μ' ακούει κανείς;

Πλησιάζει η Παρασκευή. Άργα το βράδυ πετάω. Πάω γι' αυτή τη συνάντηση ''κορυφής''. Αν πω ναι μαζεύω τα μπογαλάκια μου και έξω από την πόρτα, αν πω όχι κάθομαι στα αβγά μου και δεν ρισκάρω. Τι να ρισκάρω κιόλας; Η θέση είναι σίγουρη και η επιτυχία νομίζω δεδομένη. Ποιός δε θα ήθελε να είναι στέλεχος; Και είναι η δεύτερη φορά που θα το αρνηθώ. Την τρίτη θα καώ. Κι όμως. Εδώ χτίζω. Κι ας ξέρω πως ίσως να μην πάει τόσο εύκολα το πράγμα. Τί με κρατά στην Αθήνα. Θα είναι η δεύτερη φορά που φεύγω για επαγγελματικούς λόγους. Το δις εξαμαρτείν; Μήπως ισχύει και στη δική μου περίπτωση; Ιδέα δεν έχω. Με απασχολεί. Πολύ. Μόνο αυτό. Ούτε έρωτες, ούτε αγάπες. Από τη μια θέλω να φύγω από τη ρουφήχτρα. Από την άλλη, να μείνω. Μήπως εδώ φτιάξω τη ζωή που θέλω; Δεν ξέρω. Ειλικρινά. Μήπως κλοτσάω τα πολλά για τα λίγα; Αφού δεν με τρομάζουν τα πολλά. Αφού τα επεδίωξα. Κι όμως. Κι όταν θα έρθει η ώρα να αποφασίσω οριστικά, προς τα πού θα δείξει η ζυγαριά; Εντός ή εκτός; Αν μπορούσε κάποιος να μου πει εδώ τί με περιμένει, θα έπαιρνα πιο εύκολα την απόφαση. Γιατί το εκεί το ξέρω. Το εδώ είναι ασαφές. Αγωνία. Θέλω να φωνάξω. Μ' ακούει κανείς;