κάνω βλακείες

Δευτέρα πρωί. Ξυπνάω. Ο καφές μου; Πουθένα. Εγώ αποκλείεται να κουνήσω το χέρι μου. Νιώθω κουρασμένος. Πρέπει να πάω γραφείο. Πιο πριν πρέπει να πάω κάποια πράγματα για φωτογράφηση. Και το βράδυ να κατέβω Κολωνάκι για μια συνέντευξη-φωτογράφηση. Έχω πολλά πράγματα να κάνω. Είναι 10.30. Δεν θέλω να πάω πουθενά. Έχω κι αυτή τη μουσική επιμέλεια για τις δύο συναυλίες κι έχω τρελαθεί. Τί; Πώς; Δεν ξέρω πως θα τα ταιριάξω. Τα τραγούδια εννοώ. Και πάλι πρέπει να γράψω την Άννα Καρένινα. Κι εκείνη την πρόταση για δουλειά. Είναι πολλά τα λέφτά Άρη. Να τα παρατήσω όλα και να φύγω; Πώς φεύγουν πάλι για το εξωτερικό; Είναι εποχές για να φύγω; Και πάνω απ' όλα μου λείπει ένας άνθρωπος. Ωραίοι οι φίλοι, πάντα εκεί. Αλλά ο άνθρωπος; Να πηγαίνουμε δίπλα θέλω. Δεν τον βρίσκω. Κάνω βλακείες. Μάλλον δεν μπορώ να υποστηρίξω τίποτα αυτή τη στιγμή. Όσο το τοπίο είναι μπερδεμένο. Και κάτι με σπρώχνει να βρω το ταίρι μου, και κάτι με κρατά. Τα θολωμένα νερά. Κι είναι κι αυτή η διαφορετικότητα που νιώθω. Δεν είμαι κλασική περίπτωση. Ζητάω πολλά; Μάλλον. Ειλικρινά δεν ξέρω. Σήμερα, δεν ξέρω. Απλά ξεκινάω να τρέχω. Καφέ στο γραφείο θα πιω. Τρέχω.

P.S. 1 Κυριακή: To MTV Live ήταν ευκαιρία να κάνω ένα νέο φίλο. Αυτό τελικά είναι σημαντικό σ' αυτή τη ζωή.
P.S. 2 Σάββατο: Ο Δ. με έκανε να σκεφτώ πως ίσως να είμαστε κοντά. Μετά όμως κάπου χάθηκε η επαφή. Πάντως ήταν ωραία κι ας χάθηκε.
P.S. 3 Παρασκευή: H Μήδεια2 μου θύμισε πως κάποτε τυφλώθηκα κι εγώ από έρωτα και μάλλον φοβάμαι να ζήσω την αυτοκαταστροφή του ξανά.