Η καινούρια εβδομάδα ξεκίνησε και μαζί πήρε και το τελευταίο συναίσθημα που είχε απομείνει από το κακό μου παρελθόν. Τον ενθουσιασμό. Η πραγματικότητα είναι πλέον το μόνο που βλέπω, και η λογική ο μοναδικός τρόπος που λειτουργώ. Όσα συναισθήματα κι αν ένιωθα, δεν υπάρχουν πια. Για κανένα λόγο. Τα έδιωξα όλα. Μάτια βουρκωμένα, γιατί νιώθω ανάμεσα σε συμπληγάδες, κι όμως αχίλλειο πτέρνα δεν θα έχω. Alt + Ctrl + Delete. Για όλα. Για όλους. Για όσα έγιναν και για όσα θα γίνουν. Μ' ενόχλησε που πίστεψα ότι κάτι θα άλλαζε, μ' ενόχλησε που πάλι πλησίασα αυτό που ήθελα, αλλά δεν ήταν έτσι όπως το ήθελα, μ' ενόχλησε που πάλι εμφανίστηκε και νόμισε ότι μπορεί να παίξει. Μ' ενόχλησε που οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι στο καλό θέλουν. Μ' ενόχλησε που δεν με κρατά τίποτα εδώ, κι όμως μένω εδώ. Μ' ενόχλησε που δεν έχω κάποιον δίπλα μου. Μ' ενόχλησε που νιώθω σε ατελείωτο μεταβατικό στάδιο. Σήμερα είναι όλα μαύρα. Ακόμα και τα ρούχα μου. Μαύρα. Και μαύρα θα παραμείνουν. Υποσχέθηκα να μην ενθουσιαστώ ξανά. Ποτέ ξανά. Κανένα συναίσθημα. Ποτέ πια. Γιατί τα όνειρα μου βγήκαν αλλιώς. Μάτια βουρκωμένα. Πρόσωπο μελαγχολικό. Μόνο λογική. Στιγνή.
13.10.08
ο ενθουσιασμός. να τελειώνουμε και μ' αυτόν.
Η καινούρια εβδομάδα ξεκίνησε και μαζί πήρε και το τελευταίο συναίσθημα που είχε απομείνει από το κακό μου παρελθόν. Τον ενθουσιασμό. Η πραγματικότητα είναι πλέον το μόνο που βλέπω, και η λογική ο μοναδικός τρόπος που λειτουργώ. Όσα συναισθήματα κι αν ένιωθα, δεν υπάρχουν πια. Για κανένα λόγο. Τα έδιωξα όλα. Μάτια βουρκωμένα, γιατί νιώθω ανάμεσα σε συμπληγάδες, κι όμως αχίλλειο πτέρνα δεν θα έχω. Alt + Ctrl + Delete. Για όλα. Για όλους. Για όσα έγιναν και για όσα θα γίνουν. Μ' ενόχλησε που πίστεψα ότι κάτι θα άλλαζε, μ' ενόχλησε που πάλι πλησίασα αυτό που ήθελα, αλλά δεν ήταν έτσι όπως το ήθελα, μ' ενόχλησε που πάλι εμφανίστηκε και νόμισε ότι μπορεί να παίξει. Μ' ενόχλησε που οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι στο καλό θέλουν. Μ' ενόχλησε που δεν με κρατά τίποτα εδώ, κι όμως μένω εδώ. Μ' ενόχλησε που δεν έχω κάποιον δίπλα μου. Μ' ενόχλησε που νιώθω σε ατελείωτο μεταβατικό στάδιο. Σήμερα είναι όλα μαύρα. Ακόμα και τα ρούχα μου. Μαύρα. Και μαύρα θα παραμείνουν. Υποσχέθηκα να μην ενθουσιαστώ ξανά. Ποτέ ξανά. Κανένα συναίσθημα. Ποτέ πια. Γιατί τα όνειρα μου βγήκαν αλλιώς. Μάτια βουρκωμένα. Πρόσωπο μελαγχολικό. Μόνο λογική. Στιγνή.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
7 σχόλια:
όταν επεισέρχεται η λογική και καταλύεται τόσο γρήγορα ο ενθουσιασμός ίσως και να είναι καλύτερα. μπορεί να σημαίνει και ότι δεν άξιζε.
λες ότι οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι θέλουν. και είναι το σοφότερο πράγμα. αλλά νομίζω ότι όταν βρίσκουν αυτό που θέλουν μέσα τους το ξέρουν
Ειναι πολυ μεγαλη αυτη η κουβεντα. Εγω ενθουσιαστηκα, εκτος των αλλων, με μια δουλεια. Αλλα τελικα δεν τα βρηκαμε στο οικονομικο. Αυτο με εριξε πολυ.
Οσο για τους ανθρωπους, βαρεθηκα να τους βλεπω να φοβουνται αυτο που θελουν. Γι αυτο κανουν οτι δεν ξερουν τι θελουν. Φοβουνται.
At least you're wearing Margiela. Το καλο γουστο σε προστατευει απο τη χυδαιοτητα.
A question of need is a question of taste ;)
Από τη μοναξιά τι σε προστατευεί;
ο φοβος
join the club...
one of the people ....απο τη μοναξια μονο η δική σου δυναμη σε προστατευει , δεν σημαινει οτι οταν εισαι με καποιον δεν νοιωθεις μονος (ασε που τοτε ειναι καi χειροτερα).
Δημοσίευση σχολίου