and so the story goes (part 1)

Μετά από ένα αδιάφορο dj set για ένα αδιάφορο crowd, για τα δικά του δεδομένα, επέστρεψε στη βάση του. Μόνο ο νέος barman είχε κάτι να του πει. Μη φανταστείς. Χορευτής με ωραίο σώμα, από εκείνους της μιας χρήσης. Στη δεύτερη καίγεσαι. Έτσι είχε αποφασίσει καθότι ζήλευε. Και δεν το έβρισκε καθόλου κακό, σε αντίθεση με τους άλλους που ζηλεύουν αλλά το παίζουν άνετοι. Αμα είσαι με κάποιον θα ζηλέψεις έλεγε, γι αυτό και σκέφτηκε ότι ακόμα κι αν τον διεκδικούσε ή ακόμα κι αν υπήρχε περίπτωση να συμβεί κάτι μεταξύ τους, δεν θα άντεχε τα πεσίματα του κοινού. Άλλωστε ήξερε απο νύχτα. Εξάλλου είχε και τη φήμη ότι δεν μπορεί να τον πλησιάσει κανείς. Πάντα σοβαρός και μετρημένος. Απλά δούλευε. Δεν κατάλαβε βέβαια αν υπήρχε περίπτωση κάτι να υπάρξει, αν και τον κοίταζε ο πολύ όμορφος. Μίλησαν λίγο. Ίσως αυτό που εντυπωσίασε αυτή τη νέα άφιξη στο μαγαζί είναι αυτή η απόστασή του και το γεγονός ότι ενώ μοιάζει απόμακρος δεν είναι.
Αυτό το βράδυ είχε σκεφτεί πολλά για τη ζωή του. Γιατί επαναλάμβανε τα ίδια λάθη. Γιατί έκανε λάθος επιλογές ανθρώπων. Δε μπορεί ένα τέτοιο άνθρωπο να μην τον θέλουν. Ο μόνος λόγος που έλεγε ο ίδιος στον εαυτό του ήταν το γεγονός ότι στα μάτια των άλλων ήταν over qualified, κι αυτό το καταλάβαινε. Έμοιαζε κελεπούρι που όμως δεν μπορούσαν να το αγγίξουν. Να το φτάσουν. Το φοβόντουσαν. Προσπαθούσε να βρει μια άκρη, γιατί εκεί που βρέθηκε κάποιος να του αρέσει, πήγε κι έκανε το ίδιο λάθος. Ζήτησε πολλά. Αφού ξέρει ότι δεν μπορεί κανείς να του δώσει τα πολλά. Και κυρίως έψαχνε γιατί ένιωσε να χάνει τον έλεγχο. Είχε βρει μια απάντηση καθώς σκεφτόταν, παίζοντας μουσική. Για όλα έφταιγε ο τρόπος που βίωσε το χωρισμό από εκείνον. Ήταν έξι χρόνια μαζί όταν άλλαξε η ζωή του. Και ο τρόπος που έγιναν τα πράγματα τον σημάδεψε. Από τη μια λοιπόν τον πιάνει η ανασφάλεια και προσπαθεί να γραπωθεί πάνω σε κάποιον που θα του δώσει λίγη σημασία, κι από την άλλη τώρα πια φοβάται να αφεθεί. Κι όταν αφεθεί από την ανασφάλεια αμύνεται. Αντιδρά, θυμώνει, νευριάζει, φωνάζει όταν συνειδητοποιεί ότι ο άλλος λειτουργεί με έναν διαφορετικό τρόπο, που δεν σημαίνει απόρριψη, αλλά εκείνος βιώνει σαν απόρριψη, εξαιτίας του παρελθόντος. Πάει πολύς καιρός από τότε που χώρισε, κι ακόμα έχει απόνερα αυτή η ιστορία. Απορεί γιατί, αλλά πιστεύει ότι είναι καλύτερα να τα λύσει όλα. Μόνο που δεν περίμενε αυτή τη σκέψη να την κάνει απόψε. Πίστευε ότι είχε καθαρίσει. Προφανώς τώρα ξεκαθαρίζει ό,τι απέμεινε. Παίζει κάποια στιγμή το If. Ηρεμεί. Ο νέος barman φεύγει. Μένει ο παλιός. Σκέφτεται ότι θα μπορούσε να τον πάει σπίτι του αν περίμενε λίγο. Είχε μάθει ότι ήταν από νησί και ίσως να μην είχε αυτοκίνητο.
Βγαίνοντας από το bar συναντά ένα αγόρι κι ένα κορίτσι να κάθονται στην άκρη του πεζοδρομίου. Φορούσαν στα μαλλιά κάτι πλαστικά γυαλιά που αναβόσβηναν. Τους ρωτάει από πού τα πήραν και του απαντούν στη Ρώμη. Γυρίζει κοιτάζει το παιδί φεύγοντας. Κι ύστερα περνάει μπροστά τους με το αυτοκίνητο. Το παιδί τον κοιτάζει. Κι εκείνος. Κοιτιούνται μέχρι να χαθεί στρίβοντας στη γωνία. (to be continued...)