το αγιόκλημα*

Εμύριζεν αγιόκλημα τη νύχταν το φιλί σου / μα εφύσησεν ο άνεμος και πήρες το μαζί σου.

Τον ουρανό παρακαλώ να σ' απολησμονήσω / μα με το φως το γαλανό φέρνει σε πάλε πίσω.

Σα δαχτυλίδι που έχασε την πέτρα του στο χώμα / μέρα τζιαι νύχτα πεθυμώ της νιότης μου το χρώμα / μέρα τζιαι νύχτα πεθυμώ της νιότης μου το χρώμα.

Είπες μου πως η αγάπη μας για πάντα ε να ζήσει / τζι η νύχτα υποσχέθηκε να μην το μαρτυρήσει / εκράτου σε τζιαι εκράτας με τζι έτρεμα μη σε χάσω / μα ο ήλιος του μεσομερκού ζητά να σε ξεχάσω.

Σα δαχτυλίδι που έχασε την πέτρα του στο χώμα, μέρα τζιαι νύχτα πεθυμώ της νιότης μου το χρώμα / μέρα τζιαι νύχτα πεθυμώ της νιότης μου το χρώμα.

P.S.1 *Το αγιόκλημα έγραψε ο Πάμπος Κουζάλης (στίχοι) και ο Κώστας Κακογιάννης (μουσική). Το τραγουδά ο Γιώργος Νταλάρας στους τίτλους της τηλεοπτικής σειράς του ΡΙΚ "Οι γενιές της σιωπής" που σκηνοθετεί ο Κλείτος Κλείτου και βασίζεται στο μυθιστόρημα της Άντρης Πολυδώρου.

P.S.2 Το αγιόκλημα είναι αυτό που λείπει από τις ζωές των ανθρώπων. Ο ρομαντισμός που αποπνέει η μυρωδιά του, αν και χάθηκε, είναι μια μικρή εμμονή από τη νιότη μας.

P.S.3 Πριν μερικούς μήνες κάποιος μου ζήτησε ένα γιασεμί. Μια άλλη μυρωδιά από τα παιδικά μου χρόνια. Του χάρισα ένα μεγάλο και ανθισμένο γιασεμί. Από τότε συνέβησαν πολλά. Απόψε σκέφτηκα εκείνο το γιασεμί στο μικρό αθηναϊκό μπαλκόνι και το όνειρο να φυτέψουμε πολλά γιασεμιά στον κήπο που ποτέ δεν αποκτήσαμε στην εξοχή. Μπορεί εκείνο το γιασεμί να μην έχει επιβιώσει, αν και θα 'θελα να είναι ακόμα ανθισμένο, ωστόσο αποφάσισα πως θέλω να φυτέψω ένα αγιόκλημα στον κήπο μου. Ένα αγιόκλημα να μεγαλώνουμε μαζί. Να μυρίζει ο τόπος. Κι από την ευωδιά να έρθει κοντά ένας νέος άνθρωπος. Με φωτεινό, χαμογελαστό πρόσωπο. Ήρεμος. Δυνατός. Να θέλει να δούμε μαζί το αγιόκλημα να μεγαλώνει.

P.S.4 Το πρωί έγραψα ότι ο ενθουσιασμός πρέπει κι αυτός να τελειώσει. Τώρα που νύχτωσε σκέφτομαι ότι αν αγαπάς το αγιόκλημα, θα γκρεμίσω το φράχτη της αυλής, να περάσεις, όποιος κι αν είσαι ξένε. Αλλά μόνο για σένα. Τους άλλους θα τους αφήνω έξω. Εγώ είμαι εδώ. Εσύ άραγε ποιός να είσαι και πού να βρίσκεσαι τούτη την ώρα ξένε; Ώρα καλή.