μια βραδιά στο Τμήμα

Βράδυ Σαββάτου. Εκτός χώρας. Κάπου νότια. Βγαίνουμε από hip club κι έχουμε πιει. Κάτι μου λέει ότι δεν πάμε για ύπνο. Το βλέπω να έρχεται. Ποιό; Το αλκοτέστ, αφού "ευγενέστατος" μπάτσος μας έκανε νόημα με τη φωσφορούχα ράβδο του να σταματήσουμε. Και ο φίλος μου, που οδηγούσε είχε πιει. Και επειδή είναι κι ευέξαπτος εναντιώθηκε στην μπατσαρία που του είπε ότι έχει ξεπεράσει το όριο κατά 30 μονάδες. Εμένα αυτή η εξέλιξη με άφησε παγερά αδιάφορο, διότι το σπίτι ήταν στα 50 μέτρα και μπορούσα άνετα να πάω με τα πόδια. Άσε που μου φάνηκαν πολλές οι 30 μονάδες παραπάνω, που τελικά ήταν ελάχιστες μπροστά στις 100 μονάδες πάνω από το όριο άλλου κυρίου, με τον οποίο συναντήθηκα στο τμήμα λίγο αργότερα. Δε μπορώ να πω, συμπαθέστατη αγριόφατσα που νόμιζα ότι θα μας σφάξει όλους. Η φίλη μου στη θέση του συνοδηγού προσπαθούσε να πει στους μπάτσους να είναι πιο ευγενικοί αλλά μάταια. Κατέβασαν τον Ν. από το αυτοκίνητο για επαναληπτικό αλκοτέστ, και μέχρι να κατεβούμε κι εμείς που το είχαμε δει αστείο, του είχαν περάσει χειροπέδες, του είχαν πει ότι τελεί υπό σύλληψη και τον είχαν μπαγλαρώσει στην κλούβα. Τάχα μου τους απείλησε...Να πάρουμε το κανάλι. Τί σοι διευθυντής είναι; Έλα να φωνάξουμε τις κάμερες να γελάσουμε λέμε εμείς, κι εκείνη την ώρα μπαίνει στο αυτοκίνητο νταβραντωμένος μπάτσος, βάζει μπροστά και μας πηγαίνει στο τμήμα. Η ώρα έχει πάει 4 και καθόμαστε όλοι μαζί, ο Ν. φορώντας χειροπέδες, στα "επείγοντα". Πιο πριν μας είχαν στην αναμονή, όπου παρατηρησα στον πίνακα ανακοινώσεων μία αγγελία ότι χάθηκαν 2 παπαγαλάκια, ενώ η φίλη μου που μάλλον βλέπει πολύ E.R. περίμενε να μας ενημερώσει ο μπάτσος για την πορεία του "ασθενούς". Βαρεθήκαμε όμως να περιμένουμε εκτός και μπουκάραμε στο γραφείο του αξιωματικού υπηρεσίας. Γελάμε, μέχρι που έρχεται 33χρονη μάνα πέντε παιδιών ανύπαντρη εννοείται, ως ξέκολο, από αλκοτέστ κι αυτή και κάνει το χαμό. Με στιλ εν πολλές αμαρτίες περιπεσούσας γυνής την πέφτει στους μπάτσους ασύστολα. Η παρουσία μας δεν την εμπόδισε στην αναζήτηση άντρα. Ο κακώς χαμός από εκείνη, τα νευρικά γέλια από εμάς. Κατά περιόδους άναβαν τα αίματα αλλά εμείς ακάθεκτοι. Βρίζαμε την κακή μας τύχη και γελάγαμε. Κάποια στιγμή παρατηρώ πως ήταν τα όργανα της τάξης. Οικογενειάρχες και ολίγον βλάχοι. Υπήρχαν όμως δύο πιτσιρικάδες. Ο ένας με κοίταζε και μου χαμογελούσε. Βλέπεις καμιά φορά τα μάτια λένε περισσότερα απ' ότι το στόμα. Με κοίταζε και μου γέλαγε. Εγώ τον κοίταζα παγερά αδιάφορα. Μπάτσος είναι μην ξεχνιόμαστε. Του πήγαινε όμως η στολή. Είχα πιει και λιγάκι, είχα πάρει πάλι κι ένα χαζό sms από τον τέως, είχαν σπάσει και τα νεύρα μου με τις κατηγορίες που απήγγειλαν στον Ν. που το μόνο που ήθελα ήταν την επόμενη πτήση για Αθήνα, ή να πάω κόντρα στην ιδεολογία μου και να δείξω εγώ στο θρασύτατο μπατσίνι τί σημαίνει ελληνική αριστερά. Προφανώς το παλικάρι, άλλη ζωή ήθελε κι άλλη ζούσε. Τέλος πάντων, μαζεύτηκα γιατί τα Margiela που φόραγα δεν ήθελα να τα αγγίξει η εξουσία, κι επικεντρώθηκα στην εν πολλές αμαρτίες η οποία συνέχιζε την ατραξιόν της. Αφού κάποια στιγμή την βαρέθηκαν και την άφησαν αυτή ελεύθερη κι εμένα χωρίς θέαμα. Νομίζω ότι είδα το μουντζό της. Φόραγε ένα μίνι και τίποτα άλλο. Αλλά πιο μίνι, σε ζουμπουρλούδα δεν έχω δει. Και μετά ήρθε ο άλλος, με τη φάτσα εγκληματία. Εκεί μαζεύτηκα. Έπαψα να βάζω φυτιλιές στην κουβέντα με τους μπάτσους, κι έκατσα στην καρεκλίτσα μου. Αφύ κράτησαν το αυτοκίνητό του, τον πέταξαν με τις κλωτσιές έξω γιατί προφανώς δεν ήθελαν άλλα μπλεξίματα. Κι εμείς; Στελέχη των media ακόμα ακούγαμε κατηγορίες. Όταν πλέον τις εμπεδώσαμε και αφού της αρνηθήκαμε, πήραμε το αμαξάκι μας και πήγαμε σπίτι. Δεν είχα ξαναβγεί σε Τμήμα. Αυτή η πρώτη μου εμπειρία, και μάλιστα σε αλλοδαπή υπηρεσία, είχε πλάκα. Ήταν super cool. Και τους έλεγα, αυτό δεν είναι τμήμα, είναι ιμιτασιόν. Χάθηκε ο κόσμος να μας συνέβαινε αυτό στην Αθήνα, να χτυπήσουμε ένα καλό ρεπορτάζ στην Ομόνοια; Ούτε λίγο ξύλο, ούτε ένα τραβεστί, ούτε ένας από το Ανατολικό μπλοκ, και πάει λέγοντας. Μόνο ένας όμορφος ξανθός πρασινομάτης μπάτσος, πιωμένοι loosers κι εμείς. Έλεος. Κακώς μας σταματήσατε, αφού δεν είχατε να μας προσφέρεται σκληροπυρηνικό θέαμα. Άσε που δεν μας έβγαλαν ούτε ένα φοντάν. Όταν πάντως κατάλαβαν με ποιους είχαν να κάνουν, από ευγενείς έγιναν αυλικοί για ευνόητους λόγους. Δεν παραπονιέμαι, καλά ήταν. Εγώ πέρασα καλά. Αφού σκέφτομαι, και το επόμενο Σάββατο να πάω να δω τα παιδιά στο Τμήμα. Μισώ τα μπατσάκια-βλαχάκια αλλά εκείνο εκεί, είχε κάτι.

P.S.1 Για την ιστορία του πράγματος αύριο η υπόθεση θα έχει λήξει.

P.S.2 Δεν είμαι αντίθετος με την φάση αλκοτέστ, αλλά το συγκεκριμένο σκηνικό είχε λάθος σκηνοθεσία, κι έμπαζε από παντού. Απλά ήθελαν να κάνουν σπάσιμο σε κάποιον που έχει μεγαλύτερη εξουσία από αυτούς.

P.S.3 Μόνο με χιούμορ μπορείς να επιβιώνεις σε αυτό τον πλανήτη.