η εποχή της απαξίωσης

Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι όλα όσα συνέβησαν στη ζωή μου θα με οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στην απαξίωση των σχέσεων, στην απόρριψη των ανθρώπων που θα ενδιαφέρονταν για μένα, στην υπερπροστασία του εαυτού μου. Δούλεψα πολύ για να αλλάξω, να απεξαρτηθώ από συναισθήματα, καταστάσεις, πρόσωπα, πράγματα, αντικείμενα, ιδέες, σχέσεις, σκέψεις. Αλλά μάλλον το παράκανα. Τώρα πια υπάρχει μέσα μου μια μικρή σπίθα για μια νέα αρχή, σαν μια ανάγκη φυσιολογική, κι από την άλλη, κάθε φορά που κάποιος θα προσπαθήσει έστω και συμπάθεια να μου δείξει, εκτός ότι περνάει από ακτίνες x, κρίνεται αυστηρά και απορρίπτεται. Μην απορείς. Είμαι στο άλλο άκρο. Σ΄αυτό που δεν φανταζόμουν ότι υπάρχει. Γιατί για μένα πια η απαξίωση είναι γεγονός. Δε φοβάμαι μη πληγωθώ, γιατί δεν θα αφήσω κανέναν να με πληγώσει. Οχυρώθηκα τόσο καλά. Και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου, πως οι μεγάλοι έρωτες είναι μια εφεύρεση όσων δεν έμειναν μόνοι με τον εαυτό τους. Κι ότι ο καναπές μου είναι δικός μου, κι ότι στη μηχανή μου δε θέλω συνεπιβάτη, κι ότι δε θα μαγειρέψω ξανά για γκόμενο ελάφι. (Έχω κάνει και κουλαμάρες, αυτό να λέγεται) Και το εκπληκτικό είναι ότι πια μυρίζομαι από μακριά τους ανθρώπους. Μπορώ να ξεχωρίζω. Μπορώ να συμβουλεύω. Μπορώ να διακρίνω το σωστό από το λάθος. Μπορώ να χειρίζομαι καταστάσεις. Μπορώ να είμαι τόσο ψύχραιμος και χαλαρός. Δε λέω με προτιμώ έτσι. Η αλλαγή ήταν μεγάλη. Έγινα "κανονικός" άνθρωπος. Αλλά και τώρα που το έκανα κι αυτό, πάλι μόνος νιώθω γιατί διαπίστωσα πως για όλα όσα κατηγορούσα τον εαυτό μου, και θεωρούσα αντικανονική συμπεριφορά, οι άλλοι τα εφαρμόζουν με ευκολία. Μα πώς γίνεται; Να διορθώνεις τα λάθη και πάλι να μην είσαι με κάποιον; Μην μου πεις. Ξέρω. Διόρθωσα τα λάθη, αλλά μαζί διόρθωσα και τα σωστά, κι έτσι έφτασα στην εποχή της πλήρους απαξίωσης κάθε ίχνους επαφής συναισθηματικής. Ανάμεσα πάντως στο πριν και το μετά, προτιμώ το μετά, γιατί με αυτό μπορώ να λέω όχι μόνο ότι δε θα λυγίσω, αλλά και πως είμαι δυνατός. Δυνατός όσο εκατό φορές οι άνθρωποι που κάποτε με λύγισαν και μου πούλαγαν εξυπνάδα, αυτή που δεν θα βρουν ποτέ για να δουν τον εαυτό τους κατάματα και να μην τον σιχαθούν. Γιατί γι' αυτούς δεν υπάρχει πριν και μετά. Όλα είναι μια ευθεία γραμμή, όπως το καρδιογράφημα του τεθνεώντος.

P.S. 1 Και τώρα, πώς αλλάζουν εποχή; Γιατί θα φανεί και κανένας σοβαρός άνθρωπος και θα του κάνω τη ζωή ποδήλατο.
P.S. 2 Μ' αρέσει αυτή η ζωή σήμερα. Μου μαθαίνει συνεχώς. Δεν είναι flat. Και με προχωράει. Πάντα πίστευα ότι πρέπει να επιλέγουμε ανθρώπους που μας προχωράνε. Όταν το κάνουμε μόνοι μας είναι ακόμα καλύτερο. Και δεν έχουμε κανένα ανάγκη.
P.S. 3 Δουλεύω με τον εαυτό μου. Μόνος. Και αυτή η διαδικασία δεν τελειώνει ποτέ. Κι είναι τέλεια.
P.S. 4 ...γράψε εσύ ό,τι θέλεις στο 4. Έχω πολλά που θέλω να γράψω απόψε, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο, γράφω μόνο αυτά που φτάνουν στο πληκτρολόγιο. Τα υπόλοιπα μάλλον κρατιούνται μέσα μου.
P.S. 5 Κέρδισα το φλουρί και ξέχασα να σας το πω.
P.S. 6 Κι επειδή ένα P.S. πιο κάτω και το ξανασκέφτηκα... Κι επειδή είναι μία ιδέα που έχω εδώ και καιρό κατά νου, θα μπορούσαμε να γράψουμε κάποια κείμενα μαζί κάποιοι άνθρωποι και να δημοσιεύονται ταυτόχρονα στα blog μας. Όποιος έχει θέμα...mail me. Μπορεί και να μην είναι εφικτό. Το είχα σκεφτεί σαν διάλογο. Το συζητάμε. Φιλοξενούμε και κείμενα bloggers και μη, που αναζητούν στέγη επίσης. Ciao bello-a!