πού χάθηκες;

Οι μέρες δύσκολες. Κι οι νύχτες επίσης. Δε θυμάμαι να είχα πιο πολύ δουλειά στη ζωή μου. Γκρινιάζω, κι έχω κι ένα δίκιο. Από το πρωί μέχρι τα ξημερώματα δουλειά. Άγχος. Τρελές ταχύτητες. Συνεντεύξεις. Άρθρα. Εκπομπές. Δημόσιες Σχέσεις. Λεπτές ισορροπίες. Δύσκολες καταστάσεις. Όλα έπρεπε να είχαν γίνει χτες. Κι ο καθένας να σου ζητάει. Και να μην προλαβαίνεις. Κάνω το λάθος να ξεκλέβω λίγο χρόνο για να τρώω με κάποιους φίλους τα βράδια, κι έτσι με παίρνει πάλι το ξημέρωμα. Τί καλά; Ωραίο το καπιταλιστικό σας σύστημα. θα το προτιμήσω και στην επόμενη ζωή. Κάποιος να πατήσει το κουμπί, να σταματήσει ο χρόνος, να κάνουμε ένα διάλλειμα και να συνεχίσουμε πάλι παρακαλώ. Αλλά κανείς. Θα γίνω ψαράς, άμα συνεχιστεί ο πανικός. Και συνεχίζεται. Χάνω τα πιο σημαντικά e-mails μου. Οι τεχνικοί δεν τα βρίσκουν. Κι όμως τα επαναφέρω εκεί που με είχαν διαβεβαιώσει ότι δε γίνεται. Καλά δεν ξέρουν την τύφλα τους. Έλεος. Κάθε μέρα τόσο ίδια και τόσο διαφορετική μαζί. Το ίδιο σκηνικό να επαναλαμβάνεται. Και ξαφνικά έφτασε πάλι Σάββατο και το ημερολόγιο δείχνει 29 Νοεμβρίου. Θα στοιχημάτιζα ότι θα μπορούσε να είναι Σάββατο 22, ή Σάββατο 16. Όλα ίδια. Χτες πάντως κατάφερα να τελειώσω νωρίς. Στις 8.15 είχα γίνει καπνός, κι είχα βρεθεί στο Golden Hall. Ο αγαπημένος μου πια κος Τσαντίλης έφερε τα ρούχα μου στην Αθήνα. Τόσα χρόνια φροντίζω σε κάθε ταξίδι στο εξωτερικό να κάνω προμήθειες. Τώρα αυτό είναι καλό; Θα τα φοράνε κι άλλοι. Δεν πειράζει. Πρέπει να έχεις τη φιλοσοφία ζωής που κρύβουν για να τα υποστηρίξεις. Επιτέλους η αγαπημένη μου τσάντα κρέμεται από τη μηχανή μου. Αν ήμουν στο Παρίσι το σκηνικό θα έδενε. Εδώ νιώθω κάπως ξένος με τις επιλογές μου. Όλη αυτή η post-hippy διάστασή μου, μοιάζει ξένη σ' αυτό το περιβάλλον. Πάνω στη μηχανή έρχεται πάλι αυτή η σκέψη. Πού θα βρω έναν άνθρωπο να ταιριάξω; Δεν αντέχω το τόσο επιτηδευμένο life style αυτής της πόλης, που δεν έχει κανένα αστικό υπόβαθρο. Βαριέμαι απίστευτα που συνωστίζονται όλοι στα bars, το παίζουν snob, και κράζονται. Αυτή είναι η μία επιλογή την οποία απορρίπτω. Και η άλλη είναι τα εναλλακτικά. Τόσο εναλλακτικά όμως που κουράζομαι στην ιδέα και μόνο. Κάτι που να βρίσκεται στη μέση δεν υπάρχει; Ένας συνδυασμός; Ένας άνθρωπος που να ξέρει και να ζει τις διαφορετικές πλευρές της ζωής; Ακόμα και όταν κάποιος μου κινήσει το ενδιαφέρον, θα υπάρχει ένα λάθος timing στην ιστορία. Πάω σπίτι. Μήπως έχω τον ανθρωποδιώχτη; Όχι. Είμαι αλλιώς. Και ψάχνω για το αλλιώς. Έχω ζήσει πολλά, έχω κάνει πολλά. Και τα καμμένα τα έκανα, και τις μεγάλες σχέσεις και τους δυνατούς έρωτες. Τώρα θέλω το παραπάνω.

P.S. 1 Ένα διάλλειμα μέσα στην εβδομάδα ήταν το τραγούδι από το νέο δίσκο της Ελευθερίας Αρβανιτάκη ''Δε μιλώ για ένα βράδυ εγώ''. Παραδοσιακό σε μουσική διασκευή και στίχους του Νίκου Μωραΐτη. Αλλιώς γιατί εγώ δε μιλώ για ένα βράδυ. Ή όλα ή τίποτα. Μέχρι εκεί που θα πάει το όλα. Τίποτα δεν είναι για πάντα, αλλά βαριέμαι τα ημίμετρα.
P.S. 2 Η ζωή είναι παιχνίδι. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Και μας παίζει επίσης. Αυτό κατάλαβα βλέποντας το Heights. Έλα να παίξουμε κι εμείς μαζί της.
P.S. 3 Μπήκε ο Πλούτωνας. Αλλαγές κοσμοιστορικές κι όχι αναίμακτα. Καλά κρασιά.