να με προσέχεις γιατί έχω πέσει χαμηλά

Σήμερα ξύπνησα κάπως... Χθες βράδυ ήμουν με φίλους. Δεν κάναμε κάτι σπουδαίο. Γυρίζοντας σπίτι, στην τηλεόραση πέτυχα το φιλμ ''Στην πρώτη γραμμή''. Ο ήρωας της ταινίας βρίσκεται κάποια στιγμή εγκλωβισμένος και δεν μπορεί να αποδράσει με τίποτα. Εκεί κατάλαβα ότι μάλλον ζω ακρβώς το ίδιο πράγμα. Εγκλωβισμένος σε μία κατάσταση. Δεν ξέρω αν σου έχει τύχει και σένα. Σίγουρα θα το έχεις νιώσει. Αλλά δεν μπορώ να κάνω ούτε μπρος, ούτε πίσω. Εγκλωβισμένος που δε μπορώ να σε δω, εγκλωβισμένος που δε μπορώ να προχωρήσω χωρίς εσένα. Ούτε μαζί σου είμαι, αλλά ούτε και μαζί μου είμαι. Πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Αναρωτιέμαι και δεν βρίσκω λύση. Απλά περιμένω μήπως τηλεφωνήσεις, μήπως εμφανιστείς. Στο ραδιόφωνο παίζει το ''Να με προσέχεις γιατί έχω πέσει χαμηλά''. Και θέλω τόσο πολύ να στο πω, αλλά δεν σου αρέσει αυτό το τραγούδι. Και δε θέλω να ξέρεις ότι έχω πέσει χαμηλά. Και μου λείπεις. Και σε σκέφτομαι. Και δεν θέλω να ξυπνάω και να σε σκέφτομαι. Αλλά δε γίνεται κι αλλιώς. Έτσι είμαι. Έτσι είναι...

P.S. Αύριο θα προσπαθήσω να ξυπνήσω χωρίς να σε σκέφτομαι. Θα σκέφτομαι τον καινούριο καναπέ που θα πάρω. Θα είναι λευκός και μεγάλος. Για να χωρά εμένα και τα όνειρά μου.