απογοήτευση και απελπισία

Το πώς και το γιατί αυτού του κειμένου μην το ψάξεις. Είναι κάποια συναισθήματα που νιώθω και πρέπει να βγάλω από πάνω μου. Νιώθω απογοήτευση. Από τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους. Μεγάλη. Αυτή την απογοήτευση που δεν την παίρνει τίποτα πίσω. Όλοι μου μοιάζουν ίδιοι, εγκλωβισμένοι σε κάποια ψέματα που τους διευκολύνουν να ζουν την μιζέρια, επειδή την άλλη όψη την φοβούνται. Γεμάτοι κλισέ και φόβους. Λένε μεγάλα λόγια μέχρι να σε ρίξουν, και μετά σε ξεχνάνε. Κάνουν δηλώσεις, αλλά το μπαλάκι το πετάνε πάντα στον άλλο. Κι όταν κάνουν λάθη κοιτάνε πως θα ρίξουν το φταίξιμο αλλού. Τάχα εσύ φταις που τους δημιουργείς ενοχές. Νιώθω απελπισία. Γιατί προσπαθώ μάταια. Γιατί κανείς δεν θα με καταλάβει. Γιατί κάνω λάθη. Δεν είμαι αλάνθαστος με βάση τους άλλους κι αυτό δεν μου συγχωρείτε. Γιατί τα λάθη τα δικά μου είναι αδικαιολόγητα γι' αυτούς. Εγώ πάλι ένα λάθος δε μου δικαιολογώ. Που ασχολούμαι ακόμα μαζί τους, πιστεύοντας ότι κάπου εκεί ανάμεσα σ' αυτούς ζει το άλλο μου μισό. Ε λοιπόν δεν έχω άλλο μισό. Δεν έχω, ούτε θα έχω. Και τί έγινε; Είμαι μόνος. Και τί έγινε; Θα ζήσω κι έτσι. Αφού αλλιώς δε γίνεται. Θέλω να γράψω τόσα πολλά, κι όμως τα λίγα μου βγαίνουν. Θέλω να κλάψω πολύ και να έρθει η λύτρωση. Αλλά η λύτρωση που εγώ περίμενα δεν υπάρχει. Γι' αυτό κλαίω κι ας μη λυτρωθώ ποτέ. Σε λίγο θα πάψω να κλαίω και θα κρατήσω φυλαχτό τα ιδανικά μου και τις επιθυμίες μου. Και τα συναισθήματά μου θα τα δώσω στα παιδιά χωρίς γονείς.

PS. 1 Συγγνώμη για το drama αλλά κάπου έπρεπε να ξεσπάσω.
P.S. 2 Γιατί είναι τόσο δύσκολο δύο άνθρωποι να αφήσουν τα πράγματα να κυλήσουν και πρέπει να τα υπονομεύουν διαρκώς;