κρουαζιέρα δεν θα με πάω

Πού ζω, πού ζεις, που ζει; Πού ζούμε. Ξέρει κανείς να μου πει; Το πρώτο πράγμα που φρόντισαν να με ενημερώσουν οι φίλοι στο γραφείο ήταν γι' αυτό το φοβερό έγκλημα στη Σαντορίνη. Και το άλλο στη Μύκονο Το απέδωσαν μάλιστα στις εκλείψεις και τις πανσελήνους -έτσι μου είπαν, έτσι σου λέω. Κατάλαβα όμως ότι δεν πάμε καθόλου καλά. Έχουμε πάρει την κάτω βόλτα όλοι μαζί. Δεν είναι δυνατόν να φεύγουν από τη ζωή με αυτό τον τρόπο άνθρωποι. Γυρίζοντας σπίτι, είπα να κάνω κάτι που είχα χρόνια να κάνω. Να δω τα δελτία ειδήσεων. Ξέρω ακούγεται μαζοχιστικό αλλά εδώ και ένα χρόνο είχα να δω ειδήσεις από την αρχή μέχρι το τέλος. Κατάλαβα λοιπόν, ότι η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε φοβερό αδιέξοδο. Όχι ότι δεν το ήξερα, αφού καθημερινά γίνομαι μάρτυρας ακατανόητων συμπεριφορών. Κι εσύ επίσης φαντάζομαι. Δεν ξέρω τί θα μπορούσαμε να κάνουμε. Μάλλον να μάθουμε τα παιδιά μας να αγαπούν, αφού πρώτα τα αγαπήσουμε. Με αφορμή έναν άνθρωπο που βγήκε από τη ζωή μου εντελώς ξαφνικά, και χωρίς δικαιολογία (θα στα πω μια άλλη φορά) σκέφτηκα ότι όλα αυτά που βιώνουμε είναι συμπεριφορές που αναπαραγάγουμε από την οικογένεια μας. Και αυτός ο άνθρωπος δεν ήξερε τι σημαίνει αγάπη και τη φοβήθηκε. Γι' αυτό ας προσπαθήσουμε να αγαπήσουμε τους εαυτούς μας και μετά να αγαπήσουμε τα παιδιά μας. Μόνο έτσι, όταν μεγαλώσουν θα μπορούν να ισορροπούν. Θα μπορούν να σκέφτονται και να επιδιώκουν υγιείς καταστάσεις.

Υ.Γ. Θα κάνω πολύ καιρό να ανοίξω ξανά την τηλεόραση. Πήρα μεγάλη δόση σήμερα.