όταν θα λάβεις αυτό το γράμμα part II

Και τελικά δε θα λάβω αυτό το γράμμα. Αργά το απόγευμα μου έγραψες e-mail που μου έλεγες ότι δε θα στείλεις αυτό το γράμμα και μου ευχήθηκες καλό καλοκαίρι. (Α, παρεμπιπτόντως ευχαριστώ.) Αυτό ήταν. Έπαθα παράκρουση. Και δε νομίζω πια ότι αρμενίζω στραβά, μάλλον στραβός είναι ο γυαλός. Δε σε ενόχλησα εδώ και μέρες, έχω βρει διέξοδο στο bloggακι μου, δεν απάντησα στο mail σου της Δευτέρας, παίζω μόνο τραγούδια που μάλλον δεν ακούς, και που εκφράζουν αυτά που νιώθω. Αλλά κατά τα άλλα σιωπώ. Γιατί δε μ' αφήνεις; Δε με νοιάζει η ρεβάνς. Με νοιάζει ότι δεν σε καταλαβαίνω πια. Ό,τι κάνω το βρίσκεις λάθος. Αλλά είναι πολύ πιο ενδιαφέρον το γεγονός ότι ακόμα θυμώνεις μαζί μου. Εγώ έπαψα να θυμώνω μαζί σου. Εσύ που δεν με θες πια γιατί θυμώνεις; Όσο κι αν προσπάθησα να φερθώ με λογική, όσο κι αν προσπάθησα να σου δείξω τι νιώθω για σένα, όσο συναίσθημα κι αν έβαλα, δεν κατάφερα τίποτα. Θέλεις τον απόλυτο έλεγχο ενός ανθρώπου, που θα στον έδινε, αν τον ζήταγες με άλλο τρόπο. Τώρα όμως με έφερες απέναντί σου, και δε θα σου πάω κόντρα, δεεν βρίσκω νόημα. Απλά θα σου δώσω το χρόνο με την ελπίδα ότι ίσως καταλάβεις. Εδώ ταιριάζει, για να γελάσουμε και λίγο, το άσμα του Γ. Π. ''...καιρός να κάνω κάτι πια σωστό, να γράψω ένα γράμμα και σε μένα...''. Λοιπόν διάβασε πάλι το γράμμα που μου έγραψες. Αυτή είναι η απάντησή μου στο γράμμα που θα μου έστελνες. Κι όταν ξεφοβηθείς, έλα να μου εξηγήσεις, καλό καλοκαίρι.

P.S. 1. Ουφ... τα είπα. Τώρα πάω να βάλω πλυντήριο, να σιδερώσω διότι μεθαύριο πετάω. Να μην ξεχάσω Θαλασσίτη που μου παρήγγειλαν και να αλλάξω το μήνυμα στον τηλεφωνητή. Κλειστό λόγω διακοπών. Θα επιστρέψω.... άγνωστον. Μήπως και να μην επιστρέψω.
P.S. 2. Ας μου πει κάποιος ... μόνο εγώ περνάω αυτή την παράκρουση;