλέμματα που ποτέ δεν προχώρησαν. Τα χάδια που ποτέ δεν δόθηκαν. Τα χείλη που ποτέ δεν ακουμπήθηκαν. Τα σώματα που ποτέ δεν ενώθηκαν. Και η μελωδία εκεί να στριφογυρίζει στο μυαλό μου. Και να σε σκέφτομαι. Να σε σκέφτομαι όπως κανείς άλλος δεν το έκανε μέχρι τώρα. Κι όμως εσύ δεν ξέρεις τίποτα. Δεν θα μάθεις τίποτα. 

Τραβάω την πόρτα με δύναμη πίσω μου και βγαίνω στους υγρούς δρόμους. Μου λείπεις όταν βρέχει, πιο πολύ. Ανοίγω το βήμα μου. Περπατώ γρήγορα. Θέλω να φτάσω έξω από το σπίτι σου, να χτυπήσω το κουδούνι και να σου φωνάξω, "Έλα λίγο" -"Έλα έστω και για λίγο", με διορθώνει ο ίδιος μου ο εαυτός-. Η βροχή διαπερνά τα ρούχα μου και δε με νοιάζει. Και φοβάμαι να στο πω. Και τρέμω την άρνησή σου. Και λυγίζω και κάνω πίσω. Κοντοστέκομαι. "Εγώ θα πάω". Και η μελωδία είναι εκεί. Στην αρχή ακούγεται από το βάθος, όσο όμως πλησιάζω, έρχεται πιο κοντά. Όλο και πιο κοντά. Είμαι πια έξω από το σπίτι σου. Μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο. Η βροχή δυναμώνει κι άλλο. Όμως εγώ ακούω τη μελωδία. Βγαίνει από τις χαραμάδες των παραθύρων σου. Σβήνεις τα φώτα, όμως το ραδιόφωνο παίζει ακόμα το τραγούδι. Χτυπάω το κουδούνι και τραβιέμαι. Κοιτάζω το μπαλκόνι σου και μαζί τον σκοτεινό ουρανό που έχει ανοίξει. Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και το χέρι σου με τραβά μέσα για να μην βρέχομαι. Ο χρόνος παγώνει. Με κοιτάς, σε κοιτώ. Κι ύστερα ένα πρώτο φιλί κι ένα "σ' αγαπώ". Δένεσαι σα παιδί πάνω στην αγκαλιά μου. Δεν ξεκολλάς. Κι εγώ ξεσπάω σε λυγμούς. Κλαις μαζί μου. "Πάει, πέρασαν όλα" σου ψιθυρίζω. Μου γελάς, με το δικό σου τρόπο και μου λες "Μη φύγεις". Και σου απαντώ "Κι εσύ, μη φύγεις".

Ανοίγω τα μάτια. Είμαι ακόμα μπροστά στο ραδιόφωνο. Μόνος. Ένα τσιγάρο καίει στο τασάκι μου. Το τραγούδι τελειώνει. Τελείωσε. Είναι πια αργά. Κοιτάζω το τηλέφωνο. Η ίδια άδεια οθόνη. Ένα δάκρυ μου φεύγει. Σβήνω το φως. Ξαπλώνω στο κρεβάτι. Δεν ξέρω πού είσαι, τί κάνεις, πώς περνάς. Η άδεια θέση δίπλα με πληγώνει. Θα ήθελα να ήσουν εδώ. Θα ήθελα να ήσουν μαζί μου. Να είμαστε μαζί. Αλλά έτσι έπρεπε να γίνει. Κλείνω τα μάτια κι ο πόνος δυναμώνει. Πολύ. Όλο και πιο πολύ. Και σου σιγοψιθυρίζω "μου λείπεις".

P.S. 1 Αυτό το κείμενο ήρθε και κύλησε όπως το νερό της βροχής.
P.S. 2 Όσο κι αν μοιάζει με ρομαντική αμερικάνικη κομεντί, έχει κάποια νοήματα.
P.S. 3 Ήταν βαθιά η ανάγκη μου να τα επικοινωνήσω. Κάτι σαν ψυχοθεραπεία.