κι έτσι ξαφνικά, όπως θα μπαίνει η άνοιξη...

Κοιτάζω έξω από το μεγάλο μου παράθυρο και συνειδητοποιώ πως η άνοιξη είναι εδώ. Ένας δυνατός ήλιος φωτίζει ξανά. Και οι ακτίνες του φτάνουν μέχρι τον μέσα κόσμο μου. Δεν τον ζεσταίνουν, ούτε τον φωτίζουν. Ό,τι γυαλίζει δεν είναι χρυσός πια στη δική μου ζωή. Όλα έχουν μία συγκεκριμένη τιμή και αξία, και μόνο έτσι θέλω να τα βλέπω. Τίποτα υπερτιμημένο. Τίποτα πιο πολύ απ' ότι είναι. Ο χειμώνας που τελειώνει δύσκολος. Με πολλά σκαμπανεβάσματα. Με πισωγυρίσματα κι αλλαγές. Είναι ο πρώτος χειμώνας μιας single ζωής. Επικεντρώθηκα στη δουλειά και κατάφερα αρκετά πράγματα. Σαν να ξεκλείδωσα κάποιες πόρτες. Τις τελευταίες μέρες έκανα ένα μικρό διάλλειμα και σε λίγο σκέφτομαι να πατήσω πάλι γκάζι και να προχωρήσω κι άλλο με τα επαγγελματικά. Δεν ξέρω γιατί κάνω ένα μικρό απολογισμό στο ξεκίνημα της νέας εποχής, ίσως γιατί είδα ότι κάποια στοιχήματα που έβαλα τα κέρδισα. Ξέρω ότι η άνοιξη με βρίσκει δυνατό, συνειδητοποιημένο, ισορροπημένο, μελαγχολικό, αλλά εδώ. Δεν ήξερα πώς είναι να είσαι εντελώς μόνος. Τώρα έμαθα. Κι έμαθα ότι δεν πρέπει η ζωή μας να στηρίζεται σε κανέναν άλλον άνθρωπο. Από τα μέσα του καλοκαιριού και μετά που έμεινα μόνος γνώρισα πολλούς ανθρώπους. Μελέτησα πολλές συμπεριφορές και τρόπους, μα πάνω απ' όλα έμαθα καλύτερα ποιος είμαι εγώ. Μπορεί η διαδικασία να ήταν επίπονη, όμως τώρα με ξέρω καλύτερα και κυρίως άλλαξα όσα με ενοχλούσαν σε μένα. Όσα με εμπόδιζαν. Τώρα ξέρω τί είναι αυτό που θέλω, και ξέρω ότι προτιμώ να έρθει να με βρει εκείνο. Έτσι λοιπόν, κοιτάζω μπροστά. Όλα όσα θα έρθουν και θα είναι ωραία. Όλα όσα πρέπει να δουλέψω με τον εαυτό μου. Εκείνα που θα μου δώσουν τη ζωή που θέλω, όπως τη θέλω. Γιατί ακόμα μου λείπουν κάποια πράγματα. Κάποιοι άνθρωποι, κάποια συναισθήματα, κάποιες εμπειρίες. Αλλά έτσι ξαφνικά όπως θα μπαίνει η άνοιξη θα περπατώ στους δρόμους της πόλης, θα οδηγώ τη vespa μου, θα ανοίγω το παράθυρό μου διάπλατα, θα ντύνομαι περίεργα, θα παίζω με τα χρώματα, θα σχεδιάζω ταξίδια και θα είμαι εγώ.

P.S. 1 Πριν δύο ημέρες κάποιος μου είπε ότι το χαμόγελό μου, αρκεί.
P.S. 2 Ο ίδιος άνθρωπος μου είπε ότι με περιτριγυρίζουν πολλοί, αλλά δεν τους βλέπω.
P.S. 3 Πρώτη φορά μέσα μου δεν αρνήθηκα αυτό που άκουσα. Γιατί ξέρω πως η δική μου ομορφιά είναι αυτό που είμαι. Και είμαι πολύ περισσότερα απ' όσα προβάλω.
P.S. 4 Και συνειδητοποιώ πόσο έχω αλλάξει. Πόσα διόρθωσα, πόσα πέταξα. Τα καταφέρνω. Και η διαδρομή συνεχίζεται. Δεν τελειώνει η δουλειά με τον εαυτό μας.
P.S. 5 "Κι όσο κι αν πονώ όπως θα μπαίνει η άνοιξη, εγώ δε θα γυρίσω να κοιτάξω". Αν θες κοίταξέ με εσύ. Για σένα κυρίως και μετά για μένα. Αυτή την άνοιξη τη χρωστάω σε μένα.
P.S. 6 Κι αν πιστέψω σε σένα να είσαι σίγουρος πως θα σε κυνηγήσω και θα σε κοιτάξω. Και πολύ μάλιστα.